บทที่ 182.1  พลังใหม่

ผู้แปล loop

ในบ่ายวันนั้นดงซูบินขับรถพาลวนเสี่ยวปิงมาส่งที่โรงเรียนมัธยมอันดับที่ 1 ของเมือง เพื่อพาแม่ของเขามารายงาน

เนื่องจากวันอาทิตย์ไม่มีการเรียนการสอนซึ่งมีแต่นักเรียนชั้นปีที่ 3 เท่านั้นที่มีการเรียนการสอนพิเศษที่โรงเรียน ดงซูบินจึงพาแม่ของเขาเดินทางไปที่สำนักงานใหญ่ที่ชั้นบนสุด มีอาจารย์ใหญ่มาต้อนรับพวกเขาอย่างสุภาพต่อตงเส  เวลานี้เองก็เกือบจะเย็นมากแล้วอาจารย์ใหญ่ได้เชิญดงซูบินและลวนเสี่ยวปิง มาทานอาหารค่ำ หัวหน้าฝ่ายคนอื่น ๆ ในโรงเรียนก็ได้รับเชิญให้ร่วมรับประทานอาหารค่ำด้วย ดงซูบินกำลังจะควักเงินจ่ายค่าอาหารให้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นพวกใจใหญ่กล้าได้กล้าเสีย

หลังอาหารเย็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน ยิ้มให้กับแม่ของดงซูบิน “ อาจารย์ลวนนี้เป็นกุญแจห้องของคุณ”

ลวนเสี่ยวปิงเองก็รู้สึกประหลาดใจ “ เอะ นี้ฉันพึงมาใหม่เองนะ…”

อาจารย์ใหญ่ตอบ “ บ้านของคุณตั้งอยู่ในหมู่บ้านฮัวเทียน และ เราไม่ควรปล่อยให้คุณเช่าอพาร์ทเมนต์ที่นี่ ภายใต้สถานการณ์พิเศษ เราสามารถทำการยกเว้นได้”

ครูบางคนไม่สามารถอยู่ในตึกของโรงเรียนมัธยมได้ เพราะมันมีเกณฑ์ที่เข้มงวดเช่นครอบครัวของครูผ้สอนต้องยากจน ฯลฯ ลวนเสี่ยวปิงเองไม่ตรงเงื่อนไขที่จะได้รับอพาร์ทเมนต์ในห้องของโรงเรียน แต่คำตัดสินของครูใหญ่นั้นถูกเสมอ พวกเขาสามารถสร้างข้อยกเว้นได้เนื่องจากลวนเสี่ยปิง เป็นแม่ของดงซูบินมันเป็นการบังคับแบบอ้อมๆที่ทำให้อาจารย์ใหญ่ต้องทำเช่นนี้

ลวนเสี่ยวปิงเองก็ไม่ทราบว่าเธอควรจะรับสิทธิพิเศษนี้ไว้ดีไหม

ขณะที่ดงซูบินกำลังลังเลอยู่และพูดว่า “ ห้องพักที่ครูใหญ่เตรียมให้มันมีไว้ให้กับคนยากจน” ดงซูบินเองก็กลัวว่าคนอื่นอาจนินทาเขา

ครูใหญ่หัวเราะ “ หัวหน้าซูบินไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ ครูทุกคนที่มีปัญหาด้านการเงินได้รับมอบหมายให้กับอพาร์ทเมนท์ นอกจากนี้ห้องพักสำหรับครูของเรายังว่างอยู่ 5 ถึง 6 ห้อง”

ดงซูบินไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของอาจารย์ใหญ่และพยักหน้า “ขอบคุณ.”

หลังจากรับกุญแจดงซูบินจึงขึ้นรถและเดินทางกับไปกับแม่ของเขา “ แม่จะไปอยู่กับ ผมที่บ้านพักของสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะหรือหอพักของโรงเรียนของแม่ ผมให้แม่เลือก”

ลวนเสี่ยวปิงคิดอยู่พักหนึ่ง “ แม่จะอยู่ในห้องพักของโรงเรียน แม่ไม่สะดวกเท่าไรที่จะอยู่กับลูก มันจะไปรบกวนเมทร่วมห้องของลูก และลูกอาจถูกนินทาได้”

“ แม่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร? แม่ทำเหมือนผมเป็นลูกอกัตญญูส่ะงั้น”

ลวนเสี่ยวปิงยิ้มและจับมือลูกชายของเธอ “ใครพูดเช่นกัน? ลูกชายของแม่เป็นลูกกตัญญูที่สุดในโลก”

“ฮ่า ๆ แม่ไม่ต้องมาพูดชมผมเลย อย่างงั้นเราไปเดินเยี่ยมชมโรงเรียน อย่างไรก็ตามที่พักของเราอยู่ไม่ไกลกันมากแลผมสามารถอมายู่กับแม่ได้สองสามวันตอนที่ผมว่าง” ดงซูบินไม่ได้บังคับแม่อยู่กับเขาด้วย เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และรู้สึกว่าแม่ของเขาคงต้องการเวลาส่วนตัวและคงต้องการอยู่ร่วมกับเพื่อน          ๆของเธอ ถ้าเธออยู่กับเขาที่ตึกพักของดงซูบินมันจะไม่สะดวกสำหรับเธอ “ โอ้ผมลืมไปเลยว่าจะต้องให้เงินแม่ ซื้อสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าตอนมาทำงาน”

ลวนเสี่ยวปิงพยักหน้าและยิ้ม ตอนนี้ชีวิตของเธอลงตัวไปเสียทุกอย่างและเธอพอใจกับชีวิตในตอนนี้มาก

หลังจากมาถึงอพาร์ตเมนท์ของลวนเสี่ยวปิง ดงซูบินก็อยู่จนถึง 20.00 น. เพื่อช่วยแม่ของเธอแกะกล่อง

ระหว่างทางกลับบ้านดงซูบินก็จุดบุหรี่ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาสูบบุหรี่ในที่ทำงานบ่อย ๆ และกลายเป็นคนติดเหล้า เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆเขาก็จะจุดบุหรี่ขึ้นมา ตอนนี้ดงซูบินกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาควรทำเพื่อช่วยผู้คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ภายใต้เขตอำนาจของเขา

1 กิโลเมตร …

2 กิโลเมตร …

ดงซูบิน ขับรถเพียง 5 นาทีจากที่พักของเขาเมื่อเขาเห็นคนกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างถนน ฝูงชนกำลังมุ่งดูบางอย่างอยู่และดงซูบินมองเข้าไปที่กลุ่มชนกลุ่มนั้น และคิดว่า คงจะเกิดเหตุอาชญกรรมขึ้น เขาขมวดคิ้วและจอดรถทันทีก่อนลงไปเดินริมถนนแล้วเดินข้ามไป

“ขออนุญาต! ขออนุญาต!” ดงซูบินเบียดเสียดฝูงชนเข้าไป

ดงซูบิน คิดว่าเขาอาจจะเห็นศพไม่ก็ผู้บาดเจ็บ แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นกับตรงกันข้าม

ดงซูบินเห็นผู้คนกำลังยืนมุงแม่ลูกอยู่ คนเป็นแม่อายุ 30 ต้น ๆ และแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สกปรก ผมของเธอยุ่งและเธอคุกเข่าบนพื้นกอดลูกสาวของเธออายุน่าจะอยู่ราวๆ 10 ปี พวกเขาสะอื้นและดูหมดหนทาง

“ เฮ้อ…พวกเขาคุกเข่าที่นี่มาตลอดบ่าย พวกเขาดูน่าสงสารมาก” ก็มีคนเดินผ่านไปมากล่าวว่า

“ถูกตัอง. ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา.”

“ พวกมันดูไม่เหมือนขอทานเลยนะ ให้เงินพวกเขากันเถอะ”

บางคนที่มีน้ำใจก็เอาเงินไปให้แม่และลูกสาว

เหรียญและธนบัตรนั้นมีตั้งแต่ 10 ถึง 100 หยวนอยู่ในภาชนะที่กระป๋องใกล้ๆนั้นดงซูบิน รู้ทันทีว่าแม่และลูกสาวกำลังขอทานบนถนน คนขอทานมีอยู่ในเมืองและเมืองจีนทุกแห่งและคงไม่มีอะไรพิเศษ แต่แม่และลูกสาวนั้นหน้าตาของพวกเธอสวยมาก และรูปลักษณ์ของพวกเขาก็ดึงดูดฝูงชน แม้แต่ดงซูบินยังจำตะลึงกับหน้าตาของทั้งสอง

แม่และลูกสาวมีหน้าตาที่เหมือนกันยกเว้นว่าแม่จะดูเป็นผู้ใหญ่และลูกสาวก็ดูไร้เดียงสา

จากความทรงจำของ ดงซูบินผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เคยพบคือฉูหยวนและตามด้วยเสี่ยวหลาน ผู้หญิงทั้งคู่ต่างมีเสห่ห์ทั้งคู่และยากที่จะบอกว่าใครสวยกว่ากัน แต่เมื่อเทียบกับพวกดารา ฉูหยวนและเสี่ยวหลานนั้นก็น่ารักกว่ามาก ดงซูบินรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้พบกับผู้หญิงคนอื่นที่สวยงามเหมือนฉูหยวน และ เสี่ยวหลานแต่ตามถนนในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ดงซูบินพบกับผู้หญิงสองคนที่สวยเหมือนพวกเธอ ใช้แล้ว ทั้งสองคนสวยเทียบได้กับฉูหยวนและเสี่ยวหลานได้เลย!

ดงซูบินระลึกถึงสิ่งที่ฉินยงพูดในทันที เขตหยานไท่มีชื่อเสียงในเรื่องของผู้หญิงที่น่ารัก

แต่ทำไมผู้หญิงที่สวยเช่นนี้จะต้องมาขอทานด้วย? ดงซูบินมองไปที่ว่างข้างๆพวกเขาและเห็นกระดาษแข็งชิ้นหนึ่งพร้อมสิ่งที่เขียนไว้ พ่อของฉันได้เสียชีวิตไปแล้วและเรามีหนี้สินจำนวนมาก โปรดช่วยแม่และฉันด้วย

“ พวกเขามาจากไหนหมู่บ้านไหนกัน”

“ ……”

“ คุณเป็นหนี้เท่าไหร่”

“ ……”

ไม่ว่าฝูงชนจะขออะไรแม่และลูกสาวไม่ได้ตอบพวกเขา พวกเขาร้องไห้และคุกเข่าบนพื้นตลอดเวลา

ดงซูบินมองไปที่แม่และลูกสาวและจำได้ว่าพ่อของเขาก็พึงเสียไปเมื่อสองสามปีก่อน ครอบครัวของเขายังเป็นหนี้อยู่ เขาและแม่ของเขาต้องประหยัดทุกอย่างเพื่อใช้หนี้สิ้นเหล่านั้น พวกเขาต้องกินผักดองและขนมปังฮาร์ตเย็นเพื่อเอาชีวิตรอด เมื่อหลายปีก่อนชีวิตของพวกเขาดีขึ้นและสามารถกินผักสดได้

ดงซูบินนำเงินทั้งหมดของเขาประมาณ 3,000 หยวนจากกระเป๋าเงินของเขาและวางไว้ในภาชนะพลาสติก

ยูเหม่ยเซียถึงกับตกตะลึงและวางลูกสาวของเขาลงจากพื้นอย่างรวดเร็ว

ดงซูบินไม่สามารถทนดูความลำบากของทั้งคู่ได้และเขารีบเข้าไปช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว “ผมเข้าใจ. ผมเข้าใจดีว่าพวกคุณรู้สึกอะไร. แต่ทั้งสองคนไม่สามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้ มันขวางทางเดินเท้า คุณควนกลับไป .” เขาพยายามช่วยแม่และลูกสาว พวกเขาดูน่ารักเมาก และใครจะรู้ว่ามีผู้ชายกี่คนที่อยากตามพวกเขากลับไป

หลังจากดงซูบินพูดจบ รถออดี้ เอ 4 สีเงินหยุดอยู่ข้างถนน คนขับซึ่งเป็นชายหนุ่มที่มีกล้ามมัดมายืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา เขาตะโกนให้แม่และลูกสาว “ เจ้านายของผมจะช่วยเธอชำระหนี้ มากับผม!” เจ้านายของเขาน่าจะนั้งอยู่ในรถและไม่ได้เดินลงมา

ดงซูบินขมวดคิ้วและฝูงชนรู้ว่าถ้าแม่และลูกสาวติดตามชายคนนั้นพวกเขาจะจบลงที่เตียงและเป็นแค่นางบำเรอของเขาแน่นอน เจ้านายผู้มั่งคั่งคนนี้น่าจะเป็นพวกที่เอาแต่ใจ ยังงั้นเขาคงไม่ยอมชำระหนี้ให้กับเธอ?

หยูเหม่ยเซียรู้ว่าสิ่งที่ผู้ชายต้องการและกอดลูกสาวของเธอไว้แน่นเร็ว “ เรา…เรา…ไม่ต้องการมัน ขอบคุณ.”

ใบหน้าของผู้ขับเปลี่ยนไป:“ เธอเป็นหนี้อยู่ไม่ใช่หรอ? มากับผมตเดียวนี้!”

หยูเหม่ยเซียกลัวและร้องไห้ออกมา เธอจับแม่อย่างแน่นหนา “ แม่…”

หยูเหม่ยเซียตบหลังลูกสาวของเธอ “ อย่ากลัว แม่อยู่ที่นี่และทุกอย่างเรียบร้อยดี “

แม่และลูกสาวน่าจะเป็นเกษตรกรหรือชาวบ้านธรรมดา แม้ว่าพวกเขาจะสวย แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีบุคลิกที่แข็งแกร่งเช่นเสี่ยวหลาน และ ฉูหยวน พวกเขาดูขี้อายมาก

ดงซูบินขมวดคิ้วและมองดูคนขับรถคนนั้น “ นายไม่ได้ยินหรอ ว่าพวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

“ มันไม่ใช้เรื่องนาย” คนขับรถคนนั้นจ้องมองดงซูบินและจ้องมองแม่และลูกสาวเขา เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนของ หยูเหม่ยเซีย “ไปกันเถอะ. เจ้านายของผมรอเธออยู่”

ดงซูบินโกรธมากและผลักมือคนขับออกไป “ แกไม่มีสิทธิไปแตะต้องเธอ!”

ฝูงชนก็โกรธคนขับรถคนนั้นเช่นกัน “ถูกตัอง! ไปให้พ้น!”

“ อย่ามาอวดรวยที่นี้!!”

คนขับรถคนนั้นเริ่มคลั่งและตบไปที่ดงซูบิน  “มันไม่ใช่ธุระของแก!”

ดงซูบินถูกชกจนเขาถอยหลังกลับมา 3 ก้าว และล้มลงบนพื้นทำให้เขารู้สึกแน่นหน้าอก เวรเอ๋ย! ดงซูบินกำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมา หัวหน้าสำนักความมั่นคงสาธารณะของมณฑลถูกทำร้าย? แต่เขาคิดได้ว่าถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปได้มันจะสร้างความอับอาบให้เขา เขาจะต้องไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น แต่เขาจำได้ว่าเขาเหลือเวลาของพลังพิเศษเพียง 1 นาทีเท่านั้น คนขับนั่นดูเหมือนจะเป็นนักเลงและมีทักษะการต่อสู้ แม้ว่าเขาจะย้อนกลับไป 1 นาทีก่อนและพยายามหลบหมัดนั้นก็จะถูกโต้กลับ ดงซูบินอาจไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย สิ่งนี้แตกต่างจากการต่อสู้เล็กน้อยก่อนหน้า คนขับมีหมัดเด็ดและดงซูบินไม่สามารถชนะได้แม้จะได้รับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เป็นเวลาสองสามวันก่อนที่เขาจะย้ายไปยังระดับรากหญ้า นี่คือขีด จำกัด ของพลังของเขา!