POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) 224

Now you are reading POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) Chapter 224 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

EP 224 ก้าวไปข้างหน้า!

By loop

ในตอนเช้า.

 

ดงซูบินที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาได้งีบหลับในรถ หลังจากที่เขาตื่นขึ้นเขาก็กินอาหารที่ฉูเฟิงเตรียมไว้ให้ หลังจากนั้นเขาก็กับมาดูด้านตรววจที่มีสิ่งกีดขวางอยู่บนถนนและการตรวจสอบรถทุกคันที่ขับผ่านไปมาจุดนี้ แต่หลังจากตรวจสอบหนึ่งคืนพวกเขาก็ยังไม่พบผู้หลบหนี ส่วนที่เหลือของถนนสายหลักยังไม่พบอาชญากรและพวกเขาควรจะซ่อนตัวอยู่ในเคาน์ตี้ ดังนั้นดงซูบินจึงสั่งให้เจ้าหน้าที่ของเขาจากหมู่บ้านต่างๆช่วยเจ้าหน้าที่ติดอาวุธในการค้นหาอาชญากรในเมืองให้เจอ

 

ตำรวจเริ่มกวาดล้างเมืองในเขตเมืองและไม่มีใครสามารถหลบหนีได้

 

เวลาประมาณ 13.40 น. ดงซูบินกำลังพูดคุยบางอย่างกับหลิวดาไห่ และ เฉินฟาเมื่อพวกเขาทำการประกาศทางวิทยุ

 

“พบผู้ร้ายแล้ว! ผู้ตัวผู้ร้ายที่หลบนี้แล้ว!”

 

“ เขตเหนือใต้ถนน 7! โรงเรียนอนุบาลหนานหลิวl!”

 

ผู้หลบหนีเข้าโรงเรียนแล้ว! พวกเขาอาจจับตัวประกันไว้บ้าง!”

 

ดงซูบิน, หลิวดาไห่และเจ้าหน้าที่ที่เหลือมองหน้ากัน “ไปกันเถอะ!”

 

ดงซูบิน, หลิวดาไห่และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ขึ้นรถเบนซ์เอ็มพีวีและรีบมุ่งหน้าไปยังถนนทางเหนือ ดงซูบินและเจ้าหน้าที่ทุกคนกังวล นั่นเป็นโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและไม่ใช่ช่วงปิดเทอม หากเด็กเหล่านั้นถูกจับเป็นตัวประกันผลที่ตามมาจะเลวร้าย ดงซูบินสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ที่นั่งข้างฉูเฟิงเริ่มหน้าซีดและดูกังวลขึ้นมา ใครบางคนจากครอบครัวของเขาต้องอยู่ในโรงเรียนนั้นอย่างแน่นอน

ณ โรงเรียนอนุบาลหนานหลิว.

 

เมื่อดงซูบินมาถึงตำรวจติดอาวุธได้เข้าล้อมอาคารเรียนสองชั้นไว้แล้ว ทุกคนถือปืนของพวกเขา ในพื้นที่ห่างออกไปดงซูบิน สามารถเห็น เซียงดาวเลขาธิการพรรคของมณฑล, เสี่ยวหลานและผู้นำรัฐบาลมณฑลคนอื่น ๆ ดูเหมือนพวกเขาจะมีการประชุมข้างสนามเด็กเล่นเหลียงเฉินเผิง, หูยินเก่าและเจ้าหน้าที่ตำรวจติดอาวุธอยู่ที่นั่นด้วย มันตึงเครียด

 

หลังจากลงจากรถ ดงซูบินได้โทรหารองหัวหน้าทีมเฟิง “ พี่เฟิงสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงหันหลังและเดินไปอย่างรวดเร็ว “ หัวหน้าซูบินเมื่อเรามาถึงผู้หลบหนีได้เข้าไปในอาคารเรียนแล้ว โชคดีที่ไม่มีการเรียนการสอนในช่วงบ่ายและมีนักเรียนและมีครูเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ร่วมพืธีจบการศึกษา จากเสียงตะโกนและเสียงดังแสดงว่าพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกันโดยอาชญากร ไม่มีใครกล้าที่จะดำเนินการใดๆเพราะเรากลัวว่าอาชญากรอาจทำร้ายตัวประกัน เลขาธิการพรรคเซียงนายกเทศมนตรีเซี่ยและคนอื่น ๆ กำลังหารือเกี่ยวกับแนวทางปฏิบัติต่อไป”

 

ดงซูบินกำหมัดแน่น “ ไอ้พวกบ้านี้ มันมีกี่คน?”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงตอบ “ ควรมี 9 คน ในบรรดาผู้หลบหนีจากมณฑลใกล้เคียงสิบคนส่วนใหญ่หลบหนีไปยังหยางไท่”

 

ดงซูบินถาม “ อะไรคือโอกาสที่เราจะบุกเข้าไปในตึก? พลซุ่มยิงอยู่ที่ไหน”

 

รองหัวหน้าทีมส่ายหัว “ หากมีอาชญากรเพียงหนึ่งหรือสองคนเรายังเข้าไปในอาคารได้ อาชญากรเก้าคนมีจำนวนมากเกินกว่าที่เราจะบุกเข้าไปในอาคารได้ บางคนอาจจะมีปืน และน่าจะนำปืนพวกนั้นออกจากเรือนจำในขณะที่พวกเขาหลบหนี เจ้าหน้าที่สองนายได้รับบาดเจ็บระหว่างการติดตาม” เขาชี้ไปที่ชั้นสองของอาคาร “ อาชญากรพวกนั้นเจ้าเล่ห์มาก พวกมันปิดหน้าต่างทั้งหมดและเราไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ในห้องเรียนไหนอีกทั้งพลซุ่มยิงของเราไม่สามารถยิงพวกมันทั้ง 9 คนได้ในคราวเดียว หากเราพลาดหนึ่งในนั้นตัวประกันจะตกอยู่ในอันตราย”

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากอาคารเรียน

 

“ สะอื้น…ช่วยด้วย !!! เสียงร้องไห้ดังขึ้น…”

 

หน้าต่างบานหนึ่งเปิดออกแสดงใบหน้าที่ตื่นตระหนกของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นนักเรียนของโรงดรัยนมือใหญ่โอบคอหญิงสาวไว้และชายวัยกลางคนค่อยๆยื่นศีรษะออกไปนอกหน้าต่าง ชายคนนั้นหัวโล้นและมีแผลเป็นทางยาวที่ศีรษะ เจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดในที่เกิดเหตุเคยเห็นรูปถ่ายของชายคนนี้มาก่อน เขาเป็นหนึ่งในผู้หลบหนีโจรติดอาวุธ

 

“ ทุกคนที่นั่นฟัง! ใครที่กล้าเข้ามาในอาคารนี้หรือเปิดไฟฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้!”

 

เหลียงเฉิงเผิงมองไปที่อาชญากรคนนั้นและตะโกนผ่านเสียงเฮดังลั่น “ อย่าทำร้ายตัวประกัน!”

 

ผู้หลบหนีคนนั้นยิ้มและตะโกน “ ฉันไม่สามารถทำร้ายเธอได้ ให้หัวหน้ามณฑลของคุณพูดกับฉัน!”

 

เหลียงเฉิงเผิงลังเลและส่งสัญญาณเสียงดังไปยังชายอ้วนข้างๆเขา บุคคลนี้คือ เฉาซูเผิงรองเลขาธิการพรรคของมณฑลหมายเลขสามของเมืองหยางไท่

 

โจรติดอาวุธตะโกน “ คุณเป็นผู้นำของมณฑลเหรอ? ดี. เราไม่มีเรื่องที่ต้องการ เราต้องการรถบัสขนาดกลางเท่านั้น ก่อนที่รถบัสจะมาถึงคุณทุกคนต้องรับประกันความปลอดภัยของเรา ถ้าใครในพวกคุณกล้าเปิดไฟอย่าโทษฉัน เราจะปล่อยตัวประกันหลังจากที่เราออกจากเมือง”

 

เฉาซูเฟิงมองไปที่ เซียงดาว และ เสี่ยวหลานทั้งคู่พยักหน้าและเขากล่าว “ เราเห็นด้วยกับความต้องการของนาย!”

 

เหลียงเฉิงเผิงหยุดชะงัก “ ให้เราดูตัวประกันที่เหลือก่อน! เราต้องการให้แน่ใจว่าตัวประกันทั้งหมดปลอดภัย!”

 

โจรติดอาวุธกล่าว “ อย่าตุกติกล่ะ ! เราจะไม่ให้คุณดูตัวประกัน! ไปนำรถมาเดี๋ยวนี้!”

 

จากการฆาตกรรมของหญิงและชายเมื่อคืนนี้อาชญากรเหล่านี้มีความโหดเหี้ยมและมีไหวพริบมาก เหลียงเฉิงเผิงต้องทำให้พวกเขาสงบลงก่อน เขาหันไปหาเจ้าหน้าที่และบอกให้พวกเขาเตรียมรถบัสสำหรับคนร้ายก่อนที่จะใช้เครื่องส่งเสียงดังอีก “ ฉันขอให้คนของฉันนำยานพาหนะมาให้แล้ว”

 

โจรติดอาวุธพยักหน้า “ดี! ฉันจะให้เวลาคุณทั้งหมด 10 นาที!”

 

เหลียงเฉิงเผิงขมวดคิ้ว “ 10 นาทีไม่เพียงพอ เราจำเป็นต้องกลับไปที่โรงรถของเราเพื่อรับรถ ไปๆมาๆ…”

 

โจรติดอาวุธขัดจังหวะเขา “ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีอะไร 10 นาที! ถ้าเราไม่เห็นรถใน 10 นาทีเธอคนนี้จะตาย! คิดให้ดีนะ!”

 

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนมาจากนอกโรงเรียน “ หงหง! หงหง!”

 

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หน้าต่างห้องเรียนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอและเริ่มโบกมือให้เธอ เธอร้อง:“ แม่! พ่อ! ช่วยด้วย!”

 

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ประตูโรงเรียนพยายามผลักดันตัวเองผ่านเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคน “ หงหง!”

 

“ หงหง! พ่อจะมาช่วยลูกแล้ว! อย่าเพิ่งตกใจ!”

 

ชายที่มีดวงตาสีแดงผลักเจ้าหน้าที่ออกไป “ไปให้พ้น! ให้ฉันเข้าไป!”

 

ข่าวการหลบหนีของผู้ร้ายเข้าสู่โรงเรียนอยุลาลและจับนักเรียนเป็นตัวประกันได้แพร่กระจายออกไป พ่อแม่ที่เป็นห่วงหลายคนรีบไปโรงเรียนเพื่อมองหาลูก ๆ บรรดาผู้ที่ไม่พบลูกของพวกเขากำลังเบียดเสียดอยู่ที่ประตูใหญ่ของโรงเรียน ญาติของครูบางคนก็อยู่ที่นั่นด้วย มันวุ่นวายและทุกคนก็ตะโกนเรียกลูกหลานหรือญาติพี่น้อง ตัวประกันในอาคารเรียนได้ยินเสียงผู้ปกครองเรียกหาพวกเขาและตะโกน

 

“ มันเป็นเสียงของลูกชายฉัน! ลูกชายของฉันอยู่ข้างใน!”

 

“ ลูก! แม่อยู่ที่นี่แล้ว!”

 

“ นิอูนิว! ลูกอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?”

 

เหลียงเฉิงเผิงกลัวพ่อแม่และญาติที่อยู่ข้างนอกจะปั่นหัวอาชญากร “ หัวหน้าซูบิน!”

 

ดงซูบินนำเจ้าหน้าที่ไปปิดกั้นทางเข้าโรงเรียนทันทีและห้ามทุกคนเข้า “กรุณาใจเย็น ๆ! ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร แต่นี่เป็นเรื่องฉุกเฉิน ได้โปรดหยุดตะโกนและตำรวจจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตลูก ๆ ของคุณ!”

 

ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็คุกเข่าและร้องไห้ “ ได้โปรด…ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วย!”

 

“ สะอื้น…ลูกชายของฉันอายุแค่สิบขวบ!”

 

พ่อแม่และสมาชิกในครอบครัวมากกว่าสิบคนร้องไห้นอกโรงเรียน แม้แต่คุณปู่เก่า ๆ ก็ร้องไห้ดงซูบินรู้สึกปวดใจ

 

โจรติดอาวุธย้ายออกไปจากหน้าต่างและดูเหมือนจะคุยกับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งและตะโกน “ พี่ชายของฉันบอกว่าคุณไม่สามารถเชื่อถือตำรวจได้ พวกคุณต้องส่งผู้นำมาเป็นตัวประกันของพวกเรา!” โจรติดอาวุธมองไปที่ฝูงชนที่ชั้นล่างและทันใดนั้นก็ตะโกน “คุณ! คนอ้วนที่พูดกับฉันก่อนหน้านี้ เข้ามา!”

 

โจรติดอาวุธคนนั้นหมายถึง เฉาชูเพิงรองเลขาธิการพรรคของมณฑล!

 

ใบหน้าของเฉาชูเพิงเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาไม่คาดคิดว่าอาชญากรจะมีคำขอนี้!

 

เหลียงเฉิงเผิงดึงเฉาชูเพิง “ เลขาเฉา! คุณอย่าไปนะ!”

 

เฉาชูเพิงเองก็ไม่ต้องการไปเป็นตัวประกันเช่นกัน เขารู้ว่าโอกาสรอดของเขาต่ำหากเขาเข้าไปในอาคารเรียน อาชญากรจะจับเขาเป็นตัวประกันจนถึงนาทีสุดท้าย แม้ว่าพวกเขาจะหลบหนีได้ แต่พวกเขาก็จะฆ่าเขาด้วย เหลียงเฉิงเผิงดึงเขากลับมาช่วยเขาจากความอับอายและเขารู้สึกขอบคุณ ถ้าเขานำไก่ออกมาต่อหน้าทุกคนคณะกรรมการพรรคประจำมณฑลก็จะต้องอับอายขายหน้า

 

เซียงดาวโกรธจัด “ รถอยู่ที่ไหน? ให้พาหนะไปสงบสติอารมณ์ก่อน!”

 

โจรติดอาวุธที่ชั้นบนเริ่มหมดความอดทนและจับคอของเด็กหญิงตัวน้อยไว้แน่น “ เฮ้ไอ้อ้วน! รีบขึ้นไปชั้นบน! ฉันให้เวลาคุณ 3 นาทีไม่งั้นเราจะเริ่มฆ่าตัวประกัน!”

 

ผู้หญิงที่ประตูโรงเรียนร้องไห้ “ หงหง! อย่าฆ่าลูกสาวฉัน! ได้โปรด…ฉันขอร้องคุณเถอะ!”

 

พ่อของหงหงมองไปที่ผู้นำของมณฑลและตะโกน “ ช่วยลูกสาวของผมด้วย!”

 

เฉาซูเผิงหน้าซีด ในเวลานี้เขาต้องพูดอะไรบางอย่าง “ฉันจะไป!”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่หน้าต่างชั้นบนอย่างเย็นชาและหรี่ตา

 

หัวใจของเหลียงเฉินเผิงถึงกับทำอะไรไม่ถูก อาชญากรเหล่านี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าที่เขาคาดไว้ หากเขารู้ว่าพวกเขาจะเรียกร้องเช่นนี้เขาจะย้ายศูนย์บัญชาการชั่วคราวไปไว้ข้างหลังรถตำรวจและจะไม่ยอมให้ผู้นำมณฑลพูดกับอาชญากร เขากลัวว่าเรื่องต่างๆจะเลวร้ายลงและรู้ว่าเขาต้องปกป้องเลขาธิการพรรคเซียงรองเลขาธิการพรรคเฉาและนายกเทศมนตรีซีอี “ หัวหน้าหู! พาเลขาธิการพรรคเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ออกไป! ตั้งศูนย์บัญชาการข้างนอก!”

 

หูยินเก่าก้าวไปข้างหน้า “ เลขานุการเซียงนายกเทศมนตรีเสี่ยว”

 

เซียงดาวหันหลังให้เหลียงเฉิงเผิงจ้องมอง “ ตัวประกันยังไม่ปลอดภัย! เราจะไม่ส่งใครไป!”

 

เหลียงเฉิงเผิงไม่แน่ใจว่าเลขาเซียงพูดสิ่งนี้อยู่ในใจเขาหรือว่าเขาเสแสร้ง เขารู้เพียงว่าหากอาชญากรเปลี่ยนใจและต้องการให้เลขาธิการพรรคเคาน์ตีเป็นตัวประกันและเขาปฏิเสธตัวประกันอาจได้รับอันตราย จะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของมณฑล สิ่งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่เลขานุการเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ต้องออกจากที่เกิดเหตุ “ หัวหน้าหู! เร็วเข้า!”

 

หูยินเก่าเปิดประตูรถและต้องการเชิญเลขาเซียงขึ้นเครื่อง แต่เซียงดาวผลักเขาออกไป!

 

ฮูยินเก่าคิดกับตัวเอง หยุดเสแสร้งและจากไป แต่เนื่องจากตำแหน่งของเซียงดาวเขาจึงไม่กล้าใช้กำลังเพื่อทำให้เขาจากไป

 

เซียงดาวตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสี่ยวหลาน ยังคงยืนอยู่ที่นั่นอย่างมั่นคงและไม่มีความตั้งใจที่จะออกจากที่เกิดเหตุ

 

เหลียงเฉิงเผิงโกรธมาก “ หัวหน้าซูบิน! นำพวกเขาออกไป!”

 

ดงซูบินซึ่งรักษาการควบคุมฝูงชนได้ยินเหลียงเฉินเผิงและมองไปที่พี่สาวเสี่ยว จากนั้นเขาก็หันไปหาเซียงดาวและพูดว่า “ เลขาเซียง! ที่นี่อันตรายเกินไป! คุณต้องออกไปทันที!”

 

เซียงดาวตอบด้วยท่าทางไม่พอใจ “ ตัวประกันยังอยู่…”

 

ดงซูบินไม่สนใจเขาและเปิดประตูรถ เขาจับเซียงดาวที่ด้านหลังของล๊อกคอและผลักเขาเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังโดยไม่สนใจเสียงดุของเซียงดาวและปิดประตู จากนั้นเขาก็เปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าและพูดว่า “ นายกเทศมนตรีเสี่ยว!”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ดงซูบินและหรี่ตา “ ส่งเลขาเซียงออกไป! ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลสถานการณ์นี้!”

 

ดงซูบินจับแขนของเธอเสี่ยวหลานโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

ใบหน้าของเสี่ยวหลานเปลี่ยนไป “ คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ”

 

ดงซูบินหยุดชั่ววินาที แต่เขาไม่มีเวลาคิดอีกต่อไป เขาพยายามดึงเสี่ยวหลานแต่เธอหลบและดึงแขนของเธอออกไปดงซูบิน กัดฟันของเขาและจับเอวของเสี่ยวหลานแล้วอุ้มเธอขึ้น เขาเตะประตูเพื่อเปิดให้กว้างขึ้นและเหวี่ยงเสี่ยวหลานไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า ทุกคนตกใจกับการกระทำของเขาและ ดงซูบินก็ปิดประตู “ไป!”

 

รถตำรวจขับออกจากประตูโรงเรียน!

 

เหลียงเฉิงเผิงพยักหน้า ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้หัวหน้าซูบินยังคงมีความเด็ดขาด เขาเรียกดงซูบินเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวการรุกรานของผู้นำ ใครบางคนต้องบังคับให้ผู้นำออกไปในกรณีที่พวกเขามีปัญหา

 

“ เหลืออีก 1 นาที!” พวกผู้ร้ายหัวเราะ “ ไอ้อ้วน! นายยังไม่ขึ้นมาเหรอ?”

 

“ หงหง! หงหง!”

 

“แม่! หนูกลัว!”

 

หนูน้อยหงหงแทบจะถูกหามออกจากหน้าต่างและอาจตกลงไปได้ทุกเมื่อ

 

เฉาซูเผิงกัดฟันของเขาสองสามวินาทีและกล่าวว่า “ ฉันจะไปตอนนี้! อย่าทำร้ายตัวประกัน!”

 

“ เลขาเฉา!” เหลียงเฉิงเผิงคว้าแขนของเลขาเฉา

 

เฉาซูเผิงถอนหายใจและส่ายหัว “ปล่อยฉันไป. ชีวิตของพวกเขามีความสำคัญสูงสุด” เขามองไปที่หน้าต่างและถอนหายใจ “ เธอเป็นแค่เด็ก หลานสาวของฉันอายุใกล้เคียงกัน”เฉาซูเผิง ถูกบังคับให้ตัดสินใจและไม่มีทางเลือกอื่น

 

เฉาซูเผิงมองไปที่ท้องฟ้าและรู้ว่าเขาอาจจะไม่กลับมาหลังจากที่เขาเข้าไปในอาคารเรียน

 

เฉาซูเผิงเดินไปข้างหน้าช้าๆด้วยฝีเท้าหนัก ๆ

 

ทันใดนั้นมือก็คว้าแขนเขาไว้ มันคือดงซูบิน “ เลขาเฉาถ้าคุณไปคุณจะถูกฆ่าและมันก็ไม่มีความหมาย”

 

เฉาซูเผิงรู้สึกกระวนกระวายใจ “ แต่เด็กคนนั้นล่ะ? แล้วนักเรียนที่เหลือในห้องเรียนล่ะ”

 

ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ผมจะไปเอง.”

 

เฉาซูเผิงถึงกับตกตะลึง เหลียงเฉิงเผิงและเจ้าหน้าที่ที่เหลือตกใจกับการตัดสินใจของดงซูบิน

 

ดงซูบินไม่ได้มองไปที่พวกเขาและเดินไปข้างหน้า เขาคว้าคนดังจากเฉาซูเผิงและพูดว่า “ตั้งใจฟัง. ทุกคนน่าจะเคยเห็นขนาดของเลขาเฉา หากคุณพาเขาไปด้วยในขณะที่คุณทุกคนหลบหนีเขาอาจดิ้นรนและลากคุณลงไปทั้งหมด ให้ฉันไปกับคุณทั้งหมดแทน”

 

โจรติดอาวุธมองไปที่ดงซูบินและถาม “ นายอยู่ตำแหน่งอะไร”

 

ดงซูบินตอบโดยไม่ต้องคิด “ ฉันเป็นหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการของประเทศ!”

 

ดงซูบินไม่ชอบใส่เครื่องแบบและตอนนี้เขาอยู่ในชุดพลเรือน ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่จากการรักษาความปลอดภัยสาธารณะที่มีรูปร่างผอมของเขา อาชญากรเคยได้ยินคนอื่นเรียกเขาว่าหัวหน้าซูบินมาก่อนและรู้ว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐด้วย ขนาดของ ดงซูบินปลอดภัยกว่าคนอ้วนและแม้ว่าดงซูบินจะตอบโต้เขาก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ พวกผู้ร้ายคิดสักพักแล้วพูดว่า “ ขอเจ้าหน้าที่ตำรวจใส่กุญแจมือก่อนขึ้นมา!”

 

ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ ฉันไปกับพวกนายทุกคนได้ แต่พวกนายต้องปล่อยเด็ก ๆ มาก่อน!”

 

โจรติดอาวุธขมวดคิ้ว “ ทำไมนายถึงอยากมาขนาดนั้น? นายเชื่อไหมว่าฉันจะโยนเด็กคนนี้ออกไปนอกหน้าต่าง”

 

ดงซูบินพูดออกมา “ ฉันยอมพวกนายแล้ว . นายทุกคนจับเด็กจำนวนมากไว้เป็นตัวประกันและคุณคิดว่าตำรวจจะปล่อยคุณทั้งหมดหรือไม่? เป็นไปไม่ได้! สาธารณชนจะไม่ทำให้นายผิดหวัง! ตำรวจจะเอามือปืนมายิงพวกนายทั้งหมด! แต่ถ้านายปล่อยเด็กทั้งหมดนี้จะไม่ร้ายแรงเท่า ด้วยตัวประกันตำรวจจะไม่ทำอะไรนายเว้นแต่พวกเขาจะไม่มีทางเลือก นอกจากนี้เด็กเหล่านั้นไม่รู้อะไรเลยและจะร้องไห้และตะโกน กับครูและฉันพวกคุณทุกคนจะมีตัวประกันมากพอ”

 

นี่คือความจริง ผู้หลบหนีไม่กี่คนรู้สึกหงุดหงิดกับการร้องไห้ของเด็ก ๆ

 

แต่โจรติดอาวุธไม่ยอมแพ้ “ เจ้าอ้วนนั้น! ไม่ต้องพูดแล้ว. หากเรายังไม่ปลอดภัยเด็ก ๆ เหล่านี้ก็ไม่สามารถจากไปได้!”

 

ดงซูบินคิดสักพักแล้วพูดว่า “ อย่างน้อยก็ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้น เราจำเป็นต้องเห็นความจริงใจของนาย”

 

โจรติดอาวุธโกรธมาก “ หยุดเสียเวลา! แกเข้ามาในอาคารสักที?!”

 

ดงซูบินตอบ “ นายทุกคนไม่มีความจริงใจที่จะปล่อยตัวประกันแม้แต่คนเดียว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกนายทุกคนจะปล่อยที่เหลือหลังจากที่พวกนายหนีไปแล้ว? หากเป็นเช่นนั้นเราจะไม่ให้รถมินิบัสแก่นาย!”

 

โจรติดอาวุธที่กำลังโวยวายบางและเมื่อมีคนข้างหลังดึงเขาเข้าไปข้างใน

 

ไม่กี่วินาทีต่อมาโจรติดอาวุธก็อุ้มหงหงลงมาจากหน้าต่าง “เอาล่ะ! เราจะให้ทุกท่านเห็นถึงความจริงใจของเรา!”

 

หลังจากนั้นไม่นานประตูหลักของอาคารเรียนก็เปิดออกหงหงก็วิ่งออกไป “แม่! พ่อ!”

 

ทั้งคู่ฝ่าแนวกั้นของตำรวจและกอดลูกสาวของพวกเขา “ หงหง!”

 

พ่อของ หงหงมองไปที่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบิน! ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”

 

ดงซูบินโบกมือ “ พาเด็กไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้”

 

โจรติดอาวุธชั้นบนตะโกน “ หัวหน้าซูบิน! เร็วเข้าใส่กุญแจมือ!”

 

ดวงตาของดงซูบินเริ่มเย็นชาและเดินไปหาเหลียงเฉินเผิง และ เฉาซูเผิงเขายื่นมือทั้งสองข้างออก “ ใส่กุญแจมือฉันไว้เลย!”

 

เหลียงเฉินเผิงจ้องไปที่ ดงซูบิน“ ซูบิน! นายกำลังทำอะไร?!”

 

เฉาซูเผิง ถูกเปลี่ยนตัว “ ให้ผมไปแทน! คุณ…คุณ…หือ…”

 

หวางลี่เลขาธิการคณะกรรมการการเมืองและกฎหมายเพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุหลังจากนำพลซุ่มยิงออกไปข้างนอกและเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นหวางลี่ และเฉาซูเผิง เคยเป็นลูกน้องของฉางเหล่ย ความหายนะของฉางเหล่ย เกิดจาก ดงซูบินและทั้งคู่ไม่ชอบเขา แต่ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ดงซูบินได้เสนอให้เปลี่ยนเฉาซูเผิง และเขายอมไปเป็นตัวประกันแทน พวกเขาตกใจกับการกระทำของเขา

 

ดงซูบินยิ้ม “ เลขาเฉาไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อย่างน้อยผมก็ยังรู้จักศิลปะการต่อสู้อยู่บ้าง”

 

ทุกคนรู้ดีว่าไม่ว่า ดงซูบินเก่งแค่ไหนก็สู้ไม่ได้ที่เขาจะมีชีวิตรอด มีทางหนีอยู่เก้าแห่งและมีอาวุธปืนและยังมีตัวประกันดงซูบิน ถูกใส่กุญแจมือเช่นกัน ในขณะนี้ทุกคนที่นั่นรวมถึงเจ้าหน้าที่สมาชิกในครอบครัวของตัวประกันหูยินเก่า และจ้าวจินซอง ที่ไม่พอใจเขาต่างก็ให้ความเคารพเขา

 

ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเมื่อต้องมาเจอกับสถานการณ์แห่งความเป็นและความตายเช่นนี้

 

แต่ ดงซูบินไม่ได้เตรียมตัวที่จะตายเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะไม่เหลือย้อนกลับอยู่มาก แต่เขาอย่างน้อยก็เหลืออยู่ประมาณ 5 นาที เขายังคงสามารถทำอะไรบางอย่างได้ด้วยพลังของเขา แต่คนร้ายมีปืนและอันตรายมากดงซูบิน ไม่มั่นใจว่าเขาจะมีชีวิตรอดได้ แต่เมื่อเขาคิดถึงทั้งสองชีวิตที่เสียไปเมื่อคืนและครูและนักเรียนในโรงเรียนดงซูบินรู้สึกว่าเขาต้องลองดู

 

“ กุญแจมือ! ด่วน!” ดงซูบินตะโกน

 

ไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจคนใดก้าวไปข้างหน้า พวกเขากำหมัดแน่นและเจ้าหน้าที่หญิงบางคนก็ร้องไห้

 

ดงซูบินตะโกน “ หัวหน้าทีมเฟิง!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิง มองไปที่ดงซูบินและเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ “ หัวหน้าซูบินผม…”

 

ดงซูบินขัดจังหวะเขา “ เร็วเข้า! อย่าช้าไปกว่านี้!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงหยิบกุญแจมือของเขาออกมาและสวมกุญแจมือดงซูบิน เขาแอบเหลือบไปที่หน้าต่างชั้นบนและต้องการยัดกุญแจลงในกระเป๋าของดงซูบิน แต่โจรติดอาวุธชั้นบนตะโกนใส่เขาให้โยนกุญแจกุญแจมือลงบนพื้น รองหัวหน้าทีมเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามสิ่งที่เขาพูด ความหวังสุดท้ายของเขาหมดลง

 

ดงซูบินฝืนยิ้ม “ อย่าให้ฉันพูดแบบนี้ ฉันยังไม่ตาย ฉันจะพยายามช่วยตัวประกัน”

 

เหลียงเฉินเผิงถอนหายใจและตบไหล่ดงซูบิน “ระวัง. คุณต้องปลอดภัยกลับมา.”

 

ดงซูบิน พยักหน้า “ หัวหน้าเหลียงถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน…อืม…ถ้า…ถ้าฉันถูกฆ่าโปรดช่วยดูแลแม่ของฉันด้วย ขอบคุณ.”

 

เหลียงเฉิงเผิงจ้องมองเขา “ อย่าพูดแบบนั้น!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงฝืนยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่น่าเกลียด “ คุณจะปลอดภัย! จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ!”

 

ดงซูบิน ตอบ “ ผมหวังอย่างนั้น ขอบคุณ.”

 

ดวงตาของเฉาซูเผิงเบิกตากว้าง เขาจับมือของดงซูบินและพูดว่า “ คุณต้องกลับมา! ฉันจะพาคุณไปดื่มหลังจากที่คุณกลับมา!”

 

ดงซูบินพยักหน้าและพูดติดตลก “ ผมกินเหล้าไม่เก่ง เลขาเฉามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฮ่า ๆ ”

 

เฉาซูเผิงไม่สามารถหาคำที่จะแสดงความขอบคุณของเขาได้และมีเพียงแค่จับมือของดงซูบินไว้แน่นดงซูบิน แทนที่เขาเป็นตัวประกัน ถ้าดงซูบินไม่ก้าวไปข้างหน้าเขาจะกลายเป็นหนึ่งในตัวประกันในตอนนี้ เฉาซูเผิงเป็นหนี้บุญคุณของดงซูบิน

 

ดงซูบินหันไปทางทางเข้าโรงเรียนหวังว่าจะได้เห็นเสี่ยวหลานเป็นครั้งสุดท้าย แต่รถตำรวจที่พี่สาวเซี่ยวนั่งไป และเลขาเซียงได้ออกจากโรงเรียน ดงซูบินมองไม่เห็นเธอและเขาก็สงบลง เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่อาคารเรียน ในใจเขากำลังคิดว่าเขาจะช่วยเหลือครูและนักเรียนได้อย่างไร

 

ดงซูบินไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป หากเขาล้มเหลวไม่เพียง แต่เขาจะถูกฆ่า ตัวประกันคนอื่น ๆ อาจถูกฆ่าด้วย

 

ดงซูบินต้องทำสำเร็จแน่! มินิบัสน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้และเหลือเวลาอีกไม่ถึง 5 นาที!

 

ดวงตาของดงซูบินเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) 224

Now you are reading POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) Chapter 224 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

EP 224 ก้าวไปข้างหน้า!

By loop

ในตอนเช้า.

 

ดงซูบินที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาได้งีบหลับในรถ หลังจากที่เขาตื่นขึ้นเขาก็กินอาหารที่ฉูเฟิงเตรียมไว้ให้ หลังจากนั้นเขาก็กับมาดูด้านตรววจที่มีสิ่งกีดขวางอยู่บนถนนและการตรวจสอบรถทุกคันที่ขับผ่านไปมาจุดนี้ แต่หลังจากตรวจสอบหนึ่งคืนพวกเขาก็ยังไม่พบผู้หลบหนี ส่วนที่เหลือของถนนสายหลักยังไม่พบอาชญากรและพวกเขาควรจะซ่อนตัวอยู่ในเคาน์ตี้ ดังนั้นดงซูบินจึงสั่งให้เจ้าหน้าที่ของเขาจากหมู่บ้านต่างๆช่วยเจ้าหน้าที่ติดอาวุธในการค้นหาอาชญากรในเมืองให้เจอ

 

ตำรวจเริ่มกวาดล้างเมืองในเขตเมืองและไม่มีใครสามารถหลบหนีได้

 

เวลาประมาณ 13.40 น. ดงซูบินกำลังพูดคุยบางอย่างกับหลิวดาไห่ และ เฉินฟาเมื่อพวกเขาทำการประกาศทางวิทยุ

 

“พบผู้ร้ายแล้ว! ผู้ตัวผู้ร้ายที่หลบนี้แล้ว!”

 

“ เขตเหนือใต้ถนน 7! โรงเรียนอนุบาลหนานหลิวl!”

 

ผู้หลบหนีเข้าโรงเรียนแล้ว! พวกเขาอาจจับตัวประกันไว้บ้าง!”

 

ดงซูบิน, หลิวดาไห่และเจ้าหน้าที่ที่เหลือมองหน้ากัน “ไปกันเถอะ!”

 

ดงซูบิน, หลิวดาไห่และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ขึ้นรถเบนซ์เอ็มพีวีและรีบมุ่งหน้าไปยังถนนทางเหนือ ดงซูบินและเจ้าหน้าที่ทุกคนกังวล นั่นเป็นโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและไม่ใช่ช่วงปิดเทอม หากเด็กเหล่านั้นถูกจับเป็นตัวประกันผลที่ตามมาจะเลวร้าย ดงซูบินสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ที่นั่งข้างฉูเฟิงเริ่มหน้าซีดและดูกังวลขึ้นมา ใครบางคนจากครอบครัวของเขาต้องอยู่ในโรงเรียนนั้นอย่างแน่นอน

ณ โรงเรียนอนุบาลหนานหลิว.

 

เมื่อดงซูบินมาถึงตำรวจติดอาวุธได้เข้าล้อมอาคารเรียนสองชั้นไว้แล้ว ทุกคนถือปืนของพวกเขา ในพื้นที่ห่างออกไปดงซูบิน สามารถเห็น เซียงดาวเลขาธิการพรรคของมณฑล, เสี่ยวหลานและผู้นำรัฐบาลมณฑลคนอื่น ๆ ดูเหมือนพวกเขาจะมีการประชุมข้างสนามเด็กเล่นเหลียงเฉินเผิง, หูยินเก่าและเจ้าหน้าที่ตำรวจติดอาวุธอยู่ที่นั่นด้วย มันตึงเครียด

 

หลังจากลงจากรถ ดงซูบินได้โทรหารองหัวหน้าทีมเฟิง “ พี่เฟิงสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงหันหลังและเดินไปอย่างรวดเร็ว “ หัวหน้าซูบินเมื่อเรามาถึงผู้หลบหนีได้เข้าไปในอาคารเรียนแล้ว โชคดีที่ไม่มีการเรียนการสอนในช่วงบ่ายและมีนักเรียนและมีครูเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ร่วมพืธีจบการศึกษา จากเสียงตะโกนและเสียงดังแสดงว่าพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกันโดยอาชญากร ไม่มีใครกล้าที่จะดำเนินการใดๆเพราะเรากลัวว่าอาชญากรอาจทำร้ายตัวประกัน เลขาธิการพรรคเซียงนายกเทศมนตรีเซี่ยและคนอื่น ๆ กำลังหารือเกี่ยวกับแนวทางปฏิบัติต่อไป”

 

ดงซูบินกำหมัดแน่น “ ไอ้พวกบ้านี้ มันมีกี่คน?”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงตอบ “ ควรมี 9 คน ในบรรดาผู้หลบหนีจากมณฑลใกล้เคียงสิบคนส่วนใหญ่หลบหนีไปยังหยางไท่”

 

ดงซูบินถาม “ อะไรคือโอกาสที่เราจะบุกเข้าไปในตึก? พลซุ่มยิงอยู่ที่ไหน”

 

รองหัวหน้าทีมส่ายหัว “ หากมีอาชญากรเพียงหนึ่งหรือสองคนเรายังเข้าไปในอาคารได้ อาชญากรเก้าคนมีจำนวนมากเกินกว่าที่เราจะบุกเข้าไปในอาคารได้ บางคนอาจจะมีปืน และน่าจะนำปืนพวกนั้นออกจากเรือนจำในขณะที่พวกเขาหลบหนี เจ้าหน้าที่สองนายได้รับบาดเจ็บระหว่างการติดตาม” เขาชี้ไปที่ชั้นสองของอาคาร “ อาชญากรพวกนั้นเจ้าเล่ห์มาก พวกมันปิดหน้าต่างทั้งหมดและเราไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ในห้องเรียนไหนอีกทั้งพลซุ่มยิงของเราไม่สามารถยิงพวกมันทั้ง 9 คนได้ในคราวเดียว หากเราพลาดหนึ่งในนั้นตัวประกันจะตกอยู่ในอันตราย”

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากอาคารเรียน

 

“ สะอื้น…ช่วยด้วย !!! เสียงร้องไห้ดังขึ้น…”

 

หน้าต่างบานหนึ่งเปิดออกแสดงใบหน้าที่ตื่นตระหนกของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นนักเรียนของโรงดรัยนมือใหญ่โอบคอหญิงสาวไว้และชายวัยกลางคนค่อยๆยื่นศีรษะออกไปนอกหน้าต่าง ชายคนนั้นหัวโล้นและมีแผลเป็นทางยาวที่ศีรษะ เจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดในที่เกิดเหตุเคยเห็นรูปถ่ายของชายคนนี้มาก่อน เขาเป็นหนึ่งในผู้หลบหนีโจรติดอาวุธ

 

“ ทุกคนที่นั่นฟัง! ใครที่กล้าเข้ามาในอาคารนี้หรือเปิดไฟฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้!”

 

เหลียงเฉิงเผิงมองไปที่อาชญากรคนนั้นและตะโกนผ่านเสียงเฮดังลั่น “ อย่าทำร้ายตัวประกัน!”

 

ผู้หลบหนีคนนั้นยิ้มและตะโกน “ ฉันไม่สามารถทำร้ายเธอได้ ให้หัวหน้ามณฑลของคุณพูดกับฉัน!”

 

เหลียงเฉิงเผิงลังเลและส่งสัญญาณเสียงดังไปยังชายอ้วนข้างๆเขา บุคคลนี้คือ เฉาซูเผิงรองเลขาธิการพรรคของมณฑลหมายเลขสามของเมืองหยางไท่

 

โจรติดอาวุธตะโกน “ คุณเป็นผู้นำของมณฑลเหรอ? ดี. เราไม่มีเรื่องที่ต้องการ เราต้องการรถบัสขนาดกลางเท่านั้น ก่อนที่รถบัสจะมาถึงคุณทุกคนต้องรับประกันความปลอดภัยของเรา ถ้าใครในพวกคุณกล้าเปิดไฟอย่าโทษฉัน เราจะปล่อยตัวประกันหลังจากที่เราออกจากเมือง”

 

เฉาซูเฟิงมองไปที่ เซียงดาว และ เสี่ยวหลานทั้งคู่พยักหน้าและเขากล่าว “ เราเห็นด้วยกับความต้องการของนาย!”

 

เหลียงเฉิงเผิงหยุดชะงัก “ ให้เราดูตัวประกันที่เหลือก่อน! เราต้องการให้แน่ใจว่าตัวประกันทั้งหมดปลอดภัย!”

 

โจรติดอาวุธกล่าว “ อย่าตุกติกล่ะ ! เราจะไม่ให้คุณดูตัวประกัน! ไปนำรถมาเดี๋ยวนี้!”

 

จากการฆาตกรรมของหญิงและชายเมื่อคืนนี้อาชญากรเหล่านี้มีความโหดเหี้ยมและมีไหวพริบมาก เหลียงเฉิงเผิงต้องทำให้พวกเขาสงบลงก่อน เขาหันไปหาเจ้าหน้าที่และบอกให้พวกเขาเตรียมรถบัสสำหรับคนร้ายก่อนที่จะใช้เครื่องส่งเสียงดังอีก “ ฉันขอให้คนของฉันนำยานพาหนะมาให้แล้ว”

 

โจรติดอาวุธพยักหน้า “ดี! ฉันจะให้เวลาคุณทั้งหมด 10 นาที!”

 

เหลียงเฉิงเผิงขมวดคิ้ว “ 10 นาทีไม่เพียงพอ เราจำเป็นต้องกลับไปที่โรงรถของเราเพื่อรับรถ ไปๆมาๆ…”

 

โจรติดอาวุธขัดจังหวะเขา “ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีอะไร 10 นาที! ถ้าเราไม่เห็นรถใน 10 นาทีเธอคนนี้จะตาย! คิดให้ดีนะ!”

 

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนมาจากนอกโรงเรียน “ หงหง! หงหง!”

 

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หน้าต่างห้องเรียนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอและเริ่มโบกมือให้เธอ เธอร้อง:“ แม่! พ่อ! ช่วยด้วย!”

 

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ประตูโรงเรียนพยายามผลักดันตัวเองผ่านเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคน “ หงหง!”

 

“ หงหง! พ่อจะมาช่วยลูกแล้ว! อย่าเพิ่งตกใจ!”

 

ชายที่มีดวงตาสีแดงผลักเจ้าหน้าที่ออกไป “ไปให้พ้น! ให้ฉันเข้าไป!”

 

ข่าวการหลบหนีของผู้ร้ายเข้าสู่โรงเรียนอยุลาลและจับนักเรียนเป็นตัวประกันได้แพร่กระจายออกไป พ่อแม่ที่เป็นห่วงหลายคนรีบไปโรงเรียนเพื่อมองหาลูก ๆ บรรดาผู้ที่ไม่พบลูกของพวกเขากำลังเบียดเสียดอยู่ที่ประตูใหญ่ของโรงเรียน ญาติของครูบางคนก็อยู่ที่นั่นด้วย มันวุ่นวายและทุกคนก็ตะโกนเรียกลูกหลานหรือญาติพี่น้อง ตัวประกันในอาคารเรียนได้ยินเสียงผู้ปกครองเรียกหาพวกเขาและตะโกน

 

“ มันเป็นเสียงของลูกชายฉัน! ลูกชายของฉันอยู่ข้างใน!”

 

“ ลูก! แม่อยู่ที่นี่แล้ว!”

 

“ นิอูนิว! ลูกอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?”

 

เหลียงเฉิงเผิงกลัวพ่อแม่และญาติที่อยู่ข้างนอกจะปั่นหัวอาชญากร “ หัวหน้าซูบิน!”

 

ดงซูบินนำเจ้าหน้าที่ไปปิดกั้นทางเข้าโรงเรียนทันทีและห้ามทุกคนเข้า “กรุณาใจเย็น ๆ! ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร แต่นี่เป็นเรื่องฉุกเฉิน ได้โปรดหยุดตะโกนและตำรวจจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตลูก ๆ ของคุณ!”

 

ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็คุกเข่าและร้องไห้ “ ได้โปรด…ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วย!”

 

“ สะอื้น…ลูกชายของฉันอายุแค่สิบขวบ!”

 

พ่อแม่และสมาชิกในครอบครัวมากกว่าสิบคนร้องไห้นอกโรงเรียน แม้แต่คุณปู่เก่า ๆ ก็ร้องไห้ดงซูบินรู้สึกปวดใจ

 

โจรติดอาวุธย้ายออกไปจากหน้าต่างและดูเหมือนจะคุยกับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งและตะโกน “ พี่ชายของฉันบอกว่าคุณไม่สามารถเชื่อถือตำรวจได้ พวกคุณต้องส่งผู้นำมาเป็นตัวประกันของพวกเรา!” โจรติดอาวุธมองไปที่ฝูงชนที่ชั้นล่างและทันใดนั้นก็ตะโกน “คุณ! คนอ้วนที่พูดกับฉันก่อนหน้านี้ เข้ามา!”

 

โจรติดอาวุธคนนั้นหมายถึง เฉาชูเพิงรองเลขาธิการพรรคของมณฑล!

 

ใบหน้าของเฉาชูเพิงเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาไม่คาดคิดว่าอาชญากรจะมีคำขอนี้!

 

เหลียงเฉิงเผิงดึงเฉาชูเพิง “ เลขาเฉา! คุณอย่าไปนะ!”

 

เฉาชูเพิงเองก็ไม่ต้องการไปเป็นตัวประกันเช่นกัน เขารู้ว่าโอกาสรอดของเขาต่ำหากเขาเข้าไปในอาคารเรียน อาชญากรจะจับเขาเป็นตัวประกันจนถึงนาทีสุดท้าย แม้ว่าพวกเขาจะหลบหนีได้ แต่พวกเขาก็จะฆ่าเขาด้วย เหลียงเฉิงเผิงดึงเขากลับมาช่วยเขาจากความอับอายและเขารู้สึกขอบคุณ ถ้าเขานำไก่ออกมาต่อหน้าทุกคนคณะกรรมการพรรคประจำมณฑลก็จะต้องอับอายขายหน้า

 

เซียงดาวโกรธจัด “ รถอยู่ที่ไหน? ให้พาหนะไปสงบสติอารมณ์ก่อน!”

 

โจรติดอาวุธที่ชั้นบนเริ่มหมดความอดทนและจับคอของเด็กหญิงตัวน้อยไว้แน่น “ เฮ้ไอ้อ้วน! รีบขึ้นไปชั้นบน! ฉันให้เวลาคุณ 3 นาทีไม่งั้นเราจะเริ่มฆ่าตัวประกัน!”

 

ผู้หญิงที่ประตูโรงเรียนร้องไห้ “ หงหง! อย่าฆ่าลูกสาวฉัน! ได้โปรด…ฉันขอร้องคุณเถอะ!”

 

พ่อของหงหงมองไปที่ผู้นำของมณฑลและตะโกน “ ช่วยลูกสาวของผมด้วย!”

 

เฉาซูเผิงหน้าซีด ในเวลานี้เขาต้องพูดอะไรบางอย่าง “ฉันจะไป!”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่หน้าต่างชั้นบนอย่างเย็นชาและหรี่ตา

 

หัวใจของเหลียงเฉินเผิงถึงกับทำอะไรไม่ถูก อาชญากรเหล่านี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าที่เขาคาดไว้ หากเขารู้ว่าพวกเขาจะเรียกร้องเช่นนี้เขาจะย้ายศูนย์บัญชาการชั่วคราวไปไว้ข้างหลังรถตำรวจและจะไม่ยอมให้ผู้นำมณฑลพูดกับอาชญากร เขากลัวว่าเรื่องต่างๆจะเลวร้ายลงและรู้ว่าเขาต้องปกป้องเลขาธิการพรรคเซียงรองเลขาธิการพรรคเฉาและนายกเทศมนตรีซีอี “ หัวหน้าหู! พาเลขาธิการพรรคเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ออกไป! ตั้งศูนย์บัญชาการข้างนอก!”

 

หูยินเก่าก้าวไปข้างหน้า “ เลขานุการเซียงนายกเทศมนตรีเสี่ยว”

 

เซียงดาวหันหลังให้เหลียงเฉิงเผิงจ้องมอง “ ตัวประกันยังไม่ปลอดภัย! เราจะไม่ส่งใครไป!”

 

เหลียงเฉิงเผิงไม่แน่ใจว่าเลขาเซียงพูดสิ่งนี้อยู่ในใจเขาหรือว่าเขาเสแสร้ง เขารู้เพียงว่าหากอาชญากรเปลี่ยนใจและต้องการให้เลขาธิการพรรคเคาน์ตีเป็นตัวประกันและเขาปฏิเสธตัวประกันอาจได้รับอันตราย จะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของมณฑล สิ่งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่เลขานุการเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ต้องออกจากที่เกิดเหตุ “ หัวหน้าหู! เร็วเข้า!”

 

หูยินเก่าเปิดประตูรถและต้องการเชิญเลขาเซียงขึ้นเครื่อง แต่เซียงดาวผลักเขาออกไป!

 

ฮูยินเก่าคิดกับตัวเอง หยุดเสแสร้งและจากไป แต่เนื่องจากตำแหน่งของเซียงดาวเขาจึงไม่กล้าใช้กำลังเพื่อทำให้เขาจากไป

 

เซียงดาวตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสี่ยวหลาน ยังคงยืนอยู่ที่นั่นอย่างมั่นคงและไม่มีความตั้งใจที่จะออกจากที่เกิดเหตุ

 

เหลียงเฉิงเผิงโกรธมาก “ หัวหน้าซูบิน! นำพวกเขาออกไป!”

 

ดงซูบินซึ่งรักษาการควบคุมฝูงชนได้ยินเหลียงเฉินเผิงและมองไปที่พี่สาวเสี่ยว จากนั้นเขาก็หันไปหาเซียงดาวและพูดว่า “ เลขาเซียง! ที่นี่อันตรายเกินไป! คุณต้องออกไปทันที!”

 

เซียงดาวตอบด้วยท่าทางไม่พอใจ “ ตัวประกันยังอยู่…”

 

ดงซูบินไม่สนใจเขาและเปิดประตูรถ เขาจับเซียงดาวที่ด้านหลังของล๊อกคอและผลักเขาเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังโดยไม่สนใจเสียงดุของเซียงดาวและปิดประตู จากนั้นเขาก็เปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าและพูดว่า “ นายกเทศมนตรีเสี่ยว!”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ดงซูบินและหรี่ตา “ ส่งเลขาเซียงออกไป! ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลสถานการณ์นี้!”

 

ดงซูบินจับแขนของเธอเสี่ยวหลานโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

ใบหน้าของเสี่ยวหลานเปลี่ยนไป “ คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ”

 

ดงซูบินหยุดชั่ววินาที แต่เขาไม่มีเวลาคิดอีกต่อไป เขาพยายามดึงเสี่ยวหลานแต่เธอหลบและดึงแขนของเธอออกไปดงซูบิน กัดฟันของเขาและจับเอวของเสี่ยวหลานแล้วอุ้มเธอขึ้น เขาเตะประตูเพื่อเปิดให้กว้างขึ้นและเหวี่ยงเสี่ยวหลานไปที่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า ทุกคนตกใจกับการกระทำของเขาและ ดงซูบินก็ปิดประตู “ไป!”

 

รถตำรวจขับออกจากประตูโรงเรียน!

 

เหลียงเฉิงเผิงพยักหน้า ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้หัวหน้าซูบินยังคงมีความเด็ดขาด เขาเรียกดงซูบินเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวการรุกรานของผู้นำ ใครบางคนต้องบังคับให้ผู้นำออกไปในกรณีที่พวกเขามีปัญหา

 

“ เหลืออีก 1 นาที!” พวกผู้ร้ายหัวเราะ “ ไอ้อ้วน! นายยังไม่ขึ้นมาเหรอ?”

 

“ หงหง! หงหง!”

 

“แม่! หนูกลัว!”

 

หนูน้อยหงหงแทบจะถูกหามออกจากหน้าต่างและอาจตกลงไปได้ทุกเมื่อ

 

เฉาซูเผิงกัดฟันของเขาสองสามวินาทีและกล่าวว่า “ ฉันจะไปตอนนี้! อย่าทำร้ายตัวประกัน!”

 

“ เลขาเฉา!” เหลียงเฉิงเผิงคว้าแขนของเลขาเฉา

 

เฉาซูเผิงถอนหายใจและส่ายหัว “ปล่อยฉันไป. ชีวิตของพวกเขามีความสำคัญสูงสุด” เขามองไปที่หน้าต่างและถอนหายใจ “ เธอเป็นแค่เด็ก หลานสาวของฉันอายุใกล้เคียงกัน”เฉาซูเผิง ถูกบังคับให้ตัดสินใจและไม่มีทางเลือกอื่น

 

เฉาซูเผิงมองไปที่ท้องฟ้าและรู้ว่าเขาอาจจะไม่กลับมาหลังจากที่เขาเข้าไปในอาคารเรียน

 

เฉาซูเผิงเดินไปข้างหน้าช้าๆด้วยฝีเท้าหนัก ๆ

 

ทันใดนั้นมือก็คว้าแขนเขาไว้ มันคือดงซูบิน “ เลขาเฉาถ้าคุณไปคุณจะถูกฆ่าและมันก็ไม่มีความหมาย”

 

เฉาซูเผิงรู้สึกกระวนกระวายใจ “ แต่เด็กคนนั้นล่ะ? แล้วนักเรียนที่เหลือในห้องเรียนล่ะ”

 

ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ผมจะไปเอง.”

 

เฉาซูเผิงถึงกับตกตะลึง เหลียงเฉิงเผิงและเจ้าหน้าที่ที่เหลือตกใจกับการตัดสินใจของดงซูบิน

 

ดงซูบินไม่ได้มองไปที่พวกเขาและเดินไปข้างหน้า เขาคว้าคนดังจากเฉาซูเผิงและพูดว่า “ตั้งใจฟัง. ทุกคนน่าจะเคยเห็นขนาดของเลขาเฉา หากคุณพาเขาไปด้วยในขณะที่คุณทุกคนหลบหนีเขาอาจดิ้นรนและลากคุณลงไปทั้งหมด ให้ฉันไปกับคุณทั้งหมดแทน”

 

โจรติดอาวุธมองไปที่ดงซูบินและถาม “ นายอยู่ตำแหน่งอะไร”

 

ดงซูบินตอบโดยไม่ต้องคิด “ ฉันเป็นหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการของประเทศ!”

 

ดงซูบินไม่ชอบใส่เครื่องแบบและตอนนี้เขาอยู่ในชุดพลเรือน ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่จากการรักษาความปลอดภัยสาธารณะที่มีรูปร่างผอมของเขา อาชญากรเคยได้ยินคนอื่นเรียกเขาว่าหัวหน้าซูบินมาก่อนและรู้ว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐด้วย ขนาดของ ดงซูบินปลอดภัยกว่าคนอ้วนและแม้ว่าดงซูบินจะตอบโต้เขาก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ พวกผู้ร้ายคิดสักพักแล้วพูดว่า “ ขอเจ้าหน้าที่ตำรวจใส่กุญแจมือก่อนขึ้นมา!”

 

ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ ฉันไปกับพวกนายทุกคนได้ แต่พวกนายต้องปล่อยเด็ก ๆ มาก่อน!”

 

โจรติดอาวุธขมวดคิ้ว “ ทำไมนายถึงอยากมาขนาดนั้น? นายเชื่อไหมว่าฉันจะโยนเด็กคนนี้ออกไปนอกหน้าต่าง”

 

ดงซูบินพูดออกมา “ ฉันยอมพวกนายแล้ว . นายทุกคนจับเด็กจำนวนมากไว้เป็นตัวประกันและคุณคิดว่าตำรวจจะปล่อยคุณทั้งหมดหรือไม่? เป็นไปไม่ได้! สาธารณชนจะไม่ทำให้นายผิดหวัง! ตำรวจจะเอามือปืนมายิงพวกนายทั้งหมด! แต่ถ้านายปล่อยเด็กทั้งหมดนี้จะไม่ร้ายแรงเท่า ด้วยตัวประกันตำรวจจะไม่ทำอะไรนายเว้นแต่พวกเขาจะไม่มีทางเลือก นอกจากนี้เด็กเหล่านั้นไม่รู้อะไรเลยและจะร้องไห้และตะโกน กับครูและฉันพวกคุณทุกคนจะมีตัวประกันมากพอ”

 

นี่คือความจริง ผู้หลบหนีไม่กี่คนรู้สึกหงุดหงิดกับการร้องไห้ของเด็ก ๆ

 

แต่โจรติดอาวุธไม่ยอมแพ้ “ เจ้าอ้วนนั้น! ไม่ต้องพูดแล้ว. หากเรายังไม่ปลอดภัยเด็ก ๆ เหล่านี้ก็ไม่สามารถจากไปได้!”

 

ดงซูบินคิดสักพักแล้วพูดว่า “ อย่างน้อยก็ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้น เราจำเป็นต้องเห็นความจริงใจของนาย”

 

โจรติดอาวุธโกรธมาก “ หยุดเสียเวลา! แกเข้ามาในอาคารสักที?!”

 

ดงซูบินตอบ “ นายทุกคนไม่มีความจริงใจที่จะปล่อยตัวประกันแม้แต่คนเดียว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกนายทุกคนจะปล่อยที่เหลือหลังจากที่พวกนายหนีไปแล้ว? หากเป็นเช่นนั้นเราจะไม่ให้รถมินิบัสแก่นาย!”

 

โจรติดอาวุธที่กำลังโวยวายบางและเมื่อมีคนข้างหลังดึงเขาเข้าไปข้างใน

 

ไม่กี่วินาทีต่อมาโจรติดอาวุธก็อุ้มหงหงลงมาจากหน้าต่าง “เอาล่ะ! เราจะให้ทุกท่านเห็นถึงความจริงใจของเรา!”

 

หลังจากนั้นไม่นานประตูหลักของอาคารเรียนก็เปิดออกหงหงก็วิ่งออกไป “แม่! พ่อ!”

 

ทั้งคู่ฝ่าแนวกั้นของตำรวจและกอดลูกสาวของพวกเขา “ หงหง!”

 

พ่อของ หงหงมองไปที่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบิน! ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”

 

ดงซูบินโบกมือ “ พาเด็กไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้”

 

โจรติดอาวุธชั้นบนตะโกน “ หัวหน้าซูบิน! เร็วเข้าใส่กุญแจมือ!”

 

ดวงตาของดงซูบินเริ่มเย็นชาและเดินไปหาเหลียงเฉินเผิง และ เฉาซูเผิงเขายื่นมือทั้งสองข้างออก “ ใส่กุญแจมือฉันไว้เลย!”

 

เหลียงเฉินเผิงจ้องไปที่ ดงซูบิน“ ซูบิน! นายกำลังทำอะไร?!”

 

เฉาซูเผิง ถูกเปลี่ยนตัว “ ให้ผมไปแทน! คุณ…คุณ…หือ…”

 

หวางลี่เลขาธิการคณะกรรมการการเมืองและกฎหมายเพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุหลังจากนำพลซุ่มยิงออกไปข้างนอกและเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นหวางลี่ และเฉาซูเผิง เคยเป็นลูกน้องของฉางเหล่ย ความหายนะของฉางเหล่ย เกิดจาก ดงซูบินและทั้งคู่ไม่ชอบเขา แต่ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ดงซูบินได้เสนอให้เปลี่ยนเฉาซูเผิง และเขายอมไปเป็นตัวประกันแทน พวกเขาตกใจกับการกระทำของเขา

 

ดงซูบินยิ้ม “ เลขาเฉาไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อย่างน้อยผมก็ยังรู้จักศิลปะการต่อสู้อยู่บ้าง”

 

ทุกคนรู้ดีว่าไม่ว่า ดงซูบินเก่งแค่ไหนก็สู้ไม่ได้ที่เขาจะมีชีวิตรอด มีทางหนีอยู่เก้าแห่งและมีอาวุธปืนและยังมีตัวประกันดงซูบิน ถูกใส่กุญแจมือเช่นกัน ในขณะนี้ทุกคนที่นั่นรวมถึงเจ้าหน้าที่สมาชิกในครอบครัวของตัวประกันหูยินเก่า และจ้าวจินซอง ที่ไม่พอใจเขาต่างก็ให้ความเคารพเขา

 

ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเมื่อต้องมาเจอกับสถานการณ์แห่งความเป็นและความตายเช่นนี้

 

แต่ ดงซูบินไม่ได้เตรียมตัวที่จะตายเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะไม่เหลือย้อนกลับอยู่มาก แต่เขาอย่างน้อยก็เหลืออยู่ประมาณ 5 นาที เขายังคงสามารถทำอะไรบางอย่างได้ด้วยพลังของเขา แต่คนร้ายมีปืนและอันตรายมากดงซูบิน ไม่มั่นใจว่าเขาจะมีชีวิตรอดได้ แต่เมื่อเขาคิดถึงทั้งสองชีวิตที่เสียไปเมื่อคืนและครูและนักเรียนในโรงเรียนดงซูบินรู้สึกว่าเขาต้องลองดู

 

“ กุญแจมือ! ด่วน!” ดงซูบินตะโกน

 

ไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจคนใดก้าวไปข้างหน้า พวกเขากำหมัดแน่นและเจ้าหน้าที่หญิงบางคนก็ร้องไห้

 

ดงซูบินตะโกน “ หัวหน้าทีมเฟิง!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิง มองไปที่ดงซูบินและเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ “ หัวหน้าซูบินผม…”

 

ดงซูบินขัดจังหวะเขา “ เร็วเข้า! อย่าช้าไปกว่านี้!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงหยิบกุญแจมือของเขาออกมาและสวมกุญแจมือดงซูบิน เขาแอบเหลือบไปที่หน้าต่างชั้นบนและต้องการยัดกุญแจลงในกระเป๋าของดงซูบิน แต่โจรติดอาวุธชั้นบนตะโกนใส่เขาให้โยนกุญแจกุญแจมือลงบนพื้น รองหัวหน้าทีมเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามสิ่งที่เขาพูด ความหวังสุดท้ายของเขาหมดลง

 

ดงซูบินฝืนยิ้ม “ อย่าให้ฉันพูดแบบนี้ ฉันยังไม่ตาย ฉันจะพยายามช่วยตัวประกัน”

 

เหลียงเฉินเผิงถอนหายใจและตบไหล่ดงซูบิน “ระวัง. คุณต้องปลอดภัยกลับมา.”

 

ดงซูบิน พยักหน้า “ หัวหน้าเหลียงถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน…อืม…ถ้า…ถ้าฉันถูกฆ่าโปรดช่วยดูแลแม่ของฉันด้วย ขอบคุณ.”

 

เหลียงเฉิงเผิงจ้องมองเขา “ อย่าพูดแบบนั้น!”

 

รองหัวหน้าทีมเฟิงฝืนยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่น่าเกลียด “ คุณจะปลอดภัย! จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ!”

 

ดงซูบิน ตอบ “ ผมหวังอย่างนั้น ขอบคุณ.”

 

ดวงตาของเฉาซูเผิงเบิกตากว้าง เขาจับมือของดงซูบินและพูดว่า “ คุณต้องกลับมา! ฉันจะพาคุณไปดื่มหลังจากที่คุณกลับมา!”

 

ดงซูบินพยักหน้าและพูดติดตลก “ ผมกินเหล้าไม่เก่ง เลขาเฉามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฮ่า ๆ ”

 

เฉาซูเผิงไม่สามารถหาคำที่จะแสดงความขอบคุณของเขาได้และมีเพียงแค่จับมือของดงซูบินไว้แน่นดงซูบิน แทนที่เขาเป็นตัวประกัน ถ้าดงซูบินไม่ก้าวไปข้างหน้าเขาจะกลายเป็นหนึ่งในตัวประกันในตอนนี้ เฉาซูเผิงเป็นหนี้บุญคุณของดงซูบิน

 

ดงซูบินหันไปทางทางเข้าโรงเรียนหวังว่าจะได้เห็นเสี่ยวหลานเป็นครั้งสุดท้าย แต่รถตำรวจที่พี่สาวเซี่ยวนั่งไป และเลขาเซียงได้ออกจากโรงเรียน ดงซูบินมองไม่เห็นเธอและเขาก็สงบลง เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่อาคารเรียน ในใจเขากำลังคิดว่าเขาจะช่วยเหลือครูและนักเรียนได้อย่างไร

 

ดงซูบินไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป หากเขาล้มเหลวไม่เพียง แต่เขาจะถูกฆ่า ตัวประกันคนอื่น ๆ อาจถูกฆ่าด้วย

 

ดงซูบินต้องทำสำเร็จแน่! มินิบัสน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้และเหลือเวลาอีกไม่ถึง 5 นาที!

 

ดวงตาของดงซูบินเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+