EP 366 งานบอลของคณะกรรมการพรรค

By loop

 

แหวน… แหวน… แหวน…

 

ดงซูบินที่กําลังแปรงฟันอยู่ รับโทรศัพท์ของเขา รองนายกเทศมนตรีจ้าวจินหลงโทรมา

 

“ซูบิน คุณรู้ไหมว่างานบอลคณะกรรมการพรรคเขตจะเริ่มคืนนี้” จ้าวจินหลง ถาม

ดงซูบินโยนแปรงสีฟันของเขาลงในอ่างล้างจาน “งานบอล? ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเพราะฉันไม่ได้ อยู่ที่สํานักงานเพื่อหาเงินลงทุนมาสองสามวันแล้ว” “งานบอลนี้เป็นงานประจําเดือนที่แนะนําโดยเลขาธิการพรรคเซียงเพื่อจัดกิจกรรมสันทนาการและเพิ่มปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้นํา“จ้าวจินหลงรู้ว่าดงซูบินมาที่มณฑลหยาน ไม่เพียงปีเดียวและเขาอธิบาย”อดีตเลขาธิการพรรคชางหยุดงานประจําเดือนนี้ และเลขาธิการพรรคเซียงแนะนําให้เริ่มกิจกรรมใหม่ในปีนี้ คืนนี้เป็นงานบอลแรก และเลขาธิการพรรคเซียง,นายกเทศมนตรี เสียวและผู้นําค นอื่นๆ จะเข้าร่วมถ้าคุณไม่ว่าง ให้เป็นตัวแทนของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเพื่อเข้าร่วมและทําความรู้จักกับผู้นําคนอื่นๆสิ่งนี้จะช่วยคุณในการทํางานของคุณ”

 

ดงซูบินยิ้ม”นายกเทศมนตรีจ้าว ผมเต้นไม่เป็น “ฮ่าฮ่า…ถ้าเต้นไม่ได้ก็ไม่ต้องเต้น”

 

ดงซูบินคิดกับตัวเอง มันไม่ง่ายอย่างที่คิด จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนชวนผมเต้นแต่ถูกปฏิเสธ?จะทําให้อีกฝ่าย ขุ่นเคือง หลังจากวางสาย ดงซูบินก็แต่งตัวและออกไปทํางานเซียงดาวว่างเกินไปหรือเปล่า? เทศมณฑลฉ ลองปีใหม่ งานบอลนี้ไม่สําคัญเลย เขาควรจะใช้เวลากับงานของเขา 08.30 น. ดงซูบินเห็นหลินปิงปิงที่ทางเข้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนระหว่างทางเข้าไปดงซูบินถามหลินปิงปิงเกี่ยวกับความคืบหน้าของโครงการโรงงานแปรรูปมูลไก่

 

หลินปิงปิงยิ้มและพูด” มันดําเนินไปอย่างราบรื่นหลังจากที่เราออกมาจากบ้านมิสเตอร์เผิงฉันพึงโทรหาเขาเมื่อตอนเย็น มิสเตอร์เผิงได้ยกเลิกการเดินทางไปเมืองอื่นทั้งหมดแล้ว นั้นอาจเป็นเพราะเสี่ยวฮจะต้องช่วยเรา ไว้แน่ๆ หลังจากคุยกับมิสเตอร์เพิ่งไปสักพักเห็นว่าเขาสนใจธุรกิจที่จะลงทุนกับเราแล้วเขายังขอให้ฉันพาเขา ไปที่โรงงานแปรรูปมูลสัตว์เพื่อเยี่ยมชมมันอีกครั้งฉันคิดว่าเขาต้องสนใจในการลงทุนครั้งนี้อย่างแน่นอน

 

ดงซูบินยิ้มและพยักหน้า”ดีมาก คุณต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิด

 

“รับทราบค่ะ.” หลินปิงปิงยังคงไม่เข้าใจว่าทําไม เสี่ยวฮถึงได้สนิทกับ ดงซูบินได้เช่นนั้น

 

“อ้อ พี่หลิน”ไม่มีใครอยู่แถวๆนี้เลยหรอ ซึ่งประโยคที่ดงซูบินพูดออกมานั้นดูเป็นกันเองเอามากๆ

 

หลิน ปิงปิงได้ยินดังนั้นก็รีบพูด”เรียกฉันว่าเสี่ยวหลินก็พอ

 

หลินปิงปิงลังเลและตอบ “น่าจะมีแต่ฉันตอนนี้ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ?”

 

ดงซูบินได้ตอบกลับ”เย็นนี้มีงานบอลที่หอพักของคณะกรรมการพรรคเขต คุณสามารถเป็นตัวแทนของหน่วยงานของเราที่จะเข้าร่วมได้หรือเปล่า?

 

หลินปิงปิงรีบตอบปฏิเสธไปในทันที”ฉันสัญญากับลูกชายว่าจะพาเขาไปดูหนังคืนนี้และฉันซื้อตั๋วแล้วเอ่อ.. “หลินปิงปิงรู้ว่าตําแหน่งของเธอนั้นไม่สูงมาก และไม่กล้าเป็นตัวแทนของสํานักงาน

 

ดงซูบินยิ้ม “ไม่เป็นไร. การไปกับลูกชายของพี่นั้นสําคัญกว่ามาก

 

หลัวไห่ถึงนั้นผ่านพวกเขาด้วยจักรยานไฟฟ้าของเธอ เธอเพิ่งมาถึงและกําลังจอดรถจักรยานของเธอ

 

หลินปิงปิงกระพริบตา”หัวหน้าซูบิน ผู้อํานวยการหลัวเก่งเรื่องเต้นรําในงานบอล”

 

“จริงๆ?” ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ

 

กลับมาที่ห้องทํางานของเขา ดงซูบินจุดบุหรี่และนึกถึงหัวหน้าหน่วยงานทั้งหมด เขาตระหนักว่าเขารู้จักพวกเขาเพียงผิวเผินเท่านั้น ตัวอย่างเช่น ความประทับใจของเขาที่มีต่อหลินปิงปิงเป็นผู้หญิงที่สวยและมีความสามารถแต่ใครจะรู้ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกชายวัยสี่ขวบ นอกจากนี้ เขายังคิดว่าหลัวไม่ถึงซึ่งอายุราวๆ กับแม่ของเขา จะเป็นผู้ใหญ่และอนุรักษ์นิยม แต่เมื่อเขาได้รู้จักเธอมากขึ้นเขาก็ตระหนักว่าหลัวไร่ถึงไม่มีแรงจูงใจเลยเธอมอบหมายหน้าที่ส่วนใหญ่ให้กับพนักงานของเธอนอกจากงานที่ได้รับมอบหมายจากดงซูบินแล้วเธอไม่สนใจเรื่องอื่นๆ เธอยังชอบที่จะแต่งตัวเหมือนกับตุ๊กตาและความประทับใจครั้งแรกของดงซูบินที่มีต่อเธอเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น

 

ดงซูบินนึกย้อนกลับไปในช่วงสองสามวันแรกที่เขามาถึง เขาเองก็พยายามแสร้งทําเป็นประทับใจเท่านั้น

 

ในช่วงเที่ยง

 

ณ โรงอาหาร

 

ดงซูบินได้รับอาหารของเขาและนั่งที่ริมหน้าต่าง เขาเห็นหลัวไร่ถึงและเรียกเธอ”ผู้อํานวยการหลัว”

 

หลัวไห่ถึงเห็น ดงซูบินและนําอาหารของเธอไปที่โต๊ะของเขา วันนี้เธอหุ่นดี เธอนั้นมัดผมและเธอสวมชุดยาวพร้อมเสื้อสเวตเตอร์ถักไหมพรม เธอยังแต่งหน้าปกปิดรอยกระส่วนใหญ่ของเธอด้วยและลิปสติกสีแดงสดก็ทําให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่และเย้ายวนมากขึ้นเธอดูอ่อนกว่าวัยหลายปี

 

ดงซูบินคิดกับตัวเอง ทําไมคุณแต่งตัวมีเสน่ห์มากขึ้นทุกวัน?

 

ดงซูบินรู้สึกแปลก ๆ แต่ผู้นําและทีมงานที่เหลือก็ชินกับมัน ในความเป็นจริง พวกเขารู้สึกแปลก ๆ เมื่อหลัวไหถึงแต่งตัวในชุดสูทผู้หญิงและชุดทํางานในช่วงสองสามวันแรกของดงซูบินทั้งหมดนี้ใช้สําหรับผู้อํานวยการ หลัว ที่แต่งตัวน่าดึงดูด หลังจากที่ได้รู้จักหัวหน้าซูบินและรู้ว่าเขาเป็นคนง่ายๆเธอก็เริ่มแสดงตัวตนที่แท้จริง ของเธอ

 

หลัวไร่ถึงยิ้ม” หัวหน้า คุณกําลังมองหาฉันอยู่หรือเปล่า”

 

มันยังคงเป็นรอยยิ้มเหมือนเดิม แต่ด้วยการแต่งตัวและแต่งหน้าของ หลัวไร่ถึงเธอดูเย้ายวนมากขึ้น

 

ดงซูบินยิ้ม” พี่หลัว ฉันได้ยินมาว่าคุณเก่งเรื่องเต้นรําบอลรูม” “…ฉันเต้นได้นิดหน่อย หลัวไร่ถึงได้ตอบกลับ

 

“งานบอลของคณะกรรมการพรรคจะจัดขึ้นครั้งแรกในคืนวันนี้ และเราพลาดงานนี้ไม่ได้เลยจะต้องมีตัวแทนเข้าไปงานบอลในครั้งนี้ฉันหวังว่าคุณจะสามารถเข้าร่วมได้ในนามของสํานักงานเราได้”

 

ดวงตาของ หลัวไร่ถึงเป็นประกาย คุณขอฉันเป็นคู่เต้นของคุณเหรอ”

 

ฮะ? ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น

 

ดงซูบินได้ตอบกลับ”ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาเป็นคู่เต้นกับฉันเพราะฉันเต้นไม่เป็น คุณจะเป็นตัวแทนของหน่วยงานของเราที่จะเข้าร่วม”ก็ได้”หลัวไร่ถึงชอบที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมงานสังคาเหล่านี้อยู่แล้วเหล่านี้

 

“สามีของคุณเต้นได้ไหม? พาเขามาด้วยได้นะ”

 

หลัวไหถึงตอบอย่างหนักแน่น “ไม่จําเป็น เขาเองไม่รู้ว่าเต้นยังไงด้วยซ้ํา” เธอเองดูโมโหเมื่อดงซูบินพูดถึงสามีของเธอ

 

“โอ้…” ดงซูบินนึกถึงเสี่ยวหลาน ทันที ถ้าพี่สาวเสี่ยวมาร่วมงานบอลละก่อ เธออาจจะเต้นรํากับคนอื่นดวงตาของดงซูบินกระตุก “ฉันอาจจะเข้าร่วมถ้าฉันทํางานเสร็จแล้ว” เขาคิดว่าเขาอาจจะอายตัวเองเพราะเขาไม่รู้ว่าจะเต้นยังไงและลืมเรื่องของพี่สาวเสี่ยวไป ซึ่งเธอจะเป็นภรรยาในอนาคตของเขาและเขาจะไม่อนุญาตให้ผู้ชายคนอื่นเต้นรํากับเธอ

 

หลังจากคุยกันได้สักพัก ทั้งสองก็เริ่มรับประทานอาหารกลางวันกัน

 

วันนี้หลัวไม่ถึงอารมณ์ไม่ดี แต่เธอบังคับตัวเองให้ยิ้มต่อหน้าดงซูบิน

 

หลัว ไม่ถึง เป็นผู้หญิงและไม่ได้กระตือรือร้นในการทํางานมากนัก เธอเข้าหา ดงซูบินและสนับสนุนงานของเขาเพียงเพื่อรักษาตําแหน่งของเธอ ความปรารถนาของเธอที่จะไต่อตําแหน่งขึ้นไปนั้นไม่แข็งแกร่งตลอดเวลา ที่ผ่านมา เธอทํางานอย่างเกียจคร้านและพอใจกับชีวิตของเธอในตอนนี้แต่เช้านี้เธอโต้เถียงกับสามีของเธอ สา มีของเธอได้ยินข่าวลือว่าหัวหน้าซูบินชอบผู้หญิงที่เป็นสาวใหญ่และเมื่อเขาเห็นหลัวไหญิงแต่งหน้าแปลกออก ไปจากเดิมทําให้สามีของเธอไม่ไหวใจเธอเขาสงสัยว่าเธอมีความสัมพันธ์กับหัวหน้าซูบินและเพิกเฉยต่อคําอธิบายของเธอดังนั้นพวกเขาจึงมีการทะเลาะกันครั้งใหญ่

 

ทุกคนในหน่วยงานรู้ว่าหลัวไห่ถึงและสามีของเธอรักกันมาก ถือได้ว่าเป็นคู่รักต้นแบบ แต่ถึงกระนั้นคู่รักนางแบบก็ยังทะเลาะกัน และหลัวไห่ถึงและสามีของเธอก็ไม่ได้รักกันเหมือนที่คิดไว้

 

การทะเลาครั้งนี้ทําให้หลัวไร่ติงผิดหวังมาก เพราะรู้ทั้งรู้ว่าดงซูบินอายุเพียง 20 ต้นๆ คนอายุสี่สิบอย่างเธอมันจะน่าดึงดูดตรงไหนกัน นับประสาเรื่องชู้สาว? แม้ว่าหลัวไม่ติงจะเข้าใจผิดกับดงซูบินที่โรงแรม แต่เธอก็ไม่ อยากได้ยินเรื่องนี้จากสามีของเธอ เธอรู้สึกว่ามันไม่มีความไว้วางใจในการแต่งงานของเธอ

 

หลัวไห่ถึงซ่อนอารมณ์ของเธอไว้อย่างดี และ ดงซูบินไม่ได้สังเกต

 

หลังเวลาราชการ

 

หลัวไม่ถึงรวบรวมอารมณ์ของเธอและไปที่สํานักงานของ ดงซูบินเพื่อถามว่าเขาจะเข้าร่วมงานบอลหรือไม่?

 

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งและขอให้ หลัวไห่ถึงไปที่งานบอลก่อน

 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของหลัวไม่ถึงก็ดังขึ้น เธอมองดูเบอร์โทรศัพท์ และมันก็มาจากสามีของเธอ เธอรู้ว่าเขาต้องเร่งให้เธอกลับบ้านเพื่อไม่ให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นหลังเลิกงานเมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอโกรธและ วางสายโดยไม่ตอบ คุณกําลังสงสัยว่าฉันมีชู้ไม่ก็นอกใจแน่นอน!ฉันจะไม่บอกคุณว่าฉันจะเข้าร่วมงานบอล ฉัน จะไปเลยและปล่อยให้คุณสงสัยฉัน!เธอมองไปที่ดงซูบินโดยไม่รู้ตัว

 

ดงซูบินสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “พี่หลัว คุณต้องรีบกลับบ้านไหม”

 

หลัวไม่ถึงเก็บโทรศัพท์ของเธอไว้อย่างรวดเร็ว “ทุกอย่างปกติดี. ลูกของฉันถามว่าฉันจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นหรือป่าวฉันจะโทรหาเขาในภายหลังเอ่อ…หัวหน้า ฉันจะไปที่งานบอลเดี่ยวนี้”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ตกลง”

 

หลัวไร่ถึงหันหลังและเดินออกจากห้องทํางานของ ดงซูบินชุดยาวสีเบจของเธอพลิ้วไหวไปถึงสะโพกขณะที่เธอเดิน

 

ดวงตาของ ดงซูบินจับจ้องไปที่กันที่ยั่วยวนของเธอ และเขาก็รีบหลบสายตาไป มันทําให้เขาคิดถึงเสี่ยวหลานและไม่สามารถนั่งนิ่งได้ เขารีบไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเย็นและขับรถไปที่งานบอลแม้ว่าเขาจะไม่รู้วิธีเต้นแต่เขาก็ต้องป้องกันไม่ให้คนอื่นมาเต้นกับเสี่ยวหลานได้