POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) 381

Now you are reading POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) Chapter 381 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

EP 381 ก่อกวน!

By loop

 

ณ สํานักงานหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุน

 

ดงซูบินและ หลัวไร่ถึงนั่งบนโซฟาหนังสีดําเพื่อหารือกันว่าจะหาเงินได้ที่ไหน นอกจากนี้เขายังขอคําแนะนําจากเกาแพนเหว่ยซึ่งกําลังจัดระเบียบเอกสารอยู่ สุดท้ายก็หาทางออกไม่ได้หน้าที่ของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนไม่สามารถสร้างรายได้รูปแบบใด ๆ ได้หากหน่วยงานสามารถสร้างรายได้ทุกคนจะต่อสู้เพื่อดําแหน่งหัวหน้าหน่วยงานดงซูบินจะไม่เข้าใจ

 

“ไม่เป็นไร. อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ดงซูบินเอนหลังพิงโซฟา”เราจะคิดหาวิธีหาเงินในอนาคต”

 

หลัวไห่ถึงมองไปที่ ดงซูบิน”อ้อ กุญแจรถคุณ”เธอหยิบกุญแจของดงซูบินออกจากกระเป๋าของเธอ

 

“เก็บมันไว้เถอะ” ดงซูบินยิ้ม “สองสามวันนี้ฉันจะใช้คัมรี่และแผนกของคุณสามารถใช้รถของฉันได้หากใครจากแผนกธุรกิจต้องการใช้มันก็ให้พวกเขามาหาคุณ”

 

หลัวไหญิงยิ้ม ตอนนี้เธอมีบทบาทและอํานาจมากขึ้นนับตั้งแต่วันที่ดงซูบินได้รับแต่งตั้ง

 

เกาแพนเหว่ยออกไปหลังจากรวบรวมรายงานการประชุม

 

ประตูสํานักงานปิดลงและมีเพียงดงซูบินและหลัวไร่ถึงเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสํานักงาน

 

หลัวไม่ถึงสวมกระโปรงยาวถึงเข่าสีแดงสดพร้อมถุงน่องสีดําท่อนบนของเธอสวมแจ็กเก็ตแบบลําลองสํา หรับสตรี และเธอแต่งหน้าด้วย สําหรับคนอื่นๆ การแต่งตัวของหลัวไร่ติงอาจดูเพ้อฝันเกินไปถึงกระนั้น ผู้หญิง ที่อยู่รอบๆ ดงซูบินเช่น จูหยวน, เสี่ยวหลานและ หยูเหมยเซียวต่างก็แก่กว่าเขานั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินรู้ว่าผู้ หญิงที่โตแล้วมีเสน่ห์แค่ไหน และชอบที่ หลัวไร่ถึงแต่งตัวเช่นนี้หลัวไร่ถึงยืนขึ้นและเทน้ําหนึ่งแก้วให้ดงซูบิน”ขอบคุณ”ดงซูบินจิบเครื่องดื่ม “สํานักงานของเขากําลังก้าวหน้าไปด้วยดีและแผนกของคุณมีบทบาทสําคัญในเรื่องนี้”หลัวไร่ถึงนั่งข้างดงซูบินทั้งหมดเป็นเพราะความเป็นผู้นําของคุณฉันไม่กล้าเรียกร้องเครดิตใดๆ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “หยุดถ่อมตัว งานของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณกําลังประสบปัญหาอะไรหรือเปล่า ?

 

“ไม่เลย รองผู้อํานวยการแดนเออกัว กําลังทํางานกับฉันอยู่ และแผนกสํานักงานของเรามีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาก”

 

ทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น และ ดงซูบินไม่มีอะไรทําในตอนเช้า ดังนั้นเขาจึงคุยกับหลัวไม่ถึงตรงกันข้ามดึงดูดและเขาชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแต่นี่ไม่ใช่ความใคร่ตัวอย่างเช่นเขาเคยคุยกับหลินปิงปิงมาระยะหนึ่งแล้วและชอบคุยกับ ฮซินเยียนเมื่อพวกเขาอยู่ในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะแม้ว่าเขาจะอยู่สํานักความมั่นคงของรัฐเขาเองก็สนุกกับการพูดคุยกับฉางจุงและต้าหลิงเหม่ย

 

พวกเขาคุยกัน และหลัวไห่ถึงขยับต้นขาของเธอเข้าไปใกล้ดงซูบิน

 

มือซ้ายของ ดงซูบินอยู่บนที่วางโซฟาและต้นขาของ หลัวไหถึงถูกับนิ้วมือของเขาด้วยการเคลื่อนไหวของเธอหัวใจของดงซูบินเริ่มเต้นอย่างรวดเร็วในขณะที่เขารู้สึกถึงถุงน่องที่นุ่มลื่นบนนิ้วของเขาและเขาก็มองไปที่เธอ

 

ดงซูบินไม่รู้ว่า หลัวไฟถึงทําเช่นนี้โดยเจตนาหรือไม่ แต่เขาไม่ได้ขยับมือ

 

ขอบกระโปรงของ หลัวไม่ถึงถูกกดทับที่หลังมือของ ดงซูบินและขาของเธอก็ขยับเล็กน้อยในขณะที่พวกเขาคุยกัน ความรู้สึกจักจี้ของกระโปรงและถุงน่องบนมือของ ดงซูบินทําให้เขารู้ว่าต้นขาของพี่สาวหลัวนั้นนุ่มแค่ ไหน

 

พี่หลัวคนนี้

 

ดงซูบินรู้สึกอึดอัดใจและสงสัยว่าเขาควรดึงมือของเขาหรือไม่

 

แต่ถ้าเขาขยับมือ เขาจะทําร้ายความรู้สึกของพี่หลัวหรือไม่? บางทีก็ไม่ได้ตั้งใจ

 

ในท้ายที่สุด ดงซูบินรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเหล่านี้ไม่มีอะไรและควรทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

หนึ่งนาที..

 

ห้านาที…

 

แปดนาที…

 

ทันใดนั้นมีคนมาเคาะประตูอย่างรวดเร็วและ เกาแพนเหว่ยก็เข้ามา

 

หลัวไม่ถึงขยับต้นขาของเธออย่างรวดเร็ว ห่างจากมือของ ดงซูบินและมองไปที่ เกาแพนเหว่ยเธอรู้ว่าต้องมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น

 

ดงซูบินถาม “แพนเหว่ย มันเกิดอะไรขึ้น”

 

เกาแพนเหว่ยตอบอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า มีคนกําลังตามหาคุณอยู่ข้างนอก ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่ด้วยเจตนาร้ายฉันขอให้ยามหยุดเขาไว้ข้างนอกและไม่อนุญาตให้เขาขึ้นมา”

 

ดงซูบินขมวดคิ้ว “คุณรู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร”

 

“…ฉันคิดว่าชื่อของเขาคือหวังเฉาหยาง” เกาแพนเหว่ยได้ตอบกลับ

 

“นั่นคือเขา?” ใบหน้าของ หลัวไม่ถึงเปลี่ยนไปและเธอก็ดูแย่มาก “เขามาที่นี่อีกทําไม”

 

ประตูสํานักงานไม่ได้ปิด และพวกเขาสามารถได้ยินใครบางคนตะโกนอยู่ด้านล่าง “หายไวๆ! ฉันต้องการพบหัวหน้าของคุณ! หลีกทางไป!” ชายคนหนึ่งตะโกนที่ชั้นล่าง

 

ดงซูบินหันไปหา หลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว เกิดอะไรขึ้น”

 

หลัวไม่ถึงหยุดชั่วครู่และอธิบาย “มันเป็นเช่นนี้ คุณไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เพราะคุณเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเมื่อไม่นานมานี้หวังเฉาหยาง มาก่อปัญหาเมื่อปีที่แล้วเพราะค่าคอมมิชชั่นกฎระเบียบของรัฐบาลมณฑลระบุว่าไม่เพียงแต่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนเท่านั้นที่จะได้รับค่าคอมมิชชั่นหากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาแม้แต่คนธร รมดาทั่วไปก็สามารถได้รับค่าคอมมิชชั้น 1% หากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาหวังเส้าหยานพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนของเขาให้ลงทุน 10 ล้านหยวนในเขตของเราเมื่อปลายปีที่แล้วและได้รับค่าคอมมิชชั่น 100,000 หยวน”

 

ดงซบินถาม “มณฑลไม่ได้จ่ายเงินให้เขาเหรอ?”

 

“ไม่ เขาได้รับค่าคอมมิชชั่นมานานแล้ว” หลัวไห่ถึงได้ตอบกลับ“แต่ดูเหมือนว่าหัวหน้าเหมิงจะมีข้อตกลงบางอย่างกับเขาฉันได้ยินมาว่าเขาสัญญากับเขาว่าจะให้โบนัสเพิ่มเติมหากเขาสามารถนําเงินลงทุนเข้ามาได้ ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้ว่าเคาน์ตี้ของเราจะได้รับเงินลงทุน 10 ล้านหยวนในเดือนต่อๆไปนั่นเป็นเหตุผลที่กา รลงทุน 10 ล้านหยวนมีความสําคัญมากสําหรับเราและหัวหน้า Meng ได้ให้คํามั่นสัญญาดังกล่าวฉันไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดและสิ่งที่หัวหน้าเหมิงสัญญากับเขาแต่เอเจนซี่ของเราบรรลุเป้าหมายและได้รับเงินลงทุนทั้ง หมด 200 ล้านหยวนในปีที่แล้ว หลังจากนั้นหัวหน้าเหมิงก็เกษียณไป”

 

ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “มันเป็นสัญญาทางวาจาเหรอ?”

 

หลัวไม่ถึงพยักหน้า ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ พาเขาไปที่สํานักงานของฉัน” ข้างนอกมันดังขึ้น

 

หลัวไม่ถึงลังเล “หัวหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นนักเลงหัวไม้ คุณ…”

 

“พาเขามา” ดงซูบินนั่งลงบนเก้าอี้สํานักงานของเขา “ผานเหว่ย ไปพาเขามา”

 

เกาแพนเหว่ยพยักหน้าและลงไปข้างล่างเพื่อเรียกชายคนนั้น หลัวไหถึงไม่ได้ออกไปและใช้โอกาสนี้อธิบายรายละเอียด

 

ประมาณ 30 วินาทีต่อมา มีคนเข้ามาในสํานักงาน ผู้ชายคนนี้อายุประมาณสามสิบและหัวล้านเล็กน้อยแม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูเรียบร้อยแต่เขาก็แต่งตัวเหมือนพวกอันธพาลตามท้องถนนเขาจ้องมองที่ดงซูบินขึ้นและลง “คุณคือหัวหน้าดง?คุณน่าจะรู้เหตุผลที่ฉันมาที่นี่เงินของฉันอยู่ที่ไหน!เหมิงเซียวหลินสัญญากับฉัน 50,000 หยวน!”

 

เกาแพนเหว่ยโกรธมาก “หยุดตะโกน! คุณรู้ไหมว่าที่นี่อยู่ที่ไหน”

 

หวังเฉาหยาง หันกลับมาและจ้องไปที่ เกาแพนเหว่ย”ฉันรู้แค่ว่าพวกคุณทุกคนเป็นหนี้ฉัน!พวกคุณทั้งหมดจะคืนเงินที่คุณเป็นหนี้ทั้งหมดหรือไม่?”

 

ดงซูบินได้พบกับผู้คนมากมายเช่น หวังเฉาหยางหลังจากที่เขาถูกย้ายไปยังระดับล่างและไม่กลัวพวกเขาเลย “คุณบอกว่าหัวหน้าเหมิงได้สัญญากับคุณเป็นเงินจํานวนหนึ่ง? พวกคุณทุกคนมีสัญญาอะไรไหม?คุณมีเอก

 

สารเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? หากคุณไม่มีสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอีกต่อไป ตั้งแต่เหมิงเซียวในสัญญากับคุณแล้วไปหาเขา! ดงซูบินยังคงคิดหาวิธีหาเงินก่อนหน้านี้และมีคนมาขอเงินจากเขาดงซูบินจะไม่ให้เงิน เขาเนื่องจากไม่ได้บันทึกไว้ที่ใด

 

หวังเฉาหยาง มองไปที่ ดงซูบิน”เหมิงเซียงหลินเป็นคนที่ขอให้ฉันตามหาพวกคุณทั้งหมด!”

 

“มาหาเราเหรอ” ดงซูบินมองไปที่หวังเฉาหยาง”คุณมาหาเราทําไม ในเมื่อเขาให้สัญญากับเงินคุณ”

 

หวังเฉาหยาง ชี้ไปที่ ดงซูบิน”พวกคุณทุกคนอย่าพยายามผ่านเจ้าชู้! ฉันนําเงินลงทุนมาเมื่อหัวหน้าเหมิงยังอยู่! นั่นหมายความว่าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเป็นหนี้เงินฉัน!เหมิงเซียวรินบอกฉันว่าเขาได้ขอให้หน่วยงานให้เงินฉัน! 50,000 หยวน!” เขาหันไปหาหลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว หัวหน้าเหมิงขอให้แผนกสํานักงานของคุณมอบเงินให้ฉันเป็นเงินสด!ไม่เชื่อก็โทรไปถามก็ได้”

 

หลัวไห่ถึงดูแย่มาก เธอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเหมิงเซียวริยและ ดงซูบินและเขาตั้งใจสร้างปัญหาให้กับดงซูบินหัวหน้าเหมิงเกษียณแล้วและเขาไม่ได้เป็นผู้นําของหน่วยงานอีกต่อไป!”

 

ดงซูบินหรีตาของเขาเหมิงเซียวริน… คุณเป็นคนสร้างระเบียบนี้ขึ้นมา และต้องการให้ฉันตามล้างตามเช็ดให้อย่างงั้นหหรอ?! อ้วนหวัง! แกเกษียณไปแล้ว และแทนที่จะพักฟื้นในโรงพยาบาลแกยังอยากจะมีปัญหากับ ฉันสินะ อีกทั้งยังต้องการแทรกแซงสํานักงานส่งเสริมการลงทุนและต้องการให้เราเสียงเงิน!? แกคิดว่าแกเป็นใคร?! ดงซูบินยังไม่ลืมสิ่งที่เหมิงเซียวรินทํากับเขาในงานเฉลิมฉลองวันตรุษจีนไอ้แก่นี่มันทํามากเกินไปแล้ว!

 

หวังเฉาหยางคําราม “พวกคุณทั้งหมดไม่คืนเงินที่เป็นหนี้ทั้งหมดเหรอ!”

 

ดงซูบินมองไปที่ หวังเฉาหยางอย่างเย็นชา “ฉันไม่เห็นสัญญาหรือเอกสารใด ๆ เกี่ยวกับข้อตกลงของคุณกับเหมิงเซียวรินดังนั้นอย่าคุยกับฉันเกี่ยวกับหน่วยงานของเราที่เป็นหนี้คุณ! นี่คือระหว่างเหมิงเซียวรินกับคุณไปหาเขาเถอะคุณคิดว่าหน่วยงานของรัฐจะให้เงินคุณเพราะข้อตกลงส่วนตัวระหว่างคุณกับ เหมิงเซียวรินหรือไม่!คิดว่าเป็นไปได้ไหม?”

 

หวังเฉาหยางพยักหน้าและดึงเก้าอี้มา เขานั่งและตะโกน “ถ้าฉันไม่เห็นเงินของฉัน ฉันจะไม่ไป! ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าพวกคุณทั้งหมดจะจ่ายเงินให้ฉัน!”

 

หลัวไม่ถึง “คุณพยายามจะทําอะไร?!”

 

ดงซูบินไม่สามารถรบกวนและหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “สวัสดี นี่หรือคือกรมตํารวจ? ผมเองดงซูบิน!”

 

ใบหน้าของ หวังเฉาหยางเปลี่ยนเป็นสีดําและตะโกน “เอาล่ะ. ฉันไม่เชื่อว่าคุณทุกคนกล้าที่จะซ่อนเงินที่คุณเป็นหนี้ฉันทั้งหมด รอดูล่ะกัน!”เขาหันซ้ายหันขวาทันที

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) 381

Now you are reading POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) Chapter 381 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

EP 381 ก่อกวน!

By loop

 

ณ สํานักงานหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุน

 

ดงซูบินและ หลัวไร่ถึงนั่งบนโซฟาหนังสีดําเพื่อหารือกันว่าจะหาเงินได้ที่ไหน นอกจากนี้เขายังขอคําแนะนําจากเกาแพนเหว่ยซึ่งกําลังจัดระเบียบเอกสารอยู่ สุดท้ายก็หาทางออกไม่ได้หน้าที่ของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนไม่สามารถสร้างรายได้รูปแบบใด ๆ ได้หากหน่วยงานสามารถสร้างรายได้ทุกคนจะต่อสู้เพื่อดําแหน่งหัวหน้าหน่วยงานดงซูบินจะไม่เข้าใจ

 

“ไม่เป็นไร. อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ดงซูบินเอนหลังพิงโซฟา”เราจะคิดหาวิธีหาเงินในอนาคต”

 

หลัวไห่ถึงมองไปที่ ดงซูบิน”อ้อ กุญแจรถคุณ”เธอหยิบกุญแจของดงซูบินออกจากกระเป๋าของเธอ

 

“เก็บมันไว้เถอะ” ดงซูบินยิ้ม “สองสามวันนี้ฉันจะใช้คัมรี่และแผนกของคุณสามารถใช้รถของฉันได้หากใครจากแผนกธุรกิจต้องการใช้มันก็ให้พวกเขามาหาคุณ”

 

หลัวไหญิงยิ้ม ตอนนี้เธอมีบทบาทและอํานาจมากขึ้นนับตั้งแต่วันที่ดงซูบินได้รับแต่งตั้ง

 

เกาแพนเหว่ยออกไปหลังจากรวบรวมรายงานการประชุม

 

ประตูสํานักงานปิดลงและมีเพียงดงซูบินและหลัวไร่ถึงเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสํานักงาน

 

หลัวไม่ถึงสวมกระโปรงยาวถึงเข่าสีแดงสดพร้อมถุงน่องสีดําท่อนบนของเธอสวมแจ็กเก็ตแบบลําลองสํา หรับสตรี และเธอแต่งหน้าด้วย สําหรับคนอื่นๆ การแต่งตัวของหลัวไร่ติงอาจดูเพ้อฝันเกินไปถึงกระนั้น ผู้หญิง ที่อยู่รอบๆ ดงซูบินเช่น จูหยวน, เสี่ยวหลานและ หยูเหมยเซียวต่างก็แก่กว่าเขานั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินรู้ว่าผู้ หญิงที่โตแล้วมีเสน่ห์แค่ไหน และชอบที่ หลัวไร่ถึงแต่งตัวเช่นนี้หลัวไร่ถึงยืนขึ้นและเทน้ําหนึ่งแก้วให้ดงซูบิน”ขอบคุณ”ดงซูบินจิบเครื่องดื่ม “สํานักงานของเขากําลังก้าวหน้าไปด้วยดีและแผนกของคุณมีบทบาทสําคัญในเรื่องนี้”หลัวไร่ถึงนั่งข้างดงซูบินทั้งหมดเป็นเพราะความเป็นผู้นําของคุณฉันไม่กล้าเรียกร้องเครดิตใดๆ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “หยุดถ่อมตัว งานของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณกําลังประสบปัญหาอะไรหรือเปล่า ?

 

“ไม่เลย รองผู้อํานวยการแดนเออกัว กําลังทํางานกับฉันอยู่ และแผนกสํานักงานของเรามีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาก”

 

ทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น และ ดงซูบินไม่มีอะไรทําในตอนเช้า ดังนั้นเขาจึงคุยกับหลัวไม่ถึงตรงกันข้ามดึงดูดและเขาชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแต่นี่ไม่ใช่ความใคร่ตัวอย่างเช่นเขาเคยคุยกับหลินปิงปิงมาระยะหนึ่งแล้วและชอบคุยกับ ฮซินเยียนเมื่อพวกเขาอยู่ในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะแม้ว่าเขาจะอยู่สํานักความมั่นคงของรัฐเขาเองก็สนุกกับการพูดคุยกับฉางจุงและต้าหลิงเหม่ย

 

พวกเขาคุยกัน และหลัวไห่ถึงขยับต้นขาของเธอเข้าไปใกล้ดงซูบิน

 

มือซ้ายของ ดงซูบินอยู่บนที่วางโซฟาและต้นขาของ หลัวไหถึงถูกับนิ้วมือของเขาด้วยการเคลื่อนไหวของเธอหัวใจของดงซูบินเริ่มเต้นอย่างรวดเร็วในขณะที่เขารู้สึกถึงถุงน่องที่นุ่มลื่นบนนิ้วของเขาและเขาก็มองไปที่เธอ

 

ดงซูบินไม่รู้ว่า หลัวไฟถึงทําเช่นนี้โดยเจตนาหรือไม่ แต่เขาไม่ได้ขยับมือ

 

ขอบกระโปรงของ หลัวไม่ถึงถูกกดทับที่หลังมือของ ดงซูบินและขาของเธอก็ขยับเล็กน้อยในขณะที่พวกเขาคุยกัน ความรู้สึกจักจี้ของกระโปรงและถุงน่องบนมือของ ดงซูบินทําให้เขารู้ว่าต้นขาของพี่สาวหลัวนั้นนุ่มแค่ ไหน

 

พี่หลัวคนนี้

 

ดงซูบินรู้สึกอึดอัดใจและสงสัยว่าเขาควรดึงมือของเขาหรือไม่

 

แต่ถ้าเขาขยับมือ เขาจะทําร้ายความรู้สึกของพี่หลัวหรือไม่? บางทีก็ไม่ได้ตั้งใจ

 

ในท้ายที่สุด ดงซูบินรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเหล่านี้ไม่มีอะไรและควรทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

หนึ่งนาที..

 

ห้านาที…

 

แปดนาที…

 

ทันใดนั้นมีคนมาเคาะประตูอย่างรวดเร็วและ เกาแพนเหว่ยก็เข้ามา

 

หลัวไม่ถึงขยับต้นขาของเธออย่างรวดเร็ว ห่างจากมือของ ดงซูบินและมองไปที่ เกาแพนเหว่ยเธอรู้ว่าต้องมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น

 

ดงซูบินถาม “แพนเหว่ย มันเกิดอะไรขึ้น”

 

เกาแพนเหว่ยตอบอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า มีคนกําลังตามหาคุณอยู่ข้างนอก ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่ด้วยเจตนาร้ายฉันขอให้ยามหยุดเขาไว้ข้างนอกและไม่อนุญาตให้เขาขึ้นมา”

 

ดงซูบินขมวดคิ้ว “คุณรู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร”

 

“…ฉันคิดว่าชื่อของเขาคือหวังเฉาหยาง” เกาแพนเหว่ยได้ตอบกลับ

 

“นั่นคือเขา?” ใบหน้าของ หลัวไม่ถึงเปลี่ยนไปและเธอก็ดูแย่มาก “เขามาที่นี่อีกทําไม”

 

ประตูสํานักงานไม่ได้ปิด และพวกเขาสามารถได้ยินใครบางคนตะโกนอยู่ด้านล่าง “หายไวๆ! ฉันต้องการพบหัวหน้าของคุณ! หลีกทางไป!” ชายคนหนึ่งตะโกนที่ชั้นล่าง

 

ดงซูบินหันไปหา หลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว เกิดอะไรขึ้น”

 

หลัวไม่ถึงหยุดชั่วครู่และอธิบาย “มันเป็นเช่นนี้ คุณไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เพราะคุณเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเมื่อไม่นานมานี้หวังเฉาหยาง มาก่อปัญหาเมื่อปีที่แล้วเพราะค่าคอมมิชชั่นกฎระเบียบของรัฐบาลมณฑลระบุว่าไม่เพียงแต่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนเท่านั้นที่จะได้รับค่าคอมมิชชั่นหากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาแม้แต่คนธร รมดาทั่วไปก็สามารถได้รับค่าคอมมิชชั้น 1% หากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาหวังเส้าหยานพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนของเขาให้ลงทุน 10 ล้านหยวนในเขตของเราเมื่อปลายปีที่แล้วและได้รับค่าคอมมิชชั่น 100,000 หยวน”

 

ดงซบินถาม “มณฑลไม่ได้จ่ายเงินให้เขาเหรอ?”

 

“ไม่ เขาได้รับค่าคอมมิชชั่นมานานแล้ว” หลัวไห่ถึงได้ตอบกลับ“แต่ดูเหมือนว่าหัวหน้าเหมิงจะมีข้อตกลงบางอย่างกับเขาฉันได้ยินมาว่าเขาสัญญากับเขาว่าจะให้โบนัสเพิ่มเติมหากเขาสามารถนําเงินลงทุนเข้ามาได้ ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้ว่าเคาน์ตี้ของเราจะได้รับเงินลงทุน 10 ล้านหยวนในเดือนต่อๆไปนั่นเป็นเหตุผลที่กา รลงทุน 10 ล้านหยวนมีความสําคัญมากสําหรับเราและหัวหน้า Meng ได้ให้คํามั่นสัญญาดังกล่าวฉันไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดและสิ่งที่หัวหน้าเหมิงสัญญากับเขาแต่เอเจนซี่ของเราบรรลุเป้าหมายและได้รับเงินลงทุนทั้ง หมด 200 ล้านหยวนในปีที่แล้ว หลังจากนั้นหัวหน้าเหมิงก็เกษียณไป”

 

ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “มันเป็นสัญญาทางวาจาเหรอ?”

 

หลัวไม่ถึงพยักหน้า ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ พาเขาไปที่สํานักงานของฉัน” ข้างนอกมันดังขึ้น

 

หลัวไม่ถึงลังเล “หัวหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นนักเลงหัวไม้ คุณ…”

 

“พาเขามา” ดงซูบินนั่งลงบนเก้าอี้สํานักงานของเขา “ผานเหว่ย ไปพาเขามา”

 

เกาแพนเหว่ยพยักหน้าและลงไปข้างล่างเพื่อเรียกชายคนนั้น หลัวไหถึงไม่ได้ออกไปและใช้โอกาสนี้อธิบายรายละเอียด

 

ประมาณ 30 วินาทีต่อมา มีคนเข้ามาในสํานักงาน ผู้ชายคนนี้อายุประมาณสามสิบและหัวล้านเล็กน้อยแม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูเรียบร้อยแต่เขาก็แต่งตัวเหมือนพวกอันธพาลตามท้องถนนเขาจ้องมองที่ดงซูบินขึ้นและลง “คุณคือหัวหน้าดง?คุณน่าจะรู้เหตุผลที่ฉันมาที่นี่เงินของฉันอยู่ที่ไหน!เหมิงเซียวหลินสัญญากับฉัน 50,000 หยวน!”

 

เกาแพนเหว่ยโกรธมาก “หยุดตะโกน! คุณรู้ไหมว่าที่นี่อยู่ที่ไหน”

 

หวังเฉาหยาง หันกลับมาและจ้องไปที่ เกาแพนเหว่ย”ฉันรู้แค่ว่าพวกคุณทุกคนเป็นหนี้ฉัน!พวกคุณทั้งหมดจะคืนเงินที่คุณเป็นหนี้ทั้งหมดหรือไม่?”

 

ดงซูบินได้พบกับผู้คนมากมายเช่น หวังเฉาหยางหลังจากที่เขาถูกย้ายไปยังระดับล่างและไม่กลัวพวกเขาเลย “คุณบอกว่าหัวหน้าเหมิงได้สัญญากับคุณเป็นเงินจํานวนหนึ่ง? พวกคุณทุกคนมีสัญญาอะไรไหม?คุณมีเอก

 

สารเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? หากคุณไม่มีสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอีกต่อไป ตั้งแต่เหมิงเซียวในสัญญากับคุณแล้วไปหาเขา! ดงซูบินยังคงคิดหาวิธีหาเงินก่อนหน้านี้และมีคนมาขอเงินจากเขาดงซูบินจะไม่ให้เงิน เขาเนื่องจากไม่ได้บันทึกไว้ที่ใด

 

หวังเฉาหยาง มองไปที่ ดงซูบิน”เหมิงเซียงหลินเป็นคนที่ขอให้ฉันตามหาพวกคุณทั้งหมด!”

 

“มาหาเราเหรอ” ดงซูบินมองไปที่หวังเฉาหยาง”คุณมาหาเราทําไม ในเมื่อเขาให้สัญญากับเงินคุณ”

 

หวังเฉาหยาง ชี้ไปที่ ดงซูบิน”พวกคุณทุกคนอย่าพยายามผ่านเจ้าชู้! ฉันนําเงินลงทุนมาเมื่อหัวหน้าเหมิงยังอยู่! นั่นหมายความว่าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเป็นหนี้เงินฉัน!เหมิงเซียวรินบอกฉันว่าเขาได้ขอให้หน่วยงานให้เงินฉัน! 50,000 หยวน!” เขาหันไปหาหลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว หัวหน้าเหมิงขอให้แผนกสํานักงานของคุณมอบเงินให้ฉันเป็นเงินสด!ไม่เชื่อก็โทรไปถามก็ได้”

 

หลัวไห่ถึงดูแย่มาก เธอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเหมิงเซียวริยและ ดงซูบินและเขาตั้งใจสร้างปัญหาให้กับดงซูบินหัวหน้าเหมิงเกษียณแล้วและเขาไม่ได้เป็นผู้นําของหน่วยงานอีกต่อไป!”

 

ดงซูบินหรีตาของเขาเหมิงเซียวริน… คุณเป็นคนสร้างระเบียบนี้ขึ้นมา และต้องการให้ฉันตามล้างตามเช็ดให้อย่างงั้นหหรอ?! อ้วนหวัง! แกเกษียณไปแล้ว และแทนที่จะพักฟื้นในโรงพยาบาลแกยังอยากจะมีปัญหากับ ฉันสินะ อีกทั้งยังต้องการแทรกแซงสํานักงานส่งเสริมการลงทุนและต้องการให้เราเสียงเงิน!? แกคิดว่าแกเป็นใคร?! ดงซูบินยังไม่ลืมสิ่งที่เหมิงเซียวรินทํากับเขาในงานเฉลิมฉลองวันตรุษจีนไอ้แก่นี่มันทํามากเกินไปแล้ว!

 

หวังเฉาหยางคําราม “พวกคุณทั้งหมดไม่คืนเงินที่เป็นหนี้ทั้งหมดเหรอ!”

 

ดงซูบินมองไปที่ หวังเฉาหยางอย่างเย็นชา “ฉันไม่เห็นสัญญาหรือเอกสารใด ๆ เกี่ยวกับข้อตกลงของคุณกับเหมิงเซียวรินดังนั้นอย่าคุยกับฉันเกี่ยวกับหน่วยงานของเราที่เป็นหนี้คุณ! นี่คือระหว่างเหมิงเซียวรินกับคุณไปหาเขาเถอะคุณคิดว่าหน่วยงานของรัฐจะให้เงินคุณเพราะข้อตกลงส่วนตัวระหว่างคุณกับ เหมิงเซียวรินหรือไม่!คิดว่าเป็นไปได้ไหม?”

 

หวังเฉาหยางพยักหน้าและดึงเก้าอี้มา เขานั่งและตะโกน “ถ้าฉันไม่เห็นเงินของฉัน ฉันจะไม่ไป! ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าพวกคุณทั้งหมดจะจ่ายเงินให้ฉัน!”

 

หลัวไม่ถึง “คุณพยายามจะทําอะไร?!”

 

ดงซูบินไม่สามารถรบกวนและหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “สวัสดี นี่หรือคือกรมตํารวจ? ผมเองดงซูบิน!”

 

ใบหน้าของ หวังเฉาหยางเปลี่ยนเป็นสีดําและตะโกน “เอาล่ะ. ฉันไม่เชื่อว่าคุณทุกคนกล้าที่จะซ่อนเงินที่คุณเป็นหนี้ฉันทั้งหมด รอดูล่ะกัน!”เขาหันซ้ายหันขวาทันที

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+