EP 392 อดีตผู้บังคับบัญชา

By loop

 

ดงซูบิน ตื่นแต่เช้าหลังจากที่เขาได้ยินเสียงเปิดประตู

 

ลวนเสี่ยวปิงเข้ามาในห้องด้วยท่าทางโกรธ เธอจ้องดงซูบิน“แม่เตือนลูกแล้ว ลูกไม่ควรดื่มเยอะเช่นนี้เมื่อคืนลูกเรียกลุงหยางว่าพี่หยางและแม้กระทั่ง..” เธอไม่พูดต่อแต่รู้สึกประทับใจกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด“แค่อย่าดื่มเยอะลูกได้ยินแม่ไหม?”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ตกลง ตกลง.

 

“ลูกยังเรียกเขาว่าพี่หยางอยู่หรือเปล่า!” ลวนเสี่ยวปิงกล่าวอย่างโกรธเคือง “เรียกเขาว่าพี่หยาง!”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ก็ได้… ฉันจะโทรหาเขาตามที่แม่ต้องการ

 

ลวนเสี่ยวปิงมีความยินดี “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ลุงหยางของลูกกําลังเตรียมอาหารเช้า อยากช่วยแต่เขาปฏิเสธเขาบอกว่าเขาต้องการให้ลูกลองทําอาหารกับงเขา”

 

ดงซูบินรีบสวมเสื้อผ้าของเขา “พี่หยางทําให้ผมรู้สึกอึดอัดแม่โยนถุงเท้าของผมทิ้งให้หน่อยผมจะไปช่วยลุงหยาง”เมื่อวานเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกันและดงซูบินก็ถือเป็นแขกรแต่ตอนนี้เขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นรุ่นน้องหลังจากที่เขายอมรับความสัมพันธ์ของหยางจ้าวเต่อและแม่ของเขามันไม่เหมาะที่เขาจะปล่อยให้ผู้เฒ่าทําอาหารให้เขา

 

เมื่อดงซูบินแปรงฟันเสร็จ อาหารเช้าก็พร้อมะะะะะ“เสี่ยวปิงนั่งลงสิ”หยางจ้าวเต่อยิ้ม “ลองทําอาหารของฉันสิ”ดงซูบินยอมรับ“ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ตกลงผมจะเตรียมอาหารกลางวันวันนี้คุณไม่สามารถปฏิเสธได้”หยางจ้าวเต่อพยักหน้า”ตกลงมาดูกันว่าใครทําอาหารได้ดีกว่ากัน!”

 

ดงซูบินนั่งลงและจิบซุป “อา… การทําอาหารของคุณดีกว่าแม่ของผมเสี่ยวอีกฝีมือของคุณคงไม่ธรรมดาแน่ๆ” นี่ไม่ใช่การเยินยอและมันอร่อยมากเขาเดาว่าพี่หยางน่าจะทําอารหารทานเองมาเกือบ 30 ปีแล้ว

 

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ “ดีที่รู้ว่าคุณชอบมันนี่ลองนี่สิ”

 

การดื่มทําให้ผู้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น และดงซูบินและหยางจ้าวเต่อได้พบกันเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้แต่พวกเขาดื่มมาสองครั้งและใกล้กันมากขึ้นแล้วเมื่อเห็นพี่หยางและลูกชายของเธอล้อเล่นดวงตาของลวนเสี่ยวปีงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและรู้สึกมีความสุข

 

ดงซูบินตกใจมาก “แม่คะ ทําอะไรคะ”

 

ลวนเสี่ยวปิงรีบเช็ดน้ําตาของเธอ “ไม่มีอะไร… ไม่มีอะไร… ลมพัดฝุ่นเข้าตาฉัน”

 

ดงซูบินรู้สึกขบขัน “ลมปิดหมดแล้ว และไม่มีลม”

 

“เย้…เย้… เย้… คุณเป็นคนฉลาด” ลวนเสี่ยวชิงจ้อง ดงซูบิน“หยุดพูดแล้วกินข้าว!”

 

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะและมองไปที่ ดงซูบิน”แม่ของคุณเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่นี่ รีบกินเข้าไปไม่งั้นหัวหน้าจะโกรธฮ่าฮ่าฮ่า…”

 

หลวนเสี่ยวผิงได้ยินสิ่งนี้และผลักไหล่ของพี่หยางเบา ๆ

 

กริ้ง…กลิ้ง

 

กลิ้ง โทรศัพท์มือถือของเฒ่าหยางดังขึ้น

 

หลวนเสี่ยวผิงนําโทรศัพท์ของเขามาทันที

 

หยาง จ้าวเต่อ ได้ตอบกลับ “สวัสดี… หือ? โอเค… กี่โมง อืม… ตอนนี้? เอาล่ะ โอเคฉันเข้าใจแล้ว”

 

หลังจากที่หยางจ้าวเต่อวางสาย ลวนเสี่ยวปังถาม “คุณจะต้องไปสํานักงานแล้วหรอ”

 

“ไม่” หยางจ้าวเต่อได้ตอบกลับ “มันเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ นายกเทศมนตรีเมืองได้ถอดหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงของเมืองของเราออกแล้ว”

 

ดงซูบินงงงวย “ความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานที่ขึ้นตรงกับรัฐบาลไม่ใช่หรือครับ”

 

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ “แม้ว่าหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองจะรายงานตรงต่อระดับสูงของพวกเขาแต่ก็ยังเป็นหน่วยงานของรัฐบาลรัฐบาลท้องถิ่นจะยังคงพูดอยู่บ้างอดีตผู้อํานวยการสํานักถึงไม่ได้แจ้งรัฐบาลเมืองเกี่ยวกับภารกิจของความมั่นคงของรัฐหลายครั้งและได้สร้างความอับอายให้กับนายกเทศมนตรีอีกเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้และแม้แต่เลขาธิการพรรคก็ยังโกรธพวกเขาไตร่ตรองเรื่องนี้ให้สูงขึ้นและผู้อํานวยการถังถูกย้ายไปอีกเมืองหนึ่ง”

 

ดงซูบินรู้ว่านายกเทศมนตรีและเลขาธิการพรรคจะไม่เห็นด้วยเพื่อให้พวกเขาไปรายงานตัวกับพวกผู้บริหารระดับสูงด้วยกันผู้อํานวยการถังคนนี้คงทําให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมาก

 

“ฮ่าฮ่า…อย่าพูดถึงเรื่องนี้แล้วกินต่อเถอะ” หยางจ้าวเต่อกล่าว

 

หลังจากรับประทานอาหาร ดงซูบินไม่กล้าปล่อยให้พี่หยางล้างจานเขารีบหยิบจานทั้งหมดไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง

 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น

 

ดงซูบินทําให้มือของเขาแห้งและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขามันคือซูหยางรองหัวหน้าสํานักเสี่ยวเป็นอดีตหัวหน้าของดงซูบินกับฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐปักกิ่งตะวันตกเขาขอให้เธอช่วยเขาทําหนังสือเดินทางเมื่อเขาไปเกาหลี แต่เสี่ยวหยางไม่ค่อยโทรหาเขาบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร?

 

“สวัสดีครับ หัวหน้าเสี่ยว”

 

“ซูบิน วันนี้นายทํางานหรือเปล่า”

 

“ไม่ ช่วงนี้ผมหยุดงานสองสามวัน” ผู้คนจํานวนมากยังคงทํางานที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนแม่ในวันอาทิตย์

 

เสี่ยวหยางหัวเราะ “ฮ่าฮ่า… คุณต้องไต่อันดับอย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปค่อนข้างเร็ว เมื่อหนึ่งปีที่แล้วคุณยังอยู่กับสํานักงานกิจการทั่วไป และฉันไปทํางานด้วยความกังวลทุกวัน ฉันสงสัยว่าคุณจะเจอปัญหาอะไร…ฮ่าฮ่า ฮ่า… หนึ่งปีแล้วและได้รับการเลื่อนตําแหน่งหลายครั้งตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าแผนกและสามารถขอหยุดงานได้แล้วสินะ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “หัวหน้าเสี่ยว ผมมาถึงตําแหน่งที่ผมอยู่ได้เพราะคําแนะนําและความช่วยเหลือของคุณผมจะไม่มีวันลืมคุณเคลียร์ความยุ่งเหยิงหลังจากปัญหาทั้งหมดที่ฉันสร้างขึ้น”

 

ดงซูบินรู้สึกขอบคุณเสี่ยวหยางจริงๆ เธอช่วยเขามานับครั้งไม่ถ้วนและสนับสนุนเขาเมื่อหัวหน้าเจิ้นต้องการจะจัดการกับเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปถึงตําแหน่งของเขาได้ในตอนนี้หากปราศจากความช่วยเหลือจากเสี่ยวหยางในอดีต

 

“ตกลง. นี่คือสิ่งที่ผมอยากได้ยินจากคุณ “เสี่ยวหบานหัวเราะ”ตอนนี้ หัวหน้าเก่าของคุณกําลังประสบปัญหา บางอย่าง คุณยินดีที่จะช่วยฉันหรือเปล่า”

 

ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ “คุณไม่จําเป็นต้องถาม ผมจะทําทุกอย่างในอํานาจของผมเพื่อช่วยคุณ!”

 

เสี่ยวหยางพอใจกับคําตอบของ ดงซูบินคนส่วนใหญ่จะถามว่าเธอขออะไรก่อนที่พวกเขาตอบแต่เดี๋ยวตงเห็นด้วยโดยไม่ลังเลเธอรู้ว่าเธอไม่ได้ช่วยดูแลคนผิดคนในอดีต “ดีที่ได้ยินสิ่งนี้แต่คุณอาจไม่มีอํานาจที่จะช่วยได้เช่นกัน”

 

ดงซูบินถาม “คุณช่วยบอกผมเกี่ยวกับปัญหาของคุณก่อนได้ไหม”

 

เสี่ยวหยางถอนหายใจ“หลังจากที่คุณจากไปความสัมพันธ์ของฉันกับหัวหน้าเซ็นก็แย่ลงหลังจากนั้นเหตุการณ์อันไม่พึงประสงค์ก็เกิดขึ้นและเซินอันและฉันก็ได้เลิกรากันอย่างเป็นทางการแล้วนายได้ช่วยแพนเหว่ยให้ย้ายไปอยู่เคียงข้างนายใช่ไหม?นายน่าจะได้ยินอะไรบางอย่างจากเขาแล้วหัวหน้าสํานักงานทั่วไปเปลี่ยนไปและเขาเป็นคนของหัวหน้าเจิ้นเขาไม่ปฏิบัติตามคําสั่งของฉันเลยและอํานาจของฉันที่คณะกรรมการพรรคของสาขาเริ่มน้อยลงตอนนี้ชีวิตช่างยากลําบากจริงๆ”

 

ดงซูบินขมวดคิ้วและดุเซินอัน” คุณกําลังคิด..”

 

เสียวหยางหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ“ฉันเคยถามหลายๆคน และหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจวถูกปลดโดยเลขาธิการพรรคและนายกเทศมนตรีของเมืองใช่ไหม”

 

ดงซูบินเข้าใจคําใบ้พื้นฐาน “ใช่”

 

เสี่ยวหยางพูดต่อ “ฉันได้ยินเกี่ยวกับเหตุผล ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลท้องถิ่นของนายกับสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐในท้องที่เริ่มแย่ลงภายใต้สถานการณ์ปกติความมั่นคงของรัฐสามารถแต่งตั้งหัวหน้าคนใหม่ให้กับเมืองได้แต่ตอนนี้พวกเขาต้องขอความเห็นจากรัฐบาลเมืองเฟิงโจวก่อน ซึ่งถือว่าไม่ปกติ ฉันจะไม่พูดอ้อมๆ ฉันถาม… หากนนายสามารถช่วยฉันได้ถ่ายโอนไปยังเมืองเฟิงโจว ถ้าเป็นไปได้”

 

ตําแหน่งของเสี่ยวหยาง เป็นรองผู้อํานวยการ และหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจวเป็นตําแหน่งผู้อํานวยการไม่ใช่ปัญหาสําหรับเธอที่จะรับตําแหน่งนี้แต่การรับโอนจากสํานักงานเขตสาขาปักกิ่งไปยังสํานักงานเมืองนั้นยากมากเธอต้องผ่านหลายระดับและหลายแผนก…

 

“ฉันก็รู้ว่ามันค่อนข้างยาก” เสี่ยวหยาง ยิ้ม “ฉันแค่ลองเสี่ยงโชคดู และฉันก็รู้จักบางคนในความมั่นคงของรัฐที่นี่ด้วยไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ แต่รัฐบาลท้องถิ่น…ฉันไม่รู้จักใครเลยหากไม่มีโอกาสนี้ฉันจะไม่คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ํา”เสี่ยวหยางเคยเห็นเสี่ยวเกาปังกรรมการพรรคแห่งเมืองปักกิ่งขอให้ซูบินนั่งข้างเขาเมื่อเขารับประทานอาหารกลางวันที่สาขาของพวกเขาเธอรู้ว่าดงซูบินต้องมีเส้นสายบางอย่างและนั่นเป็นสาเหตุที่เธอบอกเขาเรื่องพวกนี้ เธอจนปัญญาแล้วและเป็นการยากที่จะทํางานร่วมกับเซินอันต่อไปเธอไม่อยากถูกเขากดเพราะเธออายุเพียง 40 ปีในปีนี้เธอยังคงต้องการที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่ง

 

นี่กําลังขอให้ฉันช่วยเธอย้ายไปเมือง เฟิงโจว?!

 

ดงซูบินรู้สึกกดดัน “หัวหน้าเสี่ยว คุณคิดมากเกินไป ผมเป็นเพียงผู้นําตัวน้อยในมณฑล ผมจะมีอิทธิพลต่อรัฐบาลเมืองได้อย่างไร”

 

เสี่ยวหยาง หัวเราะ “ไม่เป็นไรถ้านายช่วยไม่ได้ เพียงแค่ปฏิบัติต่อสิ่งนี้เหมือนฟังอดีตหัวหนาของคุณบ่น”

 

ดงซูบินมีความภาคภูมิใจ เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาได้ตกลงที่จะช่วยเสี่ยวหยาง และเขาไม่สามารถกลับคําพูดของเขาได้ในตอนนี้“เอ่อ… ผมจะถามถึงเรื่องคุณให้แต่ไม่มีการรับประกันใดๆ”

 

“ผลจะเป็นอย่างไร ฉันก็ขอบคุณนายนะ”

 

“มีอะไรจะต้องขอบคุณ? ผมจะทําให้ดีที่สุดเพื่อช่วยคุณ”

 

หลังจากวางสาย ดงซูบินรู้ว่าคนเดียวที่สามารถช่วยเสี่ยวหยางได้คือพี่หยางเขาเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงองค์การเมืองและรับผิดชอบด้านทรัพยากรบุคคล

 

แต่ ดงซูบินบอกว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของ หยางจ้าวเต่อเมื่อวานนี้.. ตอนนี้

 

ดงซูบินมีปัญหาและสงสัยว่าเสี่ยวหยางจะรู้ว่าแม่ของเขากําลังคบกับพี่หยาง