EP 338 วันตรุษจีนกับเสี่ยวหลาน

 

ในวันส่งท้ายปีเก่าเด็กสองสามคนในสำนักงานคณะกรรมการพรรคประจำมณฑลตื่น แต่เช้าตรู่และจุดประทัดในบริเวณนั้น เสี่ยวฮัวลูกชายของเซียงจื่อหยงเป็นเด็กคนหนึ่ง พวกเขาปล่อยประทัด “สองหน้าม้า” แขวนประทัดและดอกไม้ไฟ ดงซูบินมองเด็ก ๆ เล่นจากหน้าต่างขณะสูบบุหรี่

 

ทุกคนรักวันตรุษจีน ดงซูบินก็เช่นกัน เขามองไปที่นาฬิกาและถึงเวลาที่เขาต้องโทรกลับบ้าน

 

เป็นลุงของดงซูบินที่ตอบ “ …. สวัสดี? ซูบิน? สวัสดีปีใหม่”

 

“ สวัสดีปีใหม่เช่นกัน” ดงซูบินหัวเราะ “ แม่ของผมอยู่หรือเปล่า”

 

“ ลวนเสี่ยวปิงและคนอื่น ๆ กำลังห่อเกี่ยว รอสักครู่ ฉันจะโทรหาเธอเพื่อรับสาย”

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมโทรแจ้งให้ทุกคนทราบว่าวันนี้ผมจะไม่กลับไปที่หมู่บ้านเพราะผมมีงานต้องทำ ผมจะกลับมาอีกทีในวันพรุ่งนี้ ช่วยอวยพรให้คุณยายคุณน้าและส่วนที่เหลือสวัสดีปีใหม่” ดงซูบินพูดและดูแคลนบุหรี่ของเขา “ เอาล่ะ, งานของคุณสำคัญกว่า” ลุงของดงซูบินรู้ว่าซูบิน ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นผู้นำในมณฑลและผู้นำมักจะยุ่งมากขึ้นในช่วงวันหยุดปีใหม่ตรุษจีน พวกเขาต้องส่งรับของขวัญเยี่ยมกัน ฯลฯ นอกจากนี้ซูบินเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน เขาต้องคำนึงถึงการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้นำคนอื่น ๆ หลังจากวางสายดงซูบินก็สวมเสื้อโค้ทและขับรถออกไป

 

ดงซูบินยุ่งในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและไม่มีเวลาเตรียมตัว เขาขับรถไปที่ร้านขายบุหรี่และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในบริเวณใกล้เคียงและรู้ว่ามันปิดแล้ว จากนั้นเขาก็ขับรถไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตริมถนน เขาซื้อบุหรี่จงหัวหนึ่งกล่องและเหล้าจีน หนึ่งกล่อง เขาจ่ายเงินและมีพนักงานที่นั่นมาช่วยขนมันไปที่เบาะหลังรถเบนซ์ของเขา หลังจากนั้นเขาก็ไปร้านเครื่องสำอางและซื้อเครื่องสำอางบางอย่าง สิ่งเหล่านี้เป็นของขวัญสำหรับผู้นำคนอื่น ๆ

 

ในวันส่งท้ายปีเก่าและวันปีใหม่เจ้าหน้าที่ของรัฐจะส่งข้อความทักทายหรือโทรหากันตามปกติ

 

ตั้งแต่วันที่สองถึงวันที่สี่จะไปเยี่ยมกันที่บ้าน ดงซูบินได้นับและเขาต้องไปเยี่ยมผู้นำหลายคนถ้าเขาไม่เตรียมตัวตอนนี้เขาจะไม่มีเวลาเพียงพอ

 

แหวนแหวนแหวน….โทรศัพท์ของ ดงซูบินดังขึ้น

 

“ หัวหน้าซูบินสวัสดีปีใหม่!” หลิวดาไฟเป็นคนแรกที่ต้องการโทรหาดงซูบิน

 

ดงซูบินหัวเราะ ขอบคุณมาก. ขอให้ครอบครัวมีความสุขและมีหน้าที่การงานที่ดี”

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า….ขอบคุณครับ”

 

หลังจากนั้นผู้คนจำนวนมากจึงโทรหา ดงซูบินเพื่อขอพรจากเขา

 

ใครบอกว่าผู้นำรัฐบาลมีอิสระมากกัน?

 

ดงซูบินใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายในการรับสายและโทรออก

 

เวลาประมาณ 18.00 น. ท้องฟ้าเริ่มมืด

 

ดงซูบินรู้สึกถึงเวลาและโทรหาเสี่ยวหลาน เธอเองไม่มีญาติและเพื่อนเลยที่นี่และเธอน่าจะอยู่คนเดียว ดงซูบินวางแผนที่จะไปกับเธอในวันนี้และนั่นคือสาเหตุที่เขาตัดสินใจไม่กลับบ้าน แต่เสี่ยวหลานไม่รับสายของเขา เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่อาคารฝั่งตรงข้ามและโทรหาฮูซินเยียน

 

“ สวัสดีพี่สาวฮู ผมดงซูบินเอง”

 

“ คุณคิดว่าฉันจำหมายเลขโทรศัพท์ของคุณไม่ได้เหรอ มีอะไรหรือเปล่า?” เลขาฮูรู้สึกงงงวยเมื่อพวกเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จก่อนหน้านี้

 

“ ตอนนี้นายกเทศมนตรีเสี่ยวอยู่ที่บ้านหรือไม่? ทำไมไม่มีใครตอบ?”

 

“ โอ้ท่านนายกเทศมนตรีได้ไปร่วมงานกาล่าฉลองปีใหม่ของมณฑลแล้ว”

 

“ เอ๊ะ? ผมคิดว่างานกาล่าฉลองปีใหม่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้หรือไม่”

 

“ จะออกอากาศในวันพรุ่งนี้ แต่ไม่ใช่การถ่ายทอดสด นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องบันทึกการแสดงล่วงหน้าก่อน ตอนนี้ฉันกำลังรอนายกเทศมนตรีเสียว อยู่นอกสถานที่และฉันคิดว่ามันจะจบลงประมาณสองทุ่มหรือสี่ทุ่ม”

 

“ โอ้…ขอบคุณพี่สาวฮูมากๆครับ”

 

“ ฮ่าฮ่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”

 

แม้ว่าตำแหน่งของฮซินเยียน จะเป็นรองหัวหน้าสำนักงานรัฐบาลของมณฑล แต่ตำแหน่งและตำแหน่งของเธอก็ต่ำกว่า ดงซูบินแต่เธอเป็นเลขานุการของนายกเทศมนตรี สถานะของเธอแตกต่างกันและแม้หลังจากที่ ดงซูบินได้รับการเลื่อนตำแหน่งเขาก็ยังสุภาพมาก มันเหมือนกับคนขับรถของเสี่ยวหยาง, พี่หยาง แม้ว่า พี่หยางจะไม่ได้มีตำแหน่งใด ๆ แม้แต่ผู้อำนวยการสำนักงานรัฐบาลมณฑลก็ยังต้องทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

 

หลังจากวางสาย ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งและไปที่ห้องครัวของเขา เขาพบกุ้ยช่ายจำนวนมากท่ามกลางผักที่พลเรือนมอบให้เขาและหยิบเนื้อสับหนึ่งกล่องและเหล้าจีนหนึ่งขวดก่อนที่จะลงไปชั้นล่าง เขามองไปรอบ ๆ อย่างลับๆและรีบวิ่งเข้าไปในอาคารฝั่งตรงข้าม หลังจากขึ้นลิฟต์ก็มองไปรอบ ๆ เขาตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ก่อนที่จะใช้กุญแจของเขาเพื่อเปิดอพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวหลาน

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

สองชั่วโมงผ่านไป

 

ทันใดนั้นดงซูบินก็ได้ยินเสียงของกุญแจและประตูก็เปิดออก

 

หลังจากปิดประตูเสี่ยวหลานก็ถอดส้นเท้าและสวมรองเท้าแตะของเธอและเธอสังเกตเห็นรองเท้าผู้ชายคู่หนึ่งบนชั้นวางรองเท้า เธอมองเข้าไปในอพาร์ทเมนต์ของเธอแล้วหัวเราะ “ ฮ่าฮ่า…คุณมาถึงเมื่อไหร่?”

 

ดงซูบินลุกขึ้นยืน “ ผมคิดว่าคุณคงเบื่อที่จะเสียวเวลาในช่วงวันส่งท้ายปีเก่าตามลำพัง ผมจะไปกับคุณ”

 

“ฉันสบายดี. บ้านเกิดของคุณอยู่ที่มณฑลฮุยเทียนไม่ใช่หรือ” เสี่ยวหลานวางส้นเท้าลงบนชั้นวางรองเท้า “ แน่ใจหรือว่าจะไม่กลับไป”

 

“ไม่เป็นไร. ผมโทรหาพวกเขาแล้ว”

 

“ขอบคุณมาก.”

 

“ มีอะไรจะขอบคุณ”

 

เสี่ยวหลานยิ้มและมองไปที่ ดงซูบิน” ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะพูดอะไร ฉันมีความสุขมากที่คุณจะมากับฉันในวันนี้ ฮ่าฮ่า…ระหว่างทางกลับฉันยังคิดอยู่ว่าคืนนี้ควรทำอะไรดี ดูรายการกาล่าทางทีวีคนเดียว? ดูเหมือนมันจะน่าเบื่อ…ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อคุณอยู่ที่นี่มาหาอะไรทานกันเถอะ อืมม…ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะมาฉันควรซื้อเกี้ยวแช่แข็งมาให้”

 

ดงซูบินชี้ไปที่ห้องครัว “ ฉันห่อเกี้ยวแล้วและมันก็พร้อมที่จะปรุงแล้วเมื่อคุณหิว”

 

“ ห่อเกี้ยวเสร็จหรือยัง”

 

* ใช่..ผมเพิ่งห่อมันเสร็จ มันคือกุ้ยช่ายและเกี่ยวเนื้อสับ”

 

“ ฮ่าฮ่า…นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกินเกี้ยวของซูบิน” เสี่ยวหลานมองเข้าไปในครัวและยิ้ม “ ฉันรู้สึกแย่ที่ปล่อยให้คุณทำอาหารให้ฉันทุกครั้ง เอาล่ะ..ฉันจะทำอาหารให้พวกเรากินระหว่างดื่ม ฮ่าฮ่าฮ่า…อย่าให้ดูถูกฉัยนะ แม้ว่าฉันจะทำอาหารไม่เก่ง แต่ฉันก็ยังทำอาหารเย็นได้บ้าง ฉันปล่อยให้คุณทำเองทั้งหมดถูกไหมล่ะ”

 

ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเขาได้ยิน เสี่ยวหลานพูดว่า “ซูบินของฉัน “ให้ฉันช่วยคุณนะ”

 

“ไม่จำเป็น”เสี่ยวหลาน หัวเราะและพับแขนเสื้อขึ้น “ คุณน่าจะเหนื่อย พักสมองดูทีวี อ่า… งานกาล่าคืนนี้กำลังเริ่มขึ้น เปลี่ยนเป็นช่องนั้นเร็ว”

 

” ตกลง. แค่เตรียมแตงกวาโยนลงในซอสก็จะเสร็จแล้ว”

 

“ อื่ม..ผมจะดูก่อนว่ามันมีอะไรบ้าง”

 

ดงซูบินรู้ว่าเสี่ยวหลานไม่ได้อ่อนโยนขนากนะเน แต่ไม่กี่วันมานี้ท่าทางของเธอที่มีต่อ ดงซูบินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดงซูบินจับมือของ เสี่ยวหลานและจูบเธอก่อนที่ความสัมพันธ์ของเขากับนูหยวนจะถูกเปิดเผย ตั้งแต่นั้นมาเสี่ยวหลานก็ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเขาเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป แต่ตอนนี้ท่าทางที่เปลี่ยนไปของเธอทำให้ ดงซูบินมีความหวัง ใครจะรู้เขาอาจได้จับมือเธอหลังจากนั้นไม่กี่เดือน

 

หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบนาที่เกี่ยวก็สุกและอาหารเย็นก็พร้อม

 

ดงซูบินและ เสี่ยวหลาน นั่งอยู่หน้าทีวีเพื่อดื่มและกิน

 

ชาวจีนส่วนใหญ่จากภาคเหนือมีพฤติกรรมชอบดูงานกาล่าคืนของ CCTV ในวันส่งท้ายปีเก่าแต่การแสดงในงานกาล่าในท์กลับแย่ลง แม้แต่ภาพร่างที่ ดงซูบินรักมากที่สุดก็แย่ลง โชคดีที่ภาพร่างบางส่วนของปีนี้ยังใช้ได้ดี

 

เสี่ยวหลานกล่าว “ ซูบินการแสดงมายากลของคุณเมื่อวานดีพอที่จะแสดงในงานกาล่าไนท์ได้ เลย”

 

“คงจะจริง.” มีเพียงสองคนในอพาร์ตเมนต์และ ดงซูบินก็ไม่ได้เจียมเนื้อเจียมตัว “ แต่ผมเป็นข้าราชการและมันไม่เหมาะที่จะไปแสดงเช่นนั้น”

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า…ฉันแค่ล้อเล่นและ คุณก็ปฏิบัติกับมันอย่างจริงจัง?”

 

ดงซูบินหัวเราะและจิบเหล้าจีน “ โอ้คุณชอบเกี่ยวไหม”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบินและยิ้ม “ เกี๊ยวของซูบินของเรารสชาติไม่ดีหรือเปล่า? มันอร่อย! ให้ฉันนับว่าฉันกินไปกี่ชิ้น ยี่สิบห้า? สามสิบ?”

 

“ มีมากกว่านั้น ในครัวยังมีอาหารที่ยังไม่ได้ปรุงอีก”

 

“ ไม่อิ่มแล้ว” เสี่ยวหลานหัวเราะและมองไปที่นาฬิกาของเธอ “ มีเวลาอีกสองชั่วโมงถึง เที่ยงคืนเราจะมานั่งดูทีวีที่นี่กันดีมั้ย? การแสดงปีนี้ค่อนข้างน่าเบื่อใช่มั้ย?” ดงซูบินพยักหน้าและเสี่ยวหลานเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปาก “ อิ่มหรือยัง? มาเล่นไพ่กันเถอะ แต่เราต้องมีการลงโทษบางอย่างสำหรับผู้แพ้ แล้วคนแพ้จะดื่มเหล้าสักแก้วได้อย่างไร”

 

ดงซูบินโบกมืออย่างรวดเร็ว “ ผมดื่มไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไหวจริงๆ

 

หลังจากเมาสองครั้งและเขาทำเรื่องน่าอายหลายเรื่อง ดงซูบินก็กลัวที่จะขายหน้าตัวเองอีกครั้ง

 

เสี่ยวหลานหัวเราะ “ แล้วคุณจะแนะนำอะไร”

 

ดงซูบินพูดติดตลก “ เนื่องจากเครื่องทำความร้อนในอพาร์ตเมนต์ของคุณอุ่นมากผู้แพ้จะต้องถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น” หลังจากพูดแบบนั้น ดงซูบินก็เสียใจทันที ฉันคิดอะไรอยู่

 

เสี่ยวหลานหัวเราะขณะที่เธอมองไปที่ ดงซูบิน“ นี่มัน…ฮ่าฮ่าฮ่า…เอาล่ะ เนื่องจากวันนี้ฉันอารมณ์ดีผู้แพ้จะต้องถอดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้น” เธอลุกขึ้นยืนและพูดต่อ “ วันนี้ฉันไม่ได้ใส่อะไรเยอะมันผิดกฏไหมถ้าฉันจะใส่เสื้อผ้าเพิ่ม”