เทศมณฑลต้าเฟิง โรงแรมรุยเหอ

ดงซูบินเพิ่งตื่นและจุดบุหรี่ เขากําลังพิจารณาว่าควรเปิดโทรศัพท์ดีหรือป่าว เขาตัดสินใจเปิดเครื่องหลังจากพิจารณาอยู่นาน เขาจําเป็นต้องรู้ทัศนคติของรัฐบาลเทศมณฑลที่มีต่อการกระทําของเขา ในอดีตเขาจะปิดโทรศัพท์ทุกครั้งที่เขาทําเรื่องอุกอาจเพราะกลัวว่าคนอื่นจะดูเขาหรือ เขาจะทําให้คนอื่นขุ่นเคือง เสี่ยวหลานยังคงสบายดีเพราะเธอไม่ใช่คนนอก แต่คนอื่นๆ เช่น เลขาธิการเฉาซเผิงอาจเรียกเขาและสั่งให้เขากลับมาถ้าเขาปฏิเสธเขาจะโกรธเคือง

กริ้ง… กริ้ง… กริ้ง…ภายในสิบวินาทีหลังจากเปิดโทรศัพท์ มันก็ดังขึ้น

มันมาจากสํานักงานส่งเสริมการลงทุน และดงเสวี่ยปิงตอบ “สวัสดี…”

“หัวหน้า” หลัวไฟถึงโล่งใจที่ได้ติดต่อกับดงซูบินได้

ดงซูบินปฏิเสธบุหรี่ของเขา “สถานการณ์ในมณฑลเป็นอย่างไร? นายกเทศมนตรีเสี่ยวและนายกเทศมนตรีจ้าว พูดอะไรไหมหรือดฉันหรือเปล่า”

“ไม่นะคะ” “เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?” ไม่มีใครตําหนิฉันเลยอย่างงั้นเลยหรอ! มันเป็นไปไม่ได้! หลัวไร่ถึงหัวเราะออกมา “นายกเทศมนตรีเมืองเจ๋ง ผู้รับผิดชอบสํานักการลงทุน ได้เรียกร้องให้ตําหนิเทศมณฑลของเรา และนายกเทศมนตรีเสียวก็โมโหมากเธอโต้เถียงกับนายกเทศมนตรีเจิ้งและสั่งให้แผนกดับเพลิงและแผนกสุขภาพปิดโรงน้ําชาของเผิงเคออีกครั้ง ครั้งนี้โรงน้ําชาจะ ถูกปิดเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน และมีค่าปรับเพิ่มขึ้นอีกด้วย และ…เทศมณฑลและทางจังหวัดเองก็ไม่พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น” เสี่ยวหลานโมโห? เถียงกับนายกเทศมนตรีหรอแล้วปิดโรงน้ําชา?!

ดงซูบินตกใจมากหลังจากที่ หลัวไห่ถึงบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้เสี่ยวหลาน ต้องทําอะไรบางอย่างเพื่อปิดเพิ่งซื้อจางมิฉะนั้นเขาจะไม่เงียบ “รัฐบาลเทศมณฑลได้พูดอะไรหรือเปล่า? พวกเขาขอให้ฉันกลับไปเหรอ?”

“นี่…รัฐบาลเทศมณฑลไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้พูดถึงการขอให้คุณกลับมา”

พวกเขาไม่ได้สั่งให้ฉันกลับไปเหรอ? นี่เป็นเรื่องแปลก

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะช่วยฉันดูแลสํานักงานให้ก่อนนะ ฉันน่าจะยังไม่กลับไปในสัปดาห์นี้”

หลังจากวางสายดงซูบินนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเสียวหลานกําลังเผชิญกับแรงกดดันทั้งหมดจากผู้สูงศักดิ์และเปิดทางให้เขาถ้าเขาไม่สามารถกลับไปที่ มณฑลต้าเฟิงได้ เขาจะปล่อยให้พี่สาวเสี่ยวผิดหวังไม่ได้ ผู้นําเขตหยานไท่ ทุกคนไม่ได้พูดอะไรหมายความว่าพวกเขาเห็นด้วยกับการก ระทําของเขา เขารู้สึกว่าเสี่ยวหลานกําลังสร้างอํานาจของเธอผ่านเหตุการณ์นี้เช่นกัน ระยะเวลาปรับตัว’ ของเธอในมณฑลหยานไท่ได้สิ้นสุดลงแล้ว และตอนนี้เธอกําลังเคลื่อนไหวหรือไม่?

นี่ไม่ใช่เวลามาเดา

ฉันควรทําในสิ่งที่ต้องทํา!

เช้า

ดงซูบินแต่งตัวและออกจากห้องของเขาไปที่ลิฟต์

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก และตงเสวี่ยปิงก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคนอยู่ข้างในหลี่เพิ่ง และหวังโบเลขาของเขา

ใบหน้าของ หลี่เพิ่งเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็น ดงซูบินเขาเรียกผู้สูงศักดิ์และหวังว่ารัฐบาลเมืองจะบังคับให้ตงเสวียปิงออกไปและลงโทษเขตหยานไท่ แต่สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผน เขาได้ยินว่าหัวหน้ามณฑลหยานไทนั้นโมโหและดุรองนายกเทศมนตรีเจิ้ง และไม่สนใจคําสั่งของเลขาธิ การจังหวัดด้วยการปิดโรงน้ําชาอีกครั้ง ในตอนกลางคืนเขาโทรหาเพิ่งซื้อจาง อีกครั้งและสังเกตเห็นว่าทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปเจิ้งซื้อจาง ปัดเป่าเรื่องนี้ออกไป และ หลี่เฟิง รู้ว่ารัฐบาลของเมืองจะไม่เข้าไปยุ่ง พวกเขาอนุญาตให้ดงซูบินทําทุกอย่างที่เขาต้องการในมณฑลต้าเฟิง

หลี่เฟิงโกรธจริงๆ

เพิ่งเคอได้โทรหาหลี่เฟิง เพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้งหลังจากที่โรงน้ําชาถูกปิดอีกครั้ง แต่หลี่เพิ่งจะทําอะไรได้บ้าง? เพราะนั้นอยู่ในเขตมณฑลหยานไท่ และแม้แต่ผู้นําท้องถิ่นก็เพ็กเฉยต่อเลขาธิการหัวหน้ารัฐบาลมากสุดที่เขาสามารถเรียกราชการส่วนภูมิภาคเพื่อขอความช่วย เหลือได้ แต่ไม่สามารถขอให้เข้าไปแทรกแซงโดยตรงได้ เขาไม่มีอิทธิพลหรืออํานาจที่จะทําอย่างนั้น หลายคนบอกว่าเขาเป็นญาติห่าง ๆ กับหัวหน้าส่วนราชการจังหวัดมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่า

ญาติห่าง ๆ ของเขาไม่ใช่ผู้นํา เพราะคนที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ต้องเป็นญาติกับผู้นําเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่หลี่เฟิงไม่สามารถทําอะไรกับมณฑลหยานไม่ได้ และทําให้เขาต้องเสียหน้า!!

รัฐบาลเมืองจะไม่ทําอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?

แล้วเราจะจัดการเอง!

บุคลิกของหลิเฟิงนั้นเอาแต่ใจ สิ่งนี้แสดงให้เห็นจากการที่เขาปฏิเสธที่จะขอโทษหลังจากฉวยการลงทุนของมณฑลหยานไท่ และเหตุการณ์การบาดเจ็บปลอม คราวนี้เขาโกรธจริงๆ ที่หัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนต่ําต้อยจากเทศมณฑลอื่นไม่เคารพเขาเขากล้าดียังไงมาที่สนามหญ้าของฉันเพื่อสร้างปัญหา!

ในลิฟต์,

หลี่เฟิง ไม่ได้สนใจดงซูบิน

หวังโบเหลือบมองดงซูบินและปิดประตูลิฟต์เพื่อขึ้นไป

ดงซบินไม่ได้ขึ้นไป แต่เขาได้กดปุ่มขึ้นและลงก่อนหน้านี้เขาบ่นภายใต้ลมหายใจของเขา หยาบคาย, พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะคืนคําทักทายของฉันอย่างไร

หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง ดวงตาของหลี่เพิ่งก็เริ่มเย็นชา “เรียกซุนเพิ่งเป้งมา! หาคนจากรปภ. มาเฝ้า! ฉันต้องการจับตามอง เขา24 ชั่วโมง!”

หวังโบตะลึง การให้หัวหน้าส่วนที่มีตําแหน่งเป็นข้าราชการมาสอดส่องเขานั้น… แต่ตอนนี้มันสําคัญมากนักลงทุนจํานวนมากจากนักข่าวต่างประเทศและท้องถิ่น ฯลฯ มาที่นี่เพื่อร่วมงานการลงทุน ถ้าดงซูบินเริ่มมีปัญหา มันจะเป็นหายนะ งานลงทุนครั้งนี้ต้องไม่พลาดหวังโบกัดฟันและ โทรหาซุน เพิ่งเป้งรองหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงสาธารณะ ซึ่งดูแลความปลอดภัยของงานแสดงสินค้า

ลิฟต์มาถึง และตงเสวยปิงก็ลงบันไดไปที่ล็อบบี้ เขาแปลกใจที่ล็อบบี้ว่างเปล่า ยกเว้นพนักงานโรงแรมและรปภ. พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ ดงซูบินและ มณฑลต้าเฟิงต้องพูดอะไรกับพวก เขา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นักลงทุนมาถึงโรงแรมเมื่อวานนี้ และพิธีเปิดควรจะเป็นวันนี้พวกเขาทั้งหมดควรอยู่ในห้องบอลรูมที่ชั้นบนสุดเพื่อฟังผู้นําเทศ มณฑลต้าเฟิงกล่าวสุนทรพจน์

ดงซูบินไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนและออกไปหาอาหารกลางวันก่อนหน้านี้

ดงซูบินตั้งใจพูดคุยกับนักลงทุนต่อหน้า หลี่เพิ่งและผู้นํา มณฑลต้าเฟิงคนอื่น ๆ เพื่อเยาะเย้ย พวกเขาเขาอาจจะใจร้อน แต่เขาก็ยังรู้กฎเกณฑ์ เขาจะไม่บุกเข้าไปในห้องบอลรูมอย่างโง่เขลาเพราะจะข้ามเส้น

หลังอาหารกลางวัน ดงซูบินขับรถไปรอบ ๆมณฑลต้าเฟิง

ทันใดนั้นเขามองไปที่กระจกมองหลังและขมวดคิ้ว เขาสังเกตเห็นรถปักกิ่งฮุนไดซึ่งตามเขามาตั้งแต่ออกจากโรงแรม คนอื่นอาจไม่สังเกตเพราะรถไม่ได้ตามเขาอย่างใกล้ชิด มันรักษาระยะห่างหลังรถคันอื่นและตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ แต่ ดงซูบินเคยทํางานด้านความมั่นคงของรัฐและ ความมั่นคงสาธารณะมาก่อน และทักษะในการป้องกันการสอดส่องของเขาก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง

ทุกคนตามฉันมาเหรอ!

ดงซุบันเปลี่ยนเป็นโรงแรมหลิวเฮอและหยุดลงกะทันหัน!

รถฮุนไดชะลอความเร็วและพยายามขับหลบดงซูบิน แต่ ดงซูบินกระโดดไปขว้างหน้ารถฮุนได นั้นและบังคับให้พวกเขาหยุด ผู้ชายสองคนอยู่ในรถ คนหนึ่งอายุสามสิบอีกคนอายุ ราวๆ 26 หรือ 27 ปี หลังจากอยู่ในที่สาธารณะเป็นเวลานานเขารู้ว่าสองคนนี้ควรเป็นเจ้าหน้าที่
ตํารวจ

กล้าดียังไงมาส่งคนตามฉันมา! คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนอาชญากรหรือไม่?

ดงซูบินแทบจะกลายเป็นบ้า แม้ว่าตํารวจต้องการให้อาชญากรถูกสอดส่อง พวกเขาก็ต้องได้รับการอนุมัติจากผู้สูงศักดิ์ด้วยอย่าว่าแต่ผู้นํารัฐบาลเลย พวกเขาไม่ควรได้รับอนุญาตให้ทําเช่นนี้! ประณาม! เทศมณฑลต้าเฟิงมากเกินไป!

“ลง!” ดงซูบินบุกเข้ามาและเปิดประตูรถ

ผู้โดยสารด้านหน้าจ้องที่ ดงซูบินอย่างเย็นชา “คุณพยายามจะทําอะไร? ทําไมคุณขว้างทางเรา ไม่เห็นเหรอว่าเรากําลังเลี้ยวขวา”

ดงซูบินได้ตอบกลับ “พวกเจ้าติดตามข้าไปทั่วเขตต้าเฟิง! ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ?”

นายทหารหนุ่มคนนั้นตอบ “ติดตามคุณ? ถนนสายนี้เป็นของคุณหรือเปล่า คุณเป็นคนเดียวที่ขับมันได้ไม่ใช่เราเหรอ!”

“อื้ม! ดี!” ดงซูบินไม่มีหลักฐานและไม่สามารถทําอะไรกับพวกเขาได้ “ฉันจําหน้าคุณได้ ฉันขอท้าให้ทุกคนติดตามฉันต่อไป!”

นายทหารหนุ่มหัวเราะ “คุณบ้าหรือเปล่า? ทําไมคุณถึงพูดกับตัวเอง?

เจ้าหน้าที่สองคนนี้ได้รับคําสั่งให้ปฏิบัติตาม ดงซูบินและรู้ว่าสิ่งนี้ขัดต่อระเบียบข้อบังคับ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่เคยยอมรับว่าพวกเขากําลังติดตาม ดงซูบินเมื่อ ดงซูบินหยุดรถ พวกเขาก็ตกตะลึง คนนี้คือหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนใช่หรือไม่? ทําไมเขาถึงค้นพบเรา? ทําไมคนจากสํานักงานส่งเสริมการลงทุนจึงแข็งแกร่งในการป้องกันการเฝ้าระวัง?

ผู้ชายสองสามคนเดินออกจากด้านหลังโรงแรมไปหาพวกเขา

คนข้างหน้าสวมเครื่องแบบต่ารวจเขาเป็นวัยกลางคนและศีรษะล้าน จากตําแหน่งของเขา เขาควรจะเป็นรองหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะ “เกิดอะไรขึ้น?”

เจ้าหน้าที่ทั้งสองรีบลงจากรถทันที “หัวหน้าซุน เราเพิ่งกลับมาจากการลาดตระเวน และชายคนนี้ก็มาหยุดเราและยืนยันว่าเรากําลังติดตามเขาอยู่!”

ซุนเพิ่งเป็งขมวดคิ้วขณะมองเจ้าหน้าที่สองคนนั้น ทําไมพวกเขาถึงทําภารกิจง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้?

ดงซบินเหลือบมองไปที่ชายคนนั้น “หัวหน้าซัน? ซุน เป็งเป้ง รองหัวหน้าสํานัก? ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ”

ซุนเพิ่งเป็งหัวเราะ “ฉันควรจะเป็นคนพูดแบบนี้ ทุกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะเคยได้ยินชื่อของคุณหัวหน้าดง” เขาเคยได้ยินชื่อของ ดงซูบินจากคนอื่น

ผู้ชายคนนี้เคยทํางานที่สํานักความมั่นคงสาธารณะมาก่อน!? ในที่สุดเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็เข้าใจว่าท่าไมดงซูบินถึงตื่นตัว

ดงซบินพูดต่อ “ฉันจะไม่ติดตามเรื่องนี้เพราะนี่เป็นครั้งแรก แต่ฉันไม่อยากเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นอีกพวกคุณทุกคนควรทราบถึงผลที่ตามมาของการให้เจ้าหน้าที่ของรัฐอยู่ภายใต้การดูแลโดยไม่มีเอกสารที่เหมาะสม!”

ซุนเผิงเป้งขมวดคิ้ว “หัวหน้าดง คุณไร้เหตุผลเกินไปหรือเปล่า? คนของฉันออกไปลาดตระเวนเท่านั้น พวกเขาติดตามคุณเมื่อไหร่

ดงซูบินตอบอย่างเย็นชา “เธอน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! นี่คือทั้งหมดที่ฉันต้องพูด หากพวกนายจะเพิกเฉยต่อคําเตือนของข้าให้ลองติดตามมา!” ดงซูบินกล่าวและเดินออกไป