EP 393 คนรู้จัก

By loop

 

ณ ที่พักของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง อพาร์ตเมนต์ของหยางจ้าวเต่อ

 

มื้อกลางวันดงซูบินเป็นคนทําอาหารในมื้อนี้

 

ดงซูบินออกจากห้องครัวและเห็น หยางจ้าวเต๋อหยิบเอกสารบนโซฟาเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและสงสัยว่าจะขอความกรุณาจากเขาได้อย่างไรดงซูบินต้องการช่วยอดีตผู้นําของเขาจริงๆและถ้าเสี่ยวหยางสามารถย้ายไปที่เมืองเฟิงโจวในฐานะหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐได้เธอสามารถช่วยเขาได้แต่… ดงซูบินไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดีเขามองไปที่แม่ของเขาและแม่ของเขารู้ว่าเขาต้องการจะพูดบางอย่างกับเธอท้ายที่สุดสายสัมพันธ์แม่ลูกนั้นทําให้เธอก็รู้ว่าดงซูบินต้องการอะไรเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียว

 

หลวนเสี่ยวปิงขอตัวและเข้าไปในครัวกับลูกชายของเธอ

 

หลังจากปิดประตู ลวนเสี่ยวปินถาม “มันคืออะไร?” ดงซูบินยิ้มและกระซิบ “แม่… แม่คิดว่ามันถูกต้องหรือไม่ที่ผมจะขอความช่วยเหลือจาก ลุงหยาง?” ลวนเสี่ยวปิง มองไปที่ ดงซูบิน”เกิดอะไรขึ้น?” ดงซูบินได้ตอบกลับ“แม่ยังจําเสี่ยวหยางไม่สิต้องเรียกเธอว่ารองหัวหน้าเสี่ยวได้หรือไม่? ผมเคยแนะนําเธอให้แม่รู้จักมาก่อนตอนนี้เธอกําลังประสบปัญหาในที่ทํางานและหวังว่าจะมาที่เมืองของเราลุงหยางได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าตําแหน่ง หัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองนั้นว่าง นั่นเป็นเหตุผลที่หัวหน้าเสี่ยวกําลังต้องเผชิญอยู่…”

 

ลวนเสี่ยวผิงพยักหน้า “การตอบแทนน้ําใจของผู้อื่นนั้นถูกต้อง ลูกควรช่วยเธอ”

 

“แต่ผมจะถามลุงหยาง ได้อย่างไร” ดงซูบินกลัวว่านี่อาจจะกะทันหันเกินไป เพราะพวกเขาลูกจักกันเมื่อวานนี้

 

“นี่…” ลวนเสี่ยวปิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แม่จะพูดกับเขา ถ้าเขาไม่ตกลง แม่จะทํานิ่งๆไป”

 

“อ่า… อย่า… มาอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้เลยดีกว่า” ดงซูบินหยุดแม่ของเขาอย่างรวดเร็ว “ผมจะพูดกับเขาเอง”

 

ลวนเสี่ยวปินพยักหน้า “ถ้าลูกอยากจะคุยกับเขา ลูกก็ควรทําตอนนี้ เดียวสักพักพี่สาวและพี่เขยของเขาคงจะแวะมาเยี่ยม พวกเขาเพิ่งโทรมาก่อนหน้านี้ แม่คิดว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างที่พวกนั้นอย่างจะมาพบเรา”ลวนเสี่ยวปิงได้พบกับน้องสาวและพี่สะใภ้ของ หยางจ้าวเต่อแต่ในขณะนั้นเธอไม่ได้อยู่กับพี่หยางการพบปะในครั้งนี้จะแตกต่างออกไปมันจะเป็นการพบปะกันอย่างเป็นทางการระหว่างครอบครัวของหยางจ้าวเต่อและครอบครัวของลวนเสี่ยวปิงนั่นเป็นสาเหตุที่ลวนเสี่ยวปินเองก็รู้สึกประหม่ามาก

 

หลังจากออกจากห้องครัว หยางจ้าวเต่อถามลวนเสี่ยวปิน “เสี่ยวปิง เราจะไปทานอาหารกลางวันข้างนอกหรือทานอาหารกลางวันที่บ้านกันดี?”

 

ลวนเสี่ยวปิงได้ตอบกลับ “คุณตัดสินใจได้เลย. พี่สาวของคุณกําลังจะมาใช่ไหมค่ะ?”ตกลง.มาทานอาหารเที่ยงที่บ้านกันเถอะ มันสะดวกกว่ามาก “หยางจ้าวเต่อยิ้มและมองไปที่ ดงซูบิน” มาแสดงฝีมือกันหน่อยไหม แม่ ของคุณจะล้างผักและเราจะทําอาหาร”

 

ดงซูบินพยักหน้า เขาบอกว่าเขาจะทําอาหารกลางวัน แต่เนื่องจากญาติของพี่หยาง จะมา เขาไม่กล้าทําอาหารทุกอย่างเอง ทักษะการทําอาหารของเขาไม่ดีพอ

 

หยางจ้าวเต่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอ่อ…” เขาหยุดประมาณสิบวินาทีแล้วลูบหน้าผาก “มันจะค่อนข้างยาก”

 

แบม! ลวนเสี่ยวปินนั่งอยู่ข้างๆ วางถ้วยน้ําชาลงบนโต๊ะกาแฟอย่างแรง แสดงความไม่พอใจ เธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะไม่สามารถสร้างความประทับใจให้กับกับหยางจ้าวเต่อได้ และบอกกับลูกชายของเธอว่าเขาดีแค่ ไหนในช่วงเดือนที่ผ่านมา ตอนนี้ ลูกชายของเธอกําลังขอความช่วยเหลือ ? เธอรู้ว่าลูกชายของเธอไม่ค่อยขอ ความช่วยเหลือจากคนอื่นและนี่ทําให้เธอดูแย่

 

หยางจ้าวเต่อมองไปที่ ลวนเสี่ยวปิงและยิ้ม “ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่ได้ช่วย มันค่อนข้างยากจริงๆ”

 

ลวนเสียวปินไม่ลังเลใจ “คุณลุงเป็นรัฐมนตรีกรมองค์การมิใช่หรือ? ทรัพยากรบุคคลคืองานของคุณใช่ไหมมันจะยากอะไรนักหนา” ดงซูบินขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “แม่ มันไม่ใช่แบบนั้นความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานอิสระและรายงานเฉพาะกับผู้มีตําแหน่งสูงกว่าเท่านั้น พูดสั้นๆ มันคือความมั่นคงของจังหวัดที่ควบคุมการรักษาความมั่นคงของรัฐในเมือง แม้ว่าจะเป็นหน่วยงานของรัฐและต้องฟังคําสั่งของฝ่ายองค์กรแต่ความมั่นคงของจังหวัดก็มีอํานาจมากกว่าและการเคลื่อนย้ายกําลังคนก็ตกอยู่ภายใต้เขตอํานาจของความมั่นคงแห่งรัฐลุงหยางถึงบอกว่ายาก”ดงซูบินยังไม่ได้พูดถึงนายกเทศมนตรีและเลขาธิการพรรค

 

ลวนเสี่ยวปิงดูดีขึ้นหลังจากได้ยินคําอธิบายของลูกชาย แต่เธอก็ยังโกรธอยู่“ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบริการของรัฐถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆก็ลืมมันไปซะ”เธอเองดูโมโหมากในตอนนี้ซึ่งต่างจากดงซูบินที่กําลังเผชิญหน้าอยู่กับหยางจ้าวเต่อ

 

หยางจ้าวเต่อตอบด้วยรอยยิ้มขมขึ้น “เอาล่ะ, ในเมื่อผู้นําที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราที่บ้านพูดแบบนี้ฉันจะไม่ทําตามคําสั่งของเธอได้อย่างไรแต่ตําแหน่งและการโยกย้ายนี้ค่อนข้างแตกต่างและรัฐบาลท้องถิ่นก็มีความเห็นในเรื่องนี้ซูบินหัวหน้าเก่าของคุณมีประสบการณ์เพียงพอหรือเปล่าตําแหน่งของเธอตอนนี้คือตําแหน่งอะไร?”

 

ดงซูบินเห็นว่ามีความหวังและตอบกลับอย่างรวดเร็ว“เธอมีประสบการณ์อย่างแน่นอน เธอชื่อเสี่ยวหยางรองหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐ สาขาถนนปักกิ่งตะวันตก เธอเองอยู่ในวัยสี่สิบต้น ๆ และดํารงตําแหน่งปัจจุบันอยู่สองสามปี”ดงซูบินยังคงบอกหยางจ้าวเต่อเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเสี่ยวหยางและจบลงด้วย“หัวหน้าเสี่ยวมีความสามารถและทํางานในความมั่นคงของรัฐมาตลอดชีวิต”

 

หยางจ้าวเต่อพยักหน้า “ฉันจะไม่ให้สัญญาใด ๆ แต่ฉันจะพยายามทําให้ดีที่สุด”

 

ดงซูบินรู้ว่าการถ่ายโอนนี้ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ด้วยการตอบกลับนี้ “ขอบคุณลุงหยางเป็นอย่างสูงเลยครับขอขอบคุณครับ.” “อย่าพูดอย่างนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า…” ลวนเสี่ยวปินยิ้มและรินชาให้เขา “ดื่มชาหน่อย”หยางจ้าวเต่อรักลวนเสี่ยวปิงและปฏิบัติต่อเรื่องนี้อย่างจริงจังเขากลับไปที่ห้องของเขาหลังจากจิบชาสักสองสามจิบเพื่อโทรออกเขาต้องดําเนินการอย่างรวดเร็วเพราะจะมีหลายคนจับตาตําแหน่งนี้เขาต้องดําเนินการตามขั้นตอนที่เห มาะสมในการเสนอชื่อเสียวหยางผ่านแผนกองค์กรจากนั้นใช้เส้นสายของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะได้รับตําแหน่งนี้

 

ห้องนั่งเล่น,

 

ดงซูบินกล่าวกับแม่ของเขา “แม่ ลุงยางปฏิบัติต่อแม่ดีมาก”

 

ลวนเสี่ยวปินยิ้มอย่างมีความสุข “ปฏิบัติต่อมแม่ดีอย่างงั้นหรอ? พี่หยางนั้นเขานะเขาเคยมีภรรยาที่และเธอเสียชีวิตแล้ว และเขาเองก็ไม่มีลูกและเขาหวังเสมอที่จะมีลูกชายฉันสามารถบอกได้ว่าเขาชอบลูกจริงๆและเขายังกล่าวว่าชายหนุ่มทุกคนควรเรียนรู้จากลูกเมื่อคืนนี้”

 

“เอ๊ะ? ลุงหยางพูดแบบนี้?” “แม่ยังต้องโกหกคุณอยู่ไหม” ดงซูบินมีความยินดี ลุงหยางนี้เป็นคนที่มองคนได้เฉียบคม

 

ลวนเสี่ยวปิงมองดูนาฬิกาของเธอ “พี่สาวของพี่หยางน่าจะมาถึงในไม่ช้าที่บ้านมีผักและเนื้อสัตว์ไม่เพียงพอแม่ต้องออกไปซื้อมันสักหน่อย”

 

“รอ” ดงซูบินหยุดแม่ของเขา “แม่เป็นภรรยาของรัฐมนตรีแล้วให้ผมทําเรื่องเล็กน้อยทั้งหมดนี้เถอะ” “หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้วรีบไปกันเถอะ”

 

“ตกลง”

 

ดงซูบินขับรถไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตวอลมาร์คทางตะวันออกของเมืองและซื้อของชําเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หลังจากกลับมาที่คณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง เขาถือของชําออกจากรถของเขาและปิดประตูด้วยเท้าของเขา

 

ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามา

 

“เอ๊ะ? หัวหน้าซูบิน?” ผู้หญิงยืนอยู่หน้าทางเข้าอาคาร

 

ผู้หญิงคนนี้อายุยี่สิบปลายๆ และค่อนข้างสวย ดงซูบินยิ้มและทักทาย “นางสาว, ซู?” ซูเจีย พิธีกรรายการโทรทัศน์ของสถานีโทรทัศน์มณฑลหยานไท่เป็นเจ้าภาพงานเฉลิมฉลองวันตรุษจีนของเทศมณฑลหยานไทเธอได้ช่วย ดงซูบินด้วยการแสดงมายากลของเขา แม้จะพบกันเพียงครั้งเดียว แต่ก็ถือว่าเป็นคนรู้จักดงซูบินมีความประทับใจในตัวเธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งของขวัญเพราะเธอไม่ได้ถืออะไรเลยทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่? จู่ๆเขาก็จําบางอย่างได้เขาเคยได้ยินข่าวลือว่าซูเจียมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง และดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงเธอเกี่ยวข้องกับรัฐบาลเมืองหรือไม่?

 

ซูเจียเห็นดงซูบินถือถุงช้อปปิ้งมากมายและคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อส่งของขวัญ นี่เป็นข้อห้ามและทั้งคู่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ถ้าซูเจียไม่ได้พบดงซูบินที่ทางเข้าอาคาร นางคงไม่เรียกเขา มันค่อนข้างน่าอายที่จะพบคนรู้จักในขณะที่คนๆนั้นกําลังจะส่งของขวัญ(ของที่ให้กับผู้นํา)

 

แต่เนื่องจากพวกเขาชนกัน พวกเขาไม่มีทางเลือก

 

ซูเจียยิ้ม “มันยากมากที่จะพบคุณ ต้องการทานอาหารเย็นเย็นนี้หรือไม่? ฉันรักการแสดงมายากลของคุณในเวลานั้นและต้องการรู้จักคุณ” ดงซูบินสนใจที่จะรู้ว่าเธอมีภูมิหลังอย่างไร “แน่นอน รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับประทานอาหารกับพิธีกรรายการโทรทัศน์ที่น่ารักเช่นคุณ”

 

ซูเจียหัวเราะ “ฉันไม่สวยเลย ฮาฮา…”

 

“คุณเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว” ดงซูบินวางถุงของชําและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “เรามาแลกเบอร์กันไหม”

 

หลังจากแลกหมายเลขแล้ว ดงซูบินก็ถือถุงช้อปปิ้งและเข้าไปในบันไดพร้อมกับซูเจีย

 

พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง และซูเจียก็พูดขึ้น “หัวหน้าดง ฉันจะขึ้นไปก่อน ฉันจะโทรหาคุณในภายหลังเพื่อยืนยันว่าจะพบกันที่ไหนในภายหลัง”ดงซูบินพยักหน้าและรู้ว่า ซูเจียพยายามรักษาระยะห่างเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด

 

ดงซูบินตั้งใจชะลอตัวเพื่อให้ซูเจียขึ้นไปชั้นบนก่อน เขารอครู่หนึ่งก่อนจะขึ้นบันได

 

คลิก… มันเป็นเสียงเปิดประตู และซูเจียก็ตะโกน “พ่อค่ะ แม่” หลังจากนั้นประตูก็ปิดลง

 

เสียงดูเหมือนจะมาจากชั้นสาม ดงซูบินกระพริบตา พ่อ แม่? พ่อแม่ของซู่เจียมาจากคณะกรรมการพรรคเมือง? เขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยจึงเดินต่อไปที่ชั้นสามเขากดกริ่งที่อพาร์ตเมนต์ของหยางจ้าวเต่อเมื่อเขามาถึง

 

ดึงด่อง…

 

ดงซูบินตกตะลึงเมื่อเห็นคนที่เปิดประตูให้เขา “เอ๊ะ?” ซูเจียก็ตกตะลึงเมื่อเห็นดงซูบิน “ฮะ? หัวหน้าซูบน?ทําไม…” เธอเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้าไปและเธอคิดว่าเขาต้องอยู่ที่นี่เพื่อมอบของขวัญให้ลุงของเธอ

 

ดงซูบินยังงงว่าทําไม ซูเจียอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของลุงหยางได้ล่ะ?