EP 398 ห่าวเกอเกอ

By loop

 

ณ ห้องนอน.

 

ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียวและหยิบโทรศัพท์ออกมานี่เป็นครั้งแรกที่พี่สาวหยขอความช่วยเหลือจากเขาและเขาต้องไม่ทําให้เธอผิดหวังแต่เขาไม่มีความสัมพันธ์ในฝ่ายประชาสัมพันธ์และเฉินองปิงหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของเทศมณฑลก็อยู่กับฝ่ายของเซียงดาวนอกจากนี้ยังไม่ถูกต้องที่จะถามเรื่องนี้กับฮซินเยียนอา… ซูเจียกําลังทํางานในสถานีโทรทัศน์ของมณฑลและเธอไม่เพียงแต่เป็นพิธีกรรายการข่าวเท่านั้นเธอยังเป็นรองหัวหน้าทีมผลิตรายการอีกด้วย

 

ริง… ริง… ริง…ตงเสวี่ยปิงเรียก

 

“สวัสดี ซูบินหรอ?” ซูเจียหัวเราะ

 

ดงซูบินได้ตอบกลับ “พี่ซู คุณอยู่ที่ไหน? คุณทานอาหารเย็นแล้วหรือยัง”

 

ซูเจียหัวเราะ “คุณมาถามฉันช้าไป ฉันเพิ่งกินข้าวเย็นกับเพื่อนร่วมงานเสร็จ คุณจะเลี้ยงอาหารค่ำฉันไหม

 

“ถูกต้อง, กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกันวันอื่น ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ”โอ้ ฉันมีเรื่องจะรบกวนคุณลูกชายของเพื่อนฉันกําลังฝึกงานที่สถานีโทรทัศน์ของคุณ ชื่อของเขาคือซันซูและเขากําลังทํางานกับแผ

 

โลจิสติกส์ คุณมีคําพูดในแผนกนี้หรือไม่? เขาหวังว่าจะกลับใจใหม่เป็นฟูลไทม์”

 

ซูเจียได้ตอบกลับ “มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฉันจะพูดกับพวกเขาให้”

 

“ขอบคุณค่ะซิส” “ฮ่าฮ่า…นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก” ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าซูเจียจะเห็นด้วยอย่างง่ายดายหลังจากวางสายเขาหันไปหาหยูเหมยเซียวและบอกเธอว่าเสร็จแล้วหยูเหมยเซียวออกจากห้องและเห็นฟางเซาและเสี่ยวซูพูดคุยกับเซียวเซียว

 

หยูเหมยเซียวเดินผ่าน “เสี่ยวซู กลับไปรอที่สํานักข่าว เธอ(สรรพนามเรียกผู้ชาย) จะคงจะได้รับการเรียกตัวกลับไปในอีกไม่กี่วันนี้”

 

ฟางเซาได้ยินและคว้ามือของ หยูเหมยเซียว”ขอบคุณมาก. เสี่ยวซู คุณรออะไรอยู่? รีบไปขอบคุณป้าหยู”

 

เซียวซูลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณป้าย ขอขอบคุณ”

 

“ไม่เป็นไร.” หยูเหมยเซียวรู้สึกดีที่ได้รับคําขอบคุณจากฟางเซาและลูกชายของเธอ

 

ฟางเซาตระหนักว่าหัวหน้าซูบิน ปฏิบัติต่อ หยูเหมยเซียวเป็นอย่างดี เธอพูดกับเขาเพียงไม่กี่คําในห้องนั้นและทุกอย่างก็เรียบร้อยหัวหน้าซูบินต้องรักหยูเหมยเซียวและลูกสาวของเธออย่างมากฟางเซาเองก็อิจฉาหยูเหมยเซียวหญิงม่ายไร้เงินและลูกสาวของเธอที่มาที่เมืองนี้ใหม่ๆตอนนี้เธอมีอพาร์ตเมนต์ของตัวเองแล้วและแม้แต่เทพแห่งความโชคร้ายในตํานานก็ยังสนใจเธอ เธอทําไมถึงโชคดีขนาดนี้?

 

ฟางซูคุยกับ หยูเหมยเซียวอีกสักพักก่อนจะจากไป

 

หลังจากที่ ฟางซูและลูกชายของเธอจากไป ดงซูบินก็เดินออกจากห้องนอนโดยเอามือลูบท้อง “พี่หยูอาหารเย็นพร้อมหรือยัง?ฉันหิวมาก.”

 

หยูเหมยเซียวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวฉันจะทําอาหารเย็นให้”

 

การปะทะกัน… ในความเร่งรีบของเธอ หยูเหมยเซียวสะดุดตัวเองและล้มไปข้างหน้า

 

ดงซูบินตกใจและจับเธอได้อย่างรวดเร็วจากการล้ม “อา…คุณทําให้ฉันตกใจนะเนี่ยและคุณจะเป็นอะไรไป?รีบอะไรนักหนา

 

ดงซูบินช่วยเธอและพูดเบา ๆ “อย่าวิตกกังวล ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณ ฉันยังไม่หิว”

 

หยูเหมยเซียวเห็น เซียวเซียว มองไปที่พวกเขาและเธอก็หน้าแดง เธอพยายามดิ้นรนจากอ้อมกอดของดงซูบินและเข้าไปในครัว “ฉัน…ฉันจะทําอาหารตอนนี้”

 

กว่าจะกินข้าวเย็นเสร็จก็มืดแล้ว

 

ดงซูบินนั่งบนโซฟา ถูท้องของเขาและชื่นชมการทําอาหารของ หยูเหมยเซียว หยูเซียวเซียวก็ลูบท้องของเธอเหมือนเขาและบอกว่าอาหารเย็นวันนี้อร่อยที่สุดหยูเหมยเซียวรู้สึกมีความสุขและความพยายามของเธอก็ได้ผล

 

“ลุง ช่วยสอนผมเล่นเกมหน่อย” เซียวเซียว ดึงแขนของดงซูบิน

 

ดงซูบินยังคงสูบบุหรี่บนโซฟา “ขอฉันพักสักหน่อยดีกว่า ฉันอิ่มเกินไป”

 

เซียวเซียว พยักหน้าและถาม “วันนี้จะกลับเลยไหม”

 

หยูเหมยเซียวที่ถือที่เขี่ยบุหรี่ยังคงดูทีวีต่อไป แต่หูของเธอกําลังฟังข่าวไปด้วย

 

ดงซูบินหัวเราะ “คืนนี้ฉันจะไม่จากไป ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อพาคุณไปเล่นเกม

 

หยูเหม่ยเซียวยืนขึ้น “ฉัน…ฉันจะไปจัดเตียงของคุณตอนนี้ คุณต้องการให้ฉันเติมอ่างอาบน้ําในภายหลังหรือไม่”

 

“ตกลง”

 

21.15 น.

 

ประตูห้องน้ําเปิดออก และตงเสวี่ยปิงก็เดินออกไปช้าๆ

 

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น หยูเหมยเซียวและเซียวเซียว ควรอยู่ในห้องนอนของพวกเขาและดงซูบินอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม้ว่าเซียวเซียวจะเห็นเขาและพี่สาวหยูอยู่ด้วยกันที่ปักกิ่งแต่เขาไม่สามารถทําอย่างนั้นได้อีกคืนนี้เขาจะนอนยังไง? นอนอีกห้องนอนคนเดียว? มันจะเหงาเกินไป

 

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเปิดประตู หยูเหมยเซียว”จะนอนกันหมดแล้วเหรอ”

 

“ใช่” หยูเหมยเซียวกําลังจัดเตียง และ หยูเซียวเซียว กําลังเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ

 

ดงซูบินกระแอมในลําคอของเขา “เอ่อ.. ไม่เป็นไร

 

“ตกลง. ราตรีสวัสดิ์” ดงซูบินปิดประตู

 

ได้… ดูเหมือนว่าคืนนี้ฉันจะแตะต้องพี่หมูไม่ได้ เฮ้อ…ถ้าฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ฉันจะไม่ไปกับเซียวเซียวเพื่อเล่นเกมคืนนี้ฉันควรจะซื้อของขวัญให้เธอและหยูเหมยเซียวสามารถไปกับฉันได้ตอนนี้สายเกินไปที่จะเสียใจแม้ว่าดงซูบินสามารถนอนกับพวกเขาได้เขาจะไม่ทําอะไรกับพี่สาวหยูต่อหน้าเซียวเซียว

 

ดงซูบินกลับไปที่ห้องนอนอื่นและคลุมตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม แต่เขานอนไม่หลับในขณะที่เขาคิดถึงพี่หยู

 

สิบนาที่…

 

ยี่สิบนาที…

 

ทันใดนั้นมีคนเปิดประตูห้องนอน

 

ดงซูบินประหลาดใจและมองไปที่เงาดํา “พี่หย?”

 

หยูเหมยเซียวปิดประตูข้างหลังเธอ “คุณ… นอนหรือยัง”

 

“ฉันยังตื่นอยู่ ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

 

“เซียวเซียวหลับไปแล้ว ฉัน ฉันอยู่ที่นี่ เพื่อตรวจสอบคุณ”

 

ดงซูบินหัวเราะและนั่งอย่างตื่นเต้น เขากอด หยูเหมยเซียวที่เอวของเธอ “มีอะไรให้ตรวจสอบ?คุณต้องการตรวจสอบอะไร”

 

หยูเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง “ฉัน…ฉันเกรงว่าคุณไม่ได้ห่มผ้าห่มอย่างเหมาะสมและเป็นหวัด”

 

ดงซูบินได้ตอบกลับ “ฉันเป็นหวัดแล้วและรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ฮ่าฮ่า… คุณอยากให้ฉันอุ่นขึ้นไหม?”

 

“อ… โอเค” หยูเหมยเซียวถอดรองเท้าแตะขนสัตว์ของเธอและไปที่เตียงของดงซูบิน

ดงซูบินเอื้อมมือไปลูบก้นของเธอ

 

หยูเหมยเซียวมองออกไปและลังเลสักครู่ก่อนที่จะกอดดงซูบินกลับกอดของเธอจากด้านหน้าผลักดงซูบินซึ่งกําลังนั่งขึ้นกลับขึ้นไปบนเตียงหยูเหมยเซียวขอโทษอย่างรวดเร็วโดยบอกว่าไม่ได้ตั้งใจแต่เธอไม่ปล่อยเขาและกอดเขาอย่างแผ่วเบา

 

ดงซูบินพูดติดตลก “พี่หยู นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมีความกระตือรือร้น”

 

“ไม่…นี่… นี่ไม่ได้ตั้งใจ” หยูเหมยเซียวหันหน้าหนีจากดงซูบิน

 

ดงซูบินยิ้มและกอดหยูเหมยเซียวในอ้อมแขนของเขาและพวกเขาก็นอนบนเตียงโดยไม่พูดอะไร

 

หนึ่งนาที…

 

สองนาที…

 

สามนาที่…

 

หยูเหมยเซียวคิดว่า ดงซูบินหลับไปแล้วและเดินหน้าต่อไปจูบ ดงซูบินบนใบหน้าของเขา เธอชําเลืองมองเขาอย่างรวดเร็วและจูบเขาที่ริมฝีปากของเขา…ในไม่ช้เธอก็ใช้ลิ้นต่อสู้กับเขาและหายใจแรงดงซูบินไม่สามารถแสร้งทําเป็นหลับและคืนจูบได้อีกต่อไป

 

พี่สาวหยูไม่เคยคิดริเริ่มที่จะจูบเขา

 

ในไม่ช้า มือของ ดงซูบินก็ไปทั่วร่างกายของ หยูเหมยเซียวและเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนขึ้น

 

หยูเหมยเซียวหยุดจูบและเริ่มปลดกระดุมชุดนอนของเธอ เธอเปลือยกายในทันที

 

ดงซูบินหัวเราะและลูบผมของเธอ “ทําไมวันนี้คุณอารมณ์ดีจัง”

 

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ไม่…”

 

“ไม่? ก่อนหน้านี้ คุณพยายามหนีหน้าฉัน และฉันต้องใช้เวลาเพื่อเกลี้ยกล่อมคุณก่อนที่ฉันจะได้คุณมา”ดงซูบินดึงผ้าห่มคลุมพวกเขา“คุณคิดถึงฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

 

“บอกฉันสิ”

 

หยูเหมยเซียวอยู่ในวัยสามสิบและตอนนี้ลูกสาวของเธออยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นเธออายเกินกว่าจะพูดออกมา“ซูบินหยุดถาม … ฉัน …”

 

“ฮ่า ๆ… ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ถามคุณแล้ว ทํา”

 

อายจัง”

 

หยูเหมยเซียวโล่งใจ “ถ้าอย่างนั้น…เรา… เราจะ…”

 

“เดี๋ยวก่อน อืม…เรียกฉันว่าอะไรดีๆ ก่อนสิ”

 

“…เรียกคุณว่าอะไรนะ”

 

ดงซูบินได้ตอบกลับ “คุณคิดอย่างไร?”

 

หยูเหมยเซียวถามอย่างขี้ขลาด “เรียกพี่ว่าน้อง? … เซียปิง? หัวหน้าดง?”

 

ดงซูบินกลอกตาของเขา

 

“ฉันไม่ฉลาด คุณ… คุณต้องการให้ฉันเรียกคุณว่าอะไร”

 

“…ฮ่าฮ่า… เรียกฉันว่าห่าวเกอเกอ (หมายถึงพี่ชายที่ดีในภาษาจีนกลาง)”

 

หยูเหมยเซียวอ้าปากค้าง “นี่..”

 

“เธอจะโทรหาฉันไหม?”

 

หยุเหมยเซียวสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกระซิบ “…ห่าวเกอเกอ”

 

“อีกแล้ว”

 

“ห่าวเกอเกอ”

 

ดงซูบินไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป เขาพลิกตัวเธอและเริ่มที่จะ…