เมฆดําหายไปและสว่างและมีแดด

ดงซูบินเก็บของและออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขา เขาลงไปชั้นล่างและเห็นรถเบนซ์พร้อมป้ายทะเบียนใหม่ของปักกิ่ง 9999 ก่อนขึ้นรถและขับรถออกจากละแวกบ้านของเขา ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับไปที่เขตหยานไท่เพราะเขาทําธุระในกรุงปักกิ่งเสร็จแล้ว เมื่อ ดงซูบินออกจากเขตเมือง เขาเห็นป้ายบอกทาง ซึ่งเป็นสํานักงานนอกสถานที่ของมณฑลต้าเฟิงในกรุงปักกิ่งริมถนน

ดงซูบินชะลอตัวลงและดวงตาของเขากลายเป็นเย็นชา

เขาจําสิ่งที่มาดามหานพูดเมื่อวานนี้ได้

มีคนกําลังใช้ประโยชน์จากหลิวเฉิง ใครอยู่เบื้องหลังหลิวเฉิง? คนแรกที่เข้ามาในความคิดของดงซูบินคือผางโจว

ที่ล็อบบี้ของคลับเฮาส์ ผางโจวได้เห็นมาดามฮันและดงซูบินในลิฟต์ เขาคงคิดว่ามาดามหานเป็นแม่ของเขาและบอกหลิวเฉิงว่าเธอเป็นครู เดาได้ง่ายว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาต้องยุยงหลิวเฉิงให้ไปตามแม่ของดงซุบิน ซึ่งเป็นแม่ม่าย

เป้าหมายที่แท้จริงของผางโจวไม่ใช่มาดามหาน แต่เป็นแม่ของดงซูบิน! เชี่ยเอ้ย! ไอ้แก่นี่! นี่มันมากเกินไปแล้ว!

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผางโจวสร้างปัญหาให้ตงเสวี่ยปิง เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้ยุยงให้นักข่าวสํานักข่าวซินหัวสร้างปัญหาให้กับสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเทศมณฑลหยานไท่ เหตุการณ์นี้ก็คล้ายกับเหตุการณ์นี้ ผางโจวซ่อนตัวอยู่หลังม่านเพื่อหลอกหลอนผู้อื่น ถ้าไม่ใช่เพราะดงซูบินรู้จักคนในสํานักข่าวซินหัวเขาอาจถูกใส่ร้ายและไม่รู้ว่าผางโจวเป็นผู้บงการ

เวรเอ๊ย! ผางโจว! หลอกให้คนอื่นมาตามแม่ฉันเหรอ! นี่แกล้งฉันเหรอ!

ใบหน้าของดงซูบินเย็นลง เขาทํางานในภาครัฐมาสองปีแล้ว และไม่ค่อยมีใครเห็นคนที่น่ารังเกียจอย่างผางโจว ดงซูบินไม่เคยทําให้เขาขุ่นเคือง แต่เขาก็ยังพบปัญหากับเขาอยู่เสมอ เขายังต้องการกําหนดเป้าหมายแม่ของเขา เขาน่าขยะแขยงแค่ไหนที่ทําเรื่องแบบนี้!

ทันใดนั้น ประตูสํานักงานนอกสถานที่ของปักกิ่งในเขตต้าเฟิงก็เปิดออก และกลุ่มคนเดินออกไป หนึ่งในนั้นคือผางโจว และดงซุบินไม่ได้เห็นคนอื่นๆ

ผางโจวและพนักงานสองสามคนกําลังรุมล้อมชายวัยกลางคน

ดงซูบินกําลังขับรถช้าๆ ขณะที่เขากําลังคิดถึงผางโจวและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเขา ผางโจวยังคงอยู่ที่คลับเฮาส์กับหลิวเฉิง หลังจากที่หลิวเฉิงเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เขามาที่สํานักงานนอกเขตราวกับว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา ความประทับใจของ ดงซูบินที่มีต่อผางโจวแย่ลงไปอีก คนๆนี้ไม่ได้เป็นเพียงคนขี้ขลาดและเจ้าเล่ห์เท่านั้น แต่ยังขาดความรับผิดชอบอีกด้วย!

ผางโจวเห็นรถของตงเสวี่ยง “เอ๊ะ? หัวหน้าซูบิน!”

ดงซูบินไม่หยุดและเดินหน้าต่อไป

แต่ผางโจวรีบก้าวออกไปบนถนนและหยุดรถของดงซูบิน

ดงซูบินเหยียบเบรกและโกรธ เขากล้าดียังไงมาขวางทางฉัน

ดงซูบินกลิ้งลงหน้าต่างและตอบอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะมณฑล”

ผางโจวหัวเราะ “งั้นก็ให้นายกเทศมนตรีหลี่ขึ้นรถ อย่างไรก็ตาม มันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และหัวหน้ามีงานมากมายรอเขาอยู่ที่เคาน์ตี้ ให้พี่แท็กซี่ไม่ได้เหรอ” ก่อนที่ดงซูบินจะตอบผางโจวจะหันไปหานายกเทศมนตรีหลี่ “นายกเทศมนตรี นี่คือหัวหน้าซูบินของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลหยานไท่ เขากําลังกลับไปที่เคาน์ตี้และสามารถช่วยคุณได้”

นายกเทศมนตรีหลี่ซึ่งอยู่ที่ทางเข้า พยักหน้าและพูดอะไรบางอย่างกับคนรอบๆตัวเขาก่อนที่จะเดินไปที่รถของดงซุบิน

ผางโจวเปิดประตูผู้โดยสารด้านหลังให้นายกเทศมนตรีหลี่ขึ้นเครื่อง และเดินตามไปนั่งข้างเขาก่อนปิดประตู

ดงซูบินโกรธมากเมื่อสองคนนี้ขึ้นรถของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉันอนุญาตให้คุณทุกคนเข้าไปในรถของฉันหรือไม่? คุณปฏิบัติต่อฉันเหมือนเป็นคนขับรถของคุณหรือไม่?

แต่เป็นนายกเทศมนตรีเมืองต้าเฟิง หลี่เฟิง และแม้ว่าเขาจะไม่ได้มาจากเขตหยานไท่ เขาควรจะมีความเชื่อมโยงบางอย่างในเมือง นอกจากนี้ นายกเทศมนตรีหลี่ยังมีตําแหน่งที่สูงกว่า และดงซุบินไม่ได้ไล่เขาออกไปหลังจากที่เขาขึ้นรถ ถ้าเขาทําอย่างนั้น เขาจะทําให้หลี่เฟิงขุ่นเคืองอย่างมาก เขามองไปที่ไอ้แก่ ผางโจว หากดงซูบินปฏิเสธที่จะขับรถผางโวจะยุยงให้หลี่เฟิง ก่าหนดเป้าหมายไปที่เขา

เวรเอ่ย!

ดงซูบินตัดสินใจว่าเขาจะตัดสินคะแนนกับผางโจวการกระทําของเขาข้ามเส้น

ไอ้แก่! ถ้าฉันไม่สามารถลบแกออกจากตําแหน่งของคุณได้ ฉันจะเขียนชื่อของฉันย้อนหลังในอนาคต!

ดงซูบินขับรถไปทางทิศใต้

หลีเฟิงนั้นแก่กว่าเสี่ยวหลาน มาก และบทบาทของพวกเขาก็แยกจากกัน เขาจริงจังมากและนอกจากจะรับโทรศัพท์สองครั้งแล้ว เขายังพูดถึงการทํางานร่วมกับผางโจว ดงซูบินสามารถบอกผางโจวและหลี่เฟิง ว่าไม่ค่อยสนิทกันจากการสนทนาของพวกเขา หลังจากขับรถมาเป็นเวลานาน หลี่เฟิงไม่ได้ขอบคุณเขาและปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนขับรถของเขา ราวกับว่ามันเป็นหน้าที่และเป็นเกียรติของเขาที่จะขับไล่หลี่เพิ่งกลับมา

ไอ้พวกนี้!

ดงซูบินเป็นหัวหน้าหน่วยงาน แม้ว่าเขาจะอยู่ในอันดับที่ต่ํากว่านายกเทศมนตรีเมือง คุณควรจะขอบคุณฉันที่ส่งลิฟต์ให้คุณเพราะรถของคุณเสียหรือเปล่า! คุณคิดว่าฉันเป็นหนี้คุณ?

ดงซูบินไม่กลัวใครและไม่สนใจว่าคุณเป็นนายกเทศมนตรีหรือไม่!

เวลาประมาณ 9.30 น. ดงซูบินเข้าสู่เขตหยานไม่

ผางโจวซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังมองไปข้างหน้า “ขับต่อไปทางทิศใต้แล้วเลี้ยวไปทางทิศตะวันตกไปยังอาคารรัฐบาลเทศมณฑลต้าเฟิง” ทั้งสองมณฑลอยู่ติดกัน และทางใต้ของเขตหยานไปคือเขตต้าเฟิง
ดงซูบินได้ยินคําสั่งของผางโจวและเหยียบเบรก!

*กร็ด!เมสเดสเบนซ์ จอดข้างถนน!

หลี่เผิงและผางโจว เกือบจะล้มศีรษะกับที่นั่งด้านหน้าหลี่เฟิง ขมวดคิ้วและมองไปที่ดงซุบัน

ดงซูบินได้เห็นใครบางคนที่ทางเข้าโรงแรมข้างถนน เขากลับมา. “ขออภัย นายกเทศมนตรีหลี่ ฉันเพิ่งได้รับใบขับขี่และเป็นคนขับรถใหม่ เอ่อ ฉันมีธุระด่วนต้องไปจัดการ ฉันมีนัดกับใครบางคน และหัวหน้าของฉันจะดุฉันถ้าฉันมาสาย ดังนั้นฉันสามารถส่งพวกคุณทั้งหมดมาที่นี่เท่านั้น” หลังจากนั้น ดงซูบินลงและเดินไปที่โรงแรม โดยทิ้งหลี่เฟิงและผางโจวไว้ในรถ

“มิสเตอร์, ผาง!”

“ฮะ? หัวหน้าซูบิน?”

“คุณว่างไหม? ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“แน่นอน ฉันเพิ่งส่งเพื่อนไป หาที่เงียบๆคุยกันดีกว่า”

เสมอ เขาพูดถึงคุณและต้ องการให้ฉันเชิญคุณกลับบ้านเพื่อสอนวิธีเล่นเกมให้เขา เด็กคนนี้ติดยาเสพติด เกมออนไลน์เป็น อันตรายเกินไป” เผิงเคอเห็นผางโจวในรถของดงซูบินขณะที่พวกเขาทานอาหารเย็นด้วยกันสอง ครั้งในอดีต แต่เนื่องจากเขาตัดสินใจลงทุนในเขตหยานไท่ เขาแสร้งทําเป็นไม่เห็นเขาในรถ

ใบหน้าของหลี่เพิ่งเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็น ดงซูบินเดินออกไป ทิ้งพวกเขาไว้ในรถ เขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนที่ต่ําต้อยจะกล้าปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ แต่เขารู้ว่าตงเสวี่ยปิงไม่ใช่ลูกน้องของเขา และไม่มีสิทธิ์จ้างเขามาเป็นคนขับรถ เขาไม่ได้พูดอะไรและลงไปหาคนที่จะส่งเขากลับไปที่มณฑลต้าเฟิง

ผางโจวเห็นหน้าหลี่เฟิงและกล่าวว่า “ซูบินนี้มากเกินไป อะไรจะสําคัญไปกว่างานของคุณ” เขาเริ่มหว่านความไม่ลงรอยกัน

ลี่เฟิงมองไปที่ผางโจวและขมวดคิ้ว

ผางโจวรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมากเกินไป แต่เขาก็พูดต่อ “คนนั้นหน้าเหมือนเป้งเก้นง เรายังคงพูดถึงการลงทุนของเขาในเคาน์ตี้ของเราในครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน เสี่ยวตงพาเขาไปที่เขตหยานไปได้อย่างไร นี่มันมากเกินไปแล้ว! เขาฉวยเอาเงินลงทุนในโรงงานแปรรูปหมูซึ่งเราได้ผนึกข้อตกลงไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และเขาก็ทําเช่นนี้อีกครั้ง!” ผางโจวโกหกเพราะเหลียงเจ๋อหยวนไม่ได้ลงนามในหนังสือแสดงเจตจํานงการลงทุนกับเทศมณฑลต้าเฟิงด้วยซ้ํา

แหม? จริงหรือไม่?” หลี่เพิ่งเคยได้ยินเกี่ยวกับโรงงานแปรรูปเนื้อหมู “การลงทุนนี้ไม่ได้รับการยืนยันในระหว่างการประชุมใช่หรือไม่”

ผางโจวพยักหน้า “แต่เขตหยานไท่ฉวยการลงทุนจากเรา”

หลี่เฟิงกังวลเกี่ยวกับการส่งเสริมการลงทุนของมณฑลต้าเฟิง และได้กล่าวถึงเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งครั้งในระหว่างการประชุม ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดําเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ผางโจวรู้ว่าเขาประสบความสําเร็จ “นายกเทศมนตรี เรา…”

หลี่เฟิงมองดูนาฬิกาของเขา “ไม่ต้องพูดมาก เราจะออกเดินทางตอนกลางคืน

ผางโจวหัวเราะในใจขณะที่เขารู้ว่านายกเทศมนตรีหลี่มีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งในรัฐบาลมณฑล