EP 396 เจ้าหน้าที่ตัวปลอม!

By loop

 

ดงซูบินขอดูบัตรประจําตัวของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของรัฐ และในห้องนั้นสถาณการณ์ก็เริ่มตึงเครียดทันที

 

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนและชายหนุ่มคนนั้นมองไปที่ดงซูบินอย่างสับสนคนนี้บ้าหรือเปล่า? เราบอกคุณแล้วว่ามาจากสํานักงานความมั่นคงจังหวัดแล้วคุณยังกล้าขึ้นเสียงใส่พวกเขาอีกเหรอ? คุณมีสิทธิ์อะไรที่ทําแบบนี้คุณรู้หรือไม่ว่าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐเป็นหน่วยงานที่มีอํานาจเหนือชีวิตและความตายของคุณ?

 

“ซูบิน” หยูเหม่ยเซียวเป็นกังวล

 

ดงซูบินตบมือของเธอเพื่อให้มั่นใจและจ้องไปที่ชายสามคนนั้น

 

หัวหน้าหรี่ตาและดึงบัตรประจําตัวของเขาออกมาก่อนที่จะแสดงต่อหน้าดงซูบิน

 

ดงซูบินดําเนินการอย่างรวดเร็ว และก่อนที่หัวหน้าจะเก็บบัตรประจําตัวของเขา เขาคว้ามันมาจากเขา

 

หัวหน้าและคนทั้งสองของเขาโกรธจัด “อยากตายเหรอ! อา?!”

 

ดงซูบินเหลือบมองบัตรประจําตัวของพวกนั้น และหัวเราะเขาโยนบัตรประจําตัวของเขาเองลงบนโต๊ะ “พวกแกต่างหากที่อยากตาย! ความมั่นคงของรัฐ?! ในทุกแผนก พวกแกทั้งหมดปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ความมั่นคงของรัฐถูกต้องไหม!อา?! แกคิดว่าแกหลอกฉันได้ด้วยบัตรประจําตัวปลอมเหล่านี้ใช่ไหม!”

 

หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นตกใจมาก “แกกําลังพูดเรื่องอะไร!”

 

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนและชายหนุ่มคนนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน คนเหล่านี้เป็นเจ้าหน้าที่ปลอม? หยูเหมยเซียวคว้าแขนของดงซูบิน”ซูบินนี่.. พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ปลอมเหรอ?”

 

ดงซูบินเยาะเย้ย “ฉันสงสัยว่าทําไมสํานักความมั่นคงของรัฐมาสืบสวนสอบสวนโดยไม่มีเหตุผลเอาล่ะ! พวกแกทุกคนช่างกล้าจริงๆ! ดูหมายเลขซีเรียลบนรหัสบัตรประจําตัวของแกสิ!รู้หรือเปล่าอักษรนําหน้าซีเรีย ลนัมเบอร์ หมายถึงอะไร ?! อา?! นั่นคือรหัสภูมิภาค! หมายเลขซีเรียลของแกคืออะไร?ตัวอักษร”N”?”N“คือภูมิภาคใด นอกจากนี้ฉลากต่อต้านการปลอมแปลงอยู่ที่ไหนคําว่า “ตํารวจข้างหลังอยู่ไหน! ทั้งหมดนี้หายไปและแกยังกล้าที่จะอ้างว่านี่คือรหัสรักษาความปลอดภัยของรัฐ!เจ้าพยายามจะหลอกใคร!?”

 

ผู้นําของมันถึงกับโกรธจัด “หยุดพล่ามสักที แกยังไม่เห็นบัตรนั้นสักหน่อย!”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันเคยทํางานด้านความมั่นคงของรัฐมาหนึ่งปีแล้ว!คิดว่าฉันไม่รู้ว่าบัตรของสํานักงานความมั่นคงของรัฐหน้าตาเป็นอย่างไร? พวกแกกล้าดียังไงมาโกงฉัน!”ถ้าเป็นคนอื่นอาจกลวจนหัวหดและหนีไปแล้วไม่ใช่ทุกคนที่เคยเห็นบัตรความมั่นคงของรัฐอย่างไรก็ตามในฐานะที่ดงซูบินเป็นรองหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐในกรุงปักกิ่งเขาจะไม่รู้เกี่ยวกับบัตรได้อย่างไร?เขาเองก็เคยทํางานที่นั้น!แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นบัตรของคนอื่นแต่ตัวเขาเองก็ถือบัตรนั้นเช่นกัน

 

ชายสามคนนี้ตื่นตระหนกเมื่อได้ยินว่าคนข้างหน้าเขาเคยทํางานให้กับความมั่นคงของรัฐมาก่อน

 

แต่ผู้นํายังคงพยายามพูดจาวัดดวงต่อไป “แกคือใครกันแน่?! แกมาจากหน่วยไหน!”

 

สํานักงานส่งเสริมการลงทุน?! ดงซูบิน?!

 

ชายทั้งสามได้ยินชื่อของ ดงซูบินและหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความตกใจ!

 

คนเหล่านี้ไม่ได้มาจากความมั่นคงของรัฐและได้รับบัตรประจําตัวปลอมนี้เพื่อแอบอ้างและพยายามจะใช้มันข่มขู่เอาเงิน ก่อนหน้านี้กลุ่มคนพวกนี้พยายามค้นหาเหยื่อทางอินเทอร์เน็ต พวกมันจะพูดคุยกับเหยื่อผ่านทางโปรแกรมแชท คิวคิว และเข้าหาเหยื่อที่ใช้โทรศัพท์ราคาแพง ซึ่งพวกมันจะชวนเหยื่อเหล่านั้นไปทานอาหารเย็นระหว่างรับประทานอาหารเย็น พวกมันจะแสร้งทําเป็นว่าแบตเตอรี่โทรศัพท์หมด และยืมโทรศัพท์ของเหยื่อ ไปโทรในห้องน้ําโดยไม่กลับมา เมื่อผู้คนตระหนักถึงกลโกงดังกล่าวมากขึ้น พวกเขาก็จะประสบความสําเร็จได้ ยากขึ้น ดังนั้นพวกมันจึงเปลี่ยนไปใช้วิธีการปลอมแปลงบัตรประจําตัวปลอมและพยายามหลอกลวงผู้อื่นโดยอ้างอํานาจปลอมๆของมันแต่วันนี้พวกเขาเลือกเหยื่อผิดคน

 

ดงซูบิน!

 

ทุกคนในมณฑลเคยได้ยินชื่อนี้!

 

ชายสามคนนั้นมองคนตรงหน้าอีกครั้ง เขาดูเหมือนดงซฐินในตํานานจริงๆ!

 

ชายสามคนนี้แคยเขาไปอยู่ในคุกมาก่อนและเคยได้ยินเรื่องดงซูบินมากกว่าหนึ่งครั้ง! มีสมาชิกกี่คนในโลกมีดที่ไม่เคยได้ยินเรื่องเทพแห่งความโชคร้าย! เรื่องของดงซูบินฉาวโฉ่ในการฆ่าคนมากกว่าหนึ่งโหลเขาได้สังหารนักโทษที่หลบหนีไปได้เก้าคนและสังหารอาชญากรมากกว่าหนึ่งโหลในเคาน์ตีอื่นระหว่างคดีที่ถูกขโมยไปอาจมีอาชญากรจํานวนมากที่ฆ่าโดยเขาซึ่งพวกเขาไม่รู้คนนี้เป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยม!

 

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนและชายหนุ่มคนนั้นเห็นการแสดงออกของชายสามคนนั้นและรู้ว่าพวกเขาถูกหลอกลวงแต่พวกเขายังกังวลอยู่เพราะสามคนนั้นตัวใหญ่กว่าพวกเขา กลุ่มของพวกเขาประกอบด้วยผู้หญิงวัยกลางคนสองคนชายวัยกลางคนนักเรียนและเจ้าหน้าที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนที่ผอมเพรียวพวกเขากังวลว่าชายสามคนนั้นจะฆ่าพวกเขาเพื่อปิดปากพวกเขาหรือไม่

 

ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้นและดึงพี่สาวหยไปข้างหลังเขา เขาพร้อมที่จะต่อสู้กับผู้แอบอ้างและปกป้องผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ

 

ทุกคนเริ่มเครียด

 

แต่ ดงซูบินไม่รู้ว่าเขาเองนั้นก็มีชื่อเสียงมาก เมื่อเขาคิดว่าอีกฝ่ายจะสู้กับเขา พวกเขาก็ตะโกน “มันคือเทพ อา…”

 

ชายทั้งสามรีบผลักประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วและรีบเอาชีวิตรอด!

 

“บ้าเอ้ย! ทําไมเราถึงโชคร้ายที่ได้มาเจอเขาเนี่ย!”

 

“หุบปากแล้ววิ่งส่ะ!”

 

คนทั่วไปอาจไม่รู้ว่าเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายนั้นน่ากลัวเพียงใด แต่ไม่ใช่สําหรับพวกเขาแม้ว่าจํานวนคนของพวกเขาจะมากกว่านี้แต่ก็ไม่สามารถเทียบกับดงซูบินได้อยู่ดี!

 

ทั้งสามคนเองนั้นเกรงกลัวดงซูบินมากและยังรักชีวิตของตัวเอง

 

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนและชายหนุ่มไม่คาดหวังผลลัพธ์นี้และรู้สึกงงงวย

 

ประณาม! ดงซูบินรู้สึกท้อแท้เช่นกัน พวกเขากําลังคิดอะไรบ้า ฉันยังไม่ได้ขยับนิ้วและพวกเขาวิ่งหนีไปเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหารองหัวหน้าทีมดฟอง “พี่เฟิง ฉันมีงานให้คุณชายสามคนปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ ความมั่นคงของรัฐเพื่อหลอกลวงประชาชนที่โรงน้ําชาทางตะวันตกของนิคมฮัวเหม่ยพวกเขาหนีไปแล้ว ไปจับ พวกมันมาซะ”

 

นี้เป็นผลงานสําหรับหัวหน้าทีมเฟิง และรองหัวหน้าทีมเฟิงก็รับทราบอย่างรวดเร็ว

 

ดงซูบินหันไปหาคู่รักและชายหนุ่ม “กรุณารอตํารวจที่นี่พวกเขาอาจต้องบันทึกคําชี้แจงของคุณในภายหลังโอ้โปรดเก็บโทรศัพท์และกระเป๋าเงินของคุณไว้อย่าไว้ใจคนอื่นง่ายๆอาจเป็นความรับผิดชอบของคุณที่จะต้องช่วยเหลือตํารวจในการสืบสวน อย่างไรก็ตามคุณต้องยืนยันตัวตนก่อนคราวหน้าจะระวังให้มากกว่านี้”แม้ว่าดงซูบินจะไม่ได้ทํางานกับสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐ แล้ว แต่เขาเคยชินกับการพูดเหมือนเจ้าหน้าที่ตํารวจ

 

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนและนักเรียนคนนั้นรีบขอบคุณ ดงซูบินอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขามองเขาอย่างประหลาดพวกเขากําลังสงสัยว่าบุคคลนี้คือใคร ทําไมคนร้ายทั้งสามจึงวิ่งราวกับว่าพวกเขาได้พบกับผีในขณะที่พวกเขาได้ยินชื่อบุคคลนี้? ดงเสวี่ยปิง? ทําไมชื่อนี้ถึงฟังดูคุ้นเคยนัก?

 

ดงซูบินดึงหยูเหมยเซียว”กลับกันเถอะ”

 

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและมองไปที่ ดงซูบินอย่างอ่อนโยน

 

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากของเธอ “ซูบิน ฉันขอโทษ ฉันสร้างปัญหาให้คุณอีกแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะความโง่ของฉันเอง” เธอโกรธตัวเองที่เป็นคนเชื่อคนง่าย ถ้าเธอไม่บอกเรื่องนี้ก่อนดงซูบินเธออาจจะถูกหลอกลวง

 

“เป็นอาชญากรที่ฉลาดแกมโกงมากๆ”ดงซูบินหัวเราะ “มันไม่ใช่ความผิดของคุณฉันยังเชื่อเรื่องทั้งหมดเรี่มจากพวกนั้น” หยูเหมยเซียวก้มศีรษะลงวิธีที่เธอมองดงซูบินเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาทําให้พวกอาชญากรหนี ไปด้วยชื่อของเขา

 

ดงซูบินก็รู้สึกภูมิใจเช่นกัน “ทําไมมองฉันแบบนี้”

 

หยูเหมยเซียวหน้าแดงและมองออกไปอย่างรวดเร็ว“ไม่…ฉัน…ฉันไม่ได้มองคุณ”ดงซูบินหัวเราะและบีบคางของเธอเพื่อทําให้ใบหน้าของเธอกลายเป็นเขา“คุณยังไม่ต้องการที่จะยอมรับ? ที่นี่แค่มองมาที่ฉันทั้งหมดที่คุณต้องการ” หยูเหมยเซียวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉัน…ฉันไม่ได้มองคุณจริงๆ”ดงซูบินชอบแกล้งพี่สาวหยูและพบว่ามันน่าขบขันแต่หยุเหม่ยเซียอายุสามสิบกว่าแล้วและเขาไม่สามารถล้อเล่นได้เลยเขาปล่อยคางของเธอ “เอาล่ะที่เหลือให้ตํารวจจัดการเราจะกลับไปทานอาหารเย็นเป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่ได้กินอาหารที่คุณ

 

ทํา ฮาฮา..” เขามองไปที่หยูเหม่ยเซียว เธอสวมชุดเดรสยาวสีอ่อน ถุงน่องสีเบจ และรองเท้าส้นสูงสีดําอม… เธอเริ่มดีขึ้นในการแต่งตัวของเธอ เขาลูบต้นขาเธอเบาๆก่อนจะขับรถออกไป

 

หยูเหมยเซียวหน้าแดงและไม่ต่อต้าน

 

เขตที่พัก ฮัวเหม่ย.

 

อพาร์ตเมนต์ของ หยูเหมยเซียวห้องนั่งเล่น

 

หยูเซียวเซียวออกไปกับเพื่อนของเธอและดูเหมือนเธอจะไม่อยู่

 

ดงซูบินเอนหลังพิงโซฟาโดยเอาขาไขวและหยิบบุหรี่ออกมา หยูเหมยเซียวถอดเสื้อคลุมออกเห็นแล้วรีบหยิบไฟแช็กจุดบุหรี่ หลังจากนั้นเธอก็นํารองเท้าแตะขนสัตว์คู่หนึ่งมาสวมให้ดงซูบินก่อนที่จะชงชาให้ดงซูบินจากนั้นเธอก็ถือที่เขี่ยบุหรี่ให้ ดงซูบินข้างๆ เขา

 

ดงซูบินมองไปที่เธอ “คุณไม่จําเป็นต้องทําสิ่งเหล่านี้ แค่ผ่อนคลาย”หยูเหมยเซียวส่ายหัวและถือที่เขี่ยบุหรี่ต่อไปเธอไม่มีเรียนหนังสือและไม่ฉลาดดังนั้นเธอจึงทําได้เพียงทําสิ่งเหล่านี้เท่านั้น

 

ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวอย่างอ่อนโยน “คุณคิดถึงฉันไหม” หยูเหมยเซียวก้มหน้าด้วยความเขินอายและไม่ตอบ

 

“ตอบฉัน.” ดงซูบินกลัวแขนของเธอจะเหนื่อยและเลิกสูบบุหรี่ เขาปฏิเสธบุหรี่และขยับเข้าไปใกล้หูของเธอ“คุณคิดถึงฉันไหม”

 

หยูเหมยเซียวหยุดสักครู่แล้วพยักหน้าด้วยใบหน้าสีแดง “ใช่”

 

“คุณคิดถึงฉันมากแค่ไหน”

 

“ตอบมาเร็ว”

 

หยูเหมยเซียวขี้อายและไม่รู้จะตอบ ดงซูบินอย่างไร

 

ดงซูบินแสร้งทําเป็นโกรธ “ถ้าคุณไม่ตอบฉัน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

 

“ไม่!” หยูเหมยเซียวรีบคว้าแขนของเขา “ฉัน… เซียวเซียวและฉันคิดถึงคุณมาก”เธออายเกินกว่าจะยอมรับและต้องลากลูกสาวมาเป็นข้ออ้างด้วย

 

ดงซูบินรู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นด้วยร่างกายที่พร้อมเต็มที่ หยูเหมยเซียวกดลงบนแขนของเขา “ฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน”

 

เมื่อพวกเขากําลังจะทําสิ่งที่น่าอายกริ่งประตูก็ดังขึ้น!