บทที่ 88 เผลอหลับ!

ผู้แปล loop

ณ วันศุกร์

ในช่วงเวลาที่ดงซูบินหลับอยู่ มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเบอร์ของแม่ของดงซูบินปรากฏขึ้นที่หน้าจอ “สวัสดีครับ? อ่าว! แม่หรอ?”

“ ลูกนอนอยู่หรือ ลูกไปทำอะไรมาก่อนหน้านี้? มันเกี่ยวกับเรื่องงานของลูกเหรอ? หัวหน้าของลูกเป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงของแม่ของเขาเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องของลูกชายของเธอ ถึงแม้ว่าลูกชายของเธอจะได้เริ่มทำงานไประยะเวลาหนึ่งแล้วแต่เธอก็กลัวว่าเขาจะมีปัญหากับหัวหน้างาน

‘หัวหน้า ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าคนอื่นแล้ว!’ ดงซูบินหาวและลูบตาของเขา เขาลุกขึ้นนั่งมองดูเวลา “ ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ตั้งแต่วันที่ผมโทรหาแม่วันนั้น แต่แม่ไม่ได้อยู่โรงเรียนหรอตอนนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า แม่จะกลับมาปักกิ่งเมื่อไหร่? ผมมีอะไรจะบอกแม่เยอะแยะเลย แม่จะกลับมาปีใหม่หรือป่าว?”

“ วันนี้แม่ติดสอนนะ คงจะเป็นวันปีใหม่และแม่จะกลับไป” แม่ของดงซูบินตอบ “ ลูกมีข่าวดีอะไรหรอ? เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ หรือว่าลูกมีแฟนแล้ว?”

ดงซูบินไอออกมา “ยัง. เอ่อ… .. เดียวผมจะบอกตอนที่แม่มาที่ปักกิ่งล่ะกัน จริงๆมันก็เหลือไม่ถึงสองเดือนแล้วนิ ผมต้องการเซอร์ไพรส์แม่นะ” ดงซูบินได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองหัวหน้าและมีรายได้เพิ่มมากขึ้น เขาพยายามเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและอยากทำให้เธอประหลาดใจเมื่อเธอกลับมา “ โอ้! แม่ยังมีเงินอยู่ไหม? ให้ผมส่งเงินให้ไหม?”

“ไม่จำเป็น. แม่ยังมีเงินที่ลูกส่งให้เมื่อครั้งก่อนเหลืออยู่เลย”

“ฮะ? แม่ยังใช้มันไม่หมดหรอ? ผมก็บอกแล้วแม่สามารถใช้ได้เต็มทีเลย?”

“ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว แม่จะใช้เงินทั้งหมดของลูกได้อย่างไร? ลูกเองก็หัดเก็บๆไว้บ้างนะ!”

“ ผมก็แค่อยากให้แม่ใช้เงินให้เยอะขึ้น ไปต้องคอยงกๆเหมือนแต่ก่อน”

“ ไม่ต้องกังวลกับแม่ แม่มีที่พักและก็อาหารการกินดีอยู่แล้ว แม่ไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายมากนักหรอส่วนลูกก็ประหยัดเงินไว้บางนะ ลูกยังต้องแต่งงานในอนาคต โอเค. เสียค่าโทรไปเยอะแล้ว และแม่ต้องกลับไปสอนล่ะ บาย “ถ้าการโทรมากกว่า 1 นาทีดงซูบินจะถูกคิดค่าบริการในนาทีที่สอง แม่ของเขาไม่ได้รอให้ลูกชายพูดอะไรและวางหูในวินาทีที่ 59 เพื่อประหยัดเงินค่าโทรศัพท์

ณ ที่ทำงาน.

ดงซูบินส่งข้อเสนอการย้ายถิ่นฐานไปที่หลี่ชิงและเสี่ยวหยานข้อเสนอนี้มีรายละเอียดจำนวนมากและมีรูปภาพที่รวมอยู่ในข้อเสนอด้วย เสี่ยวหยานเธอค่อนข้างพอใจกับข้อเสนอนี้และให้งานอื่นๆแก่ดงซูบินเพิ่มเติม แต่ดงซูบินก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับภาระงานที่มากขึ้นเลย ในความเป็นจริงเขาต้องการงานมากขึ้นเพื่อพิสูจน์ความสามารถของเขาเสียมากกว่า เขาต้องการแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเขาสามารถรับบทบาทรองหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปได้ ดังนั้นก่อนจบวัน ดงซูบินก็ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาให้เสร็จในวันนั้น

ตอนนี้งานของดงซูบินกำลังดำเนินอยู่ไปเรื่อยๆ ตอนนี้เขาต้องการเพียงประสบการณ์มากขึ้นเท่านั้น

การเงินของเขาในขณะนี้ก็ดูดี เงินเข้าสู่บัญชีของเขาและเขามีเงินมากพอที่จะซื้อบ้านให้แม่ในบ้านเกิดของเธอได้แล้ว

ตอนนี้ดงซูบินมี 3 เป้าหมายในชีวิตของเขา เป็นข้าราชการ หาเงิน และหาภรรยา ตอนนี้สิ่งที่เขาขาดไปเพียงอย่างเดียวก็คือการหาภรรยา

เย็นวันนั้นดงซูบินตัดสินใจโทรหาฉูหยวนระหว่างทางกลับบ้าน หลังจากลงจากรถบัสเขาไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเพื่อซื้อของชำมากมาย ระหว่างทางกลับบ้านเขาเรียกฉูหยวน “สวัสดี? ฉูหยวน? กลับถึงห้องรึยัง คืนนี้ฉันจะทำอาหารเย็น เธอสนใจมากินด้วยกันม่ะ?”

เสียงอ่อนโยนตอบ:“ ซูบิน! ฉันต้องทำโอทีนะวันนี้ น่าจะกลับดึกเลย”

“ โอ้! ไม่ต้องกังวล ฉันจะเตรียมมื้อเย็นและรอให้เธอกลับมาล่ะกัน”

มีเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากมือถือของฉูหยวนเป็นเสียงของคนหลายคนกำลังพูดคุยกัน “ไม่จำเป็น. ฉันยังไม่รู้ว่าฉันจะได้กลับกี่โมง ฉันอาจต้องอยู่ที่นี่ถึง 20.00 น.เลย” ฉูหยวนถือสายโทรศัพท์รอไว้และหันไปพูดกับใครบางคน “ เสี่ยวจ้าว! ก่อนส่งนี้ให้บรรณาธิการ นายช่วยแก้ไขก่อนมันนะ” เธอพูดเสร็จแล้วก็หันกลับมาคุยกับดงซูบิน “ ซูบิน! ฉันค่อนข้างยุ่ง ไม่ต้องรอฉัน นายหามื้อเย็นทานได้เลย เดียวฉันหาอะไรแถวนี้กลับไปทาน”

ดงซูบินก็ได้ว่าอะไรเพียงตอบกลับไปว่า “ตกลง.”

แม้ว่าดงซูบินตกลงที่จะไม่รอเธอ แต่เขาก็ไม่อยากทานอาหารเย็นคนเดียว เขาใช้กุญแจสำรองและเข้าห้องของฉูหยวน ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยกลิ่นของผู้หญิงและดงซูบินยืนอยู่ที่นั่นเพื่อสูดดมกลิ่นแห่งสวรรค์นี้สักครู่ หลังจากนั้นเขาไปที่ห้องครัว ฉูหยวนนั้นเป็นคนที่รักความสะอาด อพาร์ตเมนต์ของเธอสะอาดสะอ้าน ห้องครัวของเธอถูกจัดอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบ ดงซูบินเริ่มเตรียมส่วนวัตถุดิบ หลังจากนั้นเขานั่งบนเก้าอี้แล้วเอนหลังบนตู้ครัวเพื่อคิดถึงแผนการของเขาที่จะพิชิตใจฉูหยวน

เขายังคงคิด……

เขารอและรอ… ..

อาจเป็นเพราะดงซูบินในตอนนี้ตื่นเต้นเกินไปและนอนไม่หลับในคืนที่ผ่านมา เขาเผลอหลับไปบนเก้าอี้ เมื่อดงซูบินตื่นขึ้นในห้องนั้นก็มืดแล้ว หลังของเขาเจ็บเนื่องจากนอนในตำแหน่งที่ไม่สบายเท่าไร เขาหยิบไอโฟนสี่ออกมาแล้วดูเวลานั้น มันคือ 19.45 น. ‘ฉูหยวนยังไม่กลับมาใช่ไหม’ ดงซูบินแตะไปที่ท้องที่กำลังคำรามออกมาและเดินออกมาจากห้องครัวที่มืดมิด ไฟในห้องไม่ได้เปิด และมันมืดมาก. เขาค่อยๆเดินไปที่ห้องนั่งเล่นในขณะที่เขาต้องการดูทีวีขณะที่รอให้ฉูหยวนกลับมา แต่เมื่อเขาเอื้อมมือไปดูรีโมททีวีเขาสังเกตเห็นกระเป๋าถือของฉูหยวนบนโซฟา

‘ใช่มั้ย?ดงซูบินจำไม่ได้ว่าเขาเห็นกระเป๋าใบนี้ตอนที่เขาเข้าห้องนี้มาเมื่อตอนเย็น’

เขามองไปที่ห้องนอนและเห็นไฟในห้องนอนจากประตูที่แง้มอยู่!

ตอนนี้ฉูหยวนกลับมาที่ห้องแล้ว เธอไม่ได้ไปที่ห้องครัวและไม่เห็นฉัน

ดงซูบินหัวเราะกับตัวเอง ‘ใครจะไปคิดว่าฉันจะเผลอหลับในครัว?’ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉูหยวนกลับบ้านแล้ว เขาเดินไปที่ห้องนอนและกำลังจะเรียกเธอว่า คำพูดนั้นอยู่ในปากของเขา แต่เขาไม่สามารถเรียกเธอได้

ดงซูบินห็นบางสิ่งที่ทำให้เขาเขินและหัวใจของเขาเต้นเร็วมาก!

รอยแง้มของประตูกว้างประมาณ 4 นิ้วและดงซูบินสามารถได้ยินเสียงของใครบางคนที่หายใจอย่างหนัก ดูเหมือนคนที่มีอาการหอบหืด หายใจเร็วและดูเหมือนว่าเธอจะเจ็บปวด จอคอมพิวเตอร์กำลังเล่นภาพยนตร์ จากมุมมองของดงซูบิน เขาไม่สามารถเห็นได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้คืออะไร เขาสามารถเห็นชื่อเว็บไซต์ที่มุมของจอภาพเท่านั้น ฉูหยวนในเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ของเธอนั่งยองบนเก้าอี้พร้อมกับรองเท้าส้นสูงของเธอต่อหน้าจอมอนิเตอร์ ใช่เธอนั่งยองบนเก้าอี้ ดูเหมือนว่าเธอจะกัดนิ้วมือของเธอและมืออีกข้างหนึ่งวางที่ขาของเธอจากมุมของดงซูบินเนื่องจากพนักพิงเก้าอี้ ดงซูบินมองไม่เห็นร่างขอฉูหยวนได้ทั้งหมด เขาจะเห็นว่าฉูหยวนมือซ้ายในกางเกงยีนส์ของเธอเท่านั้น เธอสั่นและขาขวาของเธอก็เช่นเดียวกัน

‘เวรล่ะ! ฉูหยวนทำอะไรอยู่’

ดงซูบินไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตของเขา เขาตกตะลึงมากๆ !!!