EP 327 ลูกน้องเก่า!

 

By loop

 

ช่วงใกล้เที่ยง

 

หลังจากออกจากคฤหาสน์ของผู้อาวุโสเสี่ยว ดงซูบิน และเสี่ยวหลานก็แยกทางกัน ทั้งคู่ขับรถไปและเสี่ยวหลานก็กลับไปที่ มณฑลหยานไท่ ในขณะที่ ดงซูบินกลับบ้านเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทาง เขาจะกลับมาตอนกลางคืนหรือพรุ่งนี้เช้า เขาตรงไปที่ร้านทํากรอบและใช้เงิน 10,000 หยวนโดยนําตัวอักษรที่ผู้อาวุโสเสี่ยวเขียนให้นําไปใส่กรอบใช้เวลา 10 นาที

 

ถนนเหอผิงเหนือ

 

ดงซูบินยืดตัวขณะที่เขาเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ของเขาการเดินทางไปยังคฤหาสน์ขอผู้อาวุโสเสี่ยวครั้งนี้ประสบผลสําเร็จ

 

ดงซูบินฮัมเพลงชาติขณะที่เขานั่งบนโซฟา

 

ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็เปิดออก!

 

“ พี่ชาย!”

 

* ซูบินคุณกลับมาแล้วเหรอ?”

 

ดงซูบินตกใจมากเมื่อมองไปที่ห้องนอน “ อ่า…ทั้งสองจะทําให้ฉันหัวใจหวายรู้ไหม? ทําไมทั้งคู่ยังอยู่ที่?” หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียว “ เมื่อคืนทั้งคู่ไม่ได้กลับไปที่ มณฑลหยานไทเหรอ?”

 

หยูเหมยเซียวตอบอย่างเขินอาย “ รถบัสเสียระหว่างทางและมันก็ซ่อมไม่ได้ คนขับบอกให้เรารอรถบัสคันต่อไป แต่คนมันเยอะมากและพวกเราไปสาย ดังนั้นเราจึงกลับมาก่อน”

 

ดงซูบินถาม “ คุณเอากุญแจมาจากไหน”

 

“ เซียวเซียวมีกุญแจ” หยูเหมยเซียว ตอบ

 

เซียวเซียวหน้าแดงและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ ตอนที่หนูมาที่ปักกิ่งหนูกลัวว่าจะไม่เจอทั้งคู่ดังนั้นหนูแอบเอากุญแจของป้าลวนมาด้วย”

 

ดงซูบินพยักหน้า “สองคนคือ…”

 

หยูเหมยเซียวก้มหัวลง “ ขอโทษ..”

 

ดงซูบินตอบ “ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะว่าทั้งสองคน ทั้งสองควรให้คนขับจัดการเมื่อรถบัสเสียทั้งสองสามารถกลับไปที่สถานีขนส่งเพื่อขึ้นรถบัสคันอื่นหรือโทรหาฉันก็ได้ ฉันอาจจะไม่ว่างแต่ฉันก็ยังจะช่วยคุณ ทั้งสองนั้นหน้าตาดีและไม่คุ้นเคยกับปักกิ่ง จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณทุกคน? คราวหน้าแจ้งให้ฉันทราบก่อนที่คุณจะทําสิ่งนั้นทั้งหมด!”

 

ดวงตาของเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

ดงซูบินลดเสียงลงและพูด “ เอ่อ…หยุดร้องไห้ ฉันไม่ได้ดุทั้งสองคน ฉันแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณ”

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน” เอ่อ…วันนี้เราจะกลับกันไหม”

 

“ใช่. ให้ฉันพักผ่อนและฉันจะขับรถกลับในตอนบ่าย”

 

“ ฉันน่าจะรินน้ําชาให้คุณ”

 

” ตกลง, ฉันกระหายน้ํามาก ขอบคุณ.”

 

เมื่อเห็นเซียวเซียวรู้สึกแย่ ดงซูบินก็ปลอบเธออย่างรวดเร็วและเล่าเรื่องตลกให้เธอฟัง เพื่อเป็นกําลังใจให้เธอเมื่อพี่สาวหยูกลับมาพร้อมกับชา ดงซูบินแอบจับมือเธออย่างลับๆขณะที่เขาหยิบถ้วยจากเธอทําให้เธอหน้าแดง

 

ขณะที่พวกเขากําลังสนทนากันเสียงออดก็ดังขึ้น

 

ดงซูบินสงสัยว่าเป็นใครขณะที่เขาเดินไปเปิดประตู

 

ชายอายุสามสิบต้น ๆ ตาเล็กจมูกแหลมยืนอยู่ข้างนอก เขาสวมสูทสีดําโดยมีกระเป๋าเอกสารอยู่ใต้แขน ในตอนแรก ดงซูบินจําชายคนนั้นไม่ได้ แต่หลังจากมองไปที่เขาเพียงไม่กี่วินาทีดงซู บินก็หัวเราะ “ ฉันคิดว่าคนๆนั้นคือ… แพนเหว่ย!” เกาแพนเหว่ยอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของดงซูบินจากสํานักงานกิจการทั่วไปที่ปักกิ่ง

 

เกาแพนเหว่ยตอบอย่างสุภาพ “ หัวหน้าซูบิน ผมรบกวนคุณหรือเปล่า”

 

ดงซูบินมีความสุขที่ได้เห็นลูกน้องเก่าของเขา “ ไม่เข้ามา…พี่สาวหยูชงชาเขาหน่อย”

 

“ ไม่ให้ผมเองเถอะ ผมจะชงเอง” Guo Panwei ยังคงเป็นเหมือนเดิม

 

ดงซูบินหัวเราะ “ เข้ามานั่งเถอะ ฉันไม่ใช่ผู้นําของคุณอีกต่อไป คุณไม่จําเป็นต้องสุภาพมากนัก” เกาแพนเหว่ย ตอบทันที “ หัวหน้าซูบินถ้าคุณไม่แนะนําให้ผมเป็นหัวหน้า ผมจะไม่มีโอกา สรับตําแหน่งรองหัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไป ผมเป็นหนี้คุณมากและแม้ว่าคุณจะไม่ได้อยู่กับสํา นักงานความมั่นคงแห่งรัฐอีกต่อไปคุณก็ยังคงเป็นผู้นําของผมเสมอ ”

 

ดงซูบินหัวเราะและชี้ไปที่ เกาแพนเหว่ย “ นายทักษะการพูดยอคนอื่นสุดยอด”

 

เกาแพนเหว่ยตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ มันมาจากก้นบึงของหัวใจผม…”

 

“ ฮ่าฮ่า…โอ้คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมกลับมา”

 

“ ผมไปเยี่ยมพ่อที่ย่าน สีจื้อ ชิงเสี่ยว และเห็นคุณขับรถเบนส์ที่ทางแยก ตอนแรกนึกว่าผมตาฟาด…” เกาแพนเหว่ยวางถุงผลไม้ลงบนโต๊ะ “ ผมเลยซื้อของขวัญเพื่อมาเยี่ยมคุณ” ดงซูบินตบไหล่ของเกาแพนเหว่ย” ขอบคุณ. ดื่มชาก่อนสิ”

 

เกาแพนเหว่ย ทักทายหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวอย่างสุภาพและนั่งบนโซฟา

 

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ดงซูบินพบว่าหลังจากที่เขาจากเกาแพนเหว่ย มีช่วงเวลาที่ยากลําบากในการทํางาน จริงๆแล้ว ดงซูบินก็เดาได้เช่นกัน ถ้าเกาแพนเหว่ยทําได้ดีเขาจะไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาอย่างเร่งด่วน หลังจาก เกาแพนเหว่ยได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้รับตําแหน่งรองหัวหน้าหัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไปหลี่ชิงก็ได้รับการเลื่อนตําแหน่ง มีใครบางคนจากแผนกการเมืองเข้ามาแทนที่เขา เขายึดอํานาจทั้งหมดของสํานักงานกิจการทั่วไปกลับคืนมาและ เกาแพนเหว่ย ไม่สามารถทําอะไรได้ด้วยบริการและประสบการณ์ที่ยาวนานของเกาแพนเหว่ย เขาควรได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นรองหัวหน้าส่วนเมื่อนานมาแล้ว

 

เกาแพนเหว่ยบ่นกับ ดงซูบินเกี่ยวกับความผิดหวังของเขา

 

หัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไปคนใหม่อายุยังน้อย แต่เขายังมีเวลาอีกหลายปีก่อนที่เขาจะเกษียณ เป็นไปได้มากว่าเขาจะอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไปจนกว่าเขาจะเกษียณอายุและเขากําลัง ดกั้นเส้นทางอาชีพของ เกาแพนเหว่ย

 

ดงซูบินถอนหายใจ “ ไม่ใช่เรื่องง่ายทุกที่…”

 

“ เฮ้อ…” เกาแพนเหว่ยก็ถอนหายใจ

 

“ ซุนกวางและตันเหลิมอี้เป็นอย่างไรบ้าง”

 

ดงซูบินแทบจะไม่ติดต่อกับอดีตเพื่อนร่วมงานของเขาเลยหลังจากที่เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับรากหญ้า

 

เกาแพนเหว่ยตอบ “ เสียวซุนถูกย้ายไปที่แผนกการเมืองและเสี่ยวถานยังอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เมื่อเทียบกับคุณแล้วเราตามหลังมาก”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ เราต้องหาเวลารวมตัวกันบ้างแล้ว ฉันจะเป็นเจ้ามื้อเอง”

 

“ หัวหน้าซูบิน…โอ้ผมควรจะเรียกคุณในฐานะหัวหน้าซูบิน” เกาแพนเหว่ยกล่าว “ หัวหน้ายังอยู่กับสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศมณฑลหรือไม่”

 

“ ไม่…” ดงซูบินตอบ “ หลังวันตรุษจีนฉันจะถูกย้ายไปสํานักส่งเสริมการลงทุน”

 

เกาแพนเหว่ยไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ดงซูบินหลังจากที่คนหลังถูกย้าย “ ในฐานะผู้อํานวยการสํานัก?”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ คําสั่งโอนเพิ่งออก”

 

“ อ่า…ขอแสดงความยินดีด้วย”

 

เกาแพนเหว่ย รู้สึกประทับใจ เมื่อ ดงซูบินยังอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไปเขาได้รับการเลื่อนตําแหน่งสองครั้ง เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับภูมิภาคไม่ถึงหนึ่งปีและเขาจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งอีกครั้ง เป็นเรื่องยากสําหรับรองหัวหน้าส่วนที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นหัวหน้าส่วนโปรโมชั่นของเขาเร็วเกินไป!

 

ทันทีเกาแพนเหว่ยเริ่มคิด ในตอนแรกเขาต้องการขอความช่วยเหลือจาก ดงซูบินเนื่องจา ดงซูบินมีความใกล้ชิดกับรองหัวหน้าสํานักเสี่ยวหยางและผู้นําคนอื่น ๆ เขาต้องการเลื่อนตําแหน่งผ่านความช่วยเหลือของ ดงซูบินถึงกระนั้นหลังจากได้ยินว่า ดงซูบินได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้เป็นผู้อํานวนการส่งเสริมการลงทุนของมณฑลเขาก็เริ่มมีแผนอื่น ๆ

 

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “ เป็นเวลาอาหารกลางวัน หิวกันหมดหรือยัง”

 

เซียวเซียวลูบท้องของเธอและพยักหน้าหยูเหมยเซียวและ เกาแพนเหว่ยยังไม่ได้กินอาหารเช้า

 

ดงซูบินกล่าว “ เอาล่ะ ฉันจะโทรไปที่ร้านอาหารเพื่อให้ส่งอาหาร แพนเหว่ยเราไม่ได้เจอกันนานแล้วที่เราได้พบกัน มาดื่มด้วยกันเถอะ”

 

เกาแพนเหว่ยบอกได้ว่าอพาร์ทเมนต์ของ ดงซูบินไม่มีแอลกอฮอล์และพูดว่า “ ผมจะไปซื้อแอลกอฮอล์สักสองสามขวด”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ตกลง. มีร้านขายบุหรี่และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ 50 เมตรไปทางทิศตะวันตกโอ้ช่วยผมรับบุหรี่สองซอง แบรนด์ หยูซึ่งจะทํา”

 

“ ได้เลย” เกาแพนเหว่ยรู้สึกดีขึ้นเนื่องจาก ดงซูบินไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนนอก

 

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาร้านอาหารก็ส่งอาหาร

 

ดงซูบินส่งกระเป๋าเงินของเขาให้พี่สาวหยูแต่ เกาแพนเหว่ยยืนยันที่จะจ่ายเงิน

 

ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเกาแพนเหว่ยยกแก้วขึ้นเพื่อให้ ดงซูบินทิ้ง “ หัวหน้าผมขอให้คุณประสบความสําเร็จในอาชีพการงาน”

 

“ขอขอบคุณ.” ดงซูบินขอบคุณเขาและยกก้นขึ้น

 

หลังจากนั้นเกาแพนเหว่ยก็ให้หยิบอาหารว่างให้แก่ หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวเกาแพนเหว่ยไม่กล้าดูถูกคนรอบข้างและไม่ดูถูกผู้ช่วยของ ดงซูบินและ หยูเซียวเซียว แม้ว่าเธอจะอายุมากก็ตาม

 

ดงซูบินสังเกตเห็นสิ่งนั้นและพยักหน้าด้วยความเห็นชอบในใจ

 

ดงซูบินและ เกาแพนเหว่ย ดื่มมากในช่วงอาหารกลางวัน

 

เกาแพนเหว่ยรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วที่จะร้องขอ “ หัวหน้าหลังจากที่คุณจากไปเรารู้สึกแย่มาก พูดตามตรงผมหวังว่าผมจะสามารถติดตามคุณและทํางานภายใต้คุณเมื่อคุณถูกย้ายไป ผมไม่คิดจะเลื่อนตําแหน่งตราบใดที่ผมได้ทํางานภายใต้ผู้นําที่ดี ไม่มีใครในเมืองดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นคุณ”

 

หยูเซียวเซียวได้ยินและเริ่มหัวเราะคิกคัก

 

หยูเหมยเซียวรีบดึงลูกสาวของเธอออกไปข้างๆเพื่อหยุดเธอไม่ให้หัวเราะ

 

ดงซูบินได้รับคําแนะนําและมองไปที่เกาแพนเหว่ย “ คุณอยากจะไปอยู่เกาแพนเหว่ยหรอ?ฉันต้องการให้คุณชัดเจน งานนั้นยากในระดับภูมิภาคและมันแตกต่างจากที่นี่มาก”

 

เกาแพนเหว่ย ยืดหลังของเขา “ ตราบเท่าที่ผมสามารถทํางานภายใต้คุณผมก็สามารถรับความยากลําบากได้”

 

ดงซูบินคิดสักพักแล้วพยักหน้า “ เอาล่ะ ฉันจะดูว่าฉันจะทําอะไรได้บ้างหลังจากกลับไป”

 

เกาแพนเหว่นดีใจมากและรีบเสนอหยิบอาหารว่างให้กับดงซูบิน