ในช่วงเช้า

ภายในหอรําลึก

บนภาพถ่ายขาวดําของดงซูบินมีแบนเนอร์สีขาวบนพื้นหลังสีดําแขวน “ความทรงจําอันน่าเศร้าของสหายดงซูบิน” ไม่มีศพในโลงศพที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้ มีเพียงวัตถุโบราณไม่กี่ชิ้น จากช่วงชีวิตของเขา พิธีกร ซูเจีย แสดงความยินดีบนเวทีด้วยดวงตากลม ด้านล่างคือเพื่อนและเพื่อนร่วมงานของดงซูบินก่อนที่เขาจะเสียชีวิต อีกด้านหนึ่งคือ ลวนเสียวปิงและลุงและป้าของดงซูบิน เสียวหลานก็จับมือของลวนเสียวปิงและยืนอยู่ในวงของเหล่าญาติ

มีประมาณร้อยคนได้ที่อยู่ด้านล่าง

บรรยากาศที่สถานที่จัดงานเต็มไปด้วยความโศกเศร้า และก็มีเสียงร้องไห้ออกมา

หลัวไห่ถิง, ลี่ปิงปิงและคนอื่นๆ จากสมาคมพ่อค้าชาวจีนกระตุกไหล่ของพวกเขา และหลิวดาไห่ และรองหัวหน้าเฟิงก็เริ่มน้ําตาคลอเบ้าเช่นกัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าหัวหน้าซูบินจะตายแบบนี้ และเขาไม่ได้ปล่อยให้ร่างกายไม่บุบสลาย

หัวหน้าซุบันอายุเพียงยี่สิบสี่ปีเท่านั้น และเขาก็แข็งแรงพอๆกับที่เขาเป็นอยู่

อย่างไรก็ตาม ผ่านไปกว่าสิบวันแล้วตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ ทุกคนยอมรับความจริงข้อนี้ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq หลายคนเข้าใจว่าดงซูบินต้องดุดัน ต่อมาเมื่อเครื่องบินชนก้อนหินและระเบิด พวกเขาก็รู้ด้วยว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงก็อยู่ไม่ได้แล้ว อย่างไรก็ตาม ลวนเสี่ยวปิงไม่สามารถยอมรับมันได้ เธอไม่รู้ว่าเธอร้องไห้มากี่ครั้งแล้ว ตอนนี้เธอเข้าใจความหมายของสิ่งที่ดงซุบินโทรมาก่อนตายแล้ว และตอนนี้เธอเข้าใจว่าทําไมลูกชายของเธอขอให้เธอดูแลตัวเอง

ในตอนแรก ลวนเสี่ยวปิงไม่เชื่อว่าลูกชายของเธอเสียชีวิตเสี่ยวหลาน และหยูหยวนอยู่ เคียงข้างเพื่อปลอบโยนเธอ และดงซูบินจะกลับมาแน่นอน

แต่วันหนึ่งผ่านไป…

สองวันผ่านไป…

สิบวันผ่านไป…

เครื่องบินชนโขดหิน ระเบิดและผู้โดยสารเสียชีวิตทั้งหมด และทุกคนตาย จิตใจของลวนเสี่ยวปิงถูกบดขยี้ในที่สุด ความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้

ลูกชายเสียชีวิต

เขาตายแล้วจริงๆ

เธอปิดปากของเธอพร้อมกับน้ําตาของลวนเสี่ยวปิง ตกลงมาและหายไป

เสี่ยวหลานช่วยพยุงเธอ “คุณป้าค่ะ”

ลวนเสี่ยวปิงร้องไห้อย่างขมขื่น: “ซูบินลูกแม่…”

“พี่ชาย… “ถังจีนและป้ารองก็อยู่ใกล้ ๆ พร้อมเช็ดน้ําตา

ได้ยินเสียงหยเซียวเซียวที่ยืนอยู่ตรงกลางงานก็ทําอะไรไม่ถูก

เธอปิดหน้าและร้องว่า “ลุง! ลุง! ลุง!” หยูเหมยเซียวสะอื้นแขนของเธอไว้รอบ ๆ ลูกสาวของเธอใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ําตา ในครึ่งเดือนที่ผ่านมา หยูเหม่ยเซียวไม่รู้ว่าเธอเสียน้ําตาไปมากแค่ไหน และร่างกายของเธอก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

การร้องไห้ที่นี่ค่อยๆ หายไปและทําให้หลายคนติดเชื้อในทันที เสียวจนและ เสี่ยวห่าวซึ่งรีบมาจากปักกิ่งในตอนเช้า น้ําตาคลอเบ้า EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq รองนายกเทศมนตรีเกิ้งโชว์ นายกเทศมนตรี เลขานุการฮซินเยียน และคนอื่น ๆ บางคนถอนหายใจด้วยตาที่แดงก่ํา แม้แต่ซูเจียผู้ซึ่งกล่าวสุนทรพจน์ก็ยังหายใจไม่ออกและถือไมโครโฟนไว้ ฉันลงไปไม่ได้อีกแล้วสูดจมูกของฉัน และหยดน้ําตาที่มุมตาของโม

บรรยากาศงานศพของดงซูบิน เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

เสี่ยวหลานไม่ได้ร้องไห้ เธอยืนนิ่งใบหน้าเรียบเฉย

แต่ฮซินเยียนซึ่งอยู่ไม่ไกล มองมาที่เธอและกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสถานะของนายกเทศมนตรีเสี่ยว ทุกคนรู้ว่าดงซูบินจะเป็นสามีในอนาคตของนายกเทศมนตรีเสี่ยว การเสียชีวิตของหัวหน้าซูบบิน มีผลกระทบอย่างมากต่อนายกเทศมนตรีเสี่ยว แต่เธอกับไม่ได้เสียน้ําตาต่อหน้าประชาชนแม้แต่หยดเดียว เรื่องนี้น่าเป็นห่วง มีข้อผิดพลาดมากมายในการทํางานของ “รัฐบาล” ของเทศมณฑลทุกวันนี้ ทุกคนรู้ดีว่ากิจการของดงซูบินมีส่งผลกระทบต่อสถานะการทํางานของนายกเทศมนตรีเสี่ยวอย่างจริงจัง แม้หลังจากเลิกงานทุกคืนฮูซินเยียน ก็เห็นเสี่ยวหลานเดินเข้าไปในอาคารบ้านของครอบครัวดงซูบิน และจะไม่เดินออกมา จนกว่าจะถึงเช้าวันรุ่งขึ้น หลายวันแล้วที่ไม่ได้ทานอาหารดีๆมื้อนี้

หลายคนเสียใจมากเมื่อดงซูบินถึงแก่กรรม

แต่ก็มีคนที่ดูถูกเหยียดหยามเช่นกัน

ตัวอย่างเช่น ติงลี่ผู้อํานวยการสํานักการเงินยืนอยู่ในห้องโถงอนุสรณ์ในขณะนี้แม้ว่าเขาจะมีอาการเจ็บปวดบนใบหน้าเขาก็ยิ้มในใจ ดงซูบินโยนเขาหนักเกินไปในช่วงชีวิตของเขา ที่นั่น งานเต้นรําดงซูบินคือ หลังจากที่ทุกคนกวาดใบหน้าของเขาแล้วและต่อมาได้สร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่ในสํานักการเงินพวกเขาประสบกับไฟฟ้าดับนับไม่ถ้วนและเกือบจะทําให้เกิดไฟไหมัติงลี่ ไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับดงซูบินอย่างแน่นอน

เช่นเดียวกับสํานักการศึกษาที่เก่งในเซิงจี้

ในที่สุดเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายก็ได้ภายแพ้แล้ว

นานมาแล้วในอําเภอหยานไปไม่ได้กลับมาสงบเช่นนี้ดีใจจัง

อย่างไรก็ตาม แม่ในใจจะเบิกบาน แต่ติงลี่และหยูเซิงจี้ ก็ไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา นายกเทศมนตรีเสี่ยวหลานเฝ้าดูอยู่ พวกเขาไม่ต้องการตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ

ในการตอบสนองต่อประโยคนั้น มีคนที่มีความสุขและร้องไห้ที่อนุสรณ์สถาน

เสียงร้องไห้ของลวนเสี่ยวปิงดังขึ้นเรื่อยๆ เธอหยุดไม่ได้ “ซูบิน อายุแค่ยี่สิบสี่ปี ยี่สิบสี่ ปี…ลูกตายแล้ว…แม่จะอยู่ได้ยังไง… ซูบิน …” เสี่ยวหลานจับมือลวนเสี่ยวปังเบา ๆ “คุณป้าซูบินไปแล้ว ฉันจะเป็นลูกสะใภ้ของคุณ คุณจะปฏิบัติต่อฉันเหมือนลูกสาวก็ได้”

ลวนเสี่ยวปังส่ายหัวอย่างแรงและสะอื้น: “เขายังเด็ก ฉันทําใจไม่ได้…ถ้าเขาอยู่ที่นี่ มีวิญญาณอยู่บนท้องฟ้า และฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่า…ฉันหวังว่าจะได้พบคนดีๆ…” หลวนเสี่ยวปิงชอบเสียวหลานมากมาก.

“คุณป้า…”

“ลาก่อน ถ้าซูบินได้ยิน เขาคงจะ…”

“ซูบิน?” เสี่ยวหลานยิ้ม “จริงๆแล้ว เรามีงานแต่งงานที่บ้านของหนู ก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่องบิน , หนูแต่งงานกันแล้ว เลยแทบไม่ได้ต่างจากการแต่งงานจริงๆใช่ไหม”

เสียวจนจมูกของเธอด้วยจมูกสีแดง เสี่ยวหลานมองไปที่เธอ “เสี่ยวจิน!”

เสี่ยวจิน กัดฟันและพยักหน้า “ใช่มันเป็นงานแต่งงาน”

เสี่ยวห่าวร้องไห้ “ผมเองของเป็นลูกชายของคุณป้าด้วยครับ!”

“หนูไม่ได้บอกคุณป้าเลย” เสี่ยวหลาน จับมือลวนเสี้ยวปิงและกล่าวว่า “มันสายเกิน

ไป…!”

ลวนเสี่ยวปิงรู้ว่าเธอกําลังโกหกและไม่สามารถหยุดน้ําตาของเธอได้

เสี่ยวหลานตะโกนอีกครั้งเบาๆ “หนูคือลูกสะใภ้ของคุณป้าแล้ว ถ้าคุณป้าไม่ยอมรับหนูหนูจะตะโกนต่อไป”

หลวนเสี่ยวผิงไม่ได้พูดอะไร

“แม่”

“แม่”

หลวนเสียวผิงร้องไห้ออกมาและพูดว่า: “อ่า! เด็กดี! แม่สัญญา! สัญญา!” เสี่ยวหลานยิ้มและเช็ดน้ําตาของเธอในที่สุด

ฉากนี้ประทับใจผู้คนมากมาย และไม่มีใครคาดคิดว่านายกเทศมนตรีเสียว จะบรรลุถึงสถานะนี้

ในเวลานี้ ซูเจียซึ่งถือไมโครโฟนได้เช็ดมุมตาของเธอและพูดเสียงดังว่า: “เงียบไปสามนาทีกับภาพเหมือน ไปให้สุดทาง สหายดงซูบินปรดหลับให้สบาย วิญญาณของคุณจะเป็นอมตะ

ทุกคนหลับตาและก้มหน้าและหันหน้าเข้าหากัน ภาพถ่ายขาวดําของดงซูบินอยู่ในความเงียบ

วินาทีถัดมา ร่างของดงซูบินปรากฏขึ้นมาทันที เขาได้ยินคําพูดทั้งหมดมาก่อนและเขาก็รู้สึกประทับใจมากจนเกือบจะเสียน้ําตาออกมา

ขอบคุณจริงที่พูดถึงฉันแต่ในทางที่ดีๆ!