EP 523 พบกับซูเจียอีกครั้ง

ณ สํานักงานถนนเกาหญิง

ดงซูบินกําลังดูเอกสารในสํานักงานเลขานุการและคุ้นเคยกับทุกกระบวนการทํางานของสำนักงานได้รวดเร็วมาก จู่ๆ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น

ทันทีที่ดงซูบินหยิบโทรศัพท์ “ดงซุบินรับสาย”

สายมาจากสํานักงานสื่อสาร “ท่านค่ะ เหมือนมีคนต้องการจะพบกับท่านค่ะ”

“อย่างงั้นหรอ เขาได้บอกอะไรไว้หรือเปล่า?

“เธอบอกว่าเธอแส์ซู และเธอก็บอกว่าเป็นญาติกับท่านด้วย น่าจะซู….จอะไรสักอย่างนี้แหละ”

“อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว…”

“บอกให้เธอขึ้นมา ฉันจะรอเธอที่ออฟฟิศ”

ที่ชั้นหนึ่งของอาคารหลักเป็นห้องธุรการสําหรับเจ้าหน้าที่และบุคคลทั่วไป ไม่มีข้อห้ามใดๆ อย่างไรก็ตาม อาคารส่วนต่อขยายส่วนใหญ่ที่อยู่ถัดจากนั้นคือกระทรวงและส่านักงานของคณะทํางานพรรค ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าไปได้ ด้านล่างมีห้องสื่อสารที่มีเฉพาะเจ้าหน้าที่ได้รับอนุญาต หรือคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น มันจะถูกใช้งานก็ต่อเมื่อมีนักข่าวมาเท่านั้นและในห้องนั้นมีประตูอยู่หลายบานเพื่อป้องกันอัคคีภัย สําหรับเหล่านักข่าว

สักครู่เสียงรองเท้าส้นสูงก็ใกล้เข้ามา

เมื่อประตูเปิดออกมา ซูเจียยิ้มอย่างขยันขันแข็งด้วยใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธอสวมชุดที่สั้นมากมันทําให้เธอดูสวยมากและในมือขวาของเธอถือของเต็มไปหมด

กระเป๋าถือขนาดเล็กในสํานักงานด้วยมือซ้าย

“คงไม่คิดว่าจะเป็นฉันสินะ?เรา

ซูบินยืนขึ้นเพื่อพบเขา “พี่สาว ทําไมคุณถึงมาที่นี่? ตอนแรกบอกว่าแส์ซูไม่คิดว่าจะเป็นพี่สาว”

ซูเจียวางกระเป๋าของเธอลงแล้วยิ้ม: “คุณเป็นข้าราชการระดับสูงแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากพบคุณเป็นการส่วนตัวเท่าไรหรอก”

– ดงซูบินยิ้มและกล่าวว่า” ไม่ต้องกังวลหรอกสําหรับเรื่องนั้นถ้าเขายังไม่รู้ว่าพี่สาวซูเป็นผู้สื่อข่าว ถ้าผมไม่ได้บอกใครล่ะนะ เพราะที่ค่อนข้างจริงจังกับการที่นักข่าวมาที่นี้”

ซูเจียเหลือบมองเขา และลืมตา “ที่นี้ค่อนข้างเข้มงวดจริง แล้วฉันต้องทําอย่างไรที่นี้?” ” “ตอนนี้พี่สาวซูคงไม่ได้มาในฐานะนักข่าวใช่ไหมล่ะ” ดงซูบินเทชาให้เธอด้วยตัวเอง

“ไม่เป็นไรฉันทําเอง” ซูเจียโต้เถียงอยู่พักหนึ่งแต่สุดท้ายก็เป็นดงซูบินที่เทชาให้กับเธอ เธอกล่าวต่อว่า “ฉันเองได้ย้ายมาทํางานในเมืองแล้ว ตอนนี้ฉันเองก็เป็นนักข่าวไปครึ่งตัวแล้วเลย กะว่าจะย้ายมาอยู่หอพักใกล้เพราะการเดินทางจากบ้านมาที่ทํางานมันไกลมาก ตอนนี้ฉันเลย แบกกระเป๋ามากมายมาด้วย อีกทั้งฉันจะเข้ารับตําแหน่งอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้” หลังจากหยุด เธอพูดว่า “สํานันกข่าวเฟิงโจวรายวันซึ่งเป็นบริษัทในเครือของบ.สํานักข่าวที่ฉันทํางานอยู่ และก็เหมือนจะได้รับการสนับสนุนจากคณะกรรมการพรรคระดับเทศมณฑลซึ่งลุงของฉันเองก็ให้การสนันบสนุนอยู่”

แน่นอนว่ามันง่ายมากสําหรับการทํางานในเมืองเพราะลุงของเธอเองก็คือหยางจ้าวเต่อ หัวหน้าแผนกองค์กรของคณะกรรมการพรรคเทศมนฑล

ดงซูบินกล่าวว่า “แสดงว่าพี่สาวซูได้รับการเลื่อนตําแหน่งแล้ว? ยินดีด้วย”

ซูเจียยิ้ม: “นั้นยังไม่ดีเท่าคุณหรอก ฉันเองเป็นแค่หัวหน้ากองบรรณาธิการข่าวเล็กๆ ยังไงก็ตาม ฉันต้องขอขอบคุณคุณมาก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ช่วยให้ฉันได้ฝึกงานสํานักข่าวซินหัว ฉันเองก็ไม่ได้เลื่อนขั้นเร็วขนาดนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ไปทํางานเต็มเวลาก็ตาม แต่ลงเองก็บอกที่หนังสือพิมพ์ก่อนก็ได้ เพราะวัฒนธรรมในสถานีโทรทัศน์มีความซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่ของหนังสือพิมพ์. โอ้ คุณพอจะว่างไหมวันพรุ่งนี้? ถ้ายังไงช่วงมื้อเย็นจะชวนคุณไปทานอาหารด้วยกันหน่อย ฉันเองคคิดว่าวันนี้คุณคงยุ่งกับงานเลยคิดว่าจะเป็นวันพรุ่งนี้แทน

ซูเจียพูดต่อไปว่า”ถ้าไม่ติดอะไรถือว่าฉันนัดคุณไว้แล้วนะ ก่อนอื่นร้านที่จะไปอาจไม่ใช่ร้านใหญ่เพราะราคามันอาจจะแพงเกินไป”

ซูเจีย “ถ้าอย่างงั้นเนื้อแกะเสียบไม้ไหม มันสะดวกดีและกินง่ายด้วยราคาไม่แพง”

“เนื้อแกะแบบไหน คิดว่าพี่สาวซูของคุณจะพาคุณไปทานของแบบนั้นหรอ อย่างน้อยฉันก็น่าจะชวนไปทานหม้อไฟ”

ทั้งสองคนเปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกันดังนั้นทั้งสองคนจึงคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม

การมาของซูเจียทําให้ดงซูบินดูอารมณ์ดีขึ้น สานักข่าวเฟิงโจวรายวัน เป็นหนึ่งในสาม หนังสือพิมพ์ที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมือง มีคนมากมายและหลายเส้นทาง ดงซูบินเพิ่งมาถึงที่นี้ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือแผนกสื่อสารมวลชน อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของซูเจียยังมีไม่มากนัก แต่มาได้ถึงจุดนี้ ทําให้ดงซุบันชื่นชม อีกทั้งเธอยังเป็นหลานของหยางจ้าวเต่อ ในเฟิงโจวใครไม่น่าจะมีใครที่ไม่รู้จักกับหยางจ้าวเต่อ แต่ถึงอย่างไรซูเจียเองก็ไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้กับใคร และดงซุบันรู้ว่านี่ไม่ใช่เพราะความสามารถของเธอเท่านั้นที่ทําให้เธอมาถึงจุดนี้แต่ถึงอย่างไรการเก็บตัวเงียบแบบนี้ก็ดีแล้ว คุณต้องเข้าใจว่าในเส้นทางแห่งอํานาจมีทั้งมิตรและศัตรูในเวลาเดียวกัน เพราะตอนที่คนในครอบพยายามใช้อ่านาจของผู้อาวุโสที่มีตําแหน่งใหญ่โต พวกเขาเองก็ต้องเผชิญกับใบมีดอันแหลมคมของฝ่ายตรงข้ามที่พร้อมจะแทงพวกเขาได้เสมอ เป็นเรื่องที่เกี่ยวหลานมีได้ตักเตือนดงซูบินเอาไว้

คราวนี้ดงซูบินได้แต่งตั้งมาทํางานในระดับเขต นี้มันเป็นแผนของเซียงดาว ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจจอดรถเก็บไว้ในชั้นใต้ดินของหนางฉาง เขาถอดนาฬิกาปาร์เต๊ เรือนล่ะสองล้านในมือ ออกแล้ววางไว้ห่างๆ มาแทนที่ด้วยนาฬิกาธรรมดาๆ และพยายามทําเหมือนคนธรรมดา เขาต้องรอจนชินกับงานแล้วชี้แจงความสัมพันธ์ระหว่างทุกคนถ้าเร่งเร้าเกินไปก็ไม่ดี

หลังจากพูดคุยกัน ซูเจียก็ยิ้มออกมา “ฉันได้ยินมาว่ามีคนพยายามจะมาหาเรื่องคุณเมื่อวาน ตั้งแต่รับตําแหน่งวันแรกเลยอย่างงั้นหรอ”

ดงซูบิน “คุณรู้ได้ยังไง”

“มีเจ้าหน้าที่สองคนคุยกัน ตอนที่ฉันมา ฉันได้ยินมาว่าเจ้านายของเขาจะถูกมอมเหล้า เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ซูเจียหัวเราะ

“คนนั้นใครกันที่พูดเช่นนั้น มันเป็นเพียงการดื่มสังสรรค์สําหรับการเข้ารับตําแหน่งใหม่เพียง เท่านั้น ผมไม่ได้ดื่มอะไรมากมายเพราะมันไม่เหมาะสมเท่าไร ฉันก็เลยดื่มไปบ้าง”

ซูเจียอาจคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ เธอพบมันเมื่อไปที่หยานไถเป็นครั้งแรก สถานีโทรทัศน์เขต ยิ่งไปกว่านั้น Dong Xuebin ไม่เพียงแต่เด็กมากเท่านั้นเขายังขี้หึงอีกด้วยและฤดูกาลในปีนี้จะทําให้หลายคนรู้สึกไม่มั่นใจ

ซูเจียถามด้วยความสงสัย “คุณดื่มไปเท่าไหร่”

… หนึ่งกล่อง”

“กล่อง? “ซูเจียรู้สึกประหลาดใจ:”คุณดื่มเบียร์หนึ่งกล่องเหรอ? แต่คุณไม่ได้เมาใช่ไหม? คุณเองคงดื่มเก่งมาก? สินะ”

ดงซูบินกล่าวว่า “จริงๆแล้วมันคือไวน์ขาวตั้งหาก” ”

“หือ?” ซูเจีย

พูดด้วยความประหลาดใจ: “เหล้าหนึ่งกล่อง!?” ดงซูบินยิ้ม: “ตอนนี้ผมก็ยังปกติดี และ ปริมาณแอลกอฮอล์ก็ดี”

ซูเจียพูดไม่ออก แต่มันเป็นกล่อง ไวน์ ไม่ว่าเขาจะคอแข็งแค่ไหน ก็ไม่น่าจะทนได้ แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเธอก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ซูบิน สมฉายาของคุณจริงๆ เทพเจ้าแห่งความโชคร้าย คุณเต็มไปด้วยความสามารถ คุณสามารถดื่มไวน์ขาวหนึ่งกล่องได้ แล้วเป็นอย่างไรคนในงานเลี้ยงรู้สึกอย่างไรบ้าง เขาคงคิดว่าคุณเป็นปีศาจแน่ๆ ถ้าเป็นการกระทําของคุณในมณฑลหยานไทมันคงจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว”

ดงซูบินหัวเราะ “พี่สาว ฉันคิดว่าคุณก่าลังชมผมอยู่ล่ะกัน”

“ฉันแค่สรรเสริญคุณ” ซูเจียหัวเราะคิกคักและพูดว่า: “ฉันพบว่า คุณเองมักจะกระทําให้ดูมากกว่าการพูดมากมาย เหมือนเจงกิสข่านที่ใช้การรบเป็นการแสดงถึงอํานาจมากกว่าการป่าวประกาศให้คนเชื่อ”

“แล้ว ที่เจงกิสข่านยึดได้มีทะเลอยู่หรือเปล่า?” ดงซูบินพูดหยอกล้อกับซูเจีย

“ถึงไม่มีทะเลถ้าเป็นคุณ ก็คงจะเข้ายึดมันอยู่ดี ใช่ไหมล่ะ!” ซูเจียยิ้มแย้มอย่างเป็น กันเอง