EP 541 เข้ามาเลย ไอ้พวกลูกหมา!

ณ หมู่บ้านหลิวเซียนทางใต้

ทุกคนในสํานักงาตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากที่พวกเขามาทํางานกับดงซูบินได้หลายวันแล้ว ทุกคนก็เห็นว่าดงซูบินนั้นมีความเป็นผู้นําอย่างแท้จริง และดูเหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์เช่นนี้ แน่นอนว่าปกติดงซูบินไม่ใช่คนพูดมากและรู้ดีว่าไม่ใช่สถาณการณ์ปกติ เพราะในมือของพ่อค้ากําลังถืออาวุธและบางทีพวกพ่อค้าและผู้ชุมนุมเหล่านั้น

อาจจะหวังฆ่าเจ้าหน้าที่เลยด้วยซ้ําดังนั้นสิ่งที่ดงซูบินควรทําตอนนี้คือปกป้องลูกน้องขงเขาให้พ้นอันตรายในครั้งนี้ มันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระสําหรับคนทั่วไป แต่สําหรับเขานี้คือชีวิตและทรัพย์สินของทางราชการ!

“จะไม่อยากทําร้ายใคร!

“ท่านเลขาธิการจะทําอะไรกัน!”

“เขาตอบโต้พวกผู้ชุมนุมอย่างงั้นหรอ!?”

เมื่อมองไปยังเจ้าของร้านตัดเสื้อที่กําลังหมดสติลงบนพื้น เหล่าผู้ชุมนุมก็โกรธจัด สถาณการณ์ตอนนั้นเปลี่ยนไปผู้ชุมนุมไม่คิดว่าทางเจ้าหน้าที่จะกล้าตอบโต้พวกเขา!

ดงซูบินมองดูพวกเขาด้วยใบหน้าที่สงบ “มีใครอยากจะเป็นรายต่อไปไหม? ตอนนี้คุณคิดว่าตอนนี้พวกคุณคิดว่าเป็นฝ่ายกระทําอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างงั้นหรอ คุณอย่าคิดว่าในฐานะประชาชน คุณจะทําอะไรก็ได้ตามใจชอบนะ อย่าให้พวกเรา โต้กลับ อย่าทําเรื่องง่ายเป็นเรื่องยากเลย เรื่องนี้มันจะจบลงถ้าคุณทําตามกฎหมายและฉันในฐานะผู้บังคับใช้กฎหมายก็อยู่ที่นี้แล้ว ใครกล้าแตะต้องตัวฉันและลูกน้องของฉันในตอนนี้ เราได้เห็นดีกันแน่!”

“บ้าไปแล้ว!”

“กล้าทําร้ายพวกเราอย่างงั้นหรอ”

“เราจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆแน่!”

ตอนนี้เหล่าพ่อค้าพยายามพุ่งเข้าไปหาดงซูบินเพื่อทําร้ายเขา . โจวหยินหยูผลักตํารวจให้ไปช่วยดงซูฐิน” “ไป!” ปกป้องท่านเลขาธิการสอ! ”

เหมิงเซินเกาพูดเสียงดัง “ไปสิ! ”

เผิงกังและตํารวจอีกสองสามนายกําลังจะเข้าไปช่วยดงซูบิน ต่อหน้าพวกพ่อค้าที่อารมณ์ร้อน ขนาดเอาปืนขู่พวกเขา เขายังไม่หยุดเลย นับประสาอะไรกับเลขาธิการซูบินเพียงคนเดียว อีกทั้งตอนนี้พวกเขาทําการล้อมดงซูบินอยู่ แน่นอนมันเลี่ยงการปะทะไม่ได้เลย อาจเกิดอันตรายได้ แล้วอาจทวีคูณเป็นเรื่องร้ายแรง ดังนั้น ไม่ว่าใครจะได้รับบาดเจ็บที่นี่ แต่ต้องไม่ใช้เลขาธิการซูบิน แต่ก่อนที่พวกเจ้าหน้าที่จะเข้ามา ดงซูบินซูบินยกมือห้าม “กลับไป!” รอฉันอยู่ในรถ! ” เผิงกังพูดอย่างกังวลใจ “ท่านเลขาธิการ!”

” พี่เผิง! งานของคุณคือปกป้องพวกเจ้าหน้าที่! ขึ้นรถไป! ”

แต่!…”

“ฉันสั่งให้นายขึ้นรถ!”

เผิงกังถึงกับทําตัวไม่ถูก เผิงกังและคนอื่นๆ ต้องช่วยผู้บาดเจ็บและเริ่มย้ายคนไปที่รถตู้ พวกเขาเองก็ไม่มีความสุข มีเจ้าหน้าที่สองคนได้รับบาดเจ็บและพวกเขาต้องถูกพาตัวไป

เจ้าหน้าที่หลายคนอยู่ข้างหลังพวกเขามองดูดงซูบินอย่างกังวลใจเอามากๆ ขึ้น แต่ผู้ชุมนุมมีมากกว่า 30 คน

ไม่มีใครคิดว่าดงซูบินจะสามารถต่อสู้ได้จริงๆ และ ไม่มีใครรู้จักดงซูบิน พวกผู้ชุมนุมเองก็ไม่รู้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นอยู่ในตําแหน่งในของซูบิน และไม่รู้ว่าชายผู้นั้นคิดอะไรอยู่ ซึ่งแน่นอน เรื่องราวก่อนที่เขาจะมารับตําแหน่งนั้นยังไม่มีใครรู้มาก่อน ด้วยฉายาของดงซูบินในฐานะเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายในมณฑลหยานไท่ นับประสาคน 30 คน ขนาดคนว่า 50 คนยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย นั่นคือความสามารถของดงซูบินแน่นอนว่าดงซูบินคนนี้ต่อให้ยกมาทั้ง

กองทัพดงซูบินก็สามารถจัดการคนเหล่านั้นได้! ซึ่งคนหนานฉางเองยังไม่รู้เรื่องนี้เลย!

พอได้แล้ว! พวกแกเริ่มทําให้ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ทั้งที่ทุกอย่างจะจบลงง่ายๆแล้วแท้ๆ !?

แน่นอนการกระทําในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพราะต้องการทํางานให้บรรลุความสําเร็จเท่านั้น แต่เป็นการแสดงถึงศักดิ์ศรีในฐานะผู้นําสูงสุดของสํานักงานเขต และต้องการสอนบทเรียนครั้งสําคัญ

ให้กับพวกอันธพาลเหล่านี้ พฤติกรรมของคนเหล่านี้ถือเป็นอาชญากรรมและการทําร้ายเจ้าหน้าที่ถือเป็นอาชญกรรมขั้นร้ายแรง และยิ่งคนที่คิดจะทําร้ายเจ้าหน้าที่ระดับสูงอย่างดงซูบินแล้วด้วยนั้น ก็ถือเวลาตายของคนพวกนั้นได้เลย! วันนี้ฉันจะสอนบทเรียนที่พวกแกไม่อาจลืมได้เลย! ก่อนหน้านี้พ่อค้าเริ่มทุบทําร้ายข้าวของ!

“คุณเป็นคนทําร้ายตํารวจและทําร้ายคนบริสุทธิสินะ?” ดงซูบินหลบไปด้านข้างอย่างง่ายดาย

ต่อยหน้าพ่อค้าไปหนึ่งมัด แล้วก็ถีบข้างๆไปอีกที!

“อา!” พ่อค้าคุกเข่าลงบนพื้น กําท้องไว้ก่อนหน้านี้ “โอ้ เจ็บจริง ไอ้เวรนี้!”

ยังมีแรงด่าฉันอยู่อีกหรอ? ดงซูบินคิดในใจว่านี้พึงจะเริ่มต้นและดงซูบินก็ใช้มือขวาตบหน้าพ่อค้าคนนั้นไปอีกครั้ง!

ด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดชายคนนั้นก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นด้วยอาการคร่ําครวญ และไม่สามารถลุกขึ้นได้ และมีเลือดติดอยู่บนใบหน้าของเขาสองคน!

ดงซูบินจัดการคนสองคนในพริบตา!

“พี่ชาย!”

, “ไม่! ฆ่าเด็กหนุ่มคนนั้นให้ได้!”

พ่อค้าสามคนก้าวมาพร้อมกับท่อนเหล็กหนา!

“ท่านเลขาธิการระวัง!”

“ท่านเลขาธิการกลับมาได้แล้ว!”

ผู้คนในสํานักงานเขต ที่อยู่ข้างหลังพวกเขาพยายามจะตะโกน หลายคนได้ขึ้นไปอยู่บนรถตู้แล้ว และพวกเขากลัวว่ากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับดงซูบิน แต่ดงซูบินไม่เพียงแต่ไม่ถอยหลัง แต่กลับเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ จัดการเหล่าผู้ชุมนุมไปทีละคน

ผู้ชุมนุมสามคนนี้อายุสี่สิบและสองคนในวัยสามสิบ พวกเขาดูมีร่างกายแข็งแรงกําลังจะพุ่ง

เข้าหาดงซูบินจากสามมุมซึ่งมันรับมือได้ค่อนข้างยากดงซูบินมองดูพวกเขาและออกคําสั่งภายในหัวใจของเขาทันที “หยุด” จากนั้นชกสามครั้งติดต่อกัน และก็ยกเลิกการ“หยุด” เขาใช้เวลาน้อยกว่าสามวินาที เมื่อเห็นร่างของดงซูบินสั่นไหว คนทั้งสามก็กรีดร้องเกือบพร้อม ๆ กันและรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

“อ๊ะ!”

, “หน้าของฉัน!”

ทั้งสามคนล้มลงกับพื้นและกรีดร้องซ้ําแล้วซ้ําเล่า

ห้าคน!

ดงซูบินยังคงไม่ถอย แต่ก้าวไปข้างหน้าเข้าหาพ่อค้าเหล่านั้น

ใบหน้าของพ่อค้าหลายคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เจ้าหน้าที่ของสํานักงานเขตก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่า ท่านเลขาธิการคนใหม่จะแข็งแกร่งมากขนาดนี้

ซูกุ้ยตะโกน: “ไป! ทุกคน! ชายผู้นั้นมีอยู่แค่คนเดียว!”

ฮงเหมายังกล่าวว่า: “ถ้าจัดการเขาได้เราก็จะไม่ถูกรื้ออาคาร! ไป!”

ตาของดงซูบินจับจ้องไปที่ซูกุ้ยตั้งแต่เมื่อวานเขาได้ประกาศศึกกับสํานักงานเขต และเขาทําผิดไว้มากมาย ไม่เพียงแต่ปลุกระดมมวลชน ไม่เพียงแต่ปิดกั้นประตูสํานักงานเขตเท่านั้น แต่ยังกล้าเชิญเผิงกุน ให้มาพูดงี้เง่าพื่อทําให้สถาณการณ์แย่ลงงซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นต้นเหตุของสถานการณ์ปัจจุบัน เหตุผลก็คือซูกุ้ยเป็นพวกคนขี้โกง แน่นอนว่าดงซูบินจะไม่ปล่อยเขาไปด้วย มื้อซ้ายเพียงมื้อ เขาก็ล้มไอ้สารเลวผมแดงที่อยู่ทางซ้าย พร้อมกับเตะไปทางขวา เท้าเขาเตะ

ชายผมสีเหลืองจึงรีบเดินไปหลบกับซูกุ้ย!

ไม่มีใครหาอะไรดงซูบินได้เลย

ดงซูบินเริ่มขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ!

หยุด!

ผู้คนมากมายเฝ้าดู ดงซูบินสิ่งที่เขาทํานั้นเหมาะสมแล้วกับพวกผู้ชุมนุมเหล่านั้น แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะเป็นการป้องกันตัวที่ถูกต้องก็ตาม แต่ดงซูบินเขาก็คิดอยู่เสมอว่าเขาจะต้องเบามือเพราะเขาเป็นถึงผู้นําสูงสุดของเขตนี้ถ้าการกระทําของเขาดูรุนแรงไปมันคงจะกลายเป็นข่าวดัง ดังนั้นหลังจากหยุดไปพักหนึ่งดงซูบิน เริ่มตบและตบ เขาตบหน้าซูกุ้ย และตบเขาหลายสิบครั้งก่อนที่จะหยุด เขาเปลี่ยนไปตบตบและตบเขาที่แก้มขวาของเขาอีกครั้ง!

อ๋าห์!

ใบหน้าของซูกุ้ยนั้นปวมและเขาเซและล้มลงกับพื้น ” “แกกล้าทําร้ายฉันอย่างงั้นหรอ” ”

มันจะมากเกินไปแล้ว!

ในสายตาของคนอื่นสิ่งที่ดงซูบินทํานั้นยังถือว่าน้อยไป นี้มันเป็นแค่การป้องกันที่ถูกต้อง แต่ผู้ชุมนุมถึงอยากจะเอาชีวิจเขา ดังนั้นเขาจึงคืนมันให้ “อย่างเหมาะสม” แต่จริงๆ แล้วซูกุบนั้นโดนดงซูบินจัดหนักขนาดที่หยุดเวลาอยู่ เขาถูกทําร้ายนับครั้งไม่ถ้วน

, “พี่ซู!”

, “พี่ซูกุ้ย! ”

เหล่าผู้ชุมนุมตะโกนเรียกซูกุ้ย ซูกุ้ยก็รีบลุกขึ้นมาทันที !!

“เหมือนว่านั้นน่าจะเป็นการตบเจ็ดหรือแปดครั้งบนใบหน้าของนาย!”

ดงซูบินหลือบมองไปที่พวกเขาใจเย็นและไม่ได้เริ่มท่าอะรไ แต่รอให้พวกเขาที่จะวิ่งหนีไปก่อน.

คราวนี้ดงซูบินจัดการกับผู้ชุมนุมที่อยู่แถวนั้นทั้งหมด!

“อ๊ะ! ”

” ฟู่! ”
“โอ้!

ชายหนุ่มสี่คน!

ดงซูบินล้มคน 14 คนในเวลาเพียงสองนาที!

ดงซูบินจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายได้ และร่างกายของดงซูบินจะไม่มีบาดแผลเลย, แต่ร่างกายของเขาก็เหนื่อยเป็น ดงซูบินถอนหายใจเทือกยาวเขาพูดว่า: “ฉันจะพูดอีกครั้ง! อาคารที่ผิดกฎหมายทั้งหมดที่นี่จะถูกรื้อถอนในวันนี้! หากใครขัดขวางได้อีก! และยังกล้าทําร้ายเจ้าหน้าทีอีก! ฉันจะไม่เมตตาเหมือนครั้งนี้! และปฏิบัติต่อคนที่ต่อนต้านเทียบเท่ากับอาชญากร!ฉันเองหมดอารมณ์ที่จะเจรจาแล้ว! ”

“เขาเหนื่อย!” ”

, “บ้าน่า!มันเกิดเรื่องบ้าพวกนี้มาได้ยังไง! “ ยังมีพวกมิจฉาทิฐิบางพวกที่ฟังไม่ได้ พวกเขาแค่พึ่งร้านที่นี่เพื่อหาเงิน ถ้าถูกรื้อถอนมันจะเป็น งานของพวกเขา ดังนั้นก่อนที่เผิงคุนมาก ทุกคนรู้ดีว่าตราบใดวันนี้ หลังจากป้องกัน บังคับให้รื้อ ถอน 80% ของเขตจะต้องรับผิดชอบต่อการรื้อถอนที่ถนน ในกรณีนี้ อาจไม่จําเป็นต้องรื้อถอนใน วันพรุ่งนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงยังคงเร่งรุดไปข้างหน้าเพื่อขับไล่ดงซูบินและคนอื่นๆ ออกไป หลายคนถึงกับวิ่งไปที่รถตู้ เขาถือท่อนเหล็กและเริ่มทุบรถ ทําให้พวกผู้คนในรถกลัว

ถ้าไม่หยุดอย่าหาว่าฉันรังแกชาวบ้านล่ะกัน!

ดงซูบินเดินไปที่ด้านหน้าของรถตู้ซึ่งกระจกกําลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เตะที่ผู้ชุมนุมทีละคนและกระแทกหัวโจกและคนงานของร้านตัดผมทั้งสองโดยตรง! ดงซูบินใช้พลังหยุด เมื่อเวลาหยุดลง เขาสามารถชกต่อยคนเหล่านั้นได้มากเท่าที่ต้องการ ดังนั้นนั้นจึงเป็นการโจมตีที่ร้ายแรง ทําให้คนเหล่านั้นล้มลงทันที!

ขณะที่ดงซูบินต้องการถามว่าเจ้าหน้าที่ในรถได้รับบาดเจ็บหรือไม่ มีเสียงติงอยู่ข้างหลังเขา

“ท่านเลขาธิการ!”

“มีด!”

“อ๊ะ ระวัง!”

ทุกคนในรถอุทาน

ทันทีที่ดงซูบินหันศีรษะ ใบมีดคมก็ถูกแทงจากปากของเขาไป 5 เซนติเมตร เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อที่เคยล้มไปก่อนหน้านี้!

ไอ้หมอนี้ถึงกับใช้มีดเลยอย่างงั้นหรอ!

กะจะฆ่ากันเลยหรรือยังไงกัน?

ดงซูบินโกรธและรีบหลยไปข้างหนึ่ง หลบใบมีดได้อย่างฉิวเฉียด จากนั้นคว้าผมของชายคนนั้น! ดึงหัวเขากระแทกประตู! ปัง!

อ๊ะ อ๊ะ! เมื่อเห็นว่าเขายังมีสติอยู่ ดงซูบินก็กระแทกมันสามครั้งติดต่อกัน! เพื่อป้องกันตัวจากการอันตรายที่คิดจะเอาชีวิตเขา ถ้าดงซูบินเป็นเพียงคนธรรมดาเขาคงจะถูกแทงและนอนหมดลม

ไปแล้ว!

“ฉันจะเป็นคู่มือให้พวแกเอง!”

“มา!”

พ่อค้าอีกสองสามคนไม่กลัวความตายถือไม้ยาวและกระบองสั้นเพื่อเข้าทําร้ายดงซูบิน!

ผู้คนจํานวนมากมายเริ่มให้คนสนใจสถาณการณ์ฯ! นั้นยิ่งตรอกย้ําว่าฉายาเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายนั้นไม่ได้มากเล่นๆ! .