ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 681 เช็คหน้าตัวเองก่อนว่ายังอยู่ดีอยู่ไหม / 682 หวานคนเดียวไม่สู้หวานเป็นหมู่คณะ
ตอนที่ 681 เช็คหน้าตัวเองก่อนว่ายังอยู่ดีอยู่ไหม
แต่ทว่าเมื่อนึกไปถึงเช็คมูลค่าหกร้อยห้าสิบล้านหยวนในกระเป๋าของฝานซิงแล้ว ความอึดอัดเพียงเล็กน้อยนั้นก็อันตรธานหายไปในทันที
หลังจากที่เจียงหรงหรงเซ็นชื่ออย่างไม่ลังเลแล้ว ก็ส่งเอกสารให้กับเฉินฝานซิงไป เฉินฝานซิงเองก็เซ็นรับอย่างไม่ลังเลเช่นเดียวกัน
หลังจากที่โยนปากกาทิ้ง เธอก็เก็บกระดาษที่แทบจะว่างเปล่าลงกระเป๋าไป ก่อนจะลุกยืนขึ้น
“งั้นก็ตามนี้”
เมื่อเห็นว่าเธอตั้งท่าจะไป เฉินเชียนโหรวก็ลุกพรวดขึ้นและก้าวตามเธอออกไป
“พี่คะ ฉันไปส่งนะ”
ถึงแม้ว่าเฉินฝานซิงจะไม่สนใจเธอ เธอก็ยังจะตามออกไป
ขณะที่กำลังเปิดประตูรถอยู่นั้น น้ำเสียงราบเรียบทว่าเชือดเฉือนอย่างเห็นได้ชัดก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“พี่สาว ฉันรู้สึกว่าคนหัวรั้นอย่างเธอ คอนโดหลังนั้น เธอคงไม่อยากได้มันหรอก จริงๆ นะ มันเหมือนกับถูกให้เศษทานยังไงก็ไม่รู้ ฉันละขายขี้หน้าแทนจริงๆ”
เฉินฝานซิงยืนอยู่ตรงหน้าประตูรถ เธอมองไปยังสถานที่มืดมิดตรงหน้าอยู่สองวินาที ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองเฉินเชียนโหรวด้วยสายตาเฉยเมยปราดหนึ่ง
เฉินเชียนโหรวยืนอยู่ตรงทางเข้า สองมือยกขึ้นกอดอกเอาไว้ มองมายังเธอด้วยสีหน้าเย้ยหยันลำพองใจ
“เอาเวลาที่มาขายหน้าแทนฉัน ไปลูบหน้าตัวเองดูก่อนดีกว่าเถอะ ว่ามันยังอยู่ดีอยู่ไหม”
“แก…” สีหน้าของเฉินเชียนโหรวเปลี่ยนสี นังชั่วนี่!
ปากดีแบบนี้ตลอด
“คอนโดนั่นฉันเอาแน่ ดีกว่ายอมให้พวกเธอเอาเปรียบเป็นไหนๆ และก็ไม่แน่ว่า…”
เฉินฝานซิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง พลางเอื้อมมือไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ เธอหันกลับมามองเฉินเชียนโหรววูบหนึ่ง ก่อนที่จู่ๆ เธอจะกระตุกยิ้มขึ้น
“ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่ง เธออาจจะต้องอาลัยอาวรณ์กับคอนโดในมือของฉันหลังนี้เสียยิ่งกว่าอะไร”
เพิ่งจะพูดจบ เฉินฝานซิงก็เบี่ยงตัวเข้าไปนั่งในรถ สิ้นเสียงของประตูรถที่สบกันดัง ปึ้ง ตัวรถก็เคลื่อนตัวออกจากประตูใหญ่ของบ้านสกุลเฉินไป
เฉินเชียนโหรวยืนอยู่ตรงบันไดทางเข้าของตัวบ้าน ทอดสายตามองรถของเฉินฝานซิงที่ขับออกไป ด้วยสายตาร้ายกาจจนน่าพรั่นพรึง
เห็นทีว่าถ้าไม่ได้เห็นโลงศพ ก็คงไม่หลั่งน้ำตาสินะ
เธอยกโทรศัพท์ที่อยู่ในมือขึ้นมา พร้อมกับกดโทรออกไปยังสายหนึ่งในทันที
“เหวย อาจารย์คะ! อื้ม...ผลงานในครั้งนี้กรรมการต่างก็พอใจกันยกใหญ่…แต่ก็เจอเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย หนูอยากให้อาจารย์ออกโรงช่วยยืนยันให้หนูหน่อย…แน่นอนค่ะ อาจารย์ออกจะเก่งซะขนาดนี้ แค่คุณออกมา คงจะเรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย! …ดูเหมือนว่าครั้งนี้รุ่นพี่เขาจะทำได้ไม่เป็นไปตามคาดนัก แต่ก็คงจะติดอยู่ในอันดับต้นๆ อย่างไม่ต้องสงสัย นิสัยของเธอ ป่านนี้ก็คงกำลังระเบิดอารมณ์อยู่แน่ๆ …อื้ม อาจารย์คะ อย่าลืมนะ พิธีมอบรางวัลจะต้องมาให้ได้นะคะ…”
เมื่อเก็บโทรศัพท์ลง เฉินเชียนโหรวก็เลิกคิ้วขึ้น ราวกับคิดอะไรได้บางสิ่ง มุมปากจึงกรีดรอยยิ้มแห่งความลำพองใจขึ้น
ดูซิว่าแกจะอวดดีไปได้อีกนานแค่ไหน
เมื่อกลับเข้ามาถึงในห้องรับแขก ก็เห็นว่าเฉินซั่งหวากำลังลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้อยู่พอดี
เฉินเชียนโหรวจึงยิ้มขึ้นพลางเข้าไปประคองชายชรา ทว่าผลสุดท้ายกลับถูกเขาปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร ฉันจะไปพักผ่อนเอง”
เฉินเชียนโหรวเองก็ไม่ได้ดึงดัน เธอมองชายชราเดินขากะเผลกจากไปด้วยแววตาที่ถูกฉาบทับไปด้วยแสงแห่งความขุ่นข้อง
นึกแค้นใจในความไม่เท่าเทียมกันของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมอบหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในมือให้เฉินฝานซิงไปตั้งแต่แรก
หากไม่ใช่เพราะความลำเอียงของเขา วันนี้เธอก็คงไม่ต้องทนมองเงินหกร้อยห้าสิบล้านนั่นเข้าไปอยู่ในกระเป๋าของคนเลวอย่างเฉินฝานซิงหรอก
แล้วก็ไม่ต้องถูกเธอสบประมาทด้วย
“อ้อ…อีกอย่าง…”
คล้ายว่าเฉินซั่งหวาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เพียงแค่เขาหมุนตัวกลับมา สายตาของเขาก็มองตรงไปยังใบหน้าของเฉินเชียนโหรวในทันที
เฉินเชียนโหรวรีบเก็บซ่อนสายตาชั่วร้ายนั้นเอาไว้ แล้วเปลี่ยนให้รอยยิ้นหวานละมุนเข้ามาแทนที่
“คุณปู่ยังมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”
ตอนที่ 682 หวานคนเดียวไม่สู้หวานเป็นหมู่คณะ
“คุณปู่ยังมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”
เฉินซั่งหวาหรี่ตาลงมองเฉินเชียนโหรวอย่างพิจารณาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม
“วันเกิดครบรอบของฉัน ไม่ต้องจัดให้มันซ้ำๆ ซากๆ”
“ได้ยังไงคะ คุณปู่…”
“พอแล้ว ปีนี้ไม่ต้องจัดแล้ว! ฉันไม่ได้มีกำลังพอที่จะทำอะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนั้น”
เฉินซั่งหวาเอ่ยด้วยทีท่าหนักแน่น เขาไม่เปิดโอกาสให้เฉินเชียนโหรวดึงดัน ก็ถือไม่เท้าเดินจากไป
เจียงหรงหรงที่ไม่ได้ชายตามองเฉินซั่งหวามาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่ได้ใส่ใจกับความเห็นของเขานัก
“คุณย่าคะ…” เฉินเชียนโหรวร้อนใจอยู่ไม่น้อย เธอเคลื่อนสายตามองไปยังเจียงหรงหรง
“เขาบอกว่าไม่จัดก็ไม่ต้องจัดสิ เราเองก็ไม่ต้องเปลืองแรงด้วย”
เฉินเชียนโหรวยังคิดจะดื้อรั้น หยางลี่เวยกลับหันมาส่ายหน้าให้เธอน้อยๆ แต่เธอกลับเป็นคนเอ่ยขึ้นเสียเอง
“คุณแม่คะ งานวันเกิดครบรอบของคุณพ่ออยู่หลังจากงานมอบรางวัลของเฉินเชียนโหรว แม่ไม่ได้บอกว่าต่อไปจะมอบบริษัทให้เชียนโหรวดูแลหรอกเหรอคะ ประกาศเรื่องนี้ในงานครบรอบวันเกิดของคุณพ่อ เป็นโอกาสที่ดีโอกาสหนึ่งเลยไม่ใช่เหรอคะ”
เฉินเชียนโหรวคลี่ยิ้มขึ้น พร้อมทั้งมองไปยังเจียงหรงหรงด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
เจียงหรงหรงครางเสียงต่ำ จากนั้นจึงพยักหน้ารับ
“ที่ว่ามาก็ถูก งั้นก็เตรียมตัวเถอะ”
หยางลี่เวยกระหยิ่มใจ “แล้วคุณพ่อเขา…”
“ไม่ต้องไปสนใจ ถึงเวลาเดี๋ยวเขาก็ต้องโผล่หน้ามาเอง”
“ค่ะ!”
หยางลี่เวยตอบรับอย่างดีใจ ลอบส่งยิ้มผ่านสายตาให้เฉินเชียนโหรวไปครั้งหนึ่ง
–
กลับถึงคอนโดตอนสองทุ่มครึ่ง
มื้อเย็นก็ไม่ได้กินพร้อมหน้ากันอีกครั้ง
ป๋อจิ่งชวนน่าจะจัดการเอกสารอยู่ในห้องหนังสือ เธอดื่มชาแก้วหนึ่ง หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เปิดตู้เย็นออกดู ปรากฏว่าคนรับใช้เตรียมผลไม้เอาไว้ให้แล้วจริงๆ อย่างที่คาดไว้
แอปเปิล ลูกท้อ ลูกแพร์เขียว และยังมีองุ่น เฉินฝานซิงจะกินมันทั้งหมดนี่เป็นมื้อเย็น เมื่อหั่นผลไม้จานใหญ่เสร็จเรียบร้อย หลังจากที่วางไม้จิ้มฟันสองสามอันลงไป เธอก็กินไปพลางเดินขึ้นชั้นบนไปพลาง
ประตูห้องหนังสือยังไม่ถูกปิดสนิทลง ขณะที่เฉินฝานซิงเพิ่งจะพาตัวเองเดินมาถึงหน้าประตูนั้น ยังไม่ทันที่จะเคาะประตู ป๋อจิ่งชวนก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเธอ สายตาของเขาเคลื่อนมองมายังประตูและหยุดลงตรงใบหน้าของเธอ
จู่ๆ เฉินฝานซิงก็เปิดประตูเข้ามา
นั่นจึงทำให้เธอรู้ว่าอวี๋ซงเองก็อยู่ที่นั่นด้วย
“คุณหนูฝานซิง”
เฉินฝานซิงพยังหน้ารับ เมื่อเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ กายเขา เธอก็ยกจานผลไม้ขึ้นพลางยื่นไปตรงหน้าเขา
“กินผลไม้ไหมคะ”
นัยน์ตาของอวี๋ซงเหลือบมองไปยังป๋อจิ่งชวนวูบหนึ่งตามสัญชาตญาณ และก็พบว่าใครบางคนกำลังมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ถึงแม้ว่าจะไม่มีทีท่าใดๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกถึงความหนาวเย็นถึงขั้วกระดูกที่แลบแล่นขึ้นมาจากใต้ผ่าเท้า
เขาถอยกรูดไปสองก้าว อวี๋ซงสะบัดมือพลางสายหน้า ด้วยสีหน้าประหลาดใจที่ได้รับความรัก …ไม่สิ เป็นสีหน้าที่สื่อว่า ‘ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย’ ต่างหาก
“ขอบคุณครับคุณหนูฝานซิง ผมไม่ค่อยชอบกินผลไม้…”
เฉินฝานซิงเองก็ไม่ได้รบเร้า เธอเก็บจานกลับเข้ามาวางลงตรงหน้าป๋อจิ่งชวน
จากนั้นจึงหันไปพูดกับอวี๋ซงว่า
“คุณจะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะผู้ช่วยอวี๋ ผลไม้น่ะต้องกินบ่อยๆ มันเป็นผลิตภัณฑ์สุขภาพสารพัดประโยชน์ที่ดีเยี่ยมที่สุด ทั้งขับสารพิษ บำรุงผิวพรรณ ลดความดันโลหิต ชะลอความแก่ ป้องกันโรค กินสักหน่อยก็ดีนะ…”
อวี๋ซงเม้มปาก “ผมจะพยายามนะครับ…”
เฉินฝานซิงจุดยิ้มขึ้น เมื่อหันมองไปยังป๋อจิ่งชวน ก็กลับพบว่าเขากำลังหยิบไม้จิ้มฟันหมายจะจิ้มลงไปบนผลไม้ในจาน
ท่าทีมุ่นคิ้วด้วยความลังเลเช่นนั้นทำเอาคนมองรู้สึกไม่สบายใจ
แต่ถึงอย่างนั้นอวี๋ซงก็กลับมองการกระทำนั้นจนลูกกระตาแทบจะถลนหลุดออกมา
ค...คุณผู้ชายนี่คุณคิดจะทำอะไร
คุณผู้ชายไม่ชอบของหวานไม่ใช่รึไง
ราวกับว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงสายตาของอวี๋ซง ป๋อจิ่งชวนจึงกวาดสายตามองเขาวูบหนึ่ง ก่อนจะยัดเนื้อลูกท้อเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง
“งั้นก็จัดการตามที่คุยกันไว้เมื่อกี้ นายกลับไปพักผ่อนเถอะ แล้วกลับไปอย่าลืมกินผลไม้สักห้ากิโลด้วยล่ะ”
Comments