หลังจากรับสาย น้ำเสียงแสนคุ้นเคยแว่วดังออกมา

 

 

“เหวย หนูฝานซิงใช่ไหมจ๊ะ!”

 

 

เธอยิ้มแล้วตอบเสียงหวาน “สวัสดีตอนบ่ายค่ะ คุณย่าป๋อ”

 

 

“อืม หวัดดีทานมื้อเที่ยงแล้วหรือยังล่ะ”

 

 

เธอได้กลิ่นของหม้อไฟจางๆ ที่ยังคงตลบอบอวลในห้องรับแขก หัวใจก็สั่นไหวเล็กน้อย

 

 

“เพิ่งทานเสร็จไปค่ะ”

 

 

“โธ่เอ๊ย เสียดายจังตั้งใจว่าจะชวนมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันเสียหน่อย”

 

 

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณย่าป๋อ”

 

 

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ไว้คราวหน้าก็ได้ หนูฝานซิงออกมาช้อปปิ้งกับย่าหน่อยเป็นไงลูก”

 

 

เธอประหลาดใจเล็กน้อย

 

 

“คุณย่าคะ ย่ายังไม่ได้พักกลางวันเลย อีกอย่างเดินช้อปปิ้งต้องใช้พลังงานเยอะด้วย ย่า…”

 

 

เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงถอนหายใจของหญิงชราก็ดังแว่วออกมา ฟังดูแล้วช่างเป็นเสียงที่น่าสงสารจับใจ

 

 

“ไม่เคยมีใครไปช้อปปิ้งกับย่ามานานแล้ว ตั้งแต่นั่งวิลแชร์แม้แต่ความสุขที่สุดในชีวิตผู้หญิงก็ยังถูกพรากไป ช่างน่าสงสารเสียจริง…”

 

 

“ย่าคะ เดี๋ยวหนูไปเป็นเพื่อนเองค่ะ”

 

 

“อ้า! ดีๆ ดี ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ เลยนะ งั้นเราเจอกันที่จัตุรัสซินซื่อเจี้ยนะ”

 

 

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ!”

 

 

_

 

 

จัตุรัสซินซื่อเจี้ยกินพื้นที่ขนาดใหญ่ใจกลางเมือง

 

 

ทั้งสวนสาธารณะ น้ำพุ เวทีการแสดงและศูนย์การค้าเห็นได้ชัดว่าที่นี่เป็นที่ที่มีสีสันที่หนึ่ง

 

 

สถานที่ที่มีสีสันผู้คนหลั่งไหลเข้ามารวมตัวกันอย่างหนาแน่น ฝูงชนที่หลั่งไหลกันเข้ามาในซินซื่อเจี้ยล้วนแล้วแต่ไม่ควรประเมินสถานการณ์ให้ต่ำเกินไป

 

 

ศูนย์การค้าเป็นแหล่งรวมสินค้าแบรนด์เนมตั้งแต่ระดับกลางจนถึงสูง ผูกขาดสินค้าฟุ่มเฟือยทุกอย่างที่ต้องการ

 

 

เป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่สังคมชั้นสูงหรือเหล่าคุณหนูคุณชายมาผลาญเงินเล่น

 

 

ที่นี่เองก็เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมของสมาคมสกุลป๋อ

 

 

เฉินฝานซิงขับรถมาจนถึงจัตุรัสซินซื่อเจี้ย เพราะเป็นวันจัทร์ด้วยวันนี้เธอจึงใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าได้ที่จอดรถ

 

 

เธอเห็นคุณแม่บ้านไหลหรงและคุณย่าป๋อที่นั่งอยู่ข้างๆ น้ำพุตั้งแต่อยู่ในรถ

 

 

ดังนั้นเมื่อจอดรถเสร็จเธอจึงรีบบึ่งไปหาทั้งคู่โดยไว

 

 

“ขอโทษจริงๆ นะคะคุณย่า พอดีที่จอดรถแน่นมากเลย”

 

 

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก!” หญิงชรายิ้มตอบอย่างอ่อนโยนและไม่ได้ถือสาแม้แต่น้อย

 

 

เฉินฝานซิงรับเก้าอี้วีลแชร์เข้ามาอย่างอัตโนมัติ เข็นนายหญิงสกุลป๋อเข้าไปยังศูนย์การค้า

 

 

“คุณย่าอยากซื้ออะไรคะ”

 

 

“ว่าจะไปดูแถวๆ โซนเสื้อผ้า เด็กสาวช้อปปิ้งจะไม่แวะดูเสื้อผ้าได้ยังไงล่ะ”

 

 

“ค่ะ”

 

 

เฉินฝานซิงเข็นวิลแชร์มุ่งตรงไปยังลิฟต์ โดยไม่ได้ตระหนักรู้เลยว่าคำว่าเด็กสาวที่หญิงชราพูดถึงนั้นแท้จริงแล้วหมายถึงเธอ

 

 

เธอเพียงแค่คิดว่าหญิงชรานั้นรักสวยรักงามเสียจนไม่อยากแก่เท่านั้นเอง

 

 

เดินไปมาอยู่ในโซนเสื้อผ้าอยู่พักใหญ่ หญิงชราจึงมาหยุดลงหน้าร้านชาเนล

 

 

ร้านเสื้อผ้าเกรดดีแบ่งเป็นสองโซน โซนหนึ่งเป็นเสื้อผ้าสไตล์ธรรมดาๆ ราคาถูกที่เหมาะกับทุกเพศทุกวัย ส่วนอีกโซนเป็นเสื้อผ้าต่างประเทศ

 

 

หญิงชรามาหยุดลงตรงโซนเสื้อผ้าต่างประเทศเสียเฉยๆ สายตาอึดอัดคู่นั้นปราดมองไปยังในร้านเต็มๆ ตา

 

 

เธอถึงรู้สึกความไม่ชอบมาพากล “คุณย่าคะ นี่คุณย่าจะ…”

 

 

ในขณะนั้นหญิงชรากลับหันไปเห็นชุดราตรีชุดสวยเข้าพอดี จึงชี้ไปที่ชุดนั้นแล้วพูด

 

 

“หนูฝานซิง ชุดราตรีชุดนั้นไม่เลวเลย รีบไปลองเข้าสิ!”

 

 

เฉินฝานซิงยิ่งมั่นใจขึ้นในตอนนี้ หญิงชรากำลังเลือกเสื้อผ้าให้เธออยู่จริงๆ

 

 

“ทำไมอยู่ๆ คุณย่าถึงจะให้หนูซื้อชุดราตรีละคะ หนูไม่ได้อยาก…”

 

 

“คุณหนูเฉินคะเสาร์นี้บ้านสกุลป๋อมีงานเลี้ยงสำคัญนะคะ นายหญิงอยากให้คุณไปมากๆ”

 

 

จู่ๆ ไหลหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น

 

 

“งานเลี้ยงวันศุกร์? รู้สึกว่าป๋อจิ่งชวนจะเคยบอกแล้ว…”

 

 

เสียงของเธอค่อยๆ หยุดลง ดูเหมือนว่าเรื่องที่ป๋อจิ่งชวนกับหญิงชราพูดถึงน่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน

 

 

ดวงตาของไหลหรงเปล่งประกายขึ้นในทันที