ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 595 ด้วยกัน / 596 ขึ้นลง
ตอนที่ 595 ด้วยกัน
ป๋อจิ่งชวนคลี่ยิ้มขึ้นน้อยๆ เขารีบเข้าไปไล่ต้อนเกี่ยวพันปลายลิ้นในโพรงปากของเธออย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาที่ยากจะอธิบายถูกปลุกขึ้นในร่างกายอีกครั้ง
“พี่ชาย…พี่สะใภ้…”
“พี่ชายใหญ่…พี่สะใภ้ใหญ่…”
แว่วสองเสียงแสนน่าสงสารที่ดังอยู่นอกห้องเรียกให้หัวใจคนฟังเกิดความรู้สึกหลากหลาย
เฉินฝานซิงหันไปมองป๋อจิ่งชวนด้วยแววตาวูบไหว
สุดท้ายเขาก็ตัดใจที่จะจูบเธอ เป็นครั้งที่สองแล้วที่งานเลี้ยงอันละมุนละไมเช่นนี้ต้องหยุดชะงักลงอย่างไม่เต็มใจ
“อาจจะ…ครั้งนี้…”
เฉินฝานซิงอดเอ่ยออกมาไม่ได้
แต่เธอกลับก้าวลงจากเตียงไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะหาชุดลำลองสุดเรียบง่ายชุดหนึ่งขึ้นมาสวมคลุมร่างกายไว้
จากนั้นท่ามกลางสายตาอันอึมครึมของป๋อจิ่งชวน เธอก้าวออกจากห้องไป เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะเดินออกไปเปิดประตู
ทว่าเพียงแค่เหยียบเข้ามาถึงในห้องครัว เธอก็กลับถูกอีกฝ่ายดึงเอาไว้จากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างกายอันสูงสง่าของป๋อจิ่งชวนจะก้าวเฉียดร่างของเธอไป และสาวเท้ายาวๆ ไปหยุดอยู่ตรงประตู
เท้าของเฉินฝานซิงหยุดชะงักลงอย่างอัตโนมัติตรงหัวบันไดพอดิบพอดี
ป๋อจิ่งชวนคว้าประตูห้องเปิดออก ป๋อจิ่งหางเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ
“เชี่ย!”
สิ่งที่หวังจะเข้ามาปะทะใบหน้าของเขาคือหมัดหมัดหนึ่งที่พุ่งเข้ามา ป๋อจิ่งหางลอบสบถออกมาหนึ่งครั้ง ร่างกายของเขาเบี่ยงหลบหมัดทรงพลังของป๋อจิ่งชวนไปข้างหลังด้วยความเร็วแสง
เมื่อรอดตายมาได้ ป๋อจิ่งหางก็ผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่งด้วยความโล่งอก ก่อนจะจ้องมองใบหน้าถมึงทึงของพี่ชายแท้ๆ ที่คลานตามกันมา “นานๆ จะได้จัดวันเกิดสักครั้ง ทำไมถึงต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ด้วย ฉันอุตส่าห์ซื้อเค้กมาให้นายนะ!”
“พี่ชายใหญ่…”
หวันหว่านยืนอยู่อีกมุมหนึ่งด้วยความหวาดกลัว เธอถือกล่องเค้กพร้อมแหงนหน้ามองเขาอย่างตื่นกลัว
“ไสหัวไป! ถ้าฟ้าไม่ถล่มก็อย่าเสนอหน้ามาหาฉัน!”
ป๋อจิ่งชวนเอ่ยขึ้นกับป๋อจิ่งหางอย่างเหี้ยมเกรียมโดยไม่แม้จะหันไปมองหวันหว่าน
ป๋อจิ่งหางจ้องมองพี่ชายอยู่ค่อนวัน ก่อนจะก้มลงไปมองนาฬิกาตรงข้อมือ
“บ้าหน่า นี่นายเพิ่งจะเข้าห้องไปได้ไม่ถึงชั่วโมง นายก็รีบเข้าประเด็นเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”
ปั้ง ป๋อจิ่งชวนกระแทกปิดประตูอย่างจัง ใบหน้าอึมครึมนั้นบรรจุแน่นไปด้วยความฉุนเฉียว
เดิมเมื่อได้ยินเสียงของหวันหว่าน เฉินฝานซิงก็มีความคิดจะไปรับเธอเข้ามา แต่แค่เพียงเธอก้าวขาออกมา ป๋อจิ่งชวนก็ปิดประตูลงเสียแล้ว
เดิมเธอคลี่ยิ้มขึ้นเพราะจะได้เจอหน้าหวันหว่าน แต่หลังจากที่ป๋อจิ่งชวนปิดประตูแล้วหมุนตัวกลับมาจ้องเธอด้วยสายตาขุ่นมัวชนิดที่ใครก็ยากจะคาดเดา ความเรียบนิ่งก็ค่อยๆ เข้ามาแทนที่รอยยิ้มบนใบหน้าในทันที
เธอแทบจะถูกสัญชาตญาณเรียกให้ก้าวกลับไปยังชั้นสอง “ฉ...ฉันจะไปอาบน้ำ!”
ทว่าไม่ทันที่ฝ่าเท้าจะได้เหยียบลงบนบันใดขั้นแรก ร่างของเธอก็ถูกรั้งเข้าหาอ้อมกอดของใครบางคน
“ผมบอกแล้วไง วันนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณไป”
“ฉัน…”
ป๋อจิ่งชวนอุ้มเธอขึ้นด้านบนไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งหรือน้อมรับอะไรทั้งสิ้น
เข้ารีบช้อนร่างเธอขึ้นแล้วตรงดิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำ
“ทำไมถึงมาที่นี่”
“เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าอยากอาบน้ำรึไง”
เฉินฝานซิงหน้าแดงด้วยความเขินอาย
เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนทุ่มหินลงบนเท้าตัวเอง
“ฉันจะอาบเอง”
“อาบด้วยกัน…”
ป๋อจิ่งชวนวางเธอลงบนพื้น เฉินฝานซิงเผลอถอยร่นกลับไปสองก้าวจนร่างแนบชิดเข้ากับผนัง ในตอนนั้นเองไหล่ของเธอก็พิงไปโดนกับสวิทช์ทำน้ำร้อนเข้า
คล้อยหลังจากที่เสียง ติ๊ด ดังขึ้น น้ำร้อนก็โรยตัวลงมาจากฝักบัวที่อยู่เหนือศีรษะ
เธอตกใจจนต้องก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ร่างทั้งร่างเปียกโชกไปในชั่วพริบตา
เธอแหงนหน้าขึ้นอีกครั้ง เตรียมจะหมุนตัวกลับไปปิดฝักบัว ทว่าฝ่าเท้าเธอกลับลื่นถลา แม้ว่าจะไมได้ลื่นมากจนพอจะทำให้หกล้ม ทว่าเธอกลับถูกป๋อจิ่งชวนรวบตัวเอาไว้ในอ้อมกอดแล้วดันเธอให้ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะจับเธอพิงเข้ากับฝาผนังใหม่อีกครั้ง
ตอนที่ 596 ขึ้นลง
เมื่อหนีพ้นจากฝักบัวมาได้ เฉินฝานซิงก็ยกมือขึ้นลูบหยดน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าออกไป
เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นว่าร่างของอีกฝ่ายเปียกปอนไปแล้วกว่าครึ่ง เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเผยให้เห็นผิวสีเนื้อปรากฏขึ้นจางๆ เส้นผมสีหมึกโดนน้ำสาดจนลู่ลงปรกหน้าผาก
นาทีนั้นที่เขาหลุบสายตาลงมองเธอ นัยน์ตาสีดำสนิทที่ถูกย้อมไปด้วยสีของเพลิงก็พลันจับจ้องเธอไม่วางตา
ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ หลุบตาลงหลบหนีสายตาของเขาในทันใด
ทว่าสุดท้ายเธอกลับพบว่าทีเชิ้ตสีขาวที่ตนสวมใส่อยู่นั้นเปียกโชกจนแนบสนิทเข้ากับเรือนร่าง ทัศนียภาพตรงหน้าอกก็แทบจะเผยให้เห็นไปจนถึงไหนต่อไหน
ใบหูทั้งสองข้างขึ้นสีแดงเถือก เธอยกมือขึ้นปิดบังร่างกาย อีกมือหนึ่งออกแรงดันอกของเขาน้อยๆ หวังจะผลักเขาออกไป
ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใด แค่เพียงเพราะความเขินอายและทำตัวไม่ถูก
ป๋อจิ่งชวนก้มลงมองเธอ แต่สองแขนกลับโอบกอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น
ร่างของเธอแนบชิดกับแผ่นอกของเขา เสื้อเชิ้ตที่เปียกโชกเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งที่เห็นลายมัดกล้ามได้อย่างชัดเจน เสน่ห์ของมันดึงดูดคนมองให้ลุ่มหลงได้อย่างง่ายดาย
เฉินฝานซิงเม้มริมฝีปาก เสียงหอบหายใจด้วยความตื่นเต้นถูกระบายออกมาผ่านทางจมูกสวย สายตาเธอเลื่อนลงจ้องเขม็งไปยังแผ่นอกที่ถูกปิดกั้นด้วยเสื้อเชิ้ตเปียกชุ่ม หัวใจดวงหนึ่งกำลังทำงานอย่างหนัก
มือข้างหนึ่งที่ค้ำอยู่บนแผ่นอกของเขาขยำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น
“คุณ…จะทำอะไร”
แค่หลุดพูดออกมา เฉินฝานซิงก็เป็นต้องกัดลิ้นตัวเองเบาๆ ไปหนึ่งที
เธอนี่ชอบจุดประเด็นให้ผู้ชายคนนี้เสียจริงๆ
มือข้างหนึ่งของป๋อจิ่งชวนจับท่อนแขนข้างหนึ่งที่ขวางอยู่ตรงอกของเขาออก เสียงทุ้มนุ่มแหบพร่าแฝงไปด้วยความดึงดูดที่อันตรายถึงชีวิต
“จูบคุณ…ต้องการคุณ…”
ตึก เสียงหัวใจระส่ำของเธอบีบตัวอย่างหนักหน่วงไปหนึ่งครั้ง ก่อนที่มันจะกลับไปเต้นระส่ำยิ่งกว่าเดิม เธอผงกศีรษะขึ้นมองเขาด้วยความลุกลี้ลุกลน
แววตามืดครึ้มที่โชติช่วงด้วยเปลวเพลิงจับจ้องเฉินฝานซิงไม่ล่ะสายตา ก่อนจะโน้มศีรษะลงจูบเม้มปากของเธอ
ไออุ่นจากริมฝีปากแนบชิดซึ่งกันและกัน เฉินฝานซิงกะพริบตาลงก่อนที่หัวใจของเธอจะยอมโอนอ่อนอีกครั้ง
เธอแหงนหน้าขึ้น มือที่ขยำเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้แน่นผ่อนแรงลง แล้วค่อยๆ ปีนป่ายไปยังไหลของเขา ก่อนจะน้อมรับจูบของเขาที่ป้อนลงมา
ป๋อจิ่งชวนรั้งเอวบางของเธอเอาไว้แน่น ร่างกายสูงใหญ่แนบชิดเข้าหาริมฝีปากนุ่มสีแดงปลั่ง เขาดูดเม้มและชิมรสมันอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ฝักบัวยังคงโปรยสายน้ำลงมา เพียงไม่นานทั้งห้องอาบน้ำก็ถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอก
เป็นเรื่องหนึ่งที่ถูกคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว
รสจูบดูดดื่มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
สงครามของริมฝีปากและลิ้น…นุ่มละมุนและเร่าร้อนมาโดยตลอด
เฉินฝานซิงถูกจูบจนสองขาอ่อนยวบจนแทบจะยืนอย่างมั่นคงไม่ได้ สองริมฝีปากผละออกจากกัน ทว่าเอวที่ป๋อจิ่งชวนกอดรัดเอาไว้แน่นกลับถูกเขาออกแรงยกขึ้น แล้วป้อนจูบอันลึกซึ้งให้เธอต่อไป
จูบครั้งนี้ทั้งหนักหน่วงและดูดดื่มอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เสียงน่าอายที่มาจากลมหายใจถี่กระชั้นและความรักที่มอบให้แก่กันระหว่างคนทั้งสองกลับทำให้สติของเฉินฝานซิงค่อยๆ เลือนลางจางหายไป
สองแขนที่โอบกอบป๋อจิ่งชวนกระชับแน่นยิ่งขึ้นทุกชั่วขณะ แค่ต้องการมากกว่านี้
ขอแค่เป็นเขา ต่อให้มากกว่านี้เธอก็รับได้
ดูเหมือนเขาจะเหลืออดกับเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นที่ทำให้ไม่ค่อยสบายตัวเต็มที หรือไม่ก็อาจจะด้วยเหตุผลอื่น ป๋อจิ่งชวนจึงจูบเธอไปพลางยกมือปลดกระดุมที่เหลือเพียงไม่กี่เม็ดไปพลาง ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
แผ่นอกที่เห็นกล้ามเนื้อชัดเจนปรากฏขึ้นท่ามกลางม่านหมอกพร่ามัว สองแขนของเขากระชับกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะล้มลงไปอีกครา
ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนเข้าไปยังสาบเสื้อของเธอ สัมผัสจากผิวกายที่รับรู้ได้อย่างเด่นชัดเคลื่อนผ่านเอวของเธอขึ้นลงตลอดเส้นทางคดเคี้ยว…
Comments