ตอนที่ 315 สำหรับเขาแล้ว เธอคือปาฏิหาริย์

 

 

 เฉินฝานซิงชะงักไปชั่วขณะ “…นี่คุณ แม้แต่ขั้นตอนพวกนั้นคุณก็จะไม่ทำตามแล้วใช่ไหม”

 

 

“คุณอยากจะคบหาดูใจกัน ผมดูใจกับคุณได้ทั้งชีวิต เรื่องนี้ไม่ได้ขัดแย้งกันเลย คุณไม่ตอบตกลงผมตอนนี้ สักวันก็ต้องตอบตกลง ในเมื่อตัดสินใจจะอยู่ด้วยกันแล้ว ทำไมจะต้องมาเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ด้วย”

 

 

เฉินฝานซิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเบาๆ สีหน้าจริงจัง “ป๋อจิ่งชวน…”

 

 

สีหน้าของป๋อจิ่งชวนเคร่งขรึมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ฟังจากน้ำเสียง เธอคงจะปฏิเสธอีกแล้ว

 

 

ทว่าเฉินฝานซิงเพียงแค่กะพริบตาปริบๆ บนใบหน้าไม่ได้แสดงออกซึ่งอารมณ์ใดๆ มากนัก แต่ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกไม่สบายใจที่ท่วมท้นของเธอได้อย่างชัดเจน

 

 

“เพราะงั้นนี่คือการขอแต่งงานของคุณเหรอ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย ชีวิตนี้ฉันแต่งงานแค่ครั้งเดียว คุณว่าจู่ๆ ฉันก็แต่งงานกับคุณไปแบบงงๆ แบบนี้ จะทำให้ฉันดูเป็นคนที่สู่ของ่ายไปหน่อยหรือเปล่า ค่าตัวฉันสูงนะ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครคนอื่นชอบฉัน…”

 

 

แน่นอนว่าเขารู้!

 

 

ไม่เพียงแค่ผู้ชาย แม้แต่ผู้หญิง คุณก็หว่านเสน่ห์ได้

 

 

“ใครบอกว่าสู่ขอคุณง่าย? นี่ทรมานผมมาเดือนหนึ่งแล้วนะ…”

 

 

“เดือนเดียวนานเหรอ”

 

 

เพิ่งจะเดือนเดียวเอง นี่เธอติดกับง่ายเกินไปแล้วด้วยซ้ำ

 

 

ไม่รักนวลสงนตัวเลยสักนิด

 

 

ป๋อจิ่งชวนเหลือบมองเธอปราดหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

 

“ถ้าผมบอกว่า ผู้หญิงคนอื่นแค่พริบตาเดียวก็อยากแต่งงานกับผมแล้ว คุณเชื่อไหม”

 

 

“…”

 

 

เชื่อ!

 

 

เธอเชื่อ…

 

 

ประธานเจ้าหน้าที่บริหารกิจการในเครือป๋อซื่อที่ใหญ่โตระดับโลก ฐานะทางครอบครัว รูปร่างหน้าตา บุคลิคท่าทาง การพูดจา ล้วนแต่สูงส่งไม่มีใครเทียม ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบผู้ชายแบบนี้

 

 

เรียกว่าเป็นเรื่องที่เฝ้าใฝ่ฝันทุกวันคืนก็ว่าได้

 

 

ผู้หญิงคนไหนจะไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ล่ะ

 

 

เฉินฝานซิงอมยิ้ม วางมือของตัวเองลงไปกลางฝ่ามือของป๋อจิ่งชวนแล้วเกี่ยวประสานกันไว้ “ความโชคดีของฉันทั้งชีวิตนี้ ก็คือการที่ฉันได้พบกับคุณนี่แหละ ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก”

 

 

 ป๋อจิ่งชวนเลิกคิ้วพร้อมกับยกมือที่ประสานกันอยู่ของทั้งสองคนขึ้นมาวางไว้ริมปากแล้วประทับจูบลงบนหลังมือของเธอ

 

 

“ผมต่างหากที่เป็นผู้โชคดีคนนั้น”

 

 

เฉินฝานซิงซบลงไปบนไหล่ของเขา “แต่ว่าไม่ว่ายังไง การขอแต่งานครั้งนี้ไม่นับ ฉันอยากได้การขอแต่งานที่โรแมนติก…”

 

 

“เพราะงั้นผมไม่ทำตามขั้นตอนพวกนั้นชั่วคราวได้ใช่ไหม”

 

 

“คุณช่วยปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกได้ไหม เลิกพูดถึงขั้นตอนสักที”

 

 

“งั้นถ้าไม่ทำตามขั้นตอน ผมจะถือว่าตอนนี้พวกเราแต่งงานกันแล้วได้ไหม”

 

 

“ได้คืบจะเอาศอก!”

 

 

ป๋อจิ่งชวนยกมือขึ้นมาโอบข้ามไหล่ของเธอ ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่เสียดสีอยู่บนหัวของเธอ จากนั้นเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลก็ค่อยๆ ดังขึ้น

 

 

“รีบแต่งงานกับผม ถ้าหากคุณอยากปิดซ่อนความสัมพันธ์ พวกเราไม่ต้องเปิดตัวก่อนก็ได้ รอจนถึงเวลาที่คุณคิดว่าเหมาะสม พวกเราเขาประกาศให้คนอื่นรู้”

 

 

“อืม…”

 

 

ป๋อจิ่งชวนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า

 

 

“ยังไงซะก็ทำตามขั้นตอนไปก่อน ชีวิตของคุณไม่ควรจะมีข้อบกพร่องใดๆ”

 

 

“อืม…”

 

 

“ผมจะมอบการขอแต่งงานที่โรแมนติกกับคุณ”

 

 

“อืม…”

 

 

“งานเลี้ยงมหาวิทยาลัยยังไงก็ยังอยากไปเข้าร่วมกับคุณ”

 

 

“อืม…”

 

 

ป๋อจิ่งชวนขมวดคิ้วพลางเอียงคอเล็กน้อย เฉินฝานซิงหลับไปแล้ว

 

 

 การทำงานด้วยความแข็งขันในช่วงหลายวันนี้ ทำให้การนอนหลับกลายเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยเวลาไปโดยปริยาย

 

 

เขาบรรจงจูบหน้าผากของเธอเบาๆ ระหว่างที่มองดูใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเธอ ดวงตาของป๋อจิ่งชวนฉายประกายของความเป็นห่วงแต่ก็จนปัญญาออกมา

 

 

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งจะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาวนเวียนอยู่ข้างกายของเขา ยิ่งไม่คิดว่าผู้หญิงของเขาจะเหมาะสมกับพวกเขาราวกับกิ่งทองใบหยก และเฝ้าคอยเคียงบ่าเคียงไหล่เขาเสมอ

 

 

เขาปกป้องเธอได้ แต่ก็หมดหนทาง เพราะเธอมักจะระมัดระวัง ห่วงหน้าพะวงหลัง คิดแทนเขามากเกินไปเสมอ

 

 

แต่ทว่า ผู้หญิงที่แข็งแกร่งและฉลาดแบบนี้ ยิ่งได้ใจของเขามากกว่าเดิม

 

 

 การที่เธอมีตัวตนจริงๆ อยู่บนโลกใบนี้ ทั้งยังเป็นของเขา เรื่องนี้ถือเป็นปาฏิหาริย์

 

 

 

 

 

ตอนที่ 316 งานเลี้ยงมหาวิทยาลัย

 

 

มหาวิทยาลัย T ตั้งอยู่ที่แถบชานเมืองทางใต้

 

 

ถึงแม้จะเป็นชานเมือง แต่เป็นเพราะมหาวิทลัย T ตั้งอยู่ที่นี่ จึงทำให้ที่นั่นค่อนข้างที่จะเจริญอยู่ไม่น้อย

 

 

ด้านหลังมหาวิทยาลัยมีเขาลูกใหญ่เขียวขจี ท่ามกลางความครึกครื้นก็มีความสงบ หลบซ่อนอยู่ใกล้หุบเขา แมกไม้ร่มรื่น มีอายุนับร้อยปี ใหญ่โตกว้างขวาง อาคารสีขาวเทาให้ความรู้สึกถึงความเก่าแก่และรุ่งเรืองในแบบร้อยปีก่อน

 

 

ในฐานะที่เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงอายุร่วมร้อยปี งานเลี้ยงฉลองของมหาวิทยาลัยจึงเป็นที่จับตามองของผู้คน ทั้งยังเรียกได้ว่าเป็นการรวมตัวของเหล่าซุปเปอร์สตาร์

 

 

“ซุปเปอร์สตาร์” ที่ว่า สื่อได้หลายความหมาย

 

 

หลังจากเรียนจบไป นักศึกษาส่วนใหญ่ก็กลายเป็นบุคคลแถวหน้าของวงการต่างๆ เมื่อกลับมายังมหาวิทยาลัยอีกครั้ง แน่นอนว่าจะต้องเฉิดฉายเปล่งประกายเป็นธรรมดา

 

 

ด้านนอกประตูวิทยาเขตหลักในเวลานี้ถูกปูด้วยพรมแดงยาวร้อยเมตร ปลายพรมแดงมีการจัดวางบอร์ดเซ็นชื่อสำเร็จเอาไว้

 

 

พนักงานรักษาความปลอดภัยแต่ละคนแต่งกายด้วยชุดใหม่ท่าทางผ่าเผย ยืนอยู่สองข้างทางพรมแดงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง เพิ่มความโอ่อ่าและทางการขึ้นมาไม่น้อย

 

 

ภายในงานก็ห้อมล้อมไปด้วยนักข่าวและเหล่าแฟนคลับของดาราบางคนที่มารอด้วยความตื่นเต้น ทั้งยังมีเหล่าเด็กๆ จากโรงเรียนต่างๆ ที่ผู้ปกครองพามาร่วมงาน บ่งบอกเป็นนัยๆ ว่าต่อไปพวกเขาก็จะกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเหมือนกับบุคคลที่อยู่แนวหน้าในสังคมเหล่านี้

 

 

มหาวิทยาลัยชื่อดังอายุร่วมร้อยปีที่ซ่อนอยู่กลางป่ากลางเขาก่อนหน้านี้ ทว่าในค่ำคืนนี้ กลับมีแสงไฟระยิบระยับพร่างพราวตา

 

 

“สมแล้วที่เป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังอายุร่วมร้อยปี งานนี้ช่างตื่นตาตื่นใจจริงๆ”

 

 

“นี่ยังไม่เท่าไหร่หรอก มหา’ลัย T ผลิตบุคลากรชั้นนำออกมามากมายขนาดนั้น เดี๋ยวมีให้เธอตื่นตากว่านี้อีก”

 

 

“พระเจ้าช่วย ใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว…”

 

 

“แหม จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเธอเคยไปร่วมงานพิธีเข้ารับตำแหน่งของคุณชายใหญ่ป๋อซื่อแล้วหรอกเหรอ ครั้งนั้นคนที่ไปร่วมงาน มีแต่คนระดับท็อบทั่วโลก ระดับสูงกว่าคนที่นี่ตั้งเยอะ”

 

 

“ก็จริง…”

 

 

เวลาค่อยๆ เดินไปช้าๆ จนเป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ท้องฟ้าก็มืดสนิท

 

 

ลมเย็นสบายพัดเข้ามา ผู้คนตั้งตารอด้วยความตื่นเต้นกันมากกว่าเดิม

 

 

“มากันแล้ว”

 

 

 มีเสียงตะโกนดังขึ้น นักข่าวและเหล่าแฟนคลับทั้งหมดต่างก็พากันหันไปมอง

 

 

รถหรูราคาแพง รถสปอร์ตสวยสะดุดตาทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ สุดท้ายก็มาจอดตรงหน้าประตู บรรดาหนุ่มสาวลงจากรถเพื่อเดินพรมแดงทีละคน มาพร้อมกับคู่หูคู่รักข้างกายที่มาเป็นไม้ประดับส่งเสริมให้ตัวเองดูสง่างามมากขึ้น

 

 

เสียงชัตเตอร์จากกล้องในมือนักข่าวลั่นไม่หยุดเพื่อบันทึกภาพเหตุกการณ์ที่มีคุณค่าที่สุดในสายตาของพวกเขา

 

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แขกที่มาร่วมงานค่อยๆ น้อยลง เวลานั้นเอง ปลายพรมแดงมีบูกัตติสีเหลืองดำคันหนึ่งขับมาจอดอย่างช้าๆ ซูเหิงที่สวมชุดสูทแบรนด์ไฮเอนด์สีขาวเป็นคนลงมาจากรถก่อน จากนั้นก็เดินไปยังอีกฝั่งเพื่อจูงมือเฉินเชียนโหรวที่แต่งตัวมาอย่างสวยตระการตา ด้วยดีไซน์เปิดไหล่ของชุดราตรี เมื่อรับกับผมลอนสีทองที่พลิ้วไหวประบ่าแล้วยิ่งเสริมให้ต้นคอขาวเนียนของเธอโดดเด่นยิ่งขึ้น ทำให้ดูสวยสง่าและอ่อนหวาน

 

 

ช่วงนี้มีข่าวด้านลบออกมาไม่น้อย คู่กรณีที่มีข่าวหลุดออกมาด้วยกันก็อยู่ที่นั่นแล้วในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่ของหลันอวิ้น การพีอาร์แน่นอนว่าต้องไม่ธรรมดา

 

 

การปรากฏตัวของเธอเรียกเสียงกรี๊ดจากเหล่าแฟนคลับที่อยู่ในงานได้ไม่น้อย เธอส่งรอยยิ้มพร้อมโบกมือทักทายผู้คนที่ห้อมลอบอยู่ อีกมือควงแขนของซูเหิงไว้

 

 

หนุ่มสาวที่มาเดินพรมแดงต่างก็พากันมาเป็นคู่ๆ แต่คู่รักจริงๆ กลับมีเพียงไม่กี่คู่

 

 

สำหรับซูเหิงและเฉินเชียนโหรวที่เป็นคู่รักกิ่งทองใบหยกจึงเป็นหนึ่งในคู่ที่ได้รับความสนใจจากสายตาหลายคู่ของผู้คนเป็นธรรมดา

 

 

“อ๊ายยย ประธานซูหล่อจริงๆ มีสง่าราศี รูปก็หล่อ ชาติตระกูลก็ดี ช่างเหมาะสมกับเฉินเชียนโหรวจริงๆ”

 

 

“เฉินเชียนโหรวนี่โชคดีจริงๆ ได้รับความรักความเอ็นดูจากสกุลเฉินไปเต็มๆ  เรื่องงานการแสดงก็มีหลันอวิ้นหนุนหลัง จนตอนนี้ก็ยังมีแฟนที่ทั้งหล่อและรวยอีก นี่คือผู้ชนะในเกมชีวิตจริงชัดๆ”

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ พวกเขาสองคนนี้เหมาะสมกันที่สุดจริงๆ ด้วย”

 

 

“ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา แต่จิตใจเหมือนงูพิษอย่างเฉินฝานซิงแล้ว ดีกว่าเยอะเลย”

 

 

“นั่นน่ะสิ รู้สึกเสียใจแทนเฉินเชียนโหรวจริงๆ ที่มีพี่สาวอย่างนี้”

 

 

เสียงตอบรับที่อบอุ่นท่วมท้นของเหล่าแฟนคลับทำให้เหล่านักข่าวต่างก็พากันเก็บภาพพวกเขาทั้งสองไม่หยุด

 

 

และในขณะนั้นเอง หลังจากที่รถบูกัตติของซูเหิงเพิ่งขับออกไปอย่างช้าๆ โฟล์คสวาเกน ซีซีสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆ ขับมาจอดตรงกึ่งกลางของจุดเริ่มต้นของพรมแดง