ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 613 สินเดิม / 614 คงจะทำให้มันสงบลงได้บ้าง
ตอนที่ 613 สินเดิม
“เธอมักจะโยนความผิดเรื่องที่คุณป้าจากไปมาให้ฉันกับคุณแม่เสมอ เธอไม่ชอบฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอเกลียดฉัน! ตอนนี้ที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะการแก้แค้นของเธอเหรอคะ”
“เธอแค้นฉันเรื่องที่สกุลเฉินตัดสินใจส่งเธอไปต่างประเทศ…อะไรที่ฉันอยากได้เธอก็คิดจะแย่งมันไปหมดทุกอย่าง ฉันรักอะไรเธอก็คิดจะทำลายมัน แม้แต่หลานอวิ้นเองเธอก็ไม่ยอมปล่อย…แล้วก็…แล้วก็สกุลซู พี่เหิง ตอนนี้เธอแย่งหุ้นของสกุลเผยไปแล้ว แล้วก็การแข่งขันปรุงน้ำหอม…”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ราวกับว่าในที่สุดเธอก็หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลได้แล้วอย่างหนึ่ง ความเร่งร้อนปรากฏขึ้นในน้ำเสียงอีกหลายส่วน ก่อนที่เธอจะหันมองไปยังซูเหิงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
ทว่าเมื่อซูเหิงได้ยินคำว่าการแข่งขันปรุงน้ำหอม สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขาค่อยๆ เคลื่อนสายตาและก้มหน้าลงมองเฉินเชียนโหรวด้วยสายตาที่ซับซ้อน
“เดิมทีหุ้นของสกุลเผย เฉินฝานซิงเป็นคนเจรจาเอาไว้ด้วยตัวเองตั้งแต่ปีนั้นแล้ว การที่สกุลเผยเต็มใจยกให้ฝานซิง นั่นก็เป็นเพราะความสามารถของฝานซิงเอง หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะเธอคิดสั้นใช้รูปภาพพวกนั้นมาใส่ร้ายฝานซิง สกุลเผยก็คงไม่ขอถอนหุ้น! ห้างของสกุลป๋อ สกุลซูไม่ได้เข้าไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร…ฉันคงไม่เอาบริษัทไปเดิมพันกับสกุลป๋อแค่อย่างเดียวหรอกนะ…เชียนโหรว เธอไม่ต้องเอาเรื่องการแข่งปรุงน้ำหอมมาบีบฉัน!”
เฉินเชียนโหรวส่ายหน้าไปมา วันนี้เธอถูกท่าทางเย็นชาและความหัวรั้นของซูเหิงทำเอาอับจนหนทาง
หากเป็นเมื่อก่อน เธอใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำให้เขาใจอ่อนยอมยกโทษให้เธอได้แล้ว…
“ไม่ๆ ไม่ พี่เหิง ฉันจะไปบีบเค้นพี่ได้ยังไงกัน เรื่องใส่ร้ายพี่สาวคือความใจร้อนของฉันเอง การเสียหุ้นของสกุลเผยไปก็เป็นความผิดของฉันเหมือนกัน! การแข่งขันปรุงน้ำหอมครั้งนี้ ฉันก็จะพยายามให้ถึงที่สุด ฉันจะคว้าเอาคะแนนดีๆ มาให้ได้ค่ะ! ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว เพิ่งจะแต่งงานกัน…แถมช่วงนี้ฉันก็แบกรับอะไรไว้ตั้งหลายอย่าง พี่เหิง โปรดยกโทษให้ฉันเถอะ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นอีกในตอนนี้เลย ดีไหมคะ ต่อไปฉันจะเตรียมพร้อมเรื่องการแข่งขันปรุงน้ำหอม และฉันจะไม่แตะงานในวงการบันเทิงอีกเลยดีไหม”
เขามองดวงหน้าเล็กๆ ของเฉินเชียนโหรวที่เต็มไปด้วยการเฝ้ารอและการอ้อนวอนด้วยหัวใจกลัดกลุ้ม ทว่าแววตาของเขาก็ยังคงไม่คลายความซับซ้อน
ตอนนี้ นาทีนี้ เฉินเชียนโหรวเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าซูเหิงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!
“พี่เหิง...”
สองมือของซูเหิงบีบเข้าหากัน น้ำเสียงของเขาฟังดูช่างห่อเหี่ยวและเลื่อนลอย
“เชียนโหรว ฉันเชื่อเธอได้จริงๆ เหรอ”
“ได้ค่ะ! ได้! พี่เหิง ต่อไปฉันสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ!”
นัยน์ตาของซูเหิงวูบไหว เขามองไปยังเฉินเชียนโหรวด้วยแววตาอับแสง
ทว่าสุดท้าย เขาก็ยอมพยักหน้าแล้วดันร่างของเฉินเชียนโหรวออกไปเบาๆ
“ขอให้เป็นแบบนั้น”
เฉินเชียนโหรวยิ้มด้วยความตื้นตัน เธอยื่นมือไปกอดเอวของซูเหิงไว้ พลางซบหน้าลงในอ้อมกอดของเขา นัยน์ตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นความร้ายกาจและเลือดเย็น
เมื่อไหร่เธอถึงจะเลิกกลัว เลิกกังวลน่ะหรือ
ก็เมื่อเฉินฝานซิงถูกเหยียบย่ำจนจมอยู่ในโคลนตมไปตลอดกาลอย่างไรล่ะ!
-
ตอนนี้สกุลซูมีเรื่องให้วุ่นวายมากมาย เพราะเฉินเชียนโหรว ตลาดหุ้นถึงได้ร่วงอย่างต่อเนื่อง อยู่ในห้องคนป่วยของเฉินเชียนโหรวได้ไม่นาน เขาก็ต้องรีบกลับออกไป
เจียงหรงหรงและหยางลี่เวยกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง เพราะตอนบ่ายเฉินเชียนโหรวต้องออกจากโรงพยาบาล หยางลี่เวยจึงเก็บของไปอย่างเรียบง่าย พลางเอ่ยขึ้นกับเจียงหรงหรงที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างระมัดระวัง
“คุณแม่คะ เรื่องสินเดิมของเชียนโหรวแม่คิดว่าไงคะ”
เจียงหรงหรงมุ่นคิ้ว หลายวันมานี้มีเรื่องให้คิดซ้ำไปซ้ำมาจนสมองแทบจะระเบิดและจิตใจอ่อนล้า เมื่อต้องมาได้ยินเรื่องพวกนี้ จึงชวนให้เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในใจ
“ของในบ้านมีอยู่เท่าไหร่ไม่ใช่ว่าเธอรู้ดีอยู่หรอกเหรอ ตามที่เธอเห็นนั่นแหละ!”
หยางลี่เวยแอบปลาบปลื้มอยู่ในใจ เธอมองเฉินเชียนโหรววูบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“หนูหมายถึง ที่คุณพ่อ…”
ตอนที่ 614 คงจะทำให้มันสงบลงได้บ้าง
“หนูหมายถึงที่คุณพ่อ…”
เจียงหรงหรงแหงนหน้ามองเธอ “คำพูดที่เขาพูดไปเมื่อวานนั่นน่ะ ในใจเขาคงมีขอบเขตไว้อยู่แล้ว! เชียนโหรวเป็นหลานสาวแท้ๆ ของเขานะ คนเป็นปู่อย่างเขาไม่ทำให้เธอเสียใจหรอก!”
นัยน์ตาของหยางลี่เวยวูบไหวอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก พร้อมเอ่ยต่อไปว่า
“หนูรู้ค่ะว่าคุณพ่อไม่มีวันทำให้เชียนโหรวเสียใจ แต่ว่า…คุณแม่คะ แม่ก็รู้ว่าเมื่อเทียบกันแล้ว คุณพ่อเขามักจะเอนเอียงไปทางฝานซิงมากกว่า…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเจียงหรงหรงก็มืดครึ้มลงทันที
“ถึงตอนนั้น ไว้ดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
หยางลี่เวยเม้มปาก เธอจัดเสื้อผ้าไปพลางหันมองเฉินเชียนโหรวไปพลางด้วยแววตาลึกซึ้ง
เฉินเชียนโหรวเองก็ลอบปรายตามองผ่านมาอย่างรวดเร็วครั้งหนึ่ง ก่อนจะสลัดสีหน้าอันละโมบชั่วร้ายออกไปอย่างรวดเร็ว
สกุลเฉินกับหลานอวิ้น ต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น!
เมื่อเก็บของเสร็จ ทุกคนก็เดินออกจากห้องผู้ป่วย
เฉินเชียนโหรวอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลคุณภาพดี บนใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางจางๆ คิ้วและปากยังคงถูกแต่งเติมได้งดงามเหมือนดั่งเคย
เธอเคยชินกับการเป็นบุคคลสาธารณะที่ต้องคอยตกเป็นเป้าสายตาของฝูงชนไปเสียแล้ว การรักษาภาพลักษณ์ให้สมบูรณ์แบบไว้ทุกที่ทุกเวลาจึงเป็นสิ่งที่เธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
แม้ว่าในตอนนี้ชื่อเสียงของเธอจะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ยังต้องรักษาความดื้อรั้นสุดท้ายไว้
นับตั้งแต่ที่ก้าวผ่านประตูออกมา เธอก็ถูกผู้คนเพ่งความสนใจในทันที พวกเขาต่างก็พากันชี้นิ้วเข้ามาและวิพากษ์วิจารณ์กันไปสารพัด
เฉินเชียนโหรวจำต้องกัดฟันฝืนทำเป็นไม่เห็น แสร้งเป็นหูทวนลม แต่เธอจะแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจได้อย่างไร
แต่ถึงกระนั้น เสียงชื่นชมในความงดงามของเธอก็ยังคงหลงเหลืออยู่
แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินถ้อยคำเหล่านี้มามากมาย ทว่าในเวลาแบบนี้ เมื่อเทียบกับคำพูดไม่เข้าหูพวกนั้นแล้ว มันก็นับเป็นคำปลอบใจได้เป็นอย่างดี
โรงพยาบาลที่ผู้คนพลุกพล่าน การรอลิฟต์จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
พวกเธอจึงรอลิฟต์ไปพลาง เสวนากันไปพลาง
เจียงหรงหรง “ฉันเตรียมให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์แถลงการณ์ในออฟฟิเชียลของเธอว่าเธอต้องพักงานทุกงานในวงการบันเทิงไปก่อนชั่วคราว เพื่อเธอจะได้เตรียมตัวสำหรับงานแข่งขันปรุงน้ำหอมระดับนานาชาติ เชียนโหรว การแข่งขันปรุงน้ำหอมครั้งนี้สำคัญมากแค่ไหนเธอคงจะรู้ดีแก่ใจ! ทั้งกับความสัมพันธ์กับซูเหิง การกลับมาของเธอ อีกทั้งหลานอวิ้นและสกุลเฉิน…ฉันรู้ว่าความกดดันมันไม่ใช่น้อยๆ แต่ครั้งนี้เธอจะต้องคว้าคะแนนดีๆ กลับมาให้ได้สักรางวัล ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้เธอต้องแข่งกับพี่สาวของเธอด้วย…หมู่นี้พี่สาวเธอยิ่งกำเริบเสิบสานอยู่ นี่คงจะทำให้มันสงบลงได้บ้าง!”
เมื่อได้ยินคำว่าการแข่งขันปรุงน้ำหอม เฉินเชียนโหรวก็บีบมือเข้าหากันไปมา หัวใจของเธอเต้นดัง โครมคราม ด้วยความหนักหน่วง พร้อมกับเกิดความหวังมากมายขึ้น
เธอเฝ้ารอความหวังที่จะมาถึงพร้อมกับการแข่งขันปรุงน้ำหอมอย่างแทบจะอดใจไม่ไหว
ความหวังที่จะได้เหยียบเฉินฝานซิงให้จมโคลนตม!
ความหวังที่เธอจะได้ชนะการแข่งขัน และหยัดยืนขึ้นมาในวงการได้ใหม่อีกครั้ง กลับมาอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมกับคำสรรเสริญและเกียรติยศมากมายเกินคณานับ!
การแข่งขันปรุงน้ำหอมครั้งนี้ เธอและเฉินฝานซิงถูกกำหนดให้ใครคนหนึ่งจะต้องได้ยืนอยู่เหนือก้อนเมฆสูงลิ่ว ส่วนอีกคนจะต้องถูกเหยียบย่ำจนจมปลักตม!
“หนูทราบดีค่ะคุณย่า พี่เขาเองก็เก่งมาก เป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากจริงๆ…”
เจียงหรงหรงพลันขำขึ้นเสียงเย็น “หึ ปีนั้นขนาดการแข่งขันในประเทศยังคิดผลงานที่เข้าท่าออกมาไม่ได้สักอย่าง แถมยังขโมยผลงานของเธอเพื่อหวังจะให้ผ่านไปได้อย่างสกปรกอีก…คนมีประวัติเคยคัดลอกผลงานแบบนั้น จะไปเทียบชั้นกับเธอได้ยังไง!”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เจียงหรงหรงก็ไม่คิดจะปิดบังความดูถูกเหยียดหยามในสายตาของเธอเลยแม้แต่อย่างใด
สีหน้าของเฉินเชียนโหรวเปลี่ยนไปเล็กน้อย มุมปากของเธอกระตุกน้อยๆ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“หลายปีมานี้พี่สาวพัฒนาขึ้นมาก ก่อนหน้านี้สกุลซูถึงได้ชอบใจเธอนัก…”
ความเหยียดหยามในดวงตานั้นยังคงไม่จางไป
ในหัวใจของเธอ ความคิดที่ว่าเฉินเชียนโหรวคือดาวนำโชคของครอบครัวได้หยั่งรากลึกลงไปในจิตใจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
Comments