ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 593 ปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์ / 594 ไม่
ตอนที่ 593 ปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์
ชุดที่แนบร่างอยู่นั้นขับให้ร่างสง่าของเธอได้สัดส่วนงดงาม แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ดึงดูดอีกฝ่ายได้มากที่สุดในโลกไปอย่างไม่ต้องสงสัย
“ผมต้องการคุณจริงๆ”
ป๋อจิ่งชวนตอกย้ำอีกครั้ง เขารวบเอวของเธอแล้วดึงเข้าหาอ้อมกอด ก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วเดินเข้าห้องไป…
เฉินฝานซิงโอบรอบคอเขาไว้แน่น พลางมองไปยังเขาด้วยสีหน้าประหม่า
ท่าที่เช่นนั้นก็ถือเป็นการอนุญาตโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด
ป๋อจิ่งชวนอดก้มลมไปจูบเธออย่างดูดดื่มอีกครั้งไม่ได้ ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังห้องนอน แล้ววางร่างบอบบางลงบนเตียงนุ่ม
ต่อด้วยการโน้มร่างสูงลงไปมองเธอ ตาดวงตาสีนิลที่มีเปลวเพลิงสองดวงลุกโชติช่วงอยู่นั้นจ้องเธอเขม็ง
“ผมต้องการคุณ”
นัยน์ตาสุกใสของเธอสั่นระริก สายตาของเธอสำรวจไปมาบนใบหน้าของเขา
“ปฏิเสธตอนนี้จะเป็นการทำรายบรรยากาศไปหน่อยใช่ไหม” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไพเราะอ่อนหวานทำเอาหัวใจของคนฟังรู้สึกคันยิบๆ
“ปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์”
เพียงประโยคเดียวก็เผยให้เห็นถึงความเผด็จการของอีกฝ่ายได้อย่างหมดเปลือก
สิ้นคำนั้นร่างของเขาก็กดทับลงไปอีกครั้ง
ไฟในห้องยังไม่ถูกเปิด แสงนีออนจากที่ไกลๆ ข้างนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา
เขาแกะผมที่มัดอยู่ข้างหลังของเธอออก เส้นไหมสีเข้มแผ่สยายอยู่บนพื้นเตียง ชุดราตรีที่เธอสวมอยู่นั้นแนบสนิทกับสัดส่วนของร่างกายทุกตารางนิ้ว
เธอสวยจนเขาแทบคลั่ง
-
ป๋อจิ่งชวนป้อนจูบอันดูดดื่มให้เธอไปอีกครั้ง การย้ายที่มาบนเตียงซึ่งเป็นสถานที่ที่อะไรก็เกิดขึ้นได้นั้น ท่าทีของป๋อจิ่งชวนก็ยิ่งทวีความ ‘บ้าคลั่ง’
ปลายนิ้วของเขาเป็นดั่งไฟ ปลายลิ้นของเขาก็เป็นดั่งเปลวเพลิงที่แผดเผา
และทุกพื้นที่บนร่างกายของเฉินฝานซิงก็เป็นดั่งวัตถุไวไฟ ที่แค่ถูกเขาสัมผัสแค่เพียงเล็กน้อย ก็จุดไฟให้กับร่างกายของเธอได้
ความปรารถนาค่อยๆ ถูกปลุกขึ้น ท่ามกลางความมืดมิด เธอจ้องมองชายหนุ่มผ่านแสงไฟสลัวคล้ายกับว่าเธอจะสูญเสียการควบคุมไปอย่างไรอย่างนั้น จู่ๆ หัวใจของเธอก็พลันอ่อนนุ่มลงอย่างปล่อยวาง
สองมือที่ขยำผ้าปูที่นอนด้วยความประหม่าไปก่อนหน้าค่อยๆ คลายออกช้าๆ เธอนอนราบอยู่ข้างใต้ ค่อยๆ ใช้สองมือไล้ขึ้นไปบนสองไหล่ของป๋อจิ่งชวนช้าๆ
นิ้วเรียวเกาะลงตรงผิวคอของเขา สัมผัสเย็นๆ ทำให้การกระทำของเขาหยุดลงเล็กน้อย เขายันกายขึ้นมองเธอ
เฉินฝานซิงขบริมฝีปากเบาๆ นิ้วเรียวเลื่อนลงไปตามลำคอและไล่ไปตามคอเสื้อเชิ้ตของเขา ปลายนิ้วที่สั่นเทาปลดกระดุมของเสื้อเชิ้ตตัวแพงที่ยับยู่อยู่ก่อนแล้วออกไป ในที่สุดเธอก็ปลดกระดุมให้เขาไปได้แล้วหนึ่งเม็ด…
ดวงใจของเธอแทบจะกระดอนออกมาเต้นนอกอก
เมื่อสายตามองเห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและขาวผ่องของป๋อจิ่งชวน เธอก็กลืนน้ำลายลงคอไปอึกหนึ่งด้วยความยากลำบาก
ป๋อจิ่งชวนมองเธออย่างเงียบงัน นัยน์ตาดำขลับสุดลึกล้ำคู่นั้นราวกับแทบจะกลืนกินเธอลงไปอย่างไรอย่างนั้น
ภายในใจของป๋อจิ่งชวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขารู้เพียงว่าผู้หญิงคนนี้ทำได้ทุกอย่าง ทว่าขณะที่อยู่ด้วยกันแค่สองต่อสอง เธอไม่เคยทำอะไรเลยเถิดมาก่อน
แต่เขากลับไม่นึกไม่ฝันเลยว่าวันหนึ่ง จะทำให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มทำเรื่องแบบนี้ก่อนได้
ทว่าในตอนนี้ เธอก็ทำให้เขาประหลาดใจได้อีกครั้ง
“คุณนี่มัน…ปีศาจช่างยั่วที่ชอบทรมานผู้คนดีๆ นี่เอง”
ป๋อจิ่งชวนข่มเสียงต่ำ ทว่าจู่ๆ เขาก็อุ้มเธอให้นั่งขึ้นมา เรือนผมยาวข้างหลังพลิ้วไหวเป็นคลื่นสวย
มือใหญ่จับรอบลำคอของเธอเอาไว้ ก่อนจะหาซิปที่อยู่ด้านหลังของชุดที่เธอสวมอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงมันลงมาช้าๆ
ทันใดนั้นมันก็ถูกดึงลงจนสุด เดรสปาดไหล่ไหลร่วงลงมาจากไหล่ของเธอภายในชั่วพริบตา…
ใบหน้าของเธอร้อนฉ่าขึ้นอีกหลายส่วน เธอหลับตาลงเบาๆ แพขนตาทั้งสองข้างสั่นระริก บ่งบอกถึงความอยู่ไม่สุขและความประหม่าของเธอ
เธอถูกกดลงไปให้นอนราบกับพื้นเตียงอีกครั้ง ตามมาด้วยจูบอันร้อนชื้นของป๋อจิ่งชวนที่ประทับลงบนหน้าผาก หัวไหล่ และกระดูกไหปลาร้า
ตอนที่ 594 ไม่
เธอถูกกดลงไปให้นอนราบกับพื้นเตียงอีกครั้ง ตามมาด้วยจูบอันร้อนชื้นของป๋อจิ่งชวนที่ประทับลงบนหน้าผาก หัวไหล่ และกระดูกไหปลาร้า
“อืม…”
ในที่สุดเธอก็ร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ลมหายใจของป๋อจิ่งชวนเองก็หนักหน่วงขึ้นเช่นกัน
“อา…”
“ป๋อจิ่งชวน…ป๋อจิ่งชวน…”
ความประหลาดใจอันมหาศาลถูกฉาบขึ้นในใจของเขา เธอเป็นดั่งเด็กสาวผู้บริสุทธิ์ที่ไวต่อความรู้สึกเสียจนหน้าตกใจ
บริสุทธิ์…
เขาไม่ใช่พวกหัวโบราณมาตั้งแต่ไหนแต่ไร การที่เขาตามจีบเฉินฝานซิง เขาเองก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะบริสุทธิ์หรือไม่
เธอมีชีวิตเป็นของเธอเอง สมัยวัยรุ่นของเธอ โลกที่ผ่านมาของเธอ ไม่เคยมีเขาอยู่ในนั้น จะเกิดอะไรขึ้น นั้นเป็นเรื่องที่เขาไม่อาจจะกำหนดได้
แค่เจอกันช้าไป ราวกับพลาดอะไรไปตั้งมากมาย
เสียดายก็เสียดาย
แต่ทว่า การตอบสนองของเธอในตอนนี้ทำให้ความหวังอันน้อยนิดผุดขึ้นในหัวใจของเขา
เฉินฝานซิงหันมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ในตอนนั้นดวงตาสุกใสของเธอทั้งลุ่มลึกและพราวระยับอย่างที่เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อน
เขามองไปยังเธอด้วยความประหลาดใจ น้ำเสียงของเขาฟังดูอึมครึมดั่งหมู่เมฆ
“ฝานซิง คุณ…”
เสียงออดตรงประตูแว่วเข้าโสตประสาทของป๋อจิ่งชวน ดึงให้สีหน้าของป๋อจิ่งชวนขุ่นหมองลงทันตา
เฉินฝานซิงเองก็ถูกเสียงออดประตูทำให้ตกใจไม่แพ้กัน ร่างของเธอแข็งทื่อ แววตาค่อยๆ กลับมากระจ่างชัดขึ้นอีกครั้ง
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นไม่เว้นระยะราวกับว่ากำลังจะรีบไปตาย แถมยังได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายของป๋อจิ่งหางดังลอดเข้ามาในประตูห้องอีกต่างหาก
“พี่ชาย เปิดประตูสิ ฉันกับหวันหว่านมาช่วยนายจัดวันเกิดนายแล้ว!”
“พี่ชาย! รีบเปิดประตูดิ! พี่โว้ย หวันหว่านรีบเรียกเข้าสิ!”
“พี่ชายใหญ่…รีบเปิดปาตู กินหนมเค้กเร็ว…”
ดวงตาสุกใสของเฉินฝานซิงจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่ขุ่นมัวลง บนหน้าผากเกลี้ยงเกลานั้นมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาสองเส้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความรู้สึกสงสารที่ดูจะไม่ค่อยเหมาะสมนักผุดขึ้นกลางใจของเฉินฝานซิง เธอรู้สึกว่าป๋อจิ่งชวนทั้งน่าเห็นใจและน่าขำไปในเวลาเดียวกัน
“น้องชายคนนี้ของคุณ…มาเพื่อขัดขวางคุณโดยเฉพาะเลยเหรอ”
ป๋อจิ่งชวนลดสายตาลงมองเธอ นัยน์ตาสีดำถูกเคลือบไปด้วยความไม่สบอารมณ์
เฉินฝานซิงเอื้อมมือไปลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างอับจนหนทาง
“ในเมื่อเขามาฉลองวันเกิดให้คุณ งั้นคุณก็ลงไปเถอะ อย่าให้เขาเสียน้ำใจเลยค่ะ”
ป๋อจิ่งชวนขมวดคิ้ว สองมือโอบรอบเอวของเธอเอาไว้แน่นแล้วดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น
“ไม่”
เหมือนว่าเขากำลังโกรธ หลังจากที่พูดจบเขาก็บีบเอวของเธอเอาไว้แล้วก้มลงไปประกบจูบกับเธออีกครั้ง
เฉินฝานซิงหายใจหอบอย่างฉับพลัน นัยน์ตาสุกใสปรากฏให้เห็นร่องรอยของความยุ่งเหยิง ความหงุดหงิด และการเคลื่อนไหวของเขาทำให้ริมฝีปากสีแดงของเธอเผยอออกอย่างไม่ตั้งใจ
ป๋อจิ่งชวนคลี่ยิ้มขึ้นน้อยๆ เขารีบเข้าไปไล่ต้อนเกี่ยวพันปลายลิ้นในโพรงปากของเธออย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาที่ยากจะอธิบายถูกปลุกขึ้นในร่างกายอีกครั้ง
Comments