ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 511 หญิงร้ายชายเลว / 512 ขุดหลุมดักตัวเองจนชิน

Now you are reading ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย Chapter 511 หญิงร้ายชายเลว / 512 ขุดหลุมดักตัวเองจนชิน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 511 หญิงร้ายชายเลว

เฉินเชียนโหรวส่ายหน้า “ขอโทษนะคะ คุณป้า ท่าทางเมื่อกี้ของพี่เขา…พวกเราก็ไม่รู้ว่าเธอจะกลายเป็นแบบนี้…”

ไช่จิ้งอี๋ส่ายหน้า “ความอาฆาตรุนแรงเกินไป ดีที่สุดท้ายซูเหิงไม่ได้เลือกเธอ”

เฉินเชียนโหรวเม้นริมฝีปาก “ความจริงแล้ว พี่เธอก็เป็นคนดีนะคะ…”

“เอาละ เอาละ เอาแต่ช่วยพูดแทนเธออยู่นั่นแหละ เธอเป็นคนยังไง ใครบ้างจะไม่รู้ โอ๊ะ…คุณย่าของเธอน่าจะมากันแล้ว”

ไช่จิ้งอี๋เงยหน้าขึ้นมาพอดีขณะที่พูด จึงเห็นรถคันหนึ่งที่กำลังขับเข้ามาจากที่ไม่ไกลออกไป ทำให้รีบตัดบทสนทนาที่เกี่ยวข้องกับเฉินฝานซิง

เฉินเชียนโหรวก็เงยหน้าขึ้นมาเช่นกัน เห็นรถคันนั้นกำลังจอดอยู่ใกล้ๆ

เธอรีบกางร่มเพื่อเดินออกไปรับเจียงหรงหรงมาจากรถทันที

ด้านหลัง ตามมาด้วยหยางลี่เวยและเฉินเต๋อฝาน

หยางลี่เวยเอ่ยทักทายไช่จิ้งอี๋ก่อนจะเริ่มบทสนทนาขึ้นมาตรงหน้าประตู

ตอนที่สวี่ชิงจือเดินเข้าไปในสโมสร สีหน้าไม่ค่อยดีนัก จึงปลีกตัวออกไปห้องน้ำก่อน

เฉินฝานซิงจึงหยุดรอเธอตรงทางเดินในห้องโถงใหญ่

ตอนที่ซูเหิงกำลังจะเดินออกมาเร่งทุกคน ก็เห็นเฉินฝานซิงที่หน้าประตูทางเดินเข้าพอดี

“ฝานซิง?”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เฉินฝานซิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับไป เป็นใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย

สีหน้าเธอนิ่งขรึมขึ้นมาถนัดตา

ซูเหิงเอ่ยปากพูดต่อไป

“คิดไม่ถึงเลยว่าเธอก็มาด้วย”

เฉินฝานซิงขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิม

“ทำไมฉันถึงมาไม่ได้”

“ฉัน…”

“นังตัวซวย ทำไมแกถึงได้มาอยู่นี่ คิดจะทำอะไรอีกแล้ว”

ซูเหิงยังไม่ทันพูดจบ เสียงด่าทอจากเจียงหรงหรงก็ดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน

ซูเหิงหันหน้ากลับไปมอง ก่อนจะหันกลับมามองที่เฉินฝานซิงอีกครั้ง คิ้วคู่นั้นเริ่มขมวดแน่นเข้าเรื่อยๆ

“ฝานซิง…ไม่ได้มากับพวกคุณเหรอ”

“คืนนี้มาหารือกันเรื่องงานแต่งของเธอกับเฉินโหรว ฉันจะเรียกเธอมาด้วยทำไม วันๆ ก็เอาแต่จะสร้างปัญหาให้เฉินเชียนโหรว หาเรื่องให้สกุลเฉินไม่หยุดหย่อน เรียกเธอมางั้นเหรอ ฉันคงกลัวว่าตัวเองจะอายุยืนเกินไปล่ะมั้ง”

เจียงหรงหรงพูดด้วยความโมโห ตั้งแต่วินาทีที่ได้เห็นเฉินฝานซิง สีหน้าของเธอก็ดูไม่ดีอีกเลย

เฉินฝานซิงที่กำลังรอคนอยู่จึงอยู่ในท่าที่หันหลังให้กับเจียงหรงหรงพอดี เธอไม่ขยับเขยื้อนตัวแม้แต่น้อย

เฉินเชียนโหรวจ้องมองแผ่นหลังของเฉินฝานซิง ภายในเต็มไปด้วยความได้ใจ

รู้ว่าวันนี้พวกเขามาหารือเรื่องงานแต่งระหว่างเธอกับซูเหิง ไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจของเฉินฝานซิงจะรู้สึกแย่ขนาดไหน

ถึงแม้เมื่อครู่จะพูดราวกับไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก แต่ในใจของเธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ

นั่นเป็นแฟนหนุ่มที่เธอหมายหมั้นปั้นมือมาตั้งหลายปีเลยนะ รู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดได้อย่างไร

เหอะ…

เฉินฝานซิง แม้แต่ผู้ชายของตัวเองก็รักษาไว้ไม่ได้ แถมยังเคยเป็นชายหนุ่มที่มีความหมายมากที่สุดสำหรับเธออีก เธอจะนั่งเฉยๆ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยได้ยังไง

“งั้นเหรอ งั้นก็น่าเสียดายจริงๆ”

น้ำเสียงเย็นชาค่อยๆ ดังขึ้น เฉินฝานซิงหันหน้ามาช้าๆ สายตามองไปทางเจียงหรงหรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“ขอโทษด้วยนะ ที่พอเห็นหน้าของฉันแล้ว คุณก็อายุสั้นลงไปอีกหลายปี”

“แก…แกมันหลานอกตัญญู”

เจียงหรงหรงรู้สึกจริงๆ ว่า ไม่ช้าก็เร็ว สักวันหนึ่งเธอคงจะโกรธเฉินฝานซิงจนอกแตกตายเข้าจริงๆ

เฉินฝานซิงยังคงไม่แยแส พูดขึ้นต่อด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “ซูเหิงจะแต่งงานกับเฉินเชียนโหรวแล้วเหรอ”

เจียงหรงหรงหรี่ตามองเธอด้วยท่าทางระแวดระวัง “ทำไม แกคิดจะทำอะไรอีก”

เฉินฝานซิงแสยะยิ้ม “ฉันจะทำอะไรได้ ซูเหิงกับเฉินเชียนโหรวได้เลงเอยกันถือเป็นเรื่องดี ฉันก็แค่รู้สึกดีใจด้วยก็เท่านั้น”

ใบหน้าที่มองด้วยความคาดหวังเล็กน้อยของซูเหิงฉายประกายแห่งความผิดหวังอย่างมหันต์ไปชั่วขณะ เขาเม้มริมฝีปากพลางมองเฉินฝานซิงด้วยแววตาที่ซับซ้อน

ขณะที่พูด เฉินฝานซิงก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นไปด้วย

“หญิงร้ายชายแลวในที่สุดก็ต้องอยู่ด้วยกัน ฉันตั้งตารอเลยว่าพวกเขาสองคนจะครองรักกันหวานชื่นได้ขนาดไหน…”

ตอนที่ 512 ขุดหลุมดักตัวเองจนชิน

สิ้นเสียงของเฉินฝานซิง สีหน้าของทุกคนก็อึมครึมลงอย่างกะทันหันพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างออกไปก็เพียงแค่แววตาเท่านั้น ไช่จิ้งอี๋โกรธจนหน้าซีดเผือด พลันหันไปมองทางเจียงหรงหรงแวบหนึ่ง

เจียงหรงหรงที่ถูกไช่จิ้งอี๋หันมามองด้วยสายตาแบบนั้น จากเดิมทีที่สีหน้าก็ย่ำแย่อยู่แล้ว ประกอบกับความเสียหน้านี้ ความโกรธภายในใจจึงลุกโชนหนักกว่าเดิมราวกับราดน้ำมันลงบนกองไฟ

สิ่งที่ควรจะด่าก็ด่าไปหมดแล้ว เฉินฝานซิงก็ยังคงดื้อด้าน ทั้งยังแข็งข้อหนักขึ้นในทุกๆ ครั้ง

“เธอ…เธอนี่มัน…ไม่มีใครสั่งสอนจริงๆ”

เฉินฝานซิงแสยะหัวเราะ “ใช่สิ ฉันไม่มีคนสั่งสอน คุณย่าที่เคารพรักของฉัน…”

“พรวด…”

หลังจากเฉินฝานซิงพูดจบ สวี่ชิงจือที่นิ่งเงียบมาตลอดก็กลั้นขำเอาไว้อยู่

ไม่มีใครสั่งสอนงั้นเหรอ

ประโยคนี้หลุดออกมาจากปากผู้ปกครองอาวุโสสุดในบ้านสกุลเฉินอย่างเจียงหรงหรง ช่างเป็นการประชดประชันที่เจ็บแสบดีเสียจริง

เพราะอยากจะรักษาหน้าตาตัวเองต่อหน้าไช่จิ้งอี๋ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้อับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

สีหน้าของเจียงหรงหรงซีดขาว

“ถ้าหากเธอตั้งใจมาหาเรื่อง ก็รีบไสหัวไปซะ ทางที่ดีทำตัวสงบเสงี่ยมหน่อย อย่าสร้างความเดือดร้อนให้กันนักเลย”

เฉินฝานซิงหรี่ตามองเจียงหรงหรงปราดหนึ่ง สุดท้ายก็เหลือบไปมองใบหน้าของซูเหิง ก่อนจะกล่าวคำว่า “ยินดีด้วยนะ” ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเบาๆ แล้วรีบเก็บสายตากลับมาทันที

เพราะว่าซูเหิงยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเจียงหรงหรงและคนอื่น ส่วนเฉินฝานซิงยืนอยู่ด้านหน้า ดังนั้น ทุกคนจึงไม่มีใครเห็นสีหน้าตอนที่เธอมองซูเหิง

ทว่าสีหน้าของซูเหิงกลับมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เขาเม้มรีมฝีปากเรียวบาง มือที่แนบลำตัวทั้งสองข้างกำแน่น

แต่เฉินฝานซิงกลับไม่มีอาการผิดปกติใดๆ พูดจบก็เดินเข้าไปยังทางเดินด้านใน

ปรากฏว่ายังไม่ทันก้าวพ้นสองก้าว ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวไม่ชอบมาพากล ที่สำคัญกว่านั้นก็คือความรู้สึกมีตัวตนอย่างแรงกล้าที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ฝีเท้าของเธอค่อยๆ ชะงักลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองด้านหน้า

ตอนที่เห็นเงาร่างสูงตระหง่านที่คุ้นชินนั้น เฉินฝานซิงก็รู้สึกชายุบยิบไปทั้งหัวขึ้นมากะทันหัน มุมปากกระตุกเองอย่างไม่อาจควบคุม

ส่วนป๋อจิ่งชวนที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้ ดวงตาดำขลับดูลึกซึ้งคู่นั้นของเขากำลังจ้องมองมาที่เธอ พลางแผ่กระจายรังสีความอันตรายออกมาจนทำให้เฉินฝานซิงถึงกับร้องในใจว่าแย่แล้ว

ขณะนั้นเอง สวี่ชิงจือก็รีบยกข้อศอกขึ้นมากระทุ้งแขนเฉินฝานซิงเบาๆ พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอแล้วกระซิบกระซาบ

“ผู้ชายคนนั้นของเธอรู้สึกเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ นะ เธอไปทำเรื่องอะไรให้เขาไม่พอใจไว้หรือเปล่า”

เฉินฝานซิงได้แต่เม้มริมฝีปาก

ก็ใช่น่ะสิ เรื่องใหญ่เลยละ

ทันใดนั้นเอง ป๋อจิ่งชวนก็เดินย่างสามขุมเข้ามาด้วยเรียวขาที่เรียวยาวคู่นั้น

ใบหน้าของเฉินฝานซิงเต็มไปด้วยความสับสนลังเล

ทว่า ในระหว่างที่ป๋อจิ่งชวนกำลังจะเข้าใกล้เธอนั้น ไหล่ของเฉินฝานซิงก็โดนใครบางคนชนเข้าอย่างแรงกะทันหัน เธอที่ไม่ได้ทันระวังตัวจึงเซเสียหลักไปทางสวี่ชิงจือ

สวี่ชิงจือรีบยื่นมือไปประคองเธอเอาไว้ ทำให้หลังของตัวเธอเองก็โดนกระแทกไปติดกับกำแพงตรงทางเดินไปด้วย

ป๋อจิ่งชวนค่อยๆ ชะลอฝีเท้า นัยน์ตาดำทมิฬที่ดูลึกล้ำมีความอันตรายแผ่กระจายไปทั่วแววตาในชั่วพริบตา

ทว่า ผู้ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องกลับไม่รู้อะไรเลย เจียงหรงหรงเดินดุ่มเข้าไปหาป๋อจิ่งชวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มชื่นมื่นพร้อมกับยื่นมือออกไปหาเขา

“ประธานเครือป๋อซื่อ สวัสดีค่ะ ฉันเป็นประธานของหลานอวิ้น พิธีรับตำแหน่งคราวก่อนของคุณ ฉันก็ไปเข้าร่วมด้วย ประธานของเครือสกุลป๋อยังหนุ่มยังแน่นจริงๆ”

ป๋อจิ่งชวนมองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบปราดหนึ่ง ลึกลงไปในดวงตาที่มืดมิดคู่นั้น หลั่งไหลไปด้วยสติปัญญาที่ฉลาดล้ำลึกไม่อาจคาดเดา

ดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด