ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 561 ทุกข์ร้อน / 562 กลัวเธอ
ตอนที่ 561 ทุกข์ร้อน
และทุกกริยาท่าทางของเธอในคืนนี้ก็ดูเหมือนจะกำลังแคร์ซูเหิงอยู่จริงๆ
ซูเหิงคบกับเธอมาแปดปี บวกกับที่เคยรู้จักมักคุ้นกันตั้งแต่เด็กอีก สำหรับเฉินฝานซิงแล้ว ซูเหิงคงจะเป็นคนคนหนึ่งที่มีความหมายมากที่สุดสำหรับเธอ!
ก่อนหน้านี้เธอเคยทั้งรักทั้งแคร์ซูเหิงมากแค่ไหน ยังไม่ทันจะกี่เดือน เธอจะไปมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับชายอื่นได้เร็วขนาดนั้นได้อย่างไร
ความรักและความหลงใหลที่เฉินฝานซิงมีต่อซูเหิง เธอเข้าใจมันดีกว่าใคร!
ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่หลอกใช้ซูเหิงมาเล่นงานเฉินฝานซิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
“เรื่องในคืนนี้ ฉันว่าประธานป๋อแค่ไว้หน้าเฉินฝานซิงเท่านั้นแหละ ยังไงซะ เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง สำหรับเขา เงินสองร้อยล้านแทบจะไม่มีค่าอะไรเลย หากต้องทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งขายขี้หน้าเพราะเงินสองร้อยล้าน ฉันว่าเขาคงทำไม่ลงหรอกจริงไหม เรื่องแบบนี้ติดตัวผู้ชายคนไหนไปมันคงเป็นความเสียหายที่น่าอายจนไม่กล้าเอาไปบอกใคร!
เรื่องแบบนั้นคงไม่มีใครกล้าทำหรอก แค่เฉินฝานซิงไปกระตุกขนเสือแล้วรีบถอยออกมาแบบนี้ก็นับว่ากล้ามากแล้ว”
คำพูดของฟ่านหรูอวิ๋นทำให้ความกังวลในใจของเฉินเชียนโหรวบรรเทาลงได้อีกครั้ง
แต่จะไม่ป้องกันเอาไว้เลยก็ไม่ได้
สีหน้าของเธอค่อยๆ เคร่งขรึมลงทีละน้อยประหนึ่งกำลังใช้ความคิด
เพียงไม่นาน ซูเหิงก็ได้ขับรถเข้ามา
สิ่งแรกที่เฉินเชียนโหรวทำหลังจากขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว นั่นก็คือการกุมมือของซูเหิงเอาไว้
“เป็นอะไรไป เชียนโหรว”
“พี่เหิง วันนี้ฉันไม่กลับบ้านนะคะ เราไปที่คฤหาสน์ของพี่กันดีไหม”
“พรุ่งนี้ก็จะเป็นงานหมั้นของเราแล้ว แบบนี้มันดูไม่ค่อยจะเหมาะไม่ใช่เหรอ”
เฉินเชียนโหรวส่ายหน้า “ไม่เห็นมีอะไรไม่เหมาะสมนี่คะ พี่เหิง วันนี้ฉันเสียใจมากเลยนะคะ ฉันอยากอยู่กับพี่…”
จนถึงตอนนี้เธอยังคงลืมสายตาที่ซูเหิงมองเฉินฝานซิงในงานประชุมไม่ลง
ตอนนี้เขาเป็นเบี้ยตัวสำคัญที่สุดของเธอ เธอจะยอมให้เฉินฝานซิงมาคาบซูเหิงกลับไปได้ยังไง!
เมื่อเห็นเฉินเชียนโหรวมีท่าทีทุกข์ร้อนเช่นนั้น ความรู้สึกผิดก็ประดังกันเข้ามาในใจของซูเหิง เขาพยักหน้ารับแล้วเคลื่อนรถมุ่งตรงไปยังคฤหาสน์
แค่เหยียบเข้ามาในประตู เฉินเชียนโหรวก็คว้าซูเหิงเข้ามากอดไว้แนบแน่นเสียจนทั่งร่างของเธอแนบสนิทเข้ากับร่างของอีกฝ่าย
ซูเหิงถูกเธอโถมตัวเข้าหาจนต้องทิ้งร่างเข้ากับฝาผนังอย่างไม่ได้ตั้งตัว
“เชียนโหรว...”
“พี่เหิง...” เฉินเชียนโหรวเบียดเข้าหาอกแกร่งของชายหนุ่ม สองมือปลดเนคไทและกระดุมเสื้อสูทของชายหนุ่มอย่างรีบร้อน
“เชียนโหรว เธอเป็นอะไรไป”
ซูเหิงคว้ามือของเฉินเชียนโหรวเอาไว้ พลางก้มลงมองเธออย่างไม่เข้าใจ
เฉินเชียนโหรวรับรู้ได้ถึงคำปฏิเสธของอีกฝ่าย สีหน้าของเธอจึงดูเศร้าหมอง หยาดน้ำตาเอ่อล้นขึ้นตรงขอบตา
“พี่เหิง พรุ่งนี้เราก็จะแต่งงานกันแล้วใช่ไหมคะ”
“อื้ม พรุ่งนี้หลังจากที่เราไปจดทะเบียนที่สำนักกิจการพลเรือน แค่นี้เราก็ถือว่าเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องแล้ว”
เธออิงแอบเข้าหาอ้อมกอดของซูเหิง ก่อนจะบีบน้ำตาออกมาพลางพูดว่า “แต่ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง พี่เหิง พี่รักฉันรึเปล่าคะ”
ซูเหิงมุ่นคิ้วมองเธอ “เด็กโง่ ฉันเพิ่งจะขอเธอแต่งงานไปนะ ฉันจะไม่รักเธอได้ไงกัน ฮะ”
“แต่ว่า…แต่ว่าคืนนี้พี่เขาเป็นแบบนั้น…พี่หวั่นไหวบ้างไหม”
สีหน้าของซูเหิงแข็งทื่อ จู่ๆ เขาก็ไร้ปฏิกิริยาไปชั่วขณะ
“พี่เหิง พี่…” เฉินเชียนโหรวมองเขาด้วยสีหน้าระทมทุกข์
“ระหว่างฉันกับพี่สาวของเธอมันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้หัวใจตัวเองดีว่าคนที่ฉันรักคือเธอ คำที่ฟ่านหรูอวิ๋นพูดวันนี้ไม่ผิดเลยสักนิด หากเกิดรักคนสองคนขึ้นมาพร้อมกัน ก็จงเลือกคนที่สอง หากฉันรักเฉินฝานซิงจริงๆ ฉันก็คงรักเธอไม่ได้อีก นี่ก็พิสูจน์ได้แล้วว่า ในใจของฉัน เธอสำคัญกับฉันมากกว่าพี่สาวของเธอ”
เฉินเชียนโหรวมองเขาอย่างซาบซึ้ง
ซูเหิงเสริมขึ้นอีกครั้ง “ดังนั้น เธอไม่ต้องคิดมากไปเอง รออีกแค่คืนเดียว พรุ่งนี้เราก็จะไปจดทะเบียนกันแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องเสียใจแบบนี้อีกไง”
มือของเฉินเชียนโหรวเริ่มลงมือแกะเนคไทของซูเหิงอีกครั้ง นัยน์ตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความกระดากอายสองส่วน แต่อีกแปดส่วนคือความเย้ายวน พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“พี่เหิง ฉันรอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวหรอก ฉันต้องการพี่เดี๋ยวนี้เลย ต้องการให้พี่เติมเต็มฉัน ทำให้ฉันรู้สึกถึงการมีอยู่ของพี่อย่างชัดเจน ฉันถึงจะวางใจ…”
ตอนที่ 562 กลัวเธอ
เฉินเชียนโหรวดวงตาหยาดเยิ้มดั่งเส้นไหม ลมหายใจที่แผดเผาเป่ารดลงบนจมูกของเขา กลิ่นน้ำหอมกลายเป็นสิ่งกระตุ้นไปในยามนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
โดยเฉพาะคำพูดคำจาที่ฟังดูใจกล้าของเธอ ทำเอาส่วนล่างของซูเหิงมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นแทบจะในทันที
“พี่เหิง...”
เฉินเชียนโหรวเรียกเขาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนอีกครั้ง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้น และส่งริมฝีปากสีชาดของตนขึ้นไป
สองมือนุ่มปลดเข็มขัดของซูเหิงอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะสอดมือเข้าไปเหมือนปลาตัวหนึ่งแล้วกอบกุมส่วนแข็งขืนและร้อนผ่าวนั้นเอาไว้
ซูเหิงหายใจผิดจังหวะในทันใด เฉินเชียนโหรวแลบลิ้นเปียกชื้นและยืดหยุ่นออกมาเลียลงบนกลีบปากของเขา ก่อนจะครางขึ้นเสียงแผ่วแล้วเคลื่อนกายไปมา เนินอกนุ่มที่นูนออกมาเคล้าคลึงกับร่างกายของเขาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
สุดท้ายสติสัมปชัญญะของขาดลง เขาถูกเฉินเชียนโหรวปลุกเร้าจนร้อนรุ่มไปทั้งกาย เบื้องล่างเองก็คับแน่นเสียจนปวดหนึบ เขารวบเอวบางอ่อนนุ่มของเฉินเชียนโหรวเข้ามาในคราเดียว อ้าปากกลืนกินเรียวลิ้นของเฉินเชียนโหรวเข้าปากไปอย่างดุเดือด
“อื้ม...พี่เหิง...”
เมื่อได้รับการตอบสนอง เฉินเชียนโหรวก็ยิ่งบดเบียดเข้าหาร่างของอีกฝ่ายตามอำเภอใจ ซูเหิงนวดคลึงไปตามเรือนกายของเธอ ทั้งยังเผลอเอ่ยออกมา
“เชียนโหรว เธอนุ่มมือดีจริงๆ!”
“หึ อื้ม...” เฉินเชียนโหรวเผยยิ้มเย้ายวน เธอนำมือของซูเหิงขึ้นมาครอบครองทรวงอกของตัวเองเอาไว้
“ตรงนี้ล่ะคะ”
ซูเหิงก้มลงมองใบหน้าสุดยั่วยวนของเฉินเชียนโหรวในขณะนี้ด้วยสีหน้าตื่นเต้น แล้วออกแรงขยำสองครั้ง เรียกสายตาดึงดูดได้จากเฉินเชียนโหรว
ห้องที่เงียบสงบถูกปกคลุมไปด้วยเสียงอันคลุมเครือที่แว่วออกมาจากความแนบชิดของบุคคลทั้งสอง เพียงไม่นาน เสียงน่าอายก็ดังขึ้นให้ได้ยิน
เสียงที่ขาดความยับยั้งชั่งใจของเฉินเชียนโหรวเปล่งดังขึ้นในห้องอย่างไม่นึกละอาย
“อา…อืม…พี่เหิง แน่นมาก คับมากเลย…อ๊า! สุดยอดไปเลย…อ๊าๆ แบบนั้นแหละ อย่าหยุด…”
เฉินเชียนโหรวกอดรัดเขาไว้แน่น เมื่อนึกถึงการกระทำของเฉินฝานซิงที่ทำไปเพราะหึงหวงซูเหิงในคืนนี้แล้ว ความสุขก็ล้นปรี่ไปทั้งกายและใจ
เฉินฝานซิง ผู้ชายที่เธอเคยให้ความเชื่อใจ ถึงกับจะฝากทั้งชีวิตไว้ให้คนนั้น ตอนนี้เขากำลังหลงเธอเสียจนโงหัวไม่ขึ้น!
“พี่เหิง...พี่เหิง พี่รู้สึกดีไหมคะ พี่สาวทำให้พี่มีความสุขได้แบบนี้รึเปล่า หืม? พี่เหิง?”
ซูเหิงผ่อนแรงกระทำลงไปชั่วอึดใจ ก่อนจะถูกสัญชาตญาณของร่างกายสั่งให้เขาขยับต่อไป
“รู้สึกดี รู้สึกดีมาก…”
เขาตอบ แต่ทว่าเพราะเฉินเชียนโหรวได้เรียกสติเขาไปเมื่อครู่ พริบตาเดียวภาพใบหน้าอันงดงาม เย็นชาและสวยสง่าของเฉินฝานซิงก็ได้ปรากฏขึ้นในสมองของเขา
ความเยือกเย็นโอหังที่แผ่ออกมาจากร่างกายนั้น เสน่ห์ในแบบผู้หญิงของเธอที่ยากจะหาใครเปรียบเหมือน พอตอนนี้มาคิดๆ ดูแล้ว มันก็ชวนให้หลงใหลเป็นอย่างมาก
เขาไม่เคยที่จะได้สัมผัสเธอมาก่อน จึงพาลทำให้นึกว่าเธอนั้นหัวโบราณอยู่เสมอมา หากไม่ถึงวันแต่งงาน เธอก็คงไม่ยอมให้เขาได้สัมผัสเธอได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นสำหรับเฉินฝานซิงแล้ว เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลย
หากจะพูดว่าเคารพเธอ พูดว่ากลัวการใกล้ชิดกับเธอจะถูกเสียกว่า ผู้หญิงที่ทำตัวเย็นชาและสูงส่ง แต่งตัวเป็นงานเป็นการ เคร่งขรึมไร้ชีวิตชีวาไปวันๆ แบบนั้น จะให้เขาทำอะไรเธอได้อย่างไร…
น่าเอ็นดูสู้ผู้หญิงขี้อ้อนที่รู้วิธีเอาอกเอาใจผู้ชายอย่างเฉินเชียนโหรวได้เสียที่ไหน
เพียงแค่ในตอนนี้ การที่เธอมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยความสวยงามที่ทำให้เขาต้องตกตะลึงครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างดึงดูดความสนใจเขาได้มากเสียจริง
มนุษย์เพศชายนั้นเกิดมาพร้อมความอยากเอาชนะ ผู้หญิงที่งดงามแข็งแกร่งและเย็นชาปานน้ำแข็งแบบนั้นอย่างเฉินฝานซิง แค่คิดว่าเธอจะทำสีหน้าอย่างไรหากความเยือกเย็นบนร่างกายของเธอถูกกำจัดออกไป…
“อ๊ะ…พี่เหิง...แรงจังเลย…สุดยอดมาก…”
ยิ่งซูเหิงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงเท่าไหร่ การกระทำของเขาก็หนักหน่วงไปตามกัน เรียกให้เฉินเชียนโหรวกรีดร้องเสียงแหลมออกมาด้วยความสุขสม!
ทว่าสิ่งที่ผุดขึ้นในสมองของซูเหิงตั้งแต่แรกเริ่มนั้นกลับเป็นดวงหน้าเล็กๆ ที่แสนเย็นชานั้น…
Comments