ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 657 ที่ไหนก็มีเธอ / 658 สดใสไร้เดียงสา
ตอนที่ 657 ที่ไหนก็มีเธอ
“ฝานซิง…”
เมื่อได้ยิน เฉินฝานซิงก็หันไป
มองไปทางพระมเหสีมาทิลด้าแล้วพยักหน้าน้อยๆ
ผู้คนในงานต่างก็พากันหันไปมอง เพียงแต่ความสนใจของคนส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่บนตัวพระมเหสีมาทิลด้า
แต่เป็นที่ด้านหลังของเธอ ชายหนุ่มหล่อเหลารูปร่างสูงสง่าสองคนนั้น
พระมเหสีมาทิลด้าจับมือเฉินฝานซิงด้วยท่าทางสนิทสนมม
“มาสิ เราจะแนะนำให้เธอรู้จัก นี่คือลูกชายทั้งสองคนของเรา มิเชลและอามอส”
มิเชลและอามอสก้าวมาข้างหน้าทีละคน เพื่อทักทายเฉินฝานซิงอย่างสุภาพบุรุษ
เฉินฝานซิงหัวใจเต้นตึกตัก ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินพระมเหสีมาทิลด้าพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“พวกเขาทั้งสองคนต่างก็ยังไม่มีคู่ครอง ชอบคนไหนล่ะ”
เมื่อประโยคนี้ออกมา ทั้งงานก็พากันส่งเสียงฮือฮา
เฉินเชียนโหรวและอันลี่น่าที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็หัวใจเต้นระรัว
คำพูดนี้ของพระมเหสีมาทิลด้า บ่งบอกชัดเจนว่าอยากจะเก็บเฉินฝานซิงไว้เป็นลูกสะใภ้ของตัวเอง
สายตาพวกเธอจ้องเขม็งไปที่เฉินฝานซิง ราวกับเกรงว่าเธอจะเลือกใครคนใดคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆ
ทั้งสองคนล้วนแต่เป็นเจ้าชาย ทั้งยังหน้าตาหล่อเหลามีสง่า ไม่ว่าเฉินฝานซิงเลือกใคร ก็จะได้กลายเป็นคู่ครองของเจ้าชาย แบบนี้ทำให้ทั่วทั้งโลกอิจฉาได้เลยทีเดียว
แม้ว่าซูเหิงเขาจะดีเลิศเลอมากแค่ไหน แต่จะสู้เจ้าชายได้อย่างไรกัน
เฉินฝานซิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ขอบพระทัยในพระประสงค์ดีของพระมเหสี”
เธอรู้ดีว่าพระมเหสีมาทิลด้ากำลังช่วยเหลือเธอ
ในประเทศนี้ ทุกคนต่างก็หวังว่าตัวเองจะได้รับความเคารพนับถือ รวมไปถึงความคิดและการตัดสินใจด้วย
พวกเขาไม่มีทางยอมปล่อยให้คนรอบข้างมากำหนดควบคุมเรื่องของตัวเองรวมไปถึงคนที่สนิทใกล้ชิดกับตัวเองที่สุดอย่างแน่นนอน ถึงแม้ว่าจะเป็นการทำเพราะหวังดีกับพวกเขาก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ได้เหมือนกัน
องค์ชายทั้งสองต่างก็มองมาที่เฉินฝานซิง ดวงตาลึกซึ้งฉายให้เห็นความชื่นชมและตื่นเต้นดีใจอย่างไม่ปิดบัง
เฉินฝานซิงเพียงแต่พยักหน้าให้พวกเขาน้อยๆ จากนั้นก็ถูกพระมเหสีพาตัวไป จัดเตรียมที่นั่งระดับพิเศษเอาไว้ให้
ส่วนเฉินเชียนโหรวและอันลี่น่าก็หาที่นั่งที่ว่างๆ นั่งลงมองดูเฉินฝานซิงที่นั่งร่วมโต๊ะกับพระมเหสี เจ้าหญิงแอนนิโกลชะโงกตัวผ่านคนที่นั่งคั่นกลางมาคุยกับเฉินฝานซิง เจ้าชายทั้งสองพระองค์ต่างก็มองน้องสาวของตัวเองด้วยความรักใคร่เอ็นดู
พวกเธอถึงกับสามารถมองเห็นสายตาที่องค์ชายทั้งสองมองไปที่เฉินฝานซิง จากแรกเริ่มที่ห่างเหินและมีมารยาทค่อยๆ กลายเป็นความสนิทสนมขึ้นมา
ชายต่างประเทศ ดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นช่างน่าดึงดูดคนที่สุดแล้ว
ไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเองแม้แต่น้อย
ไม่เพียงแต่คนอื่นที่รู้สึกได้ คนที่ฉลาดอย่างเฉินฝานซิงจะสัมผัสไม่ได้ได้อย่างไรกัน
เพียงแต่ต้องถอนหายใจที่ไม่อาจเคยชินกับความกระตือรืนร้นร้อนแรงของชาวต่างชาติได้
เธอแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจสายตาร้อนแรงสองคู่นั้น แล้วหันหน้าไปคุยกับแอนนิโกลด้วยหวังจะหลีกเลี่ยง
ซิ่วเหวินที่นั่งอยู่ข้างแอนนิโกลก็จ้องมองใบหน้าของเฉินฝานซิงอยู่ตลอดเวลา บนใบหน้างดงามที่เย็นชาแฝงไว้ซึ่งอารมรณ์ที่นิ่งเฉยจนยากจะสังเกต
ขณะนั้นเอง พระมเหสีมาทิลด้าไม่รู้ว่าคุยไปถึงเรื่องงานเลี้ยงฉลองประเทศยูเครนช่วงเดือนตุลาคมได้อย่างไร กำลังหารือกันว่าหนึ่งในองค์ชายทั้งสอง ใครจะเป็นคนไปร่วมงานดี สุดท้ายก็ตัดสินใจให้มิเชล พระโอรสคนโตไป
ปรากฏว่าแอนนิโกลกลับยกมือขึ้นสูงพลันพูดด้วยท่าทีตื่นเต้น
“หม่อมฉันก็ไปด้วย หม่อมฉันก็จะไปด้วย”
พระมเหสีมาทิลด้ามองเธอด้วยสายตาที่ทั้งเอ็นดูและระอาปราดหนึ่ง “ที่ไหนก็มีเธอ”
แอนนิโกลมุ่ยปาก “ก็อยากไปนี่นา”
มิเชลมองไปที่แอนนิโกลด้วยความเอ็นดูแล้วพูดยิ้มๆ “ให้น้องไปเถอะ ไม่อย่างนั้นวังนี้คงจะถูกเธอพังหมดแน่”
สีหน้าพระมเหสีมาทิลด้าเต็มไปด้วยความจนปัญญา “ไม่ใช่เพราะถูกพวกเธอตามใจจนเคยตัวหรืออย่างไร”
ตอนที่ 658 สดใสไร้เดียงสา
มิเชลอมยิ้มเล็กน้อย จากนั้นสายตาก็มองไปทางเฉินฝานซิง “คุณผู้หญิงเฉิน ไม่ทราบว่าผมมีเกียรติที่จะเชิญคุณเป็นคู่ไปร่วมงานเลี้ยงฉลองประเทศยูเครนด้วยกันได้หรือไม่”
เฉินฝานซิงดื่มน้ำหนึ่งอึกด้วยท่าทางนิ่งเฉย ก่อนจะยิ้มอย่างลำบากใจ “ขอประทานอภัย องค์ชายมิเชล เวลานั้น…หม่อมฉันคงจะมีคู่แล้ว”
หลังจากที่ประโยคนี้ออกมา ใบหน้าของมิเชลก็เผยให้เห็นถึงความผิดหวังออกมาในพริบตา แต่ว่าก็เรียกสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
“ความหมายของคุณก็คือ…งานเลี้ยงฉลองประเทศยูเครน คุณก็ไปด้วยหรือ”
แอนนิโกลและซิ่วเหวินก็มองไปทางเฉินฝานซิงด้วยเช่นกัน
ไม่ว่าอย่างไร นั่นก็เป็นงานเลี้ยงฉลองระดับประเทศ ผู้ที่ได้รับเชิญจะต้องเป็นคนชั้นระดับสูงของแต่ละประเทศเท่านั้น เธอจะเข้าร่วมด้วย อย่างนั้นแล้วสถานะของเธอคืออะไรกันแน่
“ฉันเพียงแค่ได้รับเชิญให้ไปแสดงในงาน”
“โอ้พระเจ้า คุณ…คุณยังได้ไปแสดงที่งานเลี้ยงด้วยเหรอเนี่ย” แอนนิโกลร้องออกมาด้วยความตกใจ
แววตาของเจ้าชายทั้งสองพระองค์ร้อนแรงขึ้นกว่าเดิม แอนนิโกลพูดต่อ
“หรือว่าผู้หญิงจีนอย่างพวกคุณจะเป็นอย่างที่ซิ่วเหวินพูดแบบนั้นจริงๆ ดนตรีหมากรุกพู่กันจีนวาดภาพทำเป็นหมดทุกอย่างเหรอ”
“ก็ไม่ใช่ทั้งหมด…”
“แต่เธอก็คือผู้หญิงแบบนั้นใช่ไหม” จู่ๆ ท่าทางของแอนนิโกลก็จริงจังขึ้นมาถนัดตา พลันจ้องไปที่เฉินฝานซิงด้วยสีหน้าระวังตัวแล้วเอ่ยขึ้น
“อย่างนั้นเธอต้องอยู่ให้ห่างจากพี่ซิ่วเหวินหน่อยนะ เขาชอบผู้หญิงตะวันออกที่ผมดำตาดำมีความสามารถทั้งดนตรีหมากรุกพู่กันจีนวาดภาพรอบด้านอย่างคุณที่สุดแล้ว”
เฉินฝานซิงเพียงแต่กระตุกมุมปากเบาๆ เจ้าหญิงแอนนิโกลคนนี้ ช่าง…สดใสไร้เดียงสาจริงๆ
“แอนนิโกล!”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชาของซิ่วเหวินเอ่ยเรียกแอนนิโกลเพียงคำเดียว แอนนิโกลก็หันไปมองใบหน้าเฉยชาของเขาพลันบุ้ยปากด้วยความน้อยใจ
“พระองค์ทรงกริ้วอะไรอีก หรือที่หม่อมฉันพูดไม่ถูกหรือยังไง อ๋อ…เพราะว่าหม่อมฉันพูดถูก พระองค์จึงอายจนโกรธใช่ไหมล่ะ”
ใบหน้าหล่อเหลาเยือกเย็นใบนั้นของซิ่วเหวินแทบจะเป็นสีหน้าที่เย็นชาจนถึงขีดสุดของชายชาวตะวันออกก็ว่าได้ นัยน์ตาสีดำลึกล้ำ ความเฉยเมยและความโกรธภายในปิดอย่างไรก็ปิดไว้ไม่อยู่
“ตาทึ่มเย็นชา”
เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นชาจากตัวเขา แอนนิโกลก็โกรธจนตาแดง ยื่นแขนออกไปชกที่ไหล่เขาหนึ่งหมัด
“แอนนิกโกล อย่าเอาแต่ใจ” พระมเหสีมาทิลด้าส่งเสียงดุเบาๆ
ลูกสาวคนนี้ ถูกพวกเขาตามใจจนเสียคนหมดแล้ว
“เชอะ”
แอนนิโกลหน้าบูดบึ้ง ลุกขึ้นแล้วถลึงตาใส่ซิ่วเหวินที่อยู่ข้างๆ หนึ่งทีก่อนจะส่งเสียงกระฟัดกระเฟียดออกมาอย่างแรงแล้ววิ่งออกไป
เฉินฝานซิงหันไปมองทางซิ่วเหวินกลับเห็นเขาหน้านิ่ง แต่ก็ลุกขึ้นมา “ขอประทานอภัย กระหม่อมไปดูองค์หญิงก่อน”
พระมเหสีมาทิลด้าได้แต่ถอนหายใจ ส่วนซิ่วเหวินก็หันหลังเดินออกไป
“ชิ ตัวซวย ไปที่ไหนก็ก่อเรื่องวุ่นวายได้ตลอด”
เมื่อเห็นสถานการณ์บริเวณที่นั่งเจ้าภาพ อันลี่น่าก็แค่นหัวเราะออกมา ในที่สุดสีหน้าก็ดูดีขึ้นมาบ้างแล้ว
สุดท้ายก็ละสายตาออกมาด้วยความพอใจ ได้ยินผู้คนรอบๆ หลายคนกำลังพูดคุยกันเรื่องเทศกาลชีซีในวันพรุ่งนี้
เทศกาลชีซี คือวันแห่งความรักของประเทศจีน
อันลี่น่าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างระอา “ทำไมวันแห่งความรักของต่างประเทศ คนประเทศเราฉลองกันจริงจังขนาดนั้น พอถึงเทศกาลชีซีของพวกเราเอง ที่นี่แม้แต่คลื่นก็ไม่ค่อยจะมีเลย ช่างน่าเศร้าจริงๆ เลย…เชียนโหรว วันแห่งความรักปีนี้เธอ…”
เฉินเชียนโหรวยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันจองตั๋วเครื่องบินพรุ่งนี้บ่ายไว้แล้ว พอแข่งจบฉันก็จะกลับไปเลย”
อันลี่น่าดวงตาเป็นประกาย “นั่นสิ น่าจะไปทันสองสามชั่วโมงสุดท้าย ยังไงซะผลการแข่งก็ต้องรออีกครึ่งเดือน ถึงเวลานั้นค่อยมารับรางวัลก็พอแล้ว”
“อืม”
“เชียนโหรว พรุ่งนี้ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะ”
Comments