ตอนที่​ 660 ปราก​ฎตัว​กระทันหัน​

ตอนที่​มาถึงสนาม​ฝึก​ นักศึกษา​ทุก​ชั้นเรียน​ก็​อยู่​รวมกัน​

เพื่อนร่วมชั้น​เรียน​ของ​หลิน​ม่าย​เห็น​เสิ่นอวิ้น​และ​คนอื่น​ ๆ พา​ผู้หญิง​หน้าตา​สวย​คน​หนึ่ง​มาก็​ถามว่า​เธอ​เป็น​ใคร​

เสิ่นอวิ้น​และ​คนอื่น​ ๆ ล้วน​มีสีหน้า​ภาคภูมิใจ​ “หล่อน​น่ะ​เหรอ​ หล่อน​ก็​คือ​หลิน​ม่าย​ที่​ได้รับ​อันดับ​หนึ่ง​ใน​การ​สอบ​เข้า​ปี​นี้​น่ะ​สิ และ​ยัง​เป็น​รูม​เมท​ของ​พวกเรา​อีกด้วย​ พวก​เธอ​อิจฉา​ไหม​ล่ะ​?”

พวก​นักศึกษา​ตะโกน​ตอบ​ “อิจฉา​สิ แน่นอน​ว่า​อิจฉา​! ขอ​เปลี่ยน​ห้อง​กับ​พวก​เธอ​ได้​ไหม​?”

จากนั้น​ก็​ได้รับ​คำตอบ​จาก​เสิ่นอวิ้น​ว่า​ ‘ฝัน​ไป​เถอะ​’

พวกเขา​เป็น​เพื่อนร่วมชั้น​กับ​หลิน​ม่าย​อยู่แล้ว​ ยัง​อยาก​เป็น​รูม​เมท​กับ​หลิน​ม่าย​อีก​ จะโลภ​เกินไป​แล้ว​

ทุกคน​พูดคุย​หัวเราะ​เฮฮาอย่าง​ครื้นเครง​ ก่อนที่​ครูฝึก​หน้าตา​ใจดี​คน​หนึ่ง​เดิน​เข้ามา​บอก​นักศึกษา​ว่า​เขา​เป็น​ครูฝึก​คน​ใหม่​ ครูฝึก​คน​เก่า​มีงาน​ต้อง​ไป​ทำ​จึงมาไม่ได้​

หนึ่ง​ใน​เพื่อนร่วมชั้น​ของ​หลิน​ม่าย​เอียง​เข้ามา​ใกล้​ ๆ หู​ของ​หลิน​ม่าย​แล้ว​กระซิบ​ว่า​ “เธอ​เป็น​ดาว​นำ​โชค​กลับชาติมาเกิด​ใช่ไหม​เนี่ย​? ทันทีที่​เธอ​มาฝึก​ทหาร​ ครูฝึก​ก็​เปลี่ยนเป็น​อีก​คน​ ครูฝึก​คน​นี้​ดูใจ​กว่า​คน​ก่อน​แยะ​ ดูเหมือน​จะไม่เคร่ง​มาก​

หลิน​ม่าย​กระซิบ​ตอบ​ “ถ้างั้น​ก็ดี​สิ”

การ​ฝึก​ทหาร​เริ่ม​เวลา​บ่าย​สอง​โมง เริ่ม​จาก​กระบวนท่า​ต่อสู้​ของ​ทหาร​ ยืน​ใน​ท่า​ของ​ทหาร​มัน​ไม่ง่าย​จริง ๆ​

หลิน​ม่าย​รู้สึก​โชค​ดีมาก​ที่​ตัวเอง​เติบโต​ที่​บ้านนอก​ บวก​กับ​เธอ​พอ​เรียน​ศิลปะ​ป้องกันตัว​มาบ้าง​ จึงมีร่างกาย​ที่​แข็งแรง​

ไม่อย่างนั้น​ด้วย​การ​ฝึก​ที่​มีความ​เข้มข้น​แบบนี้​ เธอ​คง​ทนไม่ไหว​

อากาศ​ก็​เหมือน​ผู้หญิง​วัยหมดประจำเดือน​ คิด​จะเปลี่ยน​ก็​เปลี่ยน​

ขณะที่​ทุกคน​เหงื่อ​ไหล​ไคล​ย้อย​ไม่หยุด​จาก​การฝึกฝน​ ทันใดนั้น​ลมแรง​ก็​พัด​มา ท้องฟ้า​มืดครึ้ม​ลง​ทันที​

ฉาก​นั้น​ราวกับ​ตือ​โป๊ยก่าย​เหาะ​ผ่าน​เมฆหมอก​ พัดพา​หิน​ดินทราย​ไป​เมือง​เกา​เหล่า​จวง​[1]

มอง​ปราด​เดียว​ก็​รู้​ว่า​นี่​เป็น​สัญญาณว่า​พายุ​กำลังจะ​มา และ​แน่นอน​ว่า​เป็น​พายุ​ลูก​ใหญ่​

นักศึกษา​ทุกคน​ที่​สนาม​ฝึก​เบิก​ตาโต​มอง​ไป​ยัง​ครูฝึก​ของ​พวกเขา​อย่าง​คาดหวัง​ หวัง​ว่า​เขา​จะออกคำสั่ง​หนึ่ง​ ว่า​ให้​สลายตัว​

อย่างไรก็ตาม​ยังมี​เวลา​เหลือ​อีก​หนึ่ง​ชั่วโมง​กว่า​จะถึงห้า​โมงเย็น​ครึ่ง​ ซึ่งเป็นเวลา​เลิก​การ​ฝึก​ทหาร​

ใน​กรณีพิเศษ​ อาจ​มีการ​ปล่อย​ให้​เลิก​เร็ว​กว่า​ปกติ​หนึ่ง​ชั่วโมง​

อย่างไรก็ตาม​ครูฝึก​แต่ละคน​ล้วน​มีสไตล์​แตก​ต่างกัน​ อยาก​ฝึก​แบบ​ไหน​ก็​ฝึก​แบบ​นั้น​

หลิน​ม่าย​คิดในใจ​ เป็น​ดัง​คาด​ เธอ​ไม่อาจ​ตัดสิน​คน​จาก​ภายนอก​ได้​จริงๆ​ ภายนอก​ครูฝึก​ดูเหมือน​จะใจดี​ แต่​จริงๆ​ แล้ว​กลับ​เคร่ง​ยิ่งกว่า​ครูฝึก​คนอื่น​ ๆ!

ถึงตอนนี้​ก็​มีนักศึกษา​หญิง​สอง​คน​ตะโกน​รายงาน​ขึ้น​มา

ครูฝึก​ถาม “มีเรื่อง​อะไร​?”

นักศึกษา​หญิง​คน​นั้น​พูด​ขึ้น​อย่าง​ออดอ้อน​ “รายงาน​ครูฝึก​ คุณป้า​(2)ของ​พวกเรา​มา ฝึก​กลาง​พายุฝน​ไม่ได้​ค่ะ​”

ถ้ายัง​ต้อง​ฝึก​ท่ามกลาง​พายุฝน​ สนาม​ฝึก​ก็​จะนอง​ไป​ด้วย​เลือด​ ซึ่งน่าอาย​เกิน​กว่า​จะคิด​

ครูฝึก​ค่อนข้าง​เด็ก​ อายุ​ราว ๆ​ ยี่สิบ​กว่า​เท่านั้น​

เขา​มอง​นักศึกษา​หญิง​สอง​คน​นั้น​ด้วย​ความ​งุนงง​ ถามด้วย​ภาษาจีนกลาง​สำเนียง​ท้องถิ่น​ “คุณป้า​ของ​พวก​เธอ​มาแล้ว​มัน​เกี่ยว​อะไร​กับ​พวก​เธอ​ ทำไม​ถึงจะฝึก​ท่ามกลาง​พายุฝน​ไม่ได้​?”

สีหน้า​ของ​นักศึกษา​หญิง​สอง​คน​นั้น​แดงก่ำ​ แต่​พวก​หล่อน​ก็​เขินอาย​เกิน​กว่า​จะอธิบาย​

นักศึกษา​หลาย​คน​หัวเราะ​คิกคัก​

ครูฝึก​งงกับ​เสียงหัวเราะ​

สุดท้าย​นักศึกษา​หญิง​คน​หนึ่ง​ก็​บอก​ครูฝึก​ว่า​คุณป้า​ที่ว่า​นี้​คือ​อะไร​ด้วย​สีหน้า​แดงก่ำ​

ตอนนี้​ถึงคราว​ที่​ครูฝึก​จะหน้าแดง​บ้าง​แล้ว​ เขา​รีบ​ให้​นักศึกษา​หญิง​สอง​คน​นั้น​ออก​ไป​ หา​ที่​ที่​หลบ​ฝน​ได้​ คอย​ดู​นักศึกษา​คนอื่น​ฝึก​ทหาร​ต่อ​

นักศึกษา​หญิง​สอง​คน​นั้น​รู้สึก​เศร้า​อยู่​บ้าง​ นึก​ว่า​พวก​หล่อน​จะถูก​ปล่อยตัว​เพราะ​คุณป้า​มาเสีย​อีก​ คิดไม่ถึง​ว่า​จะยัง​ให้​พวก​หล่อน​คอย​ดู​การ​ฝึก​ทหาร​ของ​คนอื่น​ ๆ

แต่​หลังจาก​คิดไปคิดมา​ ไม่ต้อง​ฝึก​ทหาร​ท่ามกลาง​พายุฝน​ก็ดี​แค่​ไหน​แล้ว​ ดังนั้น​จึงรู้สึก​สบายใจ​ขึ้น​มาหน่อย​

ครูฝึก​กระแอม​ใน​ลำคอ​ “ยังมี​นักศึกษา​หญิง​คน​ไหนจะ​ขอ​ออก​ไป​อีก​ไหม​ รีบ​เข้า​ อีก​เดี๋ยว​ฝน​ก็​จะตก​แล้ว​

มีนักศึกษา​หญิง​อีก​สอง​คน​ลุก​ออก​ไป​ด้วย​สีหน้า​แดงฉาน​

หลิน​ม่าย​สงสัย​ว่า​นักศึกษา​หญิง​บางคน​อาจจะ​แกล้ง​ทำเป็น​ว่า​คุณป้า​มา

แต่​เธอ​ไม่คิด​จะแกล้ง​เป็น​ เหลือ​ฝึก​ทหาร​อีก​แค่​หก​วัน​ ดังนั้น​เธอ​จึงกัดฟันทน​

เธอ​ไม่อยาก​แกล้งทำ​เป็นคุณป้า​มา แต่​นักศึกษา​ชาย​บางคน​กลับ​อยาก​แกล้งทำ​สักหน่อย​

มอง​ผู้หญิง​ที่​ยืน​อยู่​ใต้​ชายคา​ตึก​เรียน​ไม่ไกล​ออก​ไป​ นักศึกษา​ชาย​เหล่านั้น​รู้สึก​อิจฉา​มาก​ แต่​โชคไม่ดี​ที่​พวกเขา​แกล้งทำ​อย่าง​ที่​ต้องการ​ไม่ได้​

ไม่ถึงสิบ​นาที​ ฝน​ก็​เท​ลงมา​อย่าง​หนัก​ จน​คน​ไม่สามารถ​ลืมตา​ได้​

หลิน​ม่าย​และ​เพื่อนร่วมชั้น​ยืน​อยู่​ใน​ท่า​ของ​ทหาร​ท่ามกลาง​พายุฝน​ ครูฝึก​ตรวจดู​พวกเขา​คน​แล้ว​คน​เล่า​

กว่า​ฝึก​ทหาร​จะจบ​ ก็​เป็นเวลา​ห้า​โมงเย็น​ครึ่ง​แล้ว​

ถึงตอนนี้​ฝน​ก็​หยุด​ลง​แล้ว​เช่นกัน​ ท้องฟ้า​แจ่มใสสว่างจ้า​ ราวกับ​ถูก​ล้าง​ด้วย​น้ำ​

ถ้าไม่เห็น​น้ำ​ที่​เจิ่งนอง​อยู่​เต็ม​พื้น​ อาจจะ​ทำให้​คน​เกิด​ภาพลวงตา​ว่า​ เมื่อครู่นี้​ฝน​ไม่ได้​พึ่ง​ตกไป​

นักศึกษา​ราวกับ​เป็น​ทหาร​ที่​เหลือ​รอด​หลังจาก​แพ้​มาจาก​สนามรบ​ พยุง​กันและกัน​เดิน​ไป​ที่​โรงอาหาร​เพื่อ​กินข้าว​

หลิน​ม่าย​เห็น​ว่า​รูม​เมท​หลาย​คน​อาการ​ไม่สู้ดี​ คิด​จะเข้าไป​ช่วย​พวกเขา​ คน​ทั้งคน​กลับ​ถูก​อุ้ม​ขึ้น​มาจาก​ด้านหลัง​

เธอ​อุทาน​ออกมา​ด้วย​ความตกใจ​ แต่​เมื่อ​เห็น​ว่า​คน​ที่​กำลัง​อุ้ม​เธอ​เป็น​ใคร​ ก็​นึกไม่ถึง​ว่า​จะเป็น​ฟางจั๋ว​หรา​น​

เธอ​ถามด้วย​ความประหลาดใจ​ “คุณ​มาได้​ยังไง​คะ​?”

ฟางจั๋ว​หรา​นม​อง​เธอ​ด้วย​สายตา​อ่อนโยน​ “ไม่ใช่คุณ​เขียนจดหมาย​ไปหา​ผม​ว่า​ให้​ผม​พา​คุณปู่​คุณย่า​และ​โต้​ว​โต้​ว​มาเล่น​ที่​ปักกิ่ง​บ้าง​หรือ​?”

ถึงแม้หลิน​ม่าย​จะเขียนจดหมาย​ให้​ฟางจั๋ว​หรา​น​พา​คุณ​ปู​ฟางคุณย่า​ฟางและ​โต้​ว​โต้​ว​มาเที่ยวเล่น​ที่​ปักกิ่ง​บ้าง​ แต่​เธอ​คิด​ว่า​เขา​จะพา​พวกเขา​มาใกล้​ ๆ วัน​ชาติ​

นึง​ไม่ถึงว่า​ฟางจั๋ว​หรา​น​จะพา​พวกเขา​มาตอนนี้​

หลิน​ม่าย​เห็น​สายตา​ทุก​ทิศ​ทุก​ทาง​ที่​มอง​มายัง​พวกเขา​ ก็​รู้สึก​อาย​ขึ้น​มาเล็กน้อย​ บอก​ให้​ฟางจั๋ว​หรา​น​ปล่อย​เธอ​ลง​

ฟางจั๋ว​หรา​นข​มวด​คิ้ว​มุ่น​มอง​เธอ​แล้ว​ถาม “คุณ​ไม่ปวด​ขา​หรือ​?”

“ปวด​ แต่​พวกเรา​ทำตัว​เด่น​ใน​ที่สาธารณะ​ให้​น้อยลง​ดี​ไหม​คะ​?”

ฟางจั๋ว​หรา​นก​ระ​ซิบ​ตอบ​สอง​คำ​ “ไม่ดี​!”

หลิน​ม่าย​สูด​หายใจเข้า​ลึก​ ๆ ได้​แต่​ยอมรับ​โชคชะตา​

ฟางจั๋ว​หรา​นอ​ยาก​พา​เธอ​กลับบ้าน​ แต่​หลิน​ม่าย​บอก​เขา​ว่า​ เธอ​ออกจาก​มหาวิทยาลัย​ระหว่าง​ฝึก​ทหาร​ไม่ได้​

ฟางจั๋ว​หรา​น​ไม่มีทางเลือก​ ได้​แต่​พา​เธอ​ไป​กิน​ข้าวเย็น​ที่​โรงอาหาร​ แล้ว​สั่งเมนู​โปรด​ทุกอย่าง​ของ​เธอ​มาให้​

เขา​วาง​ไก่​ชิ้น​หนึ่ง​ลง​ใน​ถ้วย​ของ​เธอ​แล้ว​เอ่ย​ถาม “เรื่อง​คน​ที่​สอบ​เข้า​ได้​อันดับ​หนึ่ง​ตัวจริง​กับ​ตัว​ปลอม​เป็นมา​ยังไง​หรือ​?”

หลิน​ม่าย​พลัน​นึกออก​ “คุณ​เห็น​ข่าว​นี้​ใน​หนังสือพิมพ์​ ถึงได้​รีบ​พา​คุณปู่​กับ​คุณยาย​และ​โต้​ว​โต้​ว​มาที่นี่​หรือ​คะ​?”

“คุณ​คิด​ว่า​เพราะอะไร​ล่ะ​?”

หลิน​ม่าย​รู้​ว่า​ใน​หนังสือพิมพ์​ไม่ได้​เขียน​ละเอียด​มาก​ กล่าวถึง​นิดหน่อย​เท่านั้น​

เธอ​จึงเล่าเรื่อง​ที่​เกิดขึ้น​ให้​ฟางจั๋ว​หรา​น​ฟังอย่าง​ละเอียด​

แต่​ไม่ได้​เอ่ยถึง​ความอยุติธรรม​ที่​เจ้าหน้าที่​ฝ่ายรับ​เข้า​ของ​ชิงหวา​คน​ก่อน​ทำ​กับ​เธอ​

ไม่ต้อง​พูด​ถึงว่า​คน​ก็ได้​ขอโทษ​เธอ​แล้ว​ ถึงจะไม่มีคำขอโทษ​ เธอ​ก็​ตั้งใจ​จะไม่บอก​เรื่อง​นี้​กับ​ฟางจั๋ว​หรา​น​

เธอ​ไม่อยาก​ให้​ฟางจั๋ว​หรา​น​ต้อง​ออกหน้า​ให้​เธอ​ใน​เรื่อง​เล็กน้อย​แค่นี้​

ฟางจั๋ว​หรา​น​รู้​ว่า​เรื่อง​คน​ที่​สอบ​เข้า​ได้​อันดับ​หนึ่ง​ตัวจริง​ตัว​ปลอม​นี้​ไม่ได้​ทำให้​เธอ​ได้รับ​ความอยุติธรรม​ใด​ ๆ ก็​โล่งใจ​

ไม่อย่างนั้น​เขา​จะต้อง​ทวง​ความยุติธรรม​ให้​แม่สาวน้อย​อย่าง​แน่นอน​

ระหว่าง​ที่​ทั้งสอง​คน​กิน​อาหาร​ได้​ครึ่งทาง​ ฟางจั๋ว​หรา​น​ก็​บอก​หลิน​ม่าย​เรื่อง​ที่​คุณปู่​ฟางและ​คุณย่า​ฟางตั้งใจ​ที่จะ​พา​โต้​ว​โต้​ว​มาอยู่​กับ​เธอ​ที่​ปักกิ่ง​

ใน​ตอนแรก​หลิน​ม่าย​รู้สึก​ดีใจ​ เธอ​ไม่ต้อง​ใช้ชีวิต​อยู่​ใน​เรือน​สี่ประสาน​หลัง​ใหญ่โต​ขนาด​นั้น​คนเดียว​แล้ว​

แต่​ก็​รู้สึก​ปวดใจ​กับ​ฟางจั๋ว​หรา​น​ขึ้น​มาทันที​ ใน​หมู่บ้าน​เหลือ​แค่​เขา​กับ​น้องชาย​แล้ว​ ไม่มีใคร​คอย​ดูแล​เรื่อง​อาหารการกิน​เครื่องนุ่งห่ม​ให้​

รู้​แบบนี้​เธอ​จะไม่เลือก​สมัคร​มหาวิทยาลัย​ชิงหวา​ เลือก​มหาวิทยาลัย​อู่​ฮั่น​ตั้งแต่แรก​ก็​สิ้นเรื่อง​

ฟางจั๋ว​หรา​น​ลูบ​หัว​เล็ก​ ๆ ของ​เธอ​ “ผม​ไม่เป็นไร​ ไม่ใช่ว่า​คุณ​กับ​พวก​คุณปู่​คุณย่า​จะไม่กลับ​เจียง​เฉิงตอน​ปิดเทอม​หน้า​หน้า​กับ​ปิดเทอม​ฤดูร้อน​สักหน่อย​ ถึงตอนนั้น​ครอบครัว​ของ​พวกเรา​ก็​พร้อมหน้าพร้อมตา​กัน​แล้ว​ไม่ใช่หรือ​?”

หลิน​ม่าย​ยังคง​ไม่รู้สึก​ดีขึ้น​

พวกเขา​ทั้งสอง​คน​กิน​ไป​พลาง​พูดคุย​ไป​พลาง​ มองข้าม​สายตา​ที่​จ้องมอง​พวกเขา​

ไม่ต้อง​เอ่ยถึง​จ้าว​ซั่ว​หยาง​ที่นั่ง​อยู่​ไม่ไกล​ออก​ไป​ ซึ่งขณะนี้​กำลัง​จ้องมอง​ฟางจั๋ว​หรา​น​ด้วย​สายตา​ไม่เป็นมิตร​

หลังจาก​กิน​อาหารเย็น​แล้ว​ หลิน​ม่าย​ก็​หยิบ​กุญแจ​เรือน​สี่ประสาน​ชุด​หนึ่ง​ให้​ฟางจั๋ว​หรา​น​

ให้​เขา​ไป​รับ​คุณปู่​ฟาง คุณย่า​ฟาง และ​โต้​ว​โต้​วจา​ก​โรงแรม​มาอยู่​ที่​เรือน​สี่ประสาน​

ฟางจั๋ว​หรา​น​ซื้อ​น้ำมัน​ดอก​คำฝอย​แก้​ฟกช้ำ​มา ส่งหลิน​ม่าย​กลับ​หอพัก​ ก่อนที่จะ​กลับ​ไป​

ตอนที่​เขา​โผล่​มา รูม​เมท​ของ​เธอ​ต่าง​ไม่กล้า​พูดคุย​กับ​เขา​ เพราะ​เขา​หล่อ​มากเกินไป​

ทันทีที่​เขา​ไป​แล้ว​ หญิงสาว​ทั้ง​หก​ก็​ห้อมล้อม​หลิน​ม่าย​ทันที​ ถามว่า​ฟางจั๋ว​หรา​น​เป็น​แฟน​ของ​เธอ​ใช่ไหม​

การกระทำ​ของ​ฟางจั๋ว​หรา​นอ​อก​จะชัดเจน​มาก​ขนาด​นี้​ เด็ก​พวก​นี้​ยัง​จะถามอีก​

หลิน​ม่าย​พยัก​หน้ายิ้ม​ ๆ “ใช่แล้ว​!”

รูม​เมท​หลาย​คน​รู้สึก​อิจฉา​มาก​

กัว​เซี่ยงหง​พนมมือ​ตรง​หน้าอก​ของ​ตน​ “แฟน​ของ​เธอ​ตอนที่​อุ้ม​เธอ​ดู​หล่อ​มากก​! หา​แฟน​แบบนี้​ให้​ฉัน​สัก​สิบ​คน​หน่อย​สิ”

หลิน​ม่าย​เขินอาย​เล็กน้อย​กับ​คำพูด​ของหล่อน​ แล้ว​พยักหน้า​ให้​กัว​เซี่ยงหง​ “อย่า​โลภ​สิ คนเดียว​เธอ​ก็​ควร​พอใจ​แล้ว​ เธอ​ยัง​คิด​จะมีถึงสิบ​คน​อีก​”

ทุกคน​หัวเราะ​เกรียวกราว​ เว้นแต่​หญิงสาว​ที่​ชื่อ​สวี​ชิงห​ยา​ผู้​แต่งตัว​เรียบง่าย​คน​หนึ่ง​กำลัง​นอนขด​อยู่​ที่​มุมเตียง​ราวกับ​เป็น​คนนอก​ เฝ้ามอง​รูม​เมท​พูดคุย​หัวเราะ​เฮฮา

………………………………………………………………………………………………………………………….

(1) เกา​เหล่า​จวง​ คือ​เมือง​ที่​เกา​ชุ่ย​หลาน​ลูกสาว​คน​เล็ก​ของ​คหบดี​เศรษฐี​ของ​เมือง​ แม่นาง​ที่​พบ​รัก​กับ​ตือ​โป๊ยก่าย​อาศัย​อยู่​

(2) 大姨妈 เป็น​ภาษาพูด​ที่​คนจีน​นิยม​ใช้เรียก​ประจำเดือน​

สาร​จาก​ผู้แปล​

อุ๊ย​พี่​หมอ​มาไงคะ​เนี่ย​ มารวดเร็วทันใจ​เหลือเกิน​

ไหหม่า​(海馬)