ตอนที่​ 724 หา​งาน​ให้​นักศึกษา​ยากจน​

หลัง​กลับ​จาก​กิน​ปิ้ง​ย่าง​ หลิน​ม่าย​โทร​หา​ฟางจั๋ว​หรา​น​ด้วย​โทรศัพท์สาธารณะ​ของ​โรงเรียน​ โดย​บอ​กว่า​เธอ​สนใจ​เป็น​นัก​แสดงนำ​หญิง​ใน​ภาพยนตร์​เรื่อง​ใหม่​ของ​ผู้กำกับ​

ฟางจั๋ว​หรา​น​ต้องการ​เป่าผม​ให้​แห้ง​ แต่​เขา​ต้อง​รักษา​บุคลิก​ความ​เป็นผู้ใหญ่​และ​มั่นคง​ต่อหน้า​หลิน​ม่าย​ เพื่อ​ไม่ให้​ภาพลักษณ์​พังทลาย​

หลิน​ม่าย​เคย​บอ​กว่า​เธอ​ชอบ​ท่าทาง​ที่​เป็นผู้ใหญ่​และ​ดู​มั่นคง​ของ​เขา​

เป็น​ความรู้สึก​เดียว​กับ​พ่อ​หรือ​พี่ชาย​คนโต​ มัน​ทำให้​เธอ​รู้สึก​ปลอดภัย​

นั่น​เป็น​เหตุผล​ที่​เธอ​ไม่ชอบ​เขา​ใน​ฐานะ​แตงกวา​แก่​ทาสี​เขียว​ [1] และ​ตกลง​แต่งงาน​กับ​เขา​โดย​ไม่ลังเล​

ฟางจั๋ว​หรา​น​ไม่เคย​คิด​ว่า​ตัวเอง​เป็น​แตงกวา​แก่​ทาสี​เขียว​ เขา​มีความ​สง่าผ่าเผย​ตาม​ธรรมชาติ​ที่​ยาก​จะต้านทาน​ได้​ไม่ใช่หรือ​?

ฟางจั๋ว​หรา​นพ​ยา​ยาม​ระงับ​การ​ปะทุ​ของ​ภูเขาไฟ​ใน​ใจ ก่อน​ถามออก​อย่าง​อ่อนโยน​ “คุณ​ไม่ได้​บอก​หรือว่า​ไม่ชอบ​การแสดง​? ทำไม​ถึงเปลี่ยนใจ​ล่ะ​?”

หลิน​ม่าย​บอก​เขา​ว่า​ตราบใดที่​เธอ​ลงทุน​ใน​ภาพยนตร์​เรื่อง​ใหม่​ ผู้กำกับ​โหย​วจะ​แบ่ง​กำไร​ให้​เธอ​ 55% โดย​มีเงื่อนไข​ว่า​เธอ​ต้อง​เป็น​นัก​แสดงนำ​หญิง​

เธอ​ยอมรับ​ว่า​ไม่สามารถ​ทน​ต่อ​การ​ล่อลวง​เช่นนี้​ได้​และ​เกิด​ความรู้สึก​หวั่นไหว​

แล้ว​ฟางจั๋ว​หรา​น​จะทำ​อะไร​ได้​อีก​?

เขา​จะห้ามปราม​ไม่ให้​หลิน​ม่าย​หาเงิน​เพิ่ม​เพราะ​อ่างล้างหน้า​ที่​บ้าน​ใช้งาน​ไม่ได้​หรือ​? หรือ​บอ​กว่า​อากาศ​ร้อน​เกินไป​นั้น​ไม่ดี​? เขา​จำเป็นต้อง​พิสูจน์​คุณค่า​ของ​ตัวเอง​หรือเปล่า​?

เขา​พยักหน้า​ตอบรับ​ด้วย​ความ​ลำบากใจ​ แต่​มีข้อแม้​ว่า​ห้าม​มีฉาก​จูบ​ เขา​ยอมรับ​ไม่ได้ที่​ชาย​อื่น​จะแตะต้อง​ตัว​เธอ​ใน​ทำนอง​นั้น​

หลิน​ม่าย​รับรู้​ได้​ถึงความหึงหวง​ใน​น้ำเสียง​ของ​ฟางจั๋ว​หรา​น​ผ่าน​สายโทรศัพท์​

เธอ​หัวเราะต่อกระซิก​และ​สัญญาว่า​จะไม่ถ่ายทำ​ฉาก​จูบ​

ใน​ความจริง​ฟางจั๋ว​หรา​น​แทบ​ไม่จำเป็นต้อง​พูด​แบบนี้​ เพราะ​หลิน​ม่าย​ไม่คิด​ถ่ายทำ​ฉาก​จูบ​

การ​จูบ​กับ​ชาย​อื่น​ที่​ไม่ใช่สามีตัวเอง​ เธอ​ยอมรับ​ว่า​ตนเอง​ทำ​ไม่ได้​

เธอ​ยัง​ไม่ได้​อุทิศ​ตนเอง​ให้​แก่​งานแสดง​ถึงขั้น​นั้น​

คุณปู่​ฟางและ​คุณย่า​ฟางพยายาม​ถามไถ่ฟางจั๋ว​หรา​น​จาก​ด้าน​ข้าง​

เขา​จึงบอ​กว่า​หลิน​ม่าย​เปลี่ยนใจ​อยาก​ลอง​เป็น​นัก​แสดงนำ​ แล้ว​ในอนาคต​เธอ​จะไม่ทำ​อีก​

จากนั้น​คุณปู่​ฟางและ​คุณย่า​ฟางก็​พยักหน้า​เห็นด้วย​

วันรุ่งขึ้น​ หลิน​ม่าย​โทร​กลับ​ไปหา​ผู้กำกับ​โหย​ว​ โดย​บอ​กว่า​เธอ​จะรับ​บทนำ​ แต่​ขอ​ไม่ให้​มีฉาก​จูบ​ หรือ​ฉาก​วาบหวิว​ระหว่าง​นัก​แสดงนำ​ชาย​และ​นัก​แสดงนำ​หญิง​ ทำได้​แค่​จับมือ​หรือ​กอด​กัน​เท่านั้น​

ผู้กำกับ​โหย​ว​รับคำ​อย่าง​มีความสุข​ และ​เซ็นสัญญา​กับ​หลิน​ม่าย​ใน​วันเดียวกัน​

เพื่อให้​ถ่ายทำ​ตรง​กับ​ช่วง​ที่​หลิน​ม่าย​ว่าง​ ผู้กำกับ​โหย​ว​จึงกำหนด​การถ่ายทำ​ช่วง​วันหยุด​ฤดูร้อน​นี้​

การทำงาน​ใน​เป่า​เต่า​เป็นไป​อย่าง​ราบรื่น​ ภาพยนตร์​เรื่อง​ใหม่​นี้​ไม่มีฉาก​การต่อสู้​ ทำให้​สามารถ​ถ่ายทำ​เสร็จ​ภายใน​เวลา​ไม่ถึงเดือน​

ดังนั้น​การถ่ายทำ​ช่วง​ฤดูร้อน​จึงมีเวลา​เพียงพอ​

ราว​วันที่​ 10 มกราคม​ หุ้น​ฮ่องกง​พุ่ง​สูงขึ้น​เป็นประวัติการณ์​

เฉินเฟิง​โทร​บอกข่าว​กับ​หลิน​ม่าย​ และ​ถามว่า​เธอ​ต้องการ​ขาย​มัน​หรือไม่​

หลิน​ม่าย​ไม่รู้​ว่า​ตลาดหุ้น​ฮ่องกง​จะแข็งแกร่ง​ต่อไป​หรือไม่​ใน​ระยะหลัง​ แต่​เวลานี้​มัน​เพิ่มขึ้น​มากกว่า​ 30 เท่า​แล้ว​

เงิน​จำนวน​ห้า​แสน​ของ​เธอ​กลายเป็น​สิบห้า​ล้าน​ นั่น​ทำให้​เธอ​พอใจ​มาก​แล้ว​

หลิน​ม่าย​ไม่ใช่คน​โลภมาก​ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง​เรื่อง​ของ​โชค​ เธอ​ยอม​รับข้อเสนอ​ทันที​ และ​ตัดสินใจ​ขอให้​เฉินเฟิง​ขาย​มัน​

เธอ​ขาย​ทิ้ง​อย่าง​รวดเร็ว​ จากนั้น​หุ้น​ไม่กี่​ตัว​ที่​เธอ​ซื้อ​ก็​ขยับ​ขึ้น​ใน​เวลา​ต่อมา​

เฉินเฟิง​รู้สึก​เสียดาย​มาก​ แต่​หลิน​ม่าย​ไม่สนใจ​

ความสามารถ​ใน​การ​หาเงิน​สิบห้า​ล้าน​ ถือเป็น​พร​อัน​ยิ่งใหญ่​จาก​สวรรค์​สำหรับ​การเกิดใหม่​ของ​เธอ​

ไม่นาน​เวลา​ก็​ผัน​ผ่าน​มาถึงวันที่​ 16 มกราคม​ หลังจาก​เสร็จสิ้น​การ​สอบ​ครั้งสุดท้าย​ พรุ่งนี้​ก็​จะเป็น​วันหยุด​อย่าง​เป็นทางการ​

นักศึกษา​ส่วนใหญ่​ล้วน​วางแผน​เดินทาง​กลับบ้าน​และ​แทบ​รอ​วันหยุดราชการ​ไม่ไหว​

วันรุ่งขึ้น​หลังจาก​สอบ​วันสุดท้าย​เสร็จ​ ทุกคน​เก็บ​ข้าวของ​เตรียมตัว​กลับบ้าน​

นี่​เป็น​กรณี​ของ​นักศึกษา​ใน​หอพัก​ของ​หลิน​ม่าย​ ยกเว้น​เถียน​เฟิน​

แม้หล่อน​จะเก็บ​ข้าวของ​เช่นกัน​ แต่​หล่อน​ก็​แค่​ช่วยเหลือ​เพื่อนร่วมห้อง​ ส่วน​ข้าวของ​ของหล่อน​ยัง​คงอยู่​ที่​เดิม​

หลิน​ม่าย​รักษา​สัญญาที่​มีต่อ​ฟางจั๋ว​หรา​น​ โดย​พา​เพื่อนร่วมห้อง​ไป​กิน​หม้อไฟ​ที่​ร้าน​เปา​ห่า​วชือ​สาขา​แยก​ของ​เธอ​ เมื่อ​เห็น​ดังนั้น​ เธอ​จึงถามเถียน​เฟิน​ว่า​ “เธอ​มีแผน​จะออกเดินทาง​พรุ่งนี้​ไหม​? ฉัน​จะได้​พา​เธอ​ไป​ขึ้น​รถไฟ​”

การจราจร​ใน​ทศวรรษ​ที่​ 1980 ไม่สามารถ​เทียบ​กับ​ใน​อีก​ 2 ถึง 3 ทศวรรษ​ต่อมา​ การ​ขึ้น​รถไฟ​เดิน​ทางใน​ช่วง​วันหยุด​ฤดูหนาว​ ฤดูร้อน​ และ​เทศกาล​ฤดูใบไม้ผลิ​เป็นเรื่อง​ยาก​

ไม่ใช่ว่า​ซื้อ​ตั๋ว​แล้​วจะ​ขึ้น​นั่ง​บน​รถไฟ​อย่าง​สะดวกสบาย​ แต่​ยัง​ต้อง​ไป​เบียดเสียด​อย่าง​หนัก​เพื่อ​ขึ้น​รถไฟ​อีกด้วย​

เถียน​เฟิน​เป็น​คน​ตัวเล็ก​ หล่อน​ต้อง​เบียดเสียด​กับ​คนอื่น​ขึ้น​รถไฟ​ หลิน​ม่าย​จึงรู้สึก​กังวล​และ​ต้องการ​ไป​ส่งอีก​ฝ่าย​

แม้หลิน​ม่าย​จะมีรูปร่าง​ผอม​เพรียว​ แต่​เธอ​มีพละกำลัง​มากกว่า​ที่​ตา​เห็น​

เถียน​เฟิน​ยิ้ม​ด้วย​ความอาย​ “ฉัน​ไม่ได้​วางแผน​จะกลับบ้าน​หรอก​ ครอบครัว​ของ​ฉัน​อาศัย​อยู่​ใน​กาน​ซู ค่าเดินทาง​ไป​กลับ​ค่อนข้าง​แพง​ การ​อยู่​ที่​หอพัก​จึงประหยัด​กว่า​”

หลิน​ม่าย​เงียบ​ไป​ครู่หนึ่ง​และ​พูดว่า​ “เธอ​ไม่ได้​ทำงาน​ตลอด​วันหยุด​ฤดูหนาว​ ทำไม​ไม่ไป​ทำงาน​ใน​ร้าน​ซาลาเปา​หรือ​ตลาด​ผักสด​ของ​ฉัน​เพื่อ​หารายได้​สัก​เล็กน้อย​ เธอ​สนใจ​ไหม​?”

เถียน​เฟิน​พยักหน้า​รับ​อย่าง​ดีใจ​ “สนใจ​สิ ฉัน​ไป​แน่นอน​ ฉัน​ยินดี​ทำ​ทุกอย่าง​เลย​”

หลิน​ม่าย​พยักหน้า​ “ฉัน​จะจัด​โปรแกรม​การศึกษา​ดูงาน​ของ​เธอ​ให้​หลังจาก​กิน​หม้อไฟ​นะ​”

จากนั้น​คน​กลุ่ม​หนึ่ง​ออก​ไป​กิน​หม้อไฟ​กับ​หลิน​ม่าย​

ระหว่างทาง​ หญิงสาว​พูดคุย​กัน​ว่า​จะสั่งอาหาร​แพง​เมื่อ​ไป​ถึงร้าน​

แต่​เมื่อ​มาถึงร้าน​เปา​ห่า​วชือ​สาขา​แยก​ ทุกคน​ต่าง​เลือก​สั่งของ​ราคา​ถูก​ และ​สั่งเพียงแค่​พอ​กิน​

พวก​เธอ​เป็นผู้ใหญ่​และ​เลือก​ทำ​สิ่งต่างๆ​ ด้วย​วิธี​ที่​เหมาะสม​

หลิน​ม่าย​พูด​ด้วย​รอยยิ้ม​ “ฉัน​จะต้อนรับ​ทุกคน​อย่าง​ดี​เหมือน​แขก​ ถ้าพลาดโอกาส​นี้​ไป​ เรา​อาจ​ไม่มีโอกาส​อื่น​อีกแล้ว​นะ​ ไม่ต้อง​เกรงใจ​ แค่​สั่งอาหาร​อะไร​ก็​ได้ที่​อยาก​กิน​”

เพื่อนร่วมห้อง​ทุกคน​หัวเราะ​

เหมียว​เหมี่ยว​หยิบ​ถั่ว​ทอดที่​บริกร​นำมา​บริการ​เข้า​ปาก​ “เธอ​รวย​ซะขนาด​นี้​ เรา​คง​ไม่เกรงใจ​แล้ว​ล่ะ​!”

“ใช่แล้ว​ ตามนั้น​เลย​!” เพื่อนร่วมห้อง​คนอื่น​พูด​เสริม​ “วันนี้​เรา​มากิน​อาหาร​ร่วมกัน​เหมือน​ครอบครัว​ใหญ่​”

แม้ทุกคน​จะพูด​อย่างนั้น​ แต่​ไม่มีใคร​สั่งอาหาร​เพิ่ม​อีก​

หลิน​ม่าย​ไม่มีทางเลือก​อื่น​นอกจาก​สั่งเนื้อวัว​และ​เนื้อ​แกะ​จำนวนมาก​ ผ้าขี้ริ้ว​ไก่​ อาหารทะเล​ และ​อาหาร​จาน​อื่น​ให้​พวก​หล่อน​เป็นการ​ส่วนตัว​ เพื่อ​ที่​พวก​หล่อน​จะได้​กิน​อย่าง​อิ่มหนำสำราญ​

หลังจาก​กิน​หม้อไฟ​เสร็จ​ หลิน​ม่าย​และ​เถียน​เฟิน​มาส่งเหมียว​เหมี่ยว​และ​คนอื่น​ด้วยกัน​

สถานีรถไฟ​แน่นขนัด​ไป​ด้วย​ผู้คน​ หลิน​ม่าย​และ​คนอื่นๆ​ เป็นกังวล​ พวก​เธอ​อาจ​ไม่สามารถ​เบียดเสียด​ผ่าน​ประตู​รถไฟ​เข้าไป​ได้​แม้แต่​คนเดียว​

โชคดี​ที่​ชายหนุ่ม​บางคน​จาก​แผนก​เดียวกัน​มาเห็น​ พวกเขา​และ​หลิน​ม่าย​จึงช่วยกัน​ผลัก​เพื่อนร่วมห้อง​เข้าไป​ผ่าน​ทาง​หน้าต่าง​รถไฟ​

คราว​ที่​เดินทาง​ออกจาก​หอพัก​ ทุกคน​ล้วน​แต่งตัว​กัน​ดูดี​ แต่​หลังจาก​ถูก​ผลัก​เข้าไป​ใน​รถไฟ​อย่าง​ทุลักทุเล​ ผมเผ้า​ของ​พวก​หล่อน​ก็​ยุ่งเหยิง​จน​น่าขบขัน​

หลังจาก​ส่งเพื่อนร่วมห้อง​แล้ว​ หลิน​ม่าย​และ​เถียน​เฟิน​เดินทาง​กลับ​โรงเรียน​ด้วยกัน​ พวก​เธอ​ช่วยกัน​นับ​จำนวน​นักศึกษา​ภาควิชา​วิศวกรรม​อิเล็กทรอนิกส์​และ​สารสนเทศ​สื่อสาร​ที่​ไม่สามารถ​กลับบ้าน​ได้​เนื่องจาก​ไม่มีเงิน​

อย่างไรก็ตาม​เธอ​จำเป็นต้อง​จัดการ​ให้​เถียน​เฟิน​ทำงาน​ที่​ร้าน​อยู่แล้ว​

แทนที่จะ​จัดการ​ให้​กับ​คน​คนเดียว​ จึงเป็นการ​ดีกว่า​ที่จะ​ช่วยเหลือ​นักเรียน​ยากจน​ที่​เหลืออยู่​ใน​คณะ​ด้วย​ มัน​เป็น​ความช่วยเหลือ​เล็กน้อย​แต่​มีความหมาย​อย่างยิ่ง​สำหรับ​นักเรียน​เหล่านี้​

ยุค​สมัยนี้​นักศึกษา​ภาควิชา​วิศวกรรม​อิเล็กทรอนิกส์​และ​สารสนเทศ​สื่อสาร​มีไม่มาก​นัก​ นักศึกษา​ปริญญาตรี​มีแค่​ 6 รุ่น​ รวมกัน​แล้ว​ไม่ถึง 200 คน​

แต่กลับ​มีนักศึกษา​ที่​ไม่กลับบ้าน​กว่า​ 20 คน​ ซึ่งเป็นเรื่อง​ที่​น่า​ประหลาดใจ​มาก​ทีเดียว​

พูด​ได้​คำ​เดียว​ว่า​ ยุค​สมัยนี้​มีนักศึกษา​ยากจน​จำนวนมาก​ และ​พวกเขา​ไม่มีแม้แต่​ค่าเดินทาง​กลับบ้าน​

หาก​ไม่ใช่เพราะ​เงิน​เลี้ยงชีพ​ที่​รัฐบาล​มอบให้​ นักศึกษา​ยากจน​เหล่านี้​อาจ​ไม่มีแม้แต่​โอกาส​ที่จะ​เรียน​ใน​มหาวิทยาลัย​ด้วยซ้ำ​

เรียก​ได้​ว่า​นโยบาย​ของ​ประเทศ​นี้​ดีมาก​ พวกเขา​ให้โอกาส​นักเรียน​ยากจน​ที่​ตั้งใจ​ทำงาน​อย่าง​หนัก​ เพื่อ​เปลี่ยนแปลง​โชคชะตา​ของ​ตัวเอง​

คำ​ว่า​ครอบครัว​ยากไร้​ให้กำเนิด​บุตรชาย​สูงศักดิ์​จะไม่เป็น​เพียง​ตำนาน​อีกต่อไป​

หลิน​ม่าย​มีสาขา​ร้าน​เปา​ห่า​วชือ​ 5 แห่ง​ ซึ่งแต่ละ​ร้าน​สามารถ​รองรับ​พนักงาน​ได้​ราว​ 4 ถึง 5 คน​

หลิน​ม่าย​จึงเรียกหา​นักเรียน​ทั้งหมด​ที่​ไม่ได้​กลับบ้าน​

บอกกล่าว​พวกเขา​เกี่ยวกับ​แผนการ​ที่​เธอ​ให้โอกาส​พวกเขา​ได้​ทำงาน​ใน​ร้าน​ และ​ให้​พวกเขา​ลงทะเบียน​ด้วย​ความ​สัมคร​ใจ

ไม่มีนักเรียน​คนใด​ที่​ไม่เต็มใจ​ ทุกคน​ต่าง​ก็​ลงทะเบียน​อย่าง​กระตือรือร้น​

หลิน​ม่าย​รับ​กระดาษ​ลงทะเบียน​และ​มอบหมาย​ให้​ร้านค้า​ที่​กำหนด​

ชายหนุ่ม​คน​หนึ่ง​ถามอย่าง​กังวล​ “ถ้าเรา​ไป​กัน​แบบนี้​ แล้ว​ผู้จัดการ​ร้าน​ไม่รู้จัก​เรา​ เขา​จะให้​พวกเรา​ทำงาน​ใน​ร้าน​หรือ​?”

นักเรียน​คนอื่นๆ​ หัวเราะ​ “ผู้จัดการ​จะมีอำนาจ​เหนือกว่า​เจ้าของร้าน​อย่าง​หลิน​ม่าย​ได้​อย่างไร​? หาก​ผู้จัดการ​ไม่กล้า​ให้​เรา​ทำ​งานนอกเวลา​ เรา​จะโทร​หา​คุณ​หลิน​เพื่อ​ตำหนิ​เขา​ด้วยกัน​!”

หลิน​ม่าย​กล่าว​คำ​กับ​ชายหนุ่ม​ที่​เป็นกังวล​ด้วย​รอยยิ้ม​ “วางใจ​เถอะ​ ฉัน​ได้​บอกกล่าว​ผู้จัดการ​เหล่านั้น​แล้ว​ เมื่อ​ไป​ถึง แค่​นำ​บัตรประจำตัว​นักศึกษา​ให้​ผู้จัดการ​ดู​เพื่อ​เป็นการ​ยืนยัน​ตัวตน​”

ชายหนุ่ม​คน​นั้น​ได้ยิน​ก็​โล่งใจ​

นอกจากนี้​นักศึกษา​ยากจน​จาก​คณะ​อื่น​ได้ยิน​ว่า​หลิน​ม่าย​จัดหา​งาน​ให้​เพื่อนร่วมชั้น​ทำงาน​ที่​ร้าน​ใน​ช่วง​วันหยุด​ฤดูหนาว​ พวกเขา​จึงมาหา​หลิน​ม่าย​เพื่อ​ขอ​ทำงาน​ให้​เธอ​ด้วย​

งาน​ไม่ได้​มีมากมาย​ขนาด​นั้น​และ​ไม่ต้อง​การคน​เพิ่มเติม​ หลิน​ม่าย​ทำได้​เพียง​ปฏิเสธ​พวกเขา​ด้วย​รอยยิ้ม​

แม้ว่า​เธอ​จะเต็มใจ​ช่วยเหลือ​ผู้อื่น​ แต่​เธอ​ก็​จะทำ​ใน​สิ่งที่​เธอ​ทำได้​เท่านั้น​

………………………………………………………………………………………………………………………….

[1] 老黄瓜刷绿漆 แตงกวา​แก่​ (เก่า​) ทาสี​เขียว​ หมายถึง​ คน​ที่​ทำ​ตัวอ่อน​กว่า​วัย​ หรือ​ทำตัว​วัยรุ่น​ตลอดเวลา​

สาร​จาก​ผู้แปล​

ม่าย​จื่อ​ เธอ​เป็น​แทบ​ทุกอย่าง​ของ​เรื่อง​นี้​แล้ว​นะ​ มีอาชีพ​ไหน​บ้าง​ที่​เธอ​ยัง​ไม่ได้​เป็น​อีก​

ไหหม่า​(海馬)