ตอนที่ 313 น่าหลงใหล

 

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินเชียนโหรวค่อยๆ จางหายไป ก่อนจะถอดชุดราตรีที่อยู่บนตัวออกพลางพูดขึ้น

 

 

“เธอเป็นนักเรียนของที่นั่น จะไปหรือไม่ไปก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เรื่องนี้พวกเราไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจหรอก…แต่ว่า ฉันได้ข่าวมาว่าเธอก็ได้รับบัตรเชิญด้วย ฉันว่าถ้าไม่มีอะไรผิดคาดเธอก็น่าจะไปด้วย ในเมื่อตอนนั้นถูกมหาวิทยาลัยไล่ออกกลางคัน มหา’ลัยไม่ถือสาเรื่องก่อนหน้านี้แล้วเชิญเธอไปด้วย เธอคงจะไม่มองข้ามความหวังดีของคนอื่นขนาดนั้น…”

 

 

พูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของหลินเฟยเฟยก็ฉายประกายขึ้นมาทันที “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ถ้าเธอไป พรุ่งนี้จะต้องเป็นคนที่น่าเวทนาที่สุดแน่ๆ แต่ถ้าเธอไม่ไป ก็เท่ากับว่าไม่ไว้หน้ามหา’ลัย หักหน้าท่านอธิการบดี นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องเผชิญ”

 

 

เฉินเชียนโหรวไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มมุมปากด้วยความเย็นชา…

 

 

ถ้าไป ก็จะยิ่งดีเลย

 

 

–

 

 

ตี้หัวฮวาถิงชั้นสิบหก

 

 

ภายในห้องรับแขกมีชุดชราตรีที่สั่งตัดพิเศษวางเรียงไว้เป็นแถว ป๋อจิ่งชวนนั่งอยู่บนโซฟา มือกำลังพลิกนิตยาสารหนึ่งเล่มพลางพูดออกมานิ่งๆ “ชอบชุดไหน”

 

 

เฉินฝานซิงลายตาไปหมด รู้สึกท้อแท้เล็กน้อย “ครั้งที่แล้วไม่ใช่ว่าคุณเป็นคุณเลือกให้หมดหรอกเหรอ ทำไมครั้งนี้ต้องให้ฉันเลือกเยอะขนาดนี้ด้วย”

 

 

“เพราะพวกนี้เหมาะกับคุณหมดเลย”

 

 

“แต่ฉันใส่ได้แค่ทีละชุดนะ”

 

 

ป๋อจิ่งชวนปิดนิตยาสารที่อยู่ในมือ เปลี่ยนท่านั่ง สีหน้าก็เปลี่ยนไปด้วย

 

 

“ไม่งั้นคุณก็ลองให้หมดเลยสิ ผมจะช่วยคุณเลือก”

 

 

เฉินฝานซิงขมวดคิ้ว “ใส่ให้คุณดู?”

 

 

“อืม ผมจะช่วยดู”

 

 

“…”

 

 

เฉินฝานซิงไม่ขยับ ป๋อจิ่งชวนลุกขึ้นไปเลือกชุดกี่เพ้าหนึ่งชุดมาให้เธอ

 

 

“ไปเปลี่ยนสิ”

 

 

เฉินฝานซิงจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับชุดมา

 

 

ห้านาทีผ่านไป

 

 

เฉินฝานซิงเดินออกมาพร้อมชุดกี่เพ้าสีแดงเข้มปักไหมทองลายหงส์เพลิง

 

 

กี่เพ้าเป็นที่นิยมขึ้นมาได้ในยุคศักดินาที่มีแนวคิดอนุรักษ์นิยม ช่างเป็นเรื่องที่โชคดีเสียจริง

 

 

มันเป็นชุดที่เผยส่วนโค้งส่วนเว้าของหญิงสาวออกมาได้มากที่สุด

 

 

ดูอนุรักษ์นิยมแต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน

 

 

ชุดที่แนบกระชับไปตามสรีระทำให้เห็นไหล่ที่ผอมเพรียวและเอวที่เรียวเล็ก…

 

 

ที่สำคัญที่สุดคือตัวกระโปรงผ่าสูง ทำให้เห็นขาเนียนขาวคู่นั้นแบบวับๆ แวมๆ

 

 

ผู้หญิงเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่สนใจ สิ่งที่มักจะเข้าใจผิดคิดไปเองก็คือ ความอ้วน

 

 

 เฉินฝานซิงวางมือเอาไว้บนหน้าท้องแบนราบ พยายามจะปกปิดไขมันที่ไม่ได้มีอยู่เลยสักนิด

 

 

สีแดงช่างดึงดูดสายตาจริงๆ ทั้งๆ ที่เป็นกี่เพ้าที่ดูสวยสง่าตัวหนึ่งแท้ๆ แต่กลับเป็นเพราะสีของมันและรอยผ่าช่วงหว่างขา ทำให้เพิ่มความเซ็กซี่และยั่วยวนขึ้นมาถนัดตา

 

 

เฉินฝานซิงเอื้อมมือไปหยิบผ้าคลุ่มไหล่ชีฟองที่แขวนอยู่บนราวออกมาคลุม ยืนตรงหน้ากระจกเต็มตัว เธอเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเลื่อนผ้าคลุมไหล่ที่ดูไม่จำเป็นลงมาจากบริเวณบ่าเล็กน้อย

 

 

รู้สึกว่าไม่มีผ้าคลุมไหล่จะดีกว่าหน่อย ก่อนจะกะพริบตาเบาๆ ตามการตอบสนองอัตโนมัติของร่างกาย จากนั้นก็ยืดคอแล้วหันไปมองทางป๋อจิ่งชวนด้วยรอยยิ้ม คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย

 

 

“เป็นยังไงบ้าง”

 

 

ท่าทางที่หันมายิ้มให้ ในสายตาของป๋อจิ่งชวนนั้น ช่างเป็นอะไรที่น่าหลงใหลเหลือเกิน…

 

 

 

 

 

ตอนที่ 314 สวยเย้ายวน

 

 

“กระดุมข้างเอวของคุณยังติดไม่ดีหรือเปล่า”

 

 

ป๋อจิ่งชวนชี้ที่เอวของเธอพลางปิดนิตยาสารในมือ

 

 

เฉินฝานซิงก้มลงไปมองกระดุมบริเวณเอวด้านข้าง แต่กลับไม่เจอความผิดปกติ แต่เธอก็ขยับกระดุมอยู่สองสามทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับได้กลิ่นหอมสดชื่นที่คุ้นเคย เธอถูกพละกำลังอันแข็งแกร่งโอบเข้าอ้อมแขนจากด้านหลัง

 

 

มองเห็นคนสองคนที่กำลังโอบกอดกันผ่านกระจก หัวใจของเฉินฝานซิงยิ่งเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม

 

 

เธอยังคงมองเห็นเปลวไฟลุกโชนในดวงตาของเขาได้ชัดเจนอย่างเคย เหมือนกับเหตุการณ์ในครัววันนั้นไม่มีผิด

 

 

 เฉินฝานซิงรู้สึกขาอ่อนแรงจนค่อยๆ ร่วงลงไปที่พื้น

 

 

ป๋อจิ่งชวนออกแรงกอดเธอไว้แน่น ขณะเดียวกันก็พยายามข่มความร้อนรุ่มภายในใจเอาไว้

 

 

“ชุดนี้ พรุ่งนี้ห้ามใส่”

 

 

เขาพูดพลางปล่อยเธอออกช้าๆ ก่อนจะหันกลับไปเลือกชุดกระโปรงยาวสีแชมเปญออกมา “ไปเปลี่ยนเป็นตัวนี้”

 

 

เฉินฝานซิงรับชุดไปลอง ไม่นานนักก็กลับออกมา ใบหน้าที่มึนตึงของป๋อจิ่งชวนท้ายที่สุดก็เผยความตกใจออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

 

 

ชุดราตรีคล้องคอ เผยให้เห็นหัวไหล่ที่กลมมน ชายกระโปรงปักลูกไม้ยาวคลุมข้อเท้า

 

 

มองเผินๆ ดูเป็นชุดที่เรียบง่าย แต่ผ่านการออกแบบอย่างประณีต เต็มไปด้วยรายละเอียด สรีระที่ดูพลิ้วไหวดุจสายน้ำงดงามไร้ที่ติ

 

 

นอกเหนือจากความสง่างาม ก็ยังมีรัศมีแห่งความเย็นชาที่งดงามอีกชนิดหนึ่งเปล่งออกมาจากตัวเธอ

 

 

ป๋อจิ่งชวนพยักหน้าด้วยความพอใจ ขาไม่โผล่ เท้าไม่โผล่ ไหปลาร้าก็ไม่โหล่ เห็นเพียงแค่หัวไหล่และแขนเรียวยาวคู่หนึ่ง ใช้ได้เลย

 

 

“พรุ่งนี้ใส่ชุดนี้แหละ”

 

 

ป๋อจิ่งชวนสรุปให้เรียบร้อย

 

 

เฉินฝานซิงถอนหายใจ “ทำไมคุณไม่เลือกให้ฉันตั้งแต่แรก”

 

 

ป๋อจิ่งชวนเพียงแต่เม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบอะไร

 

 

เดิมทีตั้งใจจะให้เธอลองใส่ดูหลายๆ ชุด แต่ระหว่างนั้นเองเขากลับค้นพบว่า เสน่หาน่าเย้ายวนของเธอที่มีต่อเขามันมากเกินต้านทาน หากลองเพิ่มอีกชุดหนึ่ง เขาเกรงว่าคนที่จะเลือกไม่ได้ก็คือตนเอง

 

 

เป็นการตัดสินใจที่ผิดจริงๆ

 

 

ป๋อจิ่งชวนจูงเธอไปนั่งตรงโซฟาด้วยกัน

 

 

“มหาวทิยาลัย T เป็นสถาบันเก่าแก่นับร้อยปี งานเลี้ยงมหาลัยจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ไม่เชิญผมไปด้วยกันเหรอ”

 

 

เฉินฝานซิงส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันไปเองได้”

 

 

ดวงตาของป๋อจิ่งชวนมืดหม่นลงไปชั่วพริบตา

 

 

เฉินฝานซิงจับนิ้วที่เห็นข้อต่อชัดเจนของป๋อจิ่งชวนพลางพูด “ตอนนั้นฉันถูกไล่ออกกลางคัน เรื่องนี้ยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ชี้แจง คุณไปกับฉัน จะทำให้ถูกโยงเข้ามาด้วย”

 

 

คิ้วของป๋อจิ่งชวนกระตุกเล็กน้อย เป็นเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว

 

 

“ชื่อเสียงเขาผม ไม่จำเป็นต้องให้คุณรักษา…”

 

 

“ให้เวลาฉันอีกหน่อย อีกนิดเดียว ฉันก็จะยืนข้างคุณได้อย่างมั่นใจ ไม่มีเรื่องอะไรที่กังวลอีกแล้ว ช่วยตามใจฉันสักครั้งนะ”

 

 

ป๋อจิ่งชวนจ้องมองเธอไม่วางตา ผ่านไปครู่ใหญ่จึงละสายตาจากเธอพลางพูดเบาๆ “มีข้อแม้”

 

 

“ข้อแม้อะไร”

 

 

“แต่งงานกับผม”