“ไม่จำเป็น”  

 

 

ป๋อจิ่งชวนดึงมือกลับพร้อมพูดขึ้นเบาๆ  

 

 

“ฉันเคยบอกกับเธอว่าจะเชื่อใจเธอ ถ้าอยากตรวจสอบก็ไม่เท่ากับว่ากลืนน้ำลายตัวเองเหรอ”  

 

 

“แต่ข่าวลือก็ใช่ว่าจะเป็นเท็จเสมอไป…”  

 

 

อวี๋ซงเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณผู้ชายจะหน้ามืดตามัวเพราะผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้  

 

 

ป๋อจิ่งชวนหยัดกายขึ้นตรงไปยังริมหน้าต่าง ร่างสูงเบี่ยงตัวเล็กน้อยมองลงไปยังรถเก๋งสีดำที่ค่อยๆ จอดลง มุมปากค่อยๆ ยกขึ้นน้อยๆ  

 

 

“ขอแค่ฉันเชื่อ ต่อให้ไม่จริงฉันก็เปลี่ยนให้จริงได้”  

 

 

เสียงทุ้มต่ำในลำคอเอ่ยขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน แต่ทว่าที่อวี๋ซงได้ยินนั้นคือน้ำเสียงแห่งความขุ่นเคืองที่เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ อวดดีและหยิ่งยโส  

 

 

หัวใจเขาสั่นคลอน การที่คุณผู้ชายเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นเสียทีเดียว เขามักจะมุ่งมั่นอย่างเอาเป็นเอาตายในการวางกลยุทธ์ธุรกิจ ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเขามักจะถือดาบควบม้าออกไปสู้อย่างไม่กลัวตายเพื่อไปตายเอาดาบหน้าเสมอ  

 

 

เป็นคนประเภทที่มีความมั่นอกมั่นใจในตัวเองและฝีมือรอบด้าน  

 

 

แต่นั่นมันสำหรับเรื่องของธุรกิจ  

 

 

เขาไม่เคยเห็นคุณผู้ชายเป็นแบบนี้กับผู้หญิงมาก่อน!  

 

 

แต่ว่าคำพูดของป๋อจิ่งชวนพูดนั้นที่อยู่ในใจของเขามาจนถึงในบัดนี้ ค่อยๆ เปิดรับเฉินฝานซิงเข้ามาเป็นนายของเขาอีกคนไปครึ่งหนึ่งแล้ว  

 

 

เหตุผลง่ายๆ ที่เขายึดถือเสมอมา…  

 

 

ไม่ว่าคุณผู้ชายอยากได้ ก็ต้องหามาให้ได้  

 

 

ยังไงซะเธอก็ต้องมาเป็นนายหญิงของเขาอยู่ดี จะข้องใจให้มากความไปทำไม  

 

 

“ลงไปบอกผู้จัดการทีสิว่า วันนี้หยุดทำการแล้ว”  

 

 

“ครับ!”  

 

 

อวี๋ซงน้อมรับคำสั่งของป๋อจิ่งชวนอย่างไม่ต้องคิด เขาตอบรับคำหนึ่งแล้วปลีกตัวออกจากห้องไพรเวทไป  

 

 

ที่ประตูร้านของหรูอี้ซวน คนขับรถค่อยๆ ลดกระจกลงเผยให้เห็นสีหน้าอันเคร่งขึมของเจียงหรงหรงและเฉินเต๋อฝานกับหยางลี่เวยที่นั่งขนาบทั้งสองข้างที่กำลังมองไปยังหรูอี้ซวนพร้อมกัน  

 

 

คนรับใช้ที่นั่งอยู่เบาะหลังเดินลงไปจากรถเพื่อไปหยิบบัตรคิวอย่างรู้หน้าที่  

 

 

“ร้านออกจะดังขนาดนี้ น่าเสียดายนะ ทำไม่เถ้าแก่ร้านถึงไม่ยอมเปิดเพิ่มอีกสักสาขาล่ะ”  

 

 

“นั่นแหละจุดขายของร้านนี้ เชฟทุกคนล้วนมีรสมือที่แตกต่างกัน ต่อให้ทำอาหารจานเดียวกันรสชาติก็ยังแตกต่างกันออกไป หากไปเปิดสาขาใหม่ได้ไม่นานก็คงเสียชื่อ!”  

 

 

เจียงหรงหรงกล่าว ในใจก็มีเรื่องสงสัยอยู่ไม่น้อย เธอเคยได้ยินชื่อร้านอาหารที่รุ่งเรืองมานานอย่างหรูอี้ซวนตั้งแต่สมัยสาวๆ หลายสิบปีผ่านไปก็ยังไม่มีทีท่าจะขยายสาขา  

 

 

ธุรกิจที่กำไรเห็นๆ ขนาดนี้ยังไม่ยอมทำ เถ้าแก่คนนี้คงจะเอาแต่ใจน่าดู  

 

 

ดูๆ แล้ววันนี้คนจะน้อยกว่าวันไหนๆ คนน้อยขนาดนี้สงสัยวันนี้เชียนโหรวจะมีบุญได้กินของอร่อย  

 

 

ทว่าตอนนี้สายตาเธอกลับซัดไปเห็นคนรับให้ที่รอรับบัตรคิวอยู่ เขาจวนจะได้รับบัตรคิวจากเครื่องกดอยู่แล้วแต่กลับมีคนมากดหยุดเครื่องนั้นเสียก่อนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับคิวเลยด้วยซ้ำ  

 

 

หัวคิ้วของเจียงหรงหรงเลิกขึ้นสูง  

 

 

แก่จนปูนนี้แล้ว ถ้าดูไม่ออกว่าการกระทำแบบนี้เรียกว่าจงใจก็คงจะแก่เสียเปล่า  

 

 

ยิ่งชัดเจนเข้าไปอีกเมื่อคนที่ต่อหลังคนของเธออยู่กลับได้รับบัตรคิวอย่างง่ายดาย!  

 

 

“นี่มัน…หมายความว่าไง” หยางลี่เวยเองก็ประหลาดใจ “ทำไมถึงตั้งใจเจาะจงเฉพาะพวกเรา”  

 

 

คนรับใช้ที่ลงไปรับบัตรคิวเองก็รับรู้ได้ถึงที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน เขาจึงกำลังเจรจากับพวกนั้นอยู่  

 

 

เจียงหรงหรงหรี่ตามองไปยังเบื้องหน้าไม่นานก็เห็นคนรับใช้เดินหน้าตายกลับมา  

 

 

“เกิดอะไรขึ้น” เจียงหรงหรงถามเสียงต่ำ  

 

 

“นายหญิง คนของทางร้านบอกว่าวันนี้หยุดทำการแล้วครับ”  

 

 

“เหลวไหล! เห็นชัดๆ ว่าคนที่ยืนหลังแกยังได้รับบัตรคิว ทำไมมีแค่แกที่ไม่ได้!”  

 

 

ขณะที่สายตาอยู่ที่สีหน้าขุ่นเคืองเจียงหรงหรง หยางลี่เวยขึ้นเสียงออกมา  

 

 

คนรับใช้รู้สึกลำบากใจแต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสัยไม่ได้  

 

 

“ฉันจะลงไปดู!”