EP 551 สุดยอดหัวหน้า!

ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ถึงเวลาทํางานแล้ว

ดงซูบินออกไปพร้อมกับกระเป๋าเอกสารของเขาก่อนที่จะลงไปข้างล่าง เขายังจําภาพของนายกเทศมนตรีโยฮวาที่ทิ้งไว้เมื่อคืนได้ เธอได้ใช้ผ้าเช็ดตัวกับชุดสูทของเขา ถึงแม้ชุดสูทจะดูใหญ่เกินตัวไปนิดหน่อย แต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเกิงโยฮวายังตราตรึงใจของดงซูบินอยู่ มันเลยทําให้วันนี้ดงซูบินดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เนื่องจากเขาได้เห็นนายกเทศมนตรีคนสวยอาบน้ํา แต่งตัวในชุดนอน และตื่นขึ้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นชีวิตนายกเทศมนตรีคนสวยคนนี้ และคงไม่มีใครนึกถึงว่าจะได้เจอเรื่องอย่างงี้อีกด้วย ทั้งภาพของหน้าอกที่ใหญ่ของเธอและชุดชั้นอันสุดแสนเร้าร้อน?

หลังจากออกห้องไปได้สักพักดงซูบินก็พยายามมองซ้ายมองขวา

ทันทีที่เขาก้าวออกจากทางเดิน ดงซูบินก็หยุดกะทันหันและเห็นรถปอร์เช่ออฟโรดสีดําของเขาจอดอยู่ชั้นล่างที่ล้อมรอบด้วยหวังหยูหรินและเจ้าหน้าที่จากสํานักงานเขตสองคน

“ท่านเลขาธิการ”

“เลขาธิการ ซูบิน”

“อรุณสวัสดิ์” เมื่อทีมงาน

ทั้งสองเห็นดงซูบินออกมา พวกเขาทักทายอย่างเคารพและรีบจากไป

หวังหยูหรินก็ถูกทิ้งไว้ให้เหลือเพียงคนเดียว

เธอเองแสดงท่าทีเขินอายออกมาในทันที “เลขาธิการซูบิน คุณไปทํางานหรือยัง”ดงซูบินยิ้ม และพยักหน้า “จะไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่า”

“โอ้ ฉันไม่รู้ว่าใครเอารถคันนี้มาจอดไว้ตรงนี้, มันเป็นรถยี่ห้อหรูสะด้วย ” รถปอร์เช่” เมื่อได้ยินดงซูบินพูดเช่นนั้นหวังหยูหรินเองเธอก็ดูประหลาดใจขึ้นมาทันที เนื่องจากวันนี้เธอสวมชุดสูทสี ขาวดูเป็นทางการ “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นชุดเครื่องแบบเช่นนี้ ตั้งแต่ฉันออกมาจากสํานักงาน ที่ปักกิง่ง”
ในเวลานี้สาวอีกคนที่สวมเสื้อสเวตเตอร์ถักและผ้ายีนส์ โจวหยินหยูเดินออกพร้อมด้วยรอยยิ้ม, “ท่านเลขาธิการ”ดงซูบินยิ้มตอบรับทันที: “ผู้อํานวย
การโจววันนี้คุณมาเช้าจัง คุณท่านข้าวหรือยัง”

“ฉันเองเพิ่งทานข้าวกับสามีมา ฮิฮิ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า” โจวหยินหยูไม่เข้าใจทําไม่ทั้งสองต้องมายืนอยู่ตรงนี้กันสองต่อสองด้วย

หวังหยูหรินยิ้มทันทีและพูดว่า: “พี่สาวหยูมาดูนี้” โจวหยินหยูก้าวเข้าไป “เห็นรถยนตร์คันนี้ไหม ?”

“ปอร์เช่คาเยน รุ่นล่าสุด มาสวยเอามากๆเลย” หวังยูรินชี้ไปที่รถปอร์เช่และพูดว่า: “รถแบบนี้ รวมภาษีแล้วก็คงไม่ต่ํากว่าสามล้านบาทแหละ”
โจวเหยียนหยูพยักหน้า “รถของใคร ไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ฉันเองก็ไม่รู้”หวังยู่หลิงถอนหายใจ:’แต่ถ้าได้มาสักคันฉันคงนอนตายตาหลับ”

“ให้แฟนท่างานหนักๆจะได้ซื้อรถให้ได้ พอเถอะ ไปทํางานได้แล้ว” เทียบกับหวังยูรินโจวหยินหยูเองเธอดูเหมือนจะไม่สนใจรถคันนี้สักเท่านไร นายกเทศมนตรีโยฮวาก็จ้องมองรถด้วยเช่นกัน? แม้ว่ารถปอร์เช่จะไม่ได้หาอยากมากนัก แต่ป้ายทะเบียนรถกับเป็นป้ายทะเบียนจิยูหว่า เธอเองคงอยากรู้ว่าใครเป็นเจ้าของรถคันนี้แน่ๆ?และแปลกใจเข้าไปอีกที่ทําไมดงซูบินจะต้องยืนอยู่ตรงนั้นด้วย?

“ท่านเลขา” โจวหยินหยุมองเขา “คุณกินข้าวเช้าเสร็จหรือยังค่ะ ไปทํางานพร้อมกับพวกเราไหม?”

ซูบินมองไปที่หวังหยูริน

หวังหยูรินยิ้มอย่างไม่สบายใจ ใบหน้าของเธอหวาดระแหวง ไม่เข้าใจสิ่งที่ดงซูบินมองเธอ โจวซินเยียนงงในสายตาของเขาและตะโกนเบา ๆ ว่า “ท่านเลขา? หากคุณมีอย่างอื่นจะต้องแล้วฉันจะขอตัวไปกับหยูรินก่อนนะคะ?”

ดงซูบินกล่าวว่า”ฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย พอดีว่าหยูรินกําลังขว้างประตูรถอยู่เลย

ทําให้ฉันไม่มีช่องว่างที่จะเปิดประตู”

“ช่องว่างที่จะเปิดประตู?” ในเวลานั้นดงซูบินกดรีโมตในมือของเขาและไฟท้ายของรถก็กระพริบออกมา

หวังหยูรินตกตะลึง”… นี่รถของท่านเลขาเหรอ” โจวหยินหยูก็ตะลึงเช่นกัน

ดงซูบินพยักหน้าและเห็น หวังหยูรินหลบเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขาดึงประตูรถและเข้าไปในที่นั่งคนขับกวักมือเรียก “ขึ้นรถกัน”

อะไรนะ!

มันเป็นรถของคุณจริงๆเหรอ?

หวังหยูริน และโจวหยินหยู มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

ไม่อยากจะเชื่อ!

ด้วยความแปลกใจหวังหยูรินเลยถามไปทันทีว่า: “เลขาซูบิน คุณซื้อรถมาเมื่อไหร่” ดงซูบินใส่เกียร์ถอยแล้วขับออกประตู เขาพูดว่า: “ฉันซื้อมาสองสามเดือนแล้ว จริงตั้งใจจะซื้อให้แม่ เนื่องจากแม่ของฉันขับแค่รถเก่าๆอย่างโคโรล่า และตอนที่ซื้อรถคันนี้มาเธอกับไม่ยอมขับ มันเลยยกมาให้ฉันใช้คงไม่ผิดอะไรที่รับมอบของจากคนในครอบครัว” ดงซูบินพยายามหาเหตุผล เพื่อมาสนับสนุนเรื่องนี้ สมัยที่เขาอยู่หยานไทบาที่เขาก็บอกว่ารถคันนี้ยืมมันมาจากเพื่อน คิดไปคิดมามันไม่ดีหรอก เพราะรถมันหลายล้าน มันจะเป็นการโอ้อวดเกินไปจะทําให้มีคนนินทาได้ แต่ถ้าบอกว่าพ่อแม่แม่เป็นคนให้มาก็น่าจะเหมาะสมกว่า จริงๆแล้วภายใจคงซูบินอยากจะพูดความจริงแต่กลัวว่าจะมีผลกระทบกับงานของเขาในอนาคต

“มันหรูหรามาก” หวังหยูลินไม่รู้จะพูดอะไร และใช้เวลานานกว่าจะย่อประโยคนั้นออกมา

โจวเหยียนหยูนั่งในรถแล้วเอนหลังให้ตรง หัวหน้าขับรถพาเธอไป เธอท่าท่าทางสบายๆ ไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่เอนหลังพิงเบาะ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้เป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยได้พบมาก่อน”

โจวหยินหยูเองเธออายุ 40 ปีแล้วเธอจึงดูตื่นเต้นมาก “ฉันอยู่ในรถหรูมาหลายล้านหยวนแล้ว” ดงซูฐินพูดอย่างมีความสุข: “มันแพงเหรอ ฉันไม่รู้”

หวังหยูหรินตอบ: “คุณไม่รู้หรือ นี่ เทียบกับซื้อรถธรรมดาได้สามคันเลยนะ”

“หวังหยูหริน แล้วทําไมวันนี้เธอใส่ชุดดูทางการแบบนี้” โจวหยินหยูขัดจังหวะเธอ และรองเท้า หนังที่เท้าของเธอก็เตะเธออย่างเงียบ ๆ เธอเองก็ไม่ยอมพูดทําให้โจวหยินหยูต้องพูดต่อ “ฉันไม่เคยเห็นเธอในชุดสูทและรองเท้าแบบนี้เลย ดูเหมือนเธอจะมีนัดเดทสึนะ?”

หวังหยูรินก็ไอและไอ “เอ่อ พอดีว่าฉันจะไปงานแต่งของเพื่อนนะ . ยังไงก็ตาม ท่านเลขาซูบินตั้งแต่ 10 โมงเช้าถึง 1 ทุ่ม ฉันขอลาได้หรือเปล่าค่ะ?”
ดงซูบินกล่าวว่า: “ตกลง ก็ส่งงานก่อนเวลา”

หวังหยูรินยิ้ม “ขอบคุณค่ะ ท่านเลขา”

จากนั้นหวังหยูรินมองรถอย่างมีความสุขอีกครั้งด้วยความอิจฉาในสายตาของเธอ

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่รถคาเยนจะขับรถจากหอพักของครอบครัวไปยังที่สํานักงานเขตกวางหมิง ผ่านสายตาของผู้คนมากมาย ดงซูบินจอดรถในบริเวณนั้น เปิดประตู และลงจากรถแล้วเอา กระเป๋ากลับไปที่สํานักงานของเขา

พนักงานคนอื่นๆของสํานักงานข้างถนนดูอึ้งเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ป้ายทะเบียน

นั้นมัน? รถของใครกัน?

“ฉันไม่ได้ตาฟาดใช่ไหม? รถคันนั้นคือปอร์เช่?”

“อะไรคือปอร์เช่”

“ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือคาเยน มูลค่ามันหลายล้านหยวนเลยนะ!”

“รถของเลขาธิการของเรา ไม่มีทางหรอก”

หยูหรงเฟิงที่เพิ่งเข้ามาและเกาหมิงเฟิง ก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกัน

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามหวังหยูรินอย่างกล้าหาญ และคําตอบก็คือ ใช่ ตอนนี้ ทุกคนใน

สํานักงานเขตรู้ดีว่านั้นคือรถของดงซูบิน!

บ้าไปแล้ว!

นี้เรื่องจริงหรอเนี่ย!

ทุกคนเริ่มคุยกัน น้องชายนายกเทศมนตรี ถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลวันแรก? เขาดุหลานสาวของเลขาธิการพรรคมณฑลในวันที่สองของการดํารงตําแหน่ง? แล้วสามารถจัดการคน 20 คน อาวุธครบมือด้วยตัวเพียงคนเดียว? จัดการกับผู้ช่วยรัฐมนตรี? และยังคงขับราคาหลักล้านมาทํางานเช่นนี้?

นี้มันจะมากเกินไปแล้ว!

ในที่สุดทุกคนเองก็รู้ว่าเลขาธิการคนใหม่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!

เขานั้นเป็นเลขาธิการคนพิเศษที่ไม่มีเลขาธิการคนไหนทําได้แบบนี้มาก่อน!