EP 552 งานแต่งงาน

ในช่วงก่อนเที่ยง

ช่วงสิบเอ็ดโมงกว่าๆ

ดงซูบินตรวจสอบการจัดการกับอาคารที่ผิดกฎหมายในทางใต้ของชุมชนหลิวเซียน เมื่อเห็นว่าซากอาคารที่ถูกรื้อถอนได้ถูกเก็บกวาดแล้ว เขาจึงขับรถคาเยนกลับไปที่สํานักงานเขตพร้อมรับประทานอาหารกลางวัน แต่ทันทีที่รถขับไปที่บริเวณสํานักงานเขต ก็ได้ยินเสียงประทัดดังอยู่ข้างหลัง ซึ่งดูมีชีวิตชีวามากจากที่ไหนกัน?

งานแต่งงานอย่างงั้นหรอ?

ทันทีที่ดงซูบินขมวดคิ้ว เขาก็ขับรถและตามเสียงเพื่อค้นหา

ถนนผิงอันซึ่งไม่อยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบของดงซูบินและอยู่ในเขตอํานาจของเขา และถนนผิงอันสายนี้อยู่ติดกับอาคารสํานักงานของดงซูบินซึ่งอยู่ด้านหลังพอดิบพอดี ดงซูบินเข้ามา สํานักงานทุกครั้ง มองเห็นได้ เมื่อเปิดหน้าต่าง อยู่ใกล้มาก อันที่จริงสถานที่ทํางานของที่สํานักงานเขตกวางหมิงไปไม่ถึงหนึ่งไมค์ อย่างไรก็ตาม มันถูกรื้อถอนและแก้ไขเมื่อสองสามปีก่อน และที่สํานักงานเขตกวางหมิงก็เข้าไปดูแลพื้นที่นั้นแทน,และห่างจากถนนผิงอันเพียงซอยเดียว สําหรับการแบ่งเขตอํานาจศาล ด้านนี้ล้อมรอบด้วยตรอกหลังที่ทํางานของที่สํานักงานเขตกวางหมิง และด้านตะวันตกล้อมรอบด้วยอาคาร

หนึ่งร้อยเมตร…

สองร้อยเมตร…

สามร้อยเมตร…

ในที่สุดก็พบที่มาของประทัด

เป็นร้านอาหารที่ค่อนข้างไฮเอนด์ เหมือนจะมีงานแต่งงานและร้านอาหารก็เต็มไปด้วยขบวนรถยาวๆ มันดูเป็นงานใหญ่มาก

ดงซูบินดูมันแล้วเขาก็ไม่สนใจ และเขาก็กะว่าจะเดินทางกลับไปในทันที
แต่จู่ๆก็มีคนเรียกเขาว่า “ท่านเลขา! ท่านเลขาซูบิน! ท่านเลขาซูบิน!”

ชั่วครู่ ดงซูบินลืมตาขึ้นและมองหามันเพียงเพื่อเห็นหวังหยูริน ในชุดสูทสีขาวยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านอาหารและโบกมือให้เธอ เมื่อเห็นสิ่งนี้ดงซูบินก็เพียงยิ้มตอบรับเธอ ฉันคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่หวังหยูรินบอกว่าเธอขอลาไปร่วมงานแต่งของเพื่อนร่วมชั้นในตอนเช้า

เมื่อรถหยุดดงซูบินเปิดประตูและลง “ผู้อํานวยการหวังคุณมาที่นี่ทําไม”

หวังหยูรินงพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มฮิปปี้: “ฉันมางานแต่งพี่สาวของเพื่อนสนิทสมัยมัธยม เลขาซูบิน, คุณเองก็มาร่วมงานแต่งด้วยอย่างงั้นหริ ”
นะ”

“พอดีฉันแค่ผ่านมานะ” ดงซูบิน ยิ้มและพูดว่า: “ดูเหมือนงานกําลังยุ่งอยู่เลย”

หวังหยูรินกล่าว: “จริงสิใกล้พิธีเปิดแล้วและตอนนี้โต๊ะเองก็ว่างคุณควรเข้ามาร่วมงานกับฉัน

ดงซูบินหัวเราะและพูดว่า “จะเป็นไปได้ยังไง นี้มันงานแต่งงานของเพื่อนคุณฉันจะไปร่วมได้ยังไง”

“งานแต่งงานของเพื่อนร่วมชั้นของฉันคือ ลูกชายของผู้อํานวยการชูมีข้าราชการใหญ่หลายคนมาร่วมงานนี้”

“… ผู้อ่านวยการชู?” ดงซูบินท่าหน้า งง ออกมา

“ก็ชูชิงฮวา ผู้อํานวยการเขตผิงอัน” ดงซูบิน จําชื่อได้ ปรากฏว่า เป็นลูกชายของผู้อํานวยการเขต. ที่เป็นเจ้าภาพจัดงานแต่ง ถึงแม้ดงซูบินจะทํางานที่นี้มาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วเขาก็ไม่เคยเจอกับชูชิงฮวาอย่างไรก็ตามตําแหน่งของเขาก็เป็นรอง ดงซูบินถึงแม้เขาจะเคยได้ยินชื่อของชูชิงฮวา มานานแล้ว

แน่นอนว่าดงซูบินเขาใจดีว่าการทําเช่นนี้อาจจะเป็นการหักหน้าของชูชิงฮวาแต่ถึงอย่างไร ด้วยความไร้เดียงสาของหวังหยูริน ดังนั้นดงซูบินจึงต้องไปกับเธอ

ดงซูบินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนว่าทุกคนในงานจะเป็นเครือญาติ ไม่ก็ก็คนสนิทของผู้อํานวยการชู ถูกแล้ว แต่ชูชิงฮวาไม่ได้ส่งค่าเชิญให้เพื่อนของเขาด้วยซ้ํา ทําไมฉันถึงเข้าไปได้? อย่างไรก็ตาม เมื่อดงซูบินคิดถึงเรื่องนี้ดงซูบินก็ขมวดคิ้วในใจและบอกว่าเพื่อนของดงซูบินเองก็เป็นผู้นําใหญ่ของเขตผิงเออ เช่นกัน ครอบครัวของผู้อํานวยการชูชิง เป็นเจ้าภาพจัดงานแต่งงาน และแม้แต่หวังหยูรินก็ได้รับเชิญ แต่ทําไมเขากลับเชิญดงซูบิน หรือเพราะเป็นเพราะว่างานนี้ ตั้งใจเชิญคนที่สนิทเท่านั้น? จริงๆไม่ต้องจริงจังกับฉันขนาดนี้ก็ได้! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตาของดงซูบินก็กระตุก มันจะไม่น่าละอายสักหน่อยถ้าเขากลับไปแบบนี้? มันทําให้คนคิดว่าพวกเขาจากไป เพราะไม่มีค่าเชิญใช่หรือไม่? จะบ้าไปแล้ว! งานนี้ทําได้ยังไง! ฉันจะเข้าไปวันนี้! แต่กลับไม่รู้จักภายในงานนี้เลย?

ดงซูบินเองนั้นเล่นตามน้ําไม่เก่ง “ผู้อํานวยการหวัง ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันจะเข้าร่วมสนุกกับคุณ”

“เอ๊ะนี้ใครกัน?” ดูเหมือนว่านี้จะสมาชิกครอบครัวเดินเข้ามา

หวังหยูรินยิ้มและพูดว่า: “นี่คือเลขาธิการดงซูบินจากสํานักงานเขตของเรา”

เสียงดังกล่าวดึงดูดความสนใจของคนจํานวนมากในทันที พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ดงซูบิน

ซึ่งยืนอยู่ข้างหน้ารถคาเยนและเริ่มกระซิบ

“นี่คือเลขาธิการซูบิน”

“คนที่จัดการกับพ่อค้าในเขตกวางหมิงนะ”

“ทําไมเขาถึงขับรถปอร์เช่ นั้นรถของเขาหรอ”

“นี้อะไรกัน เลขาธิการสํานักงานเขตแบบไหนล่ะ เขากลับขัยมันจริงๆหรอ . ‘

รถคันนั้นหลายล้านใช่ไหม? ป้ายทะเบียนปักกิ่งเป็นอย่างไร 9999 ”

“”
นี่มันงานแต่งของลูกชายผู้อํานวยการชู นะการขับรถมาแบบนี้จะทําให้งานกร่อยไหมนะ

“มากกว่านั้นเบนซ์มือสองนี้ไม่สามารถเทียบได้กับรถปอร์เช่คาเยคันนี้ ได้จริงๆแล้วนั้นเป็นรถของเลขาธิการของสํานักงานเขตกวางหมิง?”

“นี่เป็นรถที่นิยมสําหรับพวกไฮโซ ขนาดคนที่รวยที่สุดในเขตหนางฉาง ไม่ มีรถราคาแพงแบบนี้”

เมื่อดงซูบินปรากฏตัว ก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนจํานวนมากในทันที คนในงานแลเจ้าหน้าที่ ส่วนใหญ่ที่สํานักงานถนนผิงอัน รวมถึงผู้นําคนอื่น ๆ ก็มาด้งบเช่นกัน แต่ เห็นได้ชัดว่าสํานักงาน ในละแวกนั้นรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อได้ยินเหตุการณ์เหล่านั้นโดยเฉพาะผู้คนในสํานักงานถนนผิงอัน ต่างก็สงสัยอย่างมากเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ เมื่อเห็นสิ่งนี้ทุกคนก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา จะมีสักกี่คนที่จะทําร้ายประชาชนในที่สาธารณะ? และยังกล้าขับรถคันหลายล้านอีก ? น่าจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นก็คือดงซูบิน

แน่นอนดงซูบินเองก็ไม่ได้อยากโอ้อวด เพราะเขารู้ดีว่าที่นี้มีเจ้าหน้าที่ของรัฐอยู่มากมาย

จริงๆเขาควรจะเปลี่ยนรถมา แต่เนื่องจากวันนี้เขาไม่ได้ตั้งใจมางานด้วย

เจ้าสาวและเจ้าบ่าวเข้าไปในร้านอาหารแล้ว และหลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เดินเข้ามาทีละคน

“ท่านเลขา เข้าไปด้วยไหม” หวังยู่หลังถาม

ดงซูบินไม่มีใครรู้จักนอกจากหวังยูรินดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและไม่ทักทายคนอื่น ๆ ทั้งสองเดินตามฝูงชนเข้าไปในห้องโถงร้านอาหาร

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนอายุประมาณ 50 ปีทักทายเขาด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือท่านเลขาซูบินอย่างงั้นหรอ”

หวังหยูหรินกระซิบและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ชูชิงฮวา ผู้อํานวยการสํานักงานถนนผิงอัน” “ใช่เขาหรือเปล่า? ดงซูบินก็ยิ้มและยื่นมือออกมาจับเขา”ฉันดงซูบิน ผู้อํานวยการชู ใช่มั้ย ฮ่า ฮ่า ผมชื่นชมคุณมานานแล้ว แต่วันนี้ฉันมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ?”

ชูชิงฮวา ยิ้มและพูด “จริงๆต้องขออภัยด้วยด้วยนะครับพอดีทางเราไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณ. เราเองก็พยายามติดต่อไปสํานักงานของคุณหลายวันแล้ว.

“ไม่ต้องล่ามากก็ได้ ยินดีกับลูกชายด้วยนะครับ”

“ขอบคุณครับบ รีบเข้าไปข้างในเถอะ” หลังจากทักทายเขา ชูชิงฮวาก็จากไป และยิ้มรับเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่ง

แม้ว่า ชูชิงฮวาจะพูดอะไร แต่ความประทับใจของดงซูบิน ที่มีต่อเขายังไม่ดีขึ้นและเขาไม่สามารถติดต่อฉันได้? เป็นไปได้ยังไงที่เบอร์มือถือของบัดดี้ไม่มา ไม่รู้ถามมา? นอกจากนี้ คุณมักจะรู้หมายเลขโทรศัพท์ของสํานักงานข้างถนนของฉันใช่ไหม คุณสามารถติดต่อหวังหยูรินแต่ไม่ได้ติดต่อฉัน? นี่ไม่ใช่ปัญหาเลยที่จะติดต่อไม่ได้ คุณไม่ได้ตั้งใจจะเชิญฉันเลย และมันก็ไร้ประโยชน์สําหรับคุณที่จะสร้างประโยคเป็นร้อยๆ ประโยค

มีโต๊ะมากกว่ายี่สิบโต๊ะในห้องโถง และดูเหมือนว่าจะเต็มร้านอาหารทั้งหมด

หวังหยูรินอยู่กับดงซูบิน ชั่วขณะหนึ่งแล้ววิ่งไปพร้อมกับเดินไปกับเจ้าสาว ดงซูบินก็เห็นร่างที่คุ้นเคยในเวลานี้ยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินขึ้น
“ผอ.แพนเหรอ นานแล้วนะไม่ได้เจอ”

“อ๋อ ผู้อําานวยการซูบินหรอ เราไม่ได้โทรหากันนานแล้วนะ”

ทั้งสองจับมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาคือแพนเจิงยี่ผู้อํานวยการสํานักส่งเสริมการลงทุนเขตหนานฉาง ดงซูบินพบเขาเมื่อเขาไปเปิดสมาคมพ่อค้าแห่งประเทศจีนเมื่อไม่นานมานี้ ผู้อํานวยการสํานักส่งเสริมการลงทุนเมืองตาเฟิง เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขา และ แผนโว ผู้ซึ่งขโมยเงินลงทุนของมณฑลหยานไท ถูกดงซูบินจัดการ ตอนนี้เขาถูกไล่ออกจากงานที่บ้านดงซูบินเชื่อว่า แม้ว่าแผนเจิงซี ไม่ได้แสดงอาการอะไร แต่เขากลัวว่าเขาไม่ชอบเขาในใจ ส่วนแผนเจิงซีเขาจะเกลียดตัวเองหรือไม่ ดงซูบินก็ไม่รู้ในตอนนี้

หลังจากความเร่งรีบและคึกคัก งานเลี้ยงแต่งงานก็เริ่มขึ้นในที่สุด

พิธีกรงานแต่งงานเป็นประธานบนแท่นและบริกรน่าอาหารทุกประเภท

เมื่อ ชูชิงฮวาเสร็จงานยุ่งที่นั่น เขาก็เข้ามาทักทายแพนเจิงซี และเจ้าหน้าที่สํานักงานเขตและผู้ปฏิบัติงานเขตทันที และแม้แต่ ดงซูบินก็ได้รับเชิญไปที่โต๊ะหลักใกล้กับเวทีที่สุด ผู้คนที่โต๊ะนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นคนใหญ่คนโต- ผู้นําเวลาที่อยู่เหนือระดับคณะ ยกเว้นหวังหยูรินแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ระดับสูง แต่เธอเป็นหลานสาวของคณะกรรมการพรรคเขตอยู่ดี ดังนั้นเธอจึงได้รับการต้อนรับจากชูชิงฮวาที่นี่ ข้างในดงซูบินรู้จัก แผนเจิงซี และ หวังหยูหรินผู้คนที่เหลือก็เผชิญหน้ากันมาก ทุกคนไม่พูดมาก พวกเขาไม่พูดอะไรเลยเมื่อพวกเขาสุภาพ อาหารและไวน์ทั้งหมด ย้ายโต๊ะยี่สิบโต๊ะในร้านอาหาร ตะเกียบ

งานเลี้ยงแต่งงานไม่เล็ก แต่ไม่ใหญ่เกินไป เทียบกับคนทั่วไป เมื่อเทียบกับงานเลี้ยงแต่งงาน ในระดับเดียวกัน สิ่งที่ชูชิงฮวา มอบให้กับลูกชายของเขา รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และร้านอาหารก็เป็นที่รู้จักกันดี

ยังมีเจ้าหน้าที่น้อยมากที่กล้าหาญเหมือนดงซูบิน นั้นสามารถนับนิ้วได้เลยว่าใครอยู่ในตําแหน่งใหญ่โตในบ้าง แต่คนอื่นๆ ส่วนใหญ่มีระเบียบวินัยมาก กลัวอิทธิพลที่ไม่ดี และกลัวว่าใครจะมันเลื่อยเก้าอี้พวกเขา พวกเขาจึงพยายามทําตัวให้เบาที่สุด ผู้นําที่ปราดเปรื่องบางคนไม่แม้แต่จะจัดงานแต่งให้ลูกๆของตนด้วยซ้ํา แค่ได้ทะเบียนสมรสเพราะกลัวว่างานแห่งความสุขจะกลายเป็นหายนะ นี่คือเหตุผลที่ชูชิงฮวาไม่ได้เลือกวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่จัดงานแต่งวันธรรมดา ด้วยตําแหน่งระดับนี้ ก็ยิ่งมีความละเอียดรอบคอบขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อสิ้นสุดพิธี ทุกคนปรบมือและแสดงความยินดี

ต่อมา เจ้าสาวและเจ้าบ่าวก็เริ่มลงมาทักทายแขก และคนแรกที่เดินตรงไปคือน่าโต๊ะ

ดงซูบิน ก็วางตะเกียบลงดื่มแก้วของเขา และกล่าวแสดงความยินดีสั้นๆหวังหยูหรินดู กระตือรือร้นมาก ล้อเล่นกับเจ้าสาวบนบ่าของเธอ และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะดี

“หยูหลิง อย่าสร้างปัญหาอีกล่ะ”

“แย่เลยถ้าอย่างงั้นช่วงดึกๆฉันก็ไม่สามารถไปหาเธอได้แล้วสินะ” ขณะที่

เขาพูด ครอบครัวของเจ้าบ่าวก็รีบเดินเข้ามา “นายกเทศมนตรีเมืองโยฮวาและมิสสิดหยางมาถึงแล้ว”