ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 701 มาแล้วเหรอ…ในตำนาน / 702 หัวใจเจ็บแปลบ
ตอนที่ 701 มาแล้วเหรอ…ในตำนาน
ป๋อจิ่งชวนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคงราวกับภูเขาไท่ซาน!
เสื้อสูทสีดำราคาแพงทั้งตัว สูทตัวนอกห่อหุ้มร่างกำยำของเขาเอาไว้ สัดส่วนร่างกายได้รูปสมบูรณ์แบบ ตรงช่วงคอเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา อีกทั้งเนคไทสวยราคาแพงก็ยังเป็นเส้นที่เฉินฝานซิงเป็นคนผูกให้เขาเองกับมือเมื่อเช้านี้!
เขายกสองแขนขึ้น มือซ้ายลูบลงไปยังแขนเสื้อสูทด้านขวาอย่างไม่ใส่ใจ ระหว่างการกระทำเล็กน้อยนี้ ปลายแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวและคัฟลิงค์สีกรมท่าที่ราคาไม่เบาก็ช่วยเสริมให้เขาดูงดงามและสูงส่งยิ่งกว่าใคร
ทว่าทันใดนั้น ใบหน้าหล่อเหล่าไร้ที่ตินั้นกลับถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาแห่งโทสะ
ไอความเย็นที่ผู้คนสัมผัสได้แผ่ขยายออกมาจากร่างของเขาไปทั่วทุกสารทิศ
จู่ๆ รังสีอัมหิตที่ทำเอาคนหายใจขาดห้วงก็แทรกซึมเข้าไปในอากาศ!
สตูดิโอเริ่มตกอยู่ในวงล้อมของความวิเวกวังเวงอย่างไร้สาเหตุ
แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลนี้ ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมาแรงๆ
จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานในมือของตัวเองไป
เฉินฝานซิงตามมาด้วยจี้อี้ ทั้งสองคนนั่งเคียงคู่กันตรงหน้าเปียโนสีดำล้วน
ป๋อจิ่งชวนเองก็ถูกหลานซีดึงให้นั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ
หลังจากที่ป๋อจิ่งชวนนั่งลง หลานซีเองก็โน้มตัวลงนั่งลงข้างๆ เขาเช่นกัน
ป๋อจิ่งชวนย่นคิ้วเข้าหากันบางเบาจนไม่อาจสังเกตเห็น ทว่าก็ไม่ได้มีท่าทีเช่นไร นัยน์ตาสีดำคู่หนึ่งยังคงจับจ้องไปยังเฉินฝานซิงและจี้อี้ที่นั่งเคียงคู่กันอยู่
เฉินฝานซิงซึ่งปรายตามองไปเห็นภาพบนโซฟา เธอก็ยื่นมือออกไปใช้นิ้วทั้งห้ากดลงไปบนแป้นเปียโนแรงๆ
ตื๊ง เสียงหนึ่งดังแสบแก้วหู ทำเอาคนทั้งสตูสะดุ้งโหยง
ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน
บรรยากาศกดดันอย่างน่าประหลาดก่อนหน้ายิ่งทวีคูณขึ้น
จี้อี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็หดคอ แล้วหันไปมองเฉินฝานซิงด้วยความเป็นห่วง
“ประธานเฉิน…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ!”
“อื้ม!” เสียงทุ้มตอบออกมาอย่างเรียบง่าย
ทำให้ใจของจี้อี้แน่ใจยิ่งขึ้น จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วแน่ๆ!
เธอเองก็ไม่เคยเห็นตอนที่ประธานเฉินยัวะหนักขนาดนี้!
อวี๋ซงที่อยู่ข้างๆ กันลอบกลืนน้ำลายลงคอไปเฮือกหนึ่ง!
ในที่สุดก็มาแล้วงั้นเหรอ
สงครามเย็นของคู่รักในตำนาน?
แต่เมื่อวานก็ยังดีๆ กันอยู่ไม่ใช่รึไง
ทำไมอยู่ๆ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปซะได้
หรือว่าเรื่องบนเตียงเมื่อคืนจะไม่ค่อยราบรื่น
เซียวหมิงเจี๋ยไม่อาจรู้ได้เลยว่าบรรยากาศแปลกๆ มีที่มาจากตรงไหน มือใหญ่โบกขึ้นครั้งหนึ่ง “เอาละ ทุกคนเตรียมพร้อมนะ! เริ่มถ่ายแล้ว!”
เฉินฝานซิงสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะพ่นความระอุที่กลางอกนั้นออกไป!
เธอหันมองจี้อี้วูบหนึ่ง จี้อี้ระบายยิ้มเหนียมอายส่งมายังเธอ
เฉินฝานซิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคลี่ยิ้มออกเช่นกัน!
เธอมาเพื่อแก้ปัญหา ไม่ใช่มาสร้างปัญหา!
ไม่ควรใช้อารมณ์ของตัวเองมาลงที่นี่
ทั้งคู่วางมือซ้ายลงบนเปียโนพร้อมกัน
บนนิ้วของเฉินฝานซิงคือแหวนสีดำวงหนึ่ง ดูขัดตากับสูทสีขาวบนตัวเธอเป็นอย่างมาก
จี้อี้ที่สวมเดรสยาวสีดำ สวมถุงมือลายลูกไม้สีดำยาวจนถึงแขน ตรงนิ้วนางสวมแหวนเพชรแพลทินั่มวงหนึ่ง ซึ่งดูขัดกันอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน และยังช่วยขับให้แหวนมีความโดดเด่นยิ่งขึ้น
“ช่วงเวลาอันเป็นนิรันดร์ ดีไหม”
จี้อี้พยักหน้า
จากนั้นจึงวางมือไว้บนเปียโน แล้วหันมองไปยังเฉินฝานซิงวูบหนึ่ง ทั้งคู่แลกเปลี่ยนรอยยิ้มให้กันผ่านสายตา
ในขณะที่เซียวหมิงเจี๋ยเริ่มเตรียมจะถ่ายรูป
จากนั้นจี้อี้จึงเป็นฝ่ายบรรเลงนำไปก่อน ไม่นาน เฉินฝานซิงเองก็ยกมือซ้ายขึ้นเช่นกัน
ท่วงทำนองของช่วงเวลาอันเป็นนิรันดร์ไม่ได้เร็วนัก ยามที่ทั้งคู่เล่นด้วยมือเดียวก็ไม่ทำให้รู้สึกทุลักทุเล
ทั้งสองล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเปียโน จึงไม่มีจุดไหนที่เข้ากันไม่ได้ เสียงดนตรีที่ร่วมกันบรรเลงจึงออกมาสมบูรณ์แบบ
ตอนที่ 702 หัวใจเจ็บแปลบ
ทั้งคู่คอยแลกเปลี่ยนรอยยิ้มให้กันอยู่เป็นระยะ ยามที่เฉินฝานซิงกำลังยิ้มอยู่นั้น มุมปากของเธอได้แย้มขึ้นเล็กน้อย เรียวคิ้วก็เลิกสูงขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน
รอยยิ้มในดวงตานั้นแสนเลือนราง ทว่ารอยยิ้มน้อยๆ นี้ ได้กลายเป็นความอ่อนโยนและอบอุ่นที่ลงตัว ขับกล่อมให้ทุกคนมีความรู้สึกร่วมไปได้อย่างไม่ยากเย็น
เสียงดนตรีซึ่งขับเคลื่อนด้วยความโรแมนติก พร้อมทั้งความเข้ากันได้ดีของทั้งสอง นำพาทุกคนให้เข้าสู่ความรักอันหวานชื่น บริสุทธิ์ และงดงามของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังบรรเลงเปียโนอยู่นั้น สองมือก็เผลอสอดประสานกันอย่างบังเอิญ ในตอนนั้นเซียวหมิงเจี๋ยก็ถ่ายเอาไว้ได้ทันพอดี
แป้นเปียโนสีขาวดำ เสื้อผ้าสีขาวดำ แหวนสีขาวดำ…
สองสีที่แตกต่างกันสุดขั้วกลับเข้ากันได้อย่างดีเลิศ
“สองคนนี้เหมาะสมกันจังเลยนะ ทำเป็นเอ็มวีได้เลยนะเนี่ย ถ่ายออกมาสมบูรณ์แบบทุกภาพเลยใช่ไหม”
เหล่าสตาฟต่างก็ถูกเพลงที่บรรเลงร่วมกันของเฉินฝานซิงและจี้อี้ทำให้หลงอยู่ในวังวน จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยอกมาเสียงต่ำ
“ใช่ หากเอานี่ทำเป็นหนังโฆษณา ก็ดีอยู่นะ”
“ที่สำคัญอีกอย่างนะ คือประธานเฉิน…ทำเอาทึ่งไปเลย”
จากนั้น เซียวหมิงเจี๋ยก็ขอให้ถ่ายภาพคู่อีกสองสามรูป
ส่วนสูงของจี้อี้ด้อยกว่าของเฉินฝานซิงอยู่ไม่กี่เซนต์ ทว่าส่วนสูงของเฉินฝานซิงเองก็ไม่ได้สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรซึ่งเป็นส่วนสูงของผู้ชายจริงๆ เฉินฝานซิงเข้าใจเหตุผลนี้ดี
ด้วยเหตุนี้เธอจึงปรึกษากับเซียวหมิงเจี๋ย ขอให้จี้อี้นั่งบนเปียโน ชุดราตรีสีดำบนร่างของจี้อี้แทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวไปกับสีดำของเปียโน ทว่าเฉินฝานซิงโอบเอวเธอเอาไว้ ประสานสิบนิ้วของเธอและจี้อี้เอาไว้รวมกัน
ทันใดนั้นอารมณ์บนใบหน้าก็ขรึมลงหลายส่วน
ต้องใจกว้างแค่ไหน ถึงจะทำให้เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย!
หัวใจพลันเจ็บแปลบ
เฉินฝานซิงโอบเอวของจี้อี้แน่นยิ่งขึ้น เอวของเธอเองก็กดลงไปข้างล่างอีกหลายส่วน หน้าอกแบนราบเบียดเข้าหาหน้าอกของจี้อี้
เฉินฝานซิงกระตุกมุมปากขึ้น รอยยิ้มทรงเสน่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า
“อ๊ายยย...ยั่วสุดๆ เลือดกำเดาฉันจะพุ่งอยู่แล้ว…” ผู้คนรอบข้างต่างก็อดร้องออกมาเสียงต่ำไม่ได้
หว่างคิ้วของป๋อจิ่งชวนกระตุกเข้าหากันแน่น จนสุดท้ายก็ไม่อาจหลบซ่อนสายตาเหี้ยมเกรียมไว้ได้อีกต่อไป
รังสีเย็นเยียบที่คอยข่มไว้เสมอมาได้ปะทุออกราวกับระเบิด
“ดีๆ แบบนั้นแหละ!”
เซียวหมิงเจี๋ยถูกใจกับอิริยาบถนี้เสียยิ่งกว่าอะไร มิหนำซ้ำยังรัวถ่ายทุกท่วงท่าเก็บไว้อย่างดุเดือด
“จี้อี้ทำหน้ามีความสุขหน่อย…พาดไหล่ประธานเฉินเอาไว้…โอเค…ทั้งคู่ใกล้กันอีกนิด…ทำท่าจูบกัน…”
เฉินฝานซิงกะพริบตาปริบๆ จูบกัน?
มุ่นคิ้วเข้าหากันจางๆ เธอหันไปเห็นจี้อี้ที่กำลังขบริมฝีปากเบาๆ ด้วยความเขินอายเข้าพอดี และเธอเองก็ถอยไม่ได้แล้วเช่นกัน มือของทั้งสองที่ประสานไว้ด้วยกันแน่น ถูกเธอยกขึ้นกดลงบนศีรษะของจี้อี้ หลังจากที่สับสนอยู่เพียงครู่ เธอก็โน้มหน้าลงและค่อยๆ กดลงไปบนปากของจี้อี้…
ร่างของป๋อจิ่งชวนที่นั่งอย่างมั่นคงมาโดยตลอดลุกพรวดขึ้นจากโซฟา
จู่ๆ เจ้าของรังสีเยียบเย็นไร้ที่สิ้นสุดก็ลุกพรวดขึ้น ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ตื่นตระหนก!
อวี๋ซงแทบจะกระโดดหนีลงไปจากหน้าต่างชั้นสองเสียเดี๋ยวนั้น!
“คุณ…ป๋อ…”
การกระทำกะทันหันของป๋อจิ่งชวน ทำเอาหัวใจของหลานซีที่กำลังดูทั้งสองถ่ายภาพกันอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจเต้นระส่ำ
ป๋อจิ่งชวนสีหน้าขุ่นมัว ขายาวก้าวฉับๆ ไม่กี่ก้าว ก็พุ่งเข้าไปลากตัวเฉินฝานซิงออกมาได้ในคราเดียว
Comments