หลายคนมีท่าทีที่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านโดยไม่คิดที่จะช่วยเหลือ นี่ถือเป็นความคิดส่วนใหญ่ของผู้คน

ขณะที่โจวเจิ้งมองเห็นใบหน้าของฟางเหยียน แก้มจึงกระตุกอย่างแรง เขาเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “นายเองเหรอ?”

เขาไม่แม้แต่จะคิดจะฝันว่าฟางเหยียนจะกล้าบุกรุกเข้ามาในตระกูลโจวของพวกเขา การที่เขามาเยือนดินแดนตะวันตกก็ถือว่าเป็นการต่อยหน้าตระกูลโจวอย่างแรงแล้ว บัดนี้มาเยือนถึงตระกูลโจว นี่ถือว่าเป็นการแทงมีดใส่ตระกูลโจวอย่างแรง แถมยังต้องการที่จะเดินเหยียบย่ำตระกูลโจวอีก

อวดดี เขาอวดดีเกินไปแล้ว อวดดีเกินกว่าที่ตนจะจินตนาการ

โจวเจิ้งกัดฟันกรอด ยกมือขึ้นมาชี้หน้าฟางเหยียน เอ่ยว่า “พ่อ มันนั่นเอง ไอ้หมอนี่แหละ มันนี่แหละนายน้อยของชิงชิง”

หวังชิงชิงได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็เต้นระรัว เขาเองหรือ นายน้อยเองหรือ? นายน้อยมาแล้วจริงๆ หรือ? หวังชิงชิงไม่เคยคิดถึงฉากที่นายน้อยมาเยือนเลยแม้แต่น้อย เมื่อสักครู่นี้เองเธอเพิ่งจะจินตนาการถึงภาพว่านายน้อยมาที่นี่และพาตัวเธอไป

ทว่าไม่คาดคิดว่าภาพจินตนาการของตนเองจะกลายเป็นจริงขึ้นมาได้ นายน้อยมาที่ตระกูลโจวเพื่อเธอ แถมยังเอ่ยเช่นนี้ขึ้นมาที่นี่อีกด้วย เธอกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ กำลังที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าตะโกนเรียกนายน้อย ทว่าเมื่อคิดที่จะเอ่ยขึ้นมาเธอก็ต้องกลืนกลับลงไป หากตอนนี้เธอตะโกนว่านายน้อยขึ้นมา เปิดผ้าคลุมศีรษะออก แล้วนายน้อยเห็นรอยแผลที่อยู่บนใบหน้าเธอเข้า จะต้องก่อเรื่องที่ตระกูลโจวโดยไม่ลังเลเป็นแน่

แม้ว่านายน้อยจะแข็งแกร่งมากก็จริง ทว่าที่นี่อย่างไรก็เป็นบ้านตระกูลโจว หากนายน้อยก่อเรื่องวุ่นวายที่บ้านตระกูลโจวขึ้นมา จำต้องหนีรอดออกไปไม่ได้เป็นแน่ ไม่ เธอจะทำร้ายนายน้อยไม่ได้ เธอจำต้องอดทนไว้ อดทน จะต้องอดทน

เมื่อเทียบกับตะโกนบอกให้นายน้อยทำร้ายเขา ไม่สู้รอดูก่อนว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร

ฟางเหยียนไม่สนใจคำพูดของโจวเจิ้ง ยังคงประสานตากับโจวปินคาง โจวปินคางทราบว่าพละกำลังของฝ่ายตรงข้ามนั้นมองข้ามไม่ได้ ทว่าที่นี่คือบ้านตระกูลโจว อีกอย่าง ณ สถานที่จัดงานยังมีจอมพลโผ้จวินอีกด้วย ตระกูลโจวเขาจะกลัวได้อย่างไร?

ทว่าเพิ่งจะเดินได้หนึ่งก้าว โจวปินคางกลับยกมือขึ้นห้ามปรามคนเหล่านั้นเอาไว้ เอ่ยว่า “ถอยไป!”

ทุกคนต่างก็หยุดชะงักฝีเท้าของตนเองอย่างพร้อมเพรียงกัน สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของโจวชื่อเจี๋ย ตระกูลนี้ โจวปินคางถึงจะเป็นเจ้าของตระกูล ทว่าพวกเขากลับฟังแต่คำสั่งของโจวชื่อเจี๋ย ดังนั้นทุกคนจึงไม่ทราบว่าลำดับต่อไปต้องทำเช่นไร

“พ่อ!” โจวชื่อเจี๋ยเบิกตากลมโต ร้องเรียกด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

โจวปินคางยกมือขึ้นขัดจังหวะโจวชื่อเจี๋ย พร้อมโบกมือเอ่ยว่า “ถอยออกไปกันให้หมดเดี๋ยวนี้!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ทุกคนก็ไม่กล้าที่จะอยู่ตรงนั้น ต่างก็ทยอยกันถอยออกไปจากห้องโถงใหญ่ เดิมทีภายในห้องโถงใหญ่ที่บรรยากาศตึงเครียด หลังจากที่คนกลุ่มนี้ออกไปแล้ว ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ถึงขั้นว่าได้ยินเสียงคนสูดหายใจเข้าลึก

หลังจากที่ห้องโถงใหญ่กลับสู่ความเงียบสงบ ดวงตาสองข้างของโจวปินคางก็จ้องหน้าฟางเหยียนพร้อมเอ่ยว่า “พ่อหนุ่มน้อย นายหมายความว่ายังไง?”

ฟางเหยียนเอ่ยขึ้นจังหวะพอดี “ผมคิดว่า คนของตระกูลโจวน่าจะทราบดีว่าผมหมายความว่าอะไร โดยเฉพาะลูกชายและหลานชายของคุณ”

“ถ้างั้นความหมายของนายก็คือต้องการก่อเรื่องในการแต่งงานตระกูลโจวฉันเท่านั้นใช่ไหม?” โจวปินคางไล่ต้อนซักถาม พละกำลังก็เดือดดาลขึ้นมาทั้งหมดในเวลานี้เช่นเดียวกัน

ในฐานะผู้นำตระกูลที่ยิ่งใหญ่อันดับหนึ่ง หากไม่มีกำลังแม้แต่นิดเดียว จะมานั่งอยู่บนตำแหน่งผู้นำตระกูลนี้ได้อย่างไร

พละกำลังของเขากำลังเดือดดาล ตู่เหย่นหลงที่อยู่ข้างหลังก็สาวเท้าเดินหน้าขึ้นมาหนึ่งก้าว ท่าทางเตรียมพร้อมบุกเข้าสู้

“ก่อเรื่องงั้นเหรอ!” ฟางเหยียนแค่นหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมา เอ่ยว่า “คำว่าก่อเรื่องพูดได้น่าขำดีนี่ ถ้าผมก่อเรื่องขึ้นมาจริงๆ ทั้งดินแดนตะวันตกก็ไม่มีใครต่อกรได้หรอกนะ!”