ฉู่หยางที่อยู่บนเวทีได้ยินคำพูดของติงห้าว ก็หยิบขลุ่ยไม้ไผ่แล้วพูดว่า “ฉันยังเล่นไม่จบ เมื่อกี้แค่หายใจไม่ทัน!”

ติงห้าวหัวเราะหึหึและเอ่ยว่า “หายใจไม่ทัน? ต่อหน้างานใหญ่จริงๆ เช่นในงานคอนเสิร์ตระดับนานาชาตินั้นไม่อนุญาตให้มีการหยุดชั่วคราวได้ ถ้าหากเกิดขึ้นก็ถือว่าน่าอับอายอย่างมาก มีคนดังมากมายดูอยู่ข้างล่าง คงจะให้หยุดไปชั่วครู่คงทำไม่ได้หรอก! พวกเราทุกคนล้วนเป็นนักดนตรี ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจความจริงนี้ แต่คุณแก่แล้ว พวกเราก็สามารถเข้าใจได้ พวกเราจะฟังคุณอีกสักครั้งแล้วกัน! ทุกคนปรบมือ ให้กำลังใจท่านฉู่สักหน่อย ”

พฤติกรรมและการกระทำดังกล่าวทำให้เขายิ่งดูหมิ่นฉู่หยางมากขึ้น ฉู่หยางสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็ระบายความคับข้องใจทั้งหมดออกมา บทเพลงนี้ ต่อให้เขาจะต้องเป่าจนหมดลมหายใจไป เขาก็จะต้องเป่ามันให้ได้”

แต่ก่อนที่เขาจะได้เป่ามัน ฟางเหยียนก็เดินไปตามฝูงชนทีละก้าวแล้วตะโกนว่า “ให้ผมทำเถอะ!”

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที ทุกคนล้วนทยอยหันกลับมามองที่ฟางเหยียนกัน

“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?” ที่เวทีด้านล่างมีหลายคนถามขึ้น

ฟางเหยียนไม่สนใจใคร เขาเดินตรงไปที่เวทีด้านบน พิธีกรคนนั้นถามว่า “คุณเป็นใครกัน?”

ยังไม่ทันที่ฟางเหยียนจะเอ่ยตอบ ติงห้าวก็ยกมือขึ้นตัดบทเขาและเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร!”

พิธีกรพูดไม่ออกไปในทันที แต่เดิมนี่เป็นงานซ้อมงานแต่งงานที่ถูกวางแผนมาดีๆ แต่ตอนนี้ดันกลายมาเป็นแบบนี้ไปแล้ว ตนเองก็หมดหนทางที่จะดำเนินการตามแผนต่อไป

“นายอยากมาเป่าขลุ่ยไม้ไผ่แทนท่านผู้เฒ่า?” ติงห้าวถาม

ฉู่หยางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองฟางเหยียนอย่างประเมินและถามว่า “คุณ คุณรู้วิธีเป่าเพลงดึงดูดผีเสื้อจริงหรือ?”

ในคำพูดมีความสงสัยอยู่บ้าง เพลงดึงดูดผีเสื้อนี้หากไม่ได้ศึกษาขลุ่ยไม้ไผ่มาเป็นเวลาสิบปีก็จะไม่สามารถเป่าออกมาได้ถึงอารมณ์ของมัน ขลุ่ยไม้ไผ่ไม่ได้แสดงจังหวะที่ตรงไปตรงมาและเรียบง่ายเหมือนเปียโน มันต้องใช้อารมณ์ของคุณเองในการส่งผ่านอารมณ์ออกไป มีแต่การจมเข้าสู่อารมณ์ที่แท้จริงเท่านั้น ถึงจะสามารถเล่นเพลงดึงดูดผีเสื้อที่ดีที่สุดได้ นี่คือขอบเขตขั้นสูงสุดของการเล่นขลุ่ยไม้ไผ่

ฟางเหยียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ใช่ โปรดเชื่อในตัวฉัน!”

ฉู่หยางแก่แล้ว เขาเป่าดึงดูดผีเสื้อไม่ไหว บางทีเขาอาจจะต้องเชื่อใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เท่านั้น ในเวลานี้ฉู่หยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อใจเขา เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนเองยังมีตัวเลือกอะไรเหลืออีก!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่ฟางเหยียนด้วยท่าทางเคร่งขรึมที่สุด จากนั้นก็ถอนหายใจและกล่าวว่า “ตกลง ฉันเชื่อคุณ!”

คำพูดนี้พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าหากเขายังเล่นได้จริง เขาไม่มีวันปล่อยให้เด็กหนุ่มคนนี้ได้ลองแน่ นี่เป็นเวลาที่จะปกป้องท่วงทำนองดนตรีของประเทศหวา ถ้าหากชายหนุ่มคนนี้ทำมันสำเร็จ นี่ก็คงจะเป็นมรดกสืบทอดออกไปที่ดีอย่างยิ่ง

ฉู่หยางมองไปที่ขลุ่ยไม้ไผ่ในมือของเขา จากนั้นก็ยกมือขึ้นและแตะตั้งแต่ขอบด้านบนจรดล่างของขลุ่ยไม้ไผ่ ใบหน้าดูลังเลตัดใจไม่ได้อยู่บ้าง ราวกับว่าตนเองกำลังต้องแยกจากลูกชายของตน

หลังจากทำเช่นนี้ เขาก็ค่อยยื่นขลุ่ยไม้ไผ่ให้ฟางเหยียนและพูดว่า “น้องชาย ฉันเชื่อนาย!”

นี่เป็นเพราะจนใจแล้วจริงๆถึงได้ทำเช่นนี้ ฉู่หยางไม่ใช่คนที่เชื่อใจผู้อื่นได้ง่ายๆ โดยเฉพาะขลุ่ยไม้ไผ่นี้ เขาถือว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่เคยปล่อยให้มันถูกใครแตะต้องแม้แต่น้อย แม้กระทั่งลูกชายและหลานชายของเขา ก็ล้วนไม่เคยปล่อยให้พวกเขาแตะต้องมัน

แต่วันนี้ เขาต้องมอบมันให้กับชายหนุ่มคนนี้แล้ว

นี่คือความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ กล่าวโดยสรุปก็คือ คนคนนี้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกที่น่าเชื่อถือ

ฟางเหยียนยกมือขึ้นและรับขลุ่ยไม้ไผ่ไป เขาหยิบมันไว้ในมือแล้วประเมินดู จากนั้นก็วางขลุ่ยไม้ไผ่ไว้ที่มุมปาก