หลิวหยวนหัวเราะขึ้น แล้วพูดกับนางว่า “กระต่ายพวกนี้น่ะขี้ขลาดจะตายไป กลัวว่ามันจะตกใจตายไปซะก่อนนี่สิ เอ้อ อาหลิง ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่แบบนี้ยังมีอีกเยอะหรือไม่ในหุบเขาแห่งนี้น่ะ?”

“มีไม่มากหรอกน้า ถ้าเป็นพื้นที่อื่นเนี่ย พวกเราเข้าไปไม่ได้แล้วนะ เพราะมันเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย” มู่หยางหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “ยิ่งป่ามีความหนาทึบและรกรุงรังมากเท่าไหร่ มันก็จะเป็นที่สิงสู่ดี ๆ ของพวกสัตว์ร้ายนานาชนิดเชียวล่ะ ที่ข้าพาพวกท่านมาที่แห่งนี้ก็เพราะว่ามันใกล้กับทางออกมากที่สุด อีกประเดี๋ยวข้าจะพาพวกท่านไปดูโพรงกระต่าย”

“แล้ววันนี้เจ้าไม่เข้าเมืองแล้วหรือ?” หลิวถิงถาม

ความสัมพันธ์ทางธุรกิจระหว่างตระกูลมู่กับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองนั้นยังคงดำเนินไปได้อย่างราบรื่น และในทุก ๆช่วงเวลาก่อนเที่ยงวัน ตระกูลมู่ก็ต้องนำของไปส่งให้กับโรงเตี๊ยมเป็นกิจวัตร

“วันนี้พ่อข้าจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ พรุ่งนี้ข้าถึงจะไปด้วยตัวเอง” พูดจบมู่หยางหลิงก็ลุกขึ้นปัดดินปัดทรายบนกางเกง “ไปกันเถอะ ข้าจะพาพวกท่านไปยังโพรงกระต่าย ต้นไม้ในป่ามันจะหนาทึบเป็นส่วนใหญ่ ทุกท่านโปรดเกาะกลุ่มกันไว้ และอยู่ในระยะที่ข้ามองเห็นได้เท่านั้น ถ้าหากว่าได้ยินเสียงผิวปากจากข้า ให้ทุกท่านมารวมกลุ่มกันอยู่ที่ข้าทันที”

มู่หยางหลิงย้ำกฎการเอาตัวรอดในป่าอีกครั้ง เมื่อนางมั่นใจแล้วว่าพวกเขาพร้อมออกเดินทาง นางจึงให้สัญญาณว่า “ไปกัน”  กระต่ายที่ช่วยกันล่ามาได้ทั้งหมดมีอยู่ 68 ตัวด้วยกัน และเมื่อมู่หยางหลิงเล็งเห็นแล้วว่ากระต่ายแต่ละตัวมีขนาดที่ต่างกัน มู่หยางหลิงจึงมอบหมายให้หลิวถิงกับหลิวหยวนนำกลับมาชั่งกิโล และส่วนต่างในแต่ละรอบก็ได้ถูกรวบรวมไปส่งให้กับบ้านแม่ม่ายแต่ละหลังในหมู่บ้านหลินซาน

เมื่อภารกิจในวันนี้เสร็จสิ้นลง หลิวถิงก็อุ้มกระสอบที่ด้านในมีกระต่ายอ้วนอยู่ 8 ตัวมามอบให้กับมู่หยางหลิง “บ้านข้าคงจะกินไม่หมด รับไว้เถอะนะ”

“มันยังเป็น ๆ อยู่ เจ้าเอามันกลับไปเลี้ยงสิ แล้ววันรุ่งขึ้นก็ค่อยเอาไปขายในเมือง”

มู่หยางหลิงคิดไปคิดมา จนสุดท้ายนางก็ยอมรับไว้

นางก็พาชาวบ้านเข้าไปช่วยกันตรวจดูกับดักที่วางไว้ต่อ และผลปรากฏว่า เหยื่อที่มาติดกับดักนั้นมีจำนวนและน้ำหนักที่มากกว่าสัตว์ที่ล่ามาได้ในวันแรกเสียอีก การล่าสัตว์รอบแรกผ่านไปได้ด้วยดี ชาวบ้านในหมู่บ้านหลินซานก็ได้มีเนื้อสัตว์กินกันทุกบ้าน แต่ถึงแม้ว่าจะล่าเนื้อสัตว์เข้ามาได้มากมายเพียงใด ชาวบ้านหลาย ๆ คนก็ยังชินกับการที่เคยใช้ชีวิตกันอย่างอด ๆ อยาก ๆ เหมือนเคย พวกเขารู้สึกเสียดายถ้าต้องกินเนื้อพวกนั้นให้หมดในวันสองวัน จึงนำเนื้อไปตาก เพื่อยืดอายุของมันไว้

และไม่มีใครกล้านำเนื้อที่ได้มานั้นเข้าไปขายในเมืองเลยแม้แต่คนเดียว

หลิวเหอนั่งอยู่ปากทางเข้าหมู่บ้าน และอดคิดไม่ได้ว่า บางทีเขากับผู้อาวุโสท่านอื่นก็เข้มงวดกับเรื่องนี้มากเกินไป

ทั้ง ๆ ที่มู่หยางหลิงพยายามจะพาชาวบ้านในหมู่บ้านเข้าป่าไปหาอาหารให้ได้ และปริมาณเนื้อสัตว์ที่หามาได้ก็เพิ่มขึ้นจากเดิมในทุก ๆ วันด้วย หลิวต้าเฉียนเห็นว่านางต้องเหน็ดเหนื่อยกับการนำทางมามากพอแล้ว จึงเสนอให้หลิวเซวียนนำของเข้าไปส่งในเมืองแทนมู่หยางหลิง เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระนาง

มู่หยางหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่นึง แล้วพูดต่อว่า “ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นไว้ทีหลัง พวกเรารีบไปจับกระต่ายกันก่อนดีกว่า เราจะจับกระต่ายพวกนั้นให้หมด แต่ลูกกระต่ายกับตัวที่กำลังตั้งท้องอยู่ เราจะไม่เอากลับไปเด็ดขาด”

การล่าครั้งนี้ได้ปริมาณเนื้อมากกว่าครั้งที่แล้วอยู่มาก โดยกระต่ายที่ล่าได้ในวันนี้มีทั้งหมด 150 ตัวด้วยกัน แต่ในขณะเดียวกัน แต่ละคนก็มีความเศร้าอยู่ลึก ๆ ในใจด้วย เนื่องจากพวกเขายังคงกังวลเรื่องผลการเก็บเกี่ยวพืชผลในปีหน้าอยู่

“เอาล่ะ นี่ก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี ทุกท่านนั่งพักกันก่อน หลังจากนั้นเราค่อยเดินทางกลับกัน” แล้วหลิวถิงก็ตะโกนถามขึ้น จนทุกคนหันมามอง “อาหยวน ต้าจ้วงกับจู้จื่อล่ะ?”

หลิวหยวนได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบ ๆ “ไปทำธุระส่วนตัวกันตั้งนานแล้วหนิ ทำไมยังไม่กลับมากันอีกนะ?”

“ไปทางไหนกันแล้วล่ะ? ก็บอกแล้วมิใช่รึว่าอย่าไปไกล?” หลิงถิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ขึ้นไปทางเหนือน่ะ เดี๋ยวข้าตามไปดูเอง” หลิวหยวนเริ่มโมโหขึ้นมาเล็กน้อย เพราะจู้จื่อกับต้าจ้วงล้วนเป็นสมาชิกในกลุ่มของเขา คนอื่น ๆ ก็เชื่อฟังคำสั่งกันดี แต่จู้จื่อนี่สิ ชอบขัดคำสั่งอยู่เรื่อย จู้จื่อแก่กว่าหลิวหยวนตั้งปีนึง แถมยังมีลูกแล้วถึง 2 คน แต่เขาก็ยังมีนิสัยดื้อรั้นไม่มีเหตุผลอยู่เหมือนเดิม

แล้วครั้งนี้ก็พาต้าจ้วงไปด้วย ทั้งที่เขากำชับตลอดว่าอย่าไปไกล แต่รายนั้นกลับอ้างว่าเกรงใจอาหลิงที่เป็นเด็กผู้หญิง จึงลากต้าจ้วงไปเป็นเพื่อนทางฝั่งเหนือ แล้วนี่ก็ผ่านไปนานมากแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีก?

หลิวหยวนครุ่นคิดในระหว่างที่เขากำลังเดินไปตามทางที่ฟางจู้จื่อเดินเข้าไป แล้วเสียงของหลิวถิงก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเขาอีกว่า “ระวังตัวด้วยนะ เจอตัวแล้วก็รีบพาพวกเขากลับมาเลย เราจะเดินทางกลับหมู่บ้านกันแล้ว”

หลิวหยวนส่งสัญญาณตอบรับ และพอหลิวหยวนเดินออกไปไกลได้ระยะนึงก็พบว่าสองคนนั้นนั่งยอง ๆ สุมหัวกันอยู่ “นั่นพวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ? ถ้าหากว่าพวกเจ้ากำลังขุดทองกันอยู่ ก็น่าจะเอาขึ้นมาได้บ้างแล้วสิ”

ฟางจู้จื่อกับหลิวต้าจ้วงล้มลงบนพื้นด้วยความตกใจ

“พวกเจ้าเป็นอะไรน่ะ?” หลิวหยวนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบวิ่งเข้ามาดู

ฟางจู้จื่อจึงรีบกระโดดขึ้นมาขวางหลิวหยวน “เจ้าจะทำอะไรน่ะหลิวหยวน? ของชิ้นนี้ข้ากับต้าจ้วงเป็นคนเจอมันนะ”

“ของอะไร?” หลิวหยวนขมวดคิ้ว “พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ตรงนี้? ไม่รู้หรือไงว่าพวกเราจะกลับกันแล้วน่ะ? แล้วทำไมต้องมาทำธุระส่วนตัวไกลถึงนี่ด้วยเนี่ย”

หลิวต้าจ้วงทำตัวไม่ถูก จึงเดินขึ้นมารั้งฟางจู้จื่อไว้ แล้วกล่าวว่า “พี่จู้จื่อ ในเมื่อพี่หยวนก็มานี่แล้ว เราก็ให้พี่หยวนช่วยเราเลยดีไหม พอกลับไปเราค่อยแบ่งกัน 3 คน”

“จะบ้าเรอะ ข้าเป็นคนเจอของชิ้นนี้ ทำไมเราจะต้องแบ่งให้กับเขาด้วย?” ฟางจู้จื่อตะคอกอย่างไม่พอใจ

หลิวต้าจ้วงจึงขมวดคิ้วและพูดตอกกลับว่า “พี่จู้จื่อ ข้าเป็นคนเจอมันก่อนนะ พี่พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน”