มู่หยางหลิงกล่าวตามความเป็นจริงว่า ” ปีนี้หิมะที่ตกครั้งแรกเร็วกว่าปีก่อน 1 เดือน พอตกก็ตกติดต่อกันห้าวันรวด ตอนนี้หิมะด้านนอกยังหนาประมาณนิ้วมือหนึ่ง ท่านลุงทวดของฉันบอกว่า ตามที่คนรุ่นเก่าเล่าไว้ตามประสบการณ์ ปีหน้าเม็ดฝนจะต้องลงน้อยมาก ถ้าโชคไม่ดีแล้วล่ะก็กลัวว่าจะต้องเจอกับภัยแล้งแน่นอน แต่ฉันกลับคิดว่า ปริมาณน้ำฝนที่อยู่บนฟ้านั้นก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน หิมะก็มาจากน้ำฝนเช่นกัน แล้วตอนนี้หิมะก็ตกก่อนกำหนดและในปริมาณที่เยอะมากแบบนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้น้ำฝนที่อยู่บนฟ้าก็จะน้อยลง ในต้นฤดูใบไม้ผลิหิมะก็จะละลายเป็นน้ำ น้ำในแม่น้ำก็จะสูงขึ้น ตามฤดูร้อนของทุกๆปีก็จะเป็นช่วงที่น้ำฝนตกชุกที่สุด พอถึงตอนนั้นยังจะมีน้ำฝนที่ไหนตกลงมาอีก ”

มู่หยางหลิงได้พูดหลักวิทยาการน้ำฝนง่ายๆออกมา เมื่อฉีซิวหย่วนกับเจียงเจ๋อได้ยินความคิดเห็นของเด็กอย่างเธอแล้วหัวเราะ ”

แต่ฉีเฮ่าหรานกับฟ่านจื่อจินกลับเชื่อ

ฟ่านจื่อจินกล่าวว่า ” พี่ใหญ่ ฉันรู้สึกว่าเธอพูดถูก ไม่เช่นนั้นลองเตรียมการไว้ล่วงหน้าก็ไม่เลวนะ ”

ฉีซิวหย่วนหัวเราะออกมา แม้ว่าปกติแล้วจะรู้สึกว่าน้องชายจะดูเป็นคนหนักแน่นและนิ่ง แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี แม้แต่คำพูดแบบนี้ก็ยังเชื่อ แต่เขาก็รู้ถึงความดื้อรั้นของน้องชายทั้งสองคน  จะต้องคอยตามตื้อเขาอยู่ทั้งวันแน่ ดังนั้นฉีซิวหย่วนจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะเตรียมการไว้ก็แล้วกัน”

เด็กทั้งสามรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยืนคำพูดนี้

หลังจากที่ฉีซิวหย่วนเห็นพ่อบ้านจู้จึงกล่าวว่า ” อีกช่วงหนึ่งครอบครัวของตระกูลมู่จะเดินทางลงทิศใต้ คุณช่วยเตรียมของขวัญชั้นดีชุดหนึ่ง ตอนที่พวกเขาออกเดินทางค่อยมอบให้พวกเขา”

พ่อบ้านจู้รีบปากโดยเร็วว่า ” คุณชายใหญ่ไม่ต้องกังวล บ่าวจะเตรียมไว้ให้เพียบพร้อม”

แต่เจียงเจ๋อกลับกล่าวว่า ” เรื่องที่ครอบครัวตระกูลมู่อยากจะลงใต้ ในช่วงระยะสั้น ๆนี้เกรงว่าคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ”

“ทำไมล่ะ”

เจียงเจ๋อจึงได้อธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ที่ประตูของสำนักงานรัฐบาลอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวต่อว่า“ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอู๋ซั่นไฉกับข้าราชการผูู้น้อยได้ตั้งใจวางแผนมาอย่างดีแล้วที่จะโกงที่นาของพวกเขา จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเสบียงอาหารออกมาช่วยเหลือภัยพิบัตินี้ ถ้าตระกูลมู่อยากรอให้คนในหมู่บ้านหลินซานมีที่ตั้งรกรากปักหลักแล้วค่อยไปจากที่นี่ กลัวว่าจะต้องรออีกนานเลย”

ใบหน้าของฉีซิวหย่วนเต็มไปด้วยความโกรธ ” พวกเขากำลังใช้โอกาสภัยพิบัตินี้ในการปล้นเหรอ มันน่าเกลียดยิ่งกว่านักโทษชาวหูเสียอีก”

“ ถึงอย่างนั่นเราก็ทำอะไรไม่ได้ เราไม่สามารถแทรกแซงเรื่องข้าราชการท้องถิ่นได้”

แต่การเล่นงานของอู๋ซั่นไฉทีมีต่อฉีซิวหย่วนเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้นซึ่งไม่มีหลักฐานอะไรเลย

อาจารย์หวงรู้สึกเสียดายมากครั้งที่อู๋ซั่นไปนั้นปิดกั้นฉีซิวหย่วนไว้ประตูนอกเมืองเขาไม่ได้ห้ามเอาไว้ มิฉะนั้นทั้งสองคนคงจะไม่ได้ผูกความแค้นไว้ลึกเช่นนี้

ฉีซิวหย่วนมาที่นี่สี่ปีแล้ว และเขาเป็นคนที่ค่อยติดต่อกับอีกฝ่ายมาโดยตลอด ทำให้เขารู้จักกับฉีซิวหย่วนดีกว่านายอำเภอท่านนี้

ดูภายนอกฉีซิวหย่วนเป็นคนใจกว้างและตรงไปตรงมา แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบเขาเป็นอันขาด ในเมื่ออู๋ซั่นไฉทำให้เขาต้องขุ่นเคือง ความขุ่นเคืองนี้เขาสามารถจำได้เป็นสิบปี

“ แล้วคุณว่าจะทำอย่างไร ตอนนี้ข้างนอกสำนักมีคนของเขาเต็มไปหมด จะส่งคนออกไปได้อย่างไร” อู๋ซั่นไฉถามอย่างหงุดหงิด

อาจารย์หวงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า ” นายท่าน ไม่งั้นท่านแสร้งทำเป็นซักถามเขาอย่างตำหนิ แล้วให้เฉียนซู่แต่งตัวเป็นคนในสำนักเดินตามท่านออกไป ระหว่างทางก็ให้เขาหาทางหลบหนี สำหรับคนในครอบครัวของเขาข้างนอกก็ไม่มีใครรู้จัก ณ ตอนนี้เอาพวกเขาไปกักขังไว้ชั่วคราวก่อน ”

” ดีมาก ทำตามที่คุณบอกได้เลย แต่ฉันจะไปซักถามเขาว่าอย่างไร”

ท่านจะสามารถพบเจอกับฉีซิวหย่วนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย

“ … นายท่านแค่ซักถามเรื่องที่ท่านต่อว่านายพลฉีเมื่อครู่ก็พอ ทางที่ดีที่สุดขอเด็กที่สร้างความวุ่นวายเมื่อเช้านี้มาให้ได้ พอถึงตอนนั้นจะได้มีข้ออ้างให้กับรองผู้ว่าเหอและคนอื่นรวมถึงเหล่าเหยียด้วย ”

อู๋ซั่นไฉพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ” ไม่เลว เด็กที่นามสกุลมู่คนนั้นร้ายจริงๆ จะต้องจำไว้ให้ดี ปีหน้าภาษีของครอบครัวเธอเพิ่มขึ้นอีกสามสิบเปอร์เซ็น และภาษีของหมู่บ้านที่เธออยู่จะเพิ่มขึ้นอีกยี่สิบเปอร์เซ็น”

อาจารย์หวงอ้าปากค้าง แต่สุดท้ายก็ก้มหัวตอบรับ

อู๋ซั่นไฉให้เฉียนซู่แต่งตัวเป็นคนในสำนัก แล้วพาเขาเดินออกไปที่ประตูอย่างหน้าตาเฉย อาจารย์หวงรีบเดินตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด ทันทีที่เขาเดินออกไปก็ไปสบตาเข้ากับเจียงเจ๋อที่นั่งอยู่บนม้า อาจารย์หวงตกใจอย่างกับกระดิ่งแกว่งไปแกว่งมา สัญชาตญาณของเขารู้สึกถึงความผิดปกติได้ทันที กำลังจะให้เฉียนซู่ รีบกลับไป แต่อู๋ซั่นไฉนั้นได้เดินเข้าไปอย่างก้าวร้าวและตะโกนว่า ” เจียงเจ๋อ แกเป็นแค่บอดี้การ์ดเท่านั้น พบข้าแล้วไม่คุกเข่าไม่พอ แต่ยังบังอาจนั่งอยู่บนม้า ”

เฉียนซู่รีบเดินตามหลังอู๋ซั่นไฉอย่างใกล้ชิด

อาจารย์หวางที่อยากจะดึงเฉียนซู่ไว้”… ”