หลิวเซวียนกุมท้องของเขาและหันไปรอบๆ และวิ่ง ทหารพ่อยที่หยุดอยู่เห็นเครื่องสับและกำลังจะสับหลิวเซวียน แต่มือที่ยกขึ้นของเขาก็ถูกก้อนหินฟาดมือของเขา มีดตกลงไปที่พื้น มือของหลิวซวงยกมีดขึ้นและตกลงเขาสับหัวของเขา

เมื่อเห็นหลิวจวงหลบหนี มู่หยางหลิงก็หันกลับมาและหยุดทหารพ่อยทั้งสามคน อาซู่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนในทันทีและยอมแพ้ ไล่ล่าคนอื่นต้าหม่าหันกลับมาฆ่าเขาและตะโกนว่า “ฆ่าแก แกเป็นผู้นำ!”

มู่หยางหลิงหันกลับมาและชำเลืองมองเขา ระเบิดด้วยกำลังทั้งหมดฟันมีดของทหารพ่อยสามเล่ม จากนั้นก็ฆ่าพวกเขาสามคนหันหลังกลับและวิ่งเข้าไปในป่าลึกตะโกน “วิ่งมาทางนี้ วิ่งหนี รีบ ออก!”

นี่คือสัญญาณที่นำผู้คนเข้าไปในป่าลึกและใช้ชีวิตของพวกเขาเพื่อหนีศัตรูไว้ข้างหลัง

หลายคนในหลิวหย่งรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถออกไปมีชีวิตได้ในเวลานี้ เมื่อคิดถึงพ่อแม่และสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาที่กำลังหลบหนีไปที่แม่น้ำลึกพวกเขาตะโกนและวิ่งเข้าไปในป่าลึกพร้อมกันตามจังหวะที่มู่หยางหลิงสอน

ทหารพ่อยที่ตั้งลูกธนูนั้นไม่ถูกต้องโดยสิ้นเชิง ลูกศรเก้าในสิบดอกที่ยิงออกไปพลาด เขาจึงต้องยอมแพ้คันธนูและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อไล่ตามมัน

มันแค่ป่าทึบเมื่อเจ้าเข้าไปข้างในม้าก็หมุนไม่ได้ และโบกมือว่า“ เลิกเถอะ อย่าไล่”

แต่มันก็สายเกินไป

ด้านหลังป่ามีหินแหลมคมฟาดเข้าที่ตูดและคอของม้าอย่างต่อเนื่อง ม้ากรีดร้องและเหวี่ยงทหารจำนวนมากออกจากหลังม้า อาซู่โกรธมากกระโดดลงจากหลังม้าและยิงก้อนหินเข้าด้วยธนูและลูกศร ยิงลูกศร แต่ลูกศรตกลงไปในอากาศ อาซู่รีบวิ่งออกไปพร้อมกับผู้คนและพบร่องรอย

“ไม่” ผู้ช่วยของอาซู่ วู่หลินตอบว่า “ผู้นำ เราเป็นนกอินทรีบนทุ่งหญ้า เราไม่คุ้นเคยกับภูเขาและป่าไม้ มันไม่ดีที่เราจะกระจัดกระจาย”

อาซู่ พูดอย่างเย็นชาและพูดว่า “นักรบคนหนึ่งของเราสามารถจับคู่ชาวฮั่นได้ถึงห้าคน พวกเขามีเพียงไม่ถึงสามสิบคน พวกเขากลัวอะไรเราต้องฆ่าพวกเขาโดยเร็วที่สุดและเราต้องติดตามชนเผ่าของพวกเขา ”

หลิวจวงพูดต่อ “เมื่อถึงเวลาหมาป่าจะเข้ามาในฝูงงานครึ่งวันของเราสูญเปล่า”

“ดังนั้นเราต้องเก็บพวกมันไว้ในป่าแม้ว่าเราจะตายไปแล้ว แต่เราก็ต้องเก็บพวกมันไว้ข้างหลัง” มู่หยางหลิงกัดฟัน “เมื่อพวกมันได้มากขึ้นเราจะเริ่ม”

ในเวลานี้ฉีเฮ่าหรานเพิ่งรีบไปที่ อำเภอหมิงสุ่ยพร้อมกับบางคนและเห็นควันหนาทึบในเขตอำเภอหมิงสุ่ย และซากศพทั่วทั้งเมืองเขาโกรธ “สมควรตาย!”

“แม่ทัพ ผู้คนทั้งหมดหนีไปทางตะวันตกและตะวันออกและก็ไล่ไปทางทิศตะวันออก” ทางตะวันตกของอำเภอหมิงสุ่ยเป็นที่ตั้งของพวกเขากองทัพตะวันตกทั้งหมดไล่ตามไปทางตะวันออกเพื่อฆ่าในหุบเขาหญ้า

ฉีเฮ่าหรานกัดฟัน“มาช่วยคนกันเถอะ” ขณะที่เขาพูดเขาก็วิ่งออกไปก่อน

ฟ่านจื่อจินขี่ม้าและวิ่งไปข้างๆเขาพร้อมกับพูดว่า “เราพาคนมาแค่สองร้อยคนเท่านั้นและมันไม่เพียงพอสำหรับชาวหู ลูกพี่ลูกน้องไม่ยอมให้เจ้ารักษาการณ์ที่เขตเหรอ?

“ที่มณฑลตีพังไปนานแล้ว จะต้องระวังอะไรอีก การช่วยชีวิตผู้คนเป็นเรื่องสำคัญ ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด!”

“เจ้าไม่เคยฆ่าใครมาก่อน เจ้าจะฆ่าได้อย่างไร”ฟ่านจื่อจินยังคงต้องการหยุดเขาฉีเฮ่าหรานมีพลังมาก การเดินทัพคืออะไร? ผู้ชายคนนี้ไม่เคยต่อสู้ในสนามรบ

ฉีเฮ่าหรานเป็นลูกวัวแรกเกิดที่ไม่กลัวเสือ แต่เขาไม่สามารถถูกทำลายได้ไม่เช่นนั้นก็ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะสามารถกลับไปมีชีวิตและพบลูกพี่ลูกน้องของเขาได้หรือไม่

ฉีเฮ่าหรานไม่ได้คิดอะไรมากเท่าฟ่านจื่อจิน แต่เดิมเขามุ่งเน้นไปที่การเป็นแม่ทัพ ตอนนี้เขาเห็นทหารที่ปล้นสะดมและเผาไหม้ เขาไม่สามารถช่วยได้ถ้าไม่มีทหารอยู่ตรงหน้าเขา เขาจะไม่กลั้นอารมณ์ของเขาฆ่าด้วยมีดเล่มใหญ่

ฉีเฮ่าหรานนำผู้คนไปตลอดทางเพื่อไล่ล่าและในไม่ช้าก็สามารถแซงหน้ากองทัพใหญ่ของวู่ซู่ได้ พวกเขาปล้นประชาชนไปรอบ ๆ และลากลูกสะใภ้คนเล็กออกจากที่นั่น

ฉีเฮ่าหรานโกรธมากเมื่อเห็นมัน และตะโกนว่า”วู่ซู่ ปล่อยพวกเขาไปถ้าเจ้ามีความกล้าก็ให้เจ้านายของเจ้าทำกลอุบายก่อน”