ชายหนุ่มที่ซุ่มอยู่ในพุ่มไม้สองข้างทางก็ได้แต่ตกตะลึงกับการกระทำของหลิวหย่ง “หลิวหย่งนี่โหดเหมือนกันนะเนี่ย”

มีเพียงหลิวจื้อที่จ้องมองไปยังมู่ฉือด้วยแววตาชื่นชมอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “พวกเราก็เข้าไปช่วยลุงมู่กันเถอะ ลุงมู่ถูกรุมล้อมอยู่ท่ามกลางพวกมันตั้งหลายคน ถึงแม้ว่าพวกเราหลายคนจะถือดาบเข้าไปฆ่าพวกมันไม่ได้ แต่เราเข้าไปช่วยอีกแรงก็ยังดีนะ”

สิ้นเสียงของหลิวจื้อ หลิวหย่งก็ถือดาบพุ่งเข้าไปฟันพวกมันไม่ยั้ง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยฝึกการใช้ดาบมาก่อน และถึงแม้ว่าหลิวหย่งจะหลับหูหลับตาฟันไปไม่โดนใครเลยก็ตาม แต่นั่นก็สามารถเบนความสนใจชายชาวหูพวกนั้นออกจากมู่ฉือได้บ้าง

ทีแรกชายชาวหูคนนึงก็หันมาสนใจที่หลิวหย่ง แต่พอมู่ฉือเห็นเข้า เขาก็หันดาบไปที่มัน ทำให้ชายคนนั้นหมดโอกาสที่จะฆ่าทั้งหลิวหย่งและมู่ฉือไปเลย

หลิวจื้อเห็นอย่างนั้นก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปช่วย เขาลุกขึ้นหยิบดาบที่ตกอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมา แล้ววิ่งเข้าไปอยู่เคียงข้างหลิวหย่ง จากนั้นทั้งหลิวจื้อและหลิวหย่งก็ถือดาบกดดันชายชาวหูคนนั้น

จนมันหมดความอดทนและหันมาหวังจะฆ่าหลิวหย่งกับหลิวจื้อให้ได้ แต่ใครจะไปคิดละ ว่าทันทีที่มู่ฉือเห็นมันหันหลังไป เขาก็ถีบมันจนล้มลง แล้วหลิวหย่งก็ปาดคอมันด้วยดาบทันที ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ทันจะได้เงยหน้าขึ้นมองพวกเขาก่อนด้วยซ้ำ……

ชายหนุ่มอีกหลายคนที่ยังซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ก็กรูกันออกมา บ้างก็หยิบดาบที่กระเด็นอยู่บนพื้นขึ้นมาถือ บ้างก็ควานหาท่อนไม้แล้วตรงเข้าไปช่วยมู่ฉือ

เมื่อชาวหูพวกนั้นตายเรียบ ที่เหลือก็วิ่งหนีหายเข้าป่าไปหมด

มู่ฉือหัวเสียเล็กน้อยด้วยความที่ตนลืมเก็บม้าดี ๆ ไว้ซักตัว ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงได้พาหนะที่จะช่วยร่นเวลาในการนำเรื่องไปแจ้งให้กับทางการไปแล้ว

“เจ้าฉือ” หม่าหลิวซื่อเดินจ้ำอ้าวออกมาจากป่าข้างทาง “เป็นอย่างไรบ้าง? ซู่หว่านเหนียงนางเป็นห่วงเจ้ามากน่ะ”

เพราะทุกที่ที่มีแต่อันตรายก็ล้วนแล้วแต่มีคนตระกูลมู่คอยดูแลอยู่ พวกเขายังต้องการอะไรกันอีก?

แต่มู่ฉือก็ยังไม่กล้าถามอะไรมากไปต่อหน้าซู่หว่านเหนียง เพราะเกรงว่านางจะกังวลใจไปอีก

มู่ฉือจึงลุกขึ้นยืนพลางจับหัวไหล่ซู่หว่านเหนียง “ข้าไปดูพวกชาวบ้านก่อนนะ เจ้าพักตรงนี้ก่อน” แล้วมู่ฉือก็หันไปเห็นป้าใหญ่และซิ่วหงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซู่หว่านเหนียงไม่ห่าง เขาจึงเดินไปที่รถลากอีกคันแล้วยกของออก เพื่อให้เหลือที่นั่งสำหรับสองคน จากนั้นเขาก็หยิบเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ 2 ตัวให้พวกนาง “ท่านป้า ท่านกับซิ่วหงนั่งพักกันก่อนนะ เดี๋ยวพอข้ากลับมา เราค่อยเดินทางกันต่อ ระวังภัยรอบตัวด้วย ถ้าหากว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นให้ท่านตะโกนเรียกข้าดัง ๆ เลย ข้าอยู่แถวนี้นี่แหละ”

หม่าหลิวซื่อพยักหน้าตอบรับ จากนั้นนางก็จูงมือหลานสาวคนโตไปนั่งบนรถลาก

พอมู่ฉือเดินลงไปด้านหลัง ก็พบว่าหลิวเหอได้รวมตัวหัวหน้าครอบครัวจากแต่ละครอบครัวมาไว้ด้วยกันเรียบร้อยแล้ว เมื่อหลิวเหอหันมาเห็นหน้ามู่ฉือ สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความละอายใจ

ตระกูลมู่มีเพียงมู่ฉือเท่านั้นที่เป็นชายชาตรี และยังตรงตามข้อกำหนดของมู่หยางหลิงด้วย ว่าทุกบ้านจะต้องส่งตัวแทนมา ทั้งที่ความจริงแล้วตระกูลมู่ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาร่วมรวมตัวกับพวกเขาตรงนี้อีก เพียงแต่ว่าในบรรดาคนทั้งหมู่บ้านหลินซาน ก็เห็นจะมีเพียงแค่มู่ฉือกับลูกสาวคนโตของเขาเท่านั้น ที่มีวิชาป้องกันตัวและเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้านทั้งหมู่บ้านได้ในตอนนี้

หลิวเหอถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงให้มู่ฉือได้รู้ “ตอนนี้อาหลิงนำพวกน้าชายของนางไปดักรอพวกชาวหูที่มันกำลังจะออกมาจากหมู่บ้านหลินซานแล้ว และนางก็ให้ข้ารวบรวมกำลังชายหนุ่มที่เหลือไว้ให้เรียบร้อย” หลิวเหอพักเบรกถอนหายใจ แล้วหันไปพูดกับชาวบ้านต่อ “ท่านทั้งหลาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกชาวหูมาบุกหมู่บ้านหลินซานของเรา ฤดูใบไม้ร่วงเมื่อ 12 ปีก่อน มู่ฉือผู้นี้ก็พาพวกข้ากับคนในหมู่บ้านเข้าไปหลบภัยในหุบเขามาแล้ว ส่วนมู่เหยียนพ่อของเขาก็ได้นำคนไปซุ่มโจมตีพวกมันที่เหลือ หมู่บ้านของเราจึงยังเหลือรอดมาจนถึงทุกวันนี้นี่แหละ”

“แต่ภัยพิบัติในครั้งนี้มันหนักกว่ามาก และด้วยสภาพอากาศแบบนี้แล้วเนี่ย ไม่ต้องพูดถึงคนแก่กับเด็กเลยนะ ขนาดคนวัยหนุ่มสาว ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าจะอยู่รอดพ้นคืนนี้ไปได้หรือไม่ ดังนั้นทางเดียวที่เราจะรอดกันไปได้ก็คือหนีเข้าตัวเมืองไป แต่อาหลิงบอกข้าว่า ไม่ใช่แค่ในหมู่บ้านเท่านั้นที่มีพวกชาวหูอยู่ แต่ยังมีชายชาวหูอีกกลุ่มนึงที่ยังอยู่แถว ๆ นี้ โดยที่ยังไม่รู้แจ้งว่าพวกมันมีกันกี่คน ถ้าหากว่าเราไม่จัดสรรคนไปคอยรั้งพวกมันไว้ ก็เกรงว่าชาวบ้านอีกกว่า 300 ชีวิตนี้ ไม่น่าจะหนีรอดเข้าเมืองกันไปได้……”

แล้วหัวหน้าครอบครัวแต่ละคนก็ก้มหน้าลงทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้าย

หลิวเหอจึงพูดต่อว่า “อาหลิงพูดกับข้าไว้แล้ว ว่าสำหรับครอบครัวมู่ นางจะอาสารับหน้าที่นี้เอง ส่วนพวกเจ้าก็ไปคิดดูดี ๆ ว่าใครจะอาสาเป็นตัวแทนครอบครัวมาอยู่แนวหน้านี้ และขอย้ำว่าทุกบ้านจะต้องส่งตัวแทนมาบ้านละ 1 คน ยกเว้นเด็กและครอบครัวแม่ม่าย ถ้าหากว่ามู่หยางหลิงกลับมาที่นี่แล้วพวกเจ้ายังไม่ยอมให้ความร่วมมือ นางจะพาครอบครัวของนางออกเดินทางต่อทันที โดยนับจากนี้ก็ทางใครทางมัน”

การที่จะต้องสละชีวิตคนคนเดียวเพื่อรักษาชีวิตของคนส่วนมากไว้ มันก็เป็นวิธีการที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว แต่สิ่งที่น่าหนักใจก็คือ เราจะต้องเลือกใครในครอบครัวให้ออกไปเสี่ยงชีวิตแทนเราล่ะ…