แต่มู่ฉือกลับพยักหน้าตอบรับไปแบบไม่ได้คิดอะไร แล้วเดินกลับเข้าบ้านไปสวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปจับมือภรรยา “ไม่ต้องห่วงนะ อีกประเดี๋ยวข้าก็กลับมา” แล้วเขาก็หันไปหามู่หยางหลิง “ดูแลแม่ดี ๆ นะ” เขาหยุดนิ่งไปครู่นึง แล้วพูดต่อให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า “ถ้าหากว่า……ให้ปกป้องชีวิตของแม่ไว้ก่อนเลย”

มู่หยางหลิงพยักหน้าตอบรับ “ท่านพ่อโปรดวางใจ ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

จากนั้นมู่ฉือจึงเดินทางเข้าเมืองไปได้อย่างไร้กังวล

จากบ้านของมู่ฉือจนถึงตัวเมืองก็ไม่ได้ไกลอะไรมาก ถ้าหากว่าเป็นวันที่อากาศดีกว่านี้ มู่ฉือจะใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ในการเดินไปกลับ แต่วันนี้เป็นวันที่มีหิมะตกหนักมาก จนทำให้พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหิมมะหนา ถ้าหากว่าจะวิ่งไป ก็วิ่งได้แค่บริเวณที่หิมะปกคลุมไม่ถึงเท่านั้น แต่พอต้องเดินบนทางที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมมะหนา เขาจะทำได้เพียงแค่เดินก้าวเท้ายาว ๆ ไปเท่านั้น

พอหม่าหลิวซื่อเห็นมู่ฉือออกเดินทางไปแล้ว นางก็กลับเข้ามาดูซู่หว่านเหนียงต่อ จากนั้นก็ให้มู่หยางหลิงไปตามน้องสะไภ้อีก 2 คนมา พอนางเห็นว่าซิ่วหงก็ตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน นางจึงไหว้วานซิ่วหงว่า “ซิ่วหง เจ้าเข้าไปต้มน้ำในครัวไว้หน่อยนะ ต้มหม้อใหญ่ ๆ เลย เผื่อไว้เยอะ ๆ”  นางก็กลับมานั่งข้าง ๆ ซู่หว่านเหนียง แล้วพูดคุยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนนี้เจ้ายังปวดมากไหม?”

ซู่หว่านเหนียงส่ายหน้าช้า ๆ “หายปวดแล้วล่ะจ้ะ ท่านป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะจ้ะ น่าจะไม่เร็วขนาดนั้น”

แต่หม่าหลิวซื่อก็ยังร้อนใจอยู่ดี แม้ว่านางเองจะเคยคลอดลูกแค่คนเดียวในชีวิตนี้ แต่นางก็เคยไปช่วยทำคลอดให้หญิงในหมู่บ้านมาแล้วหลายคน นางจึงมีประสบการณ์กับเรื่องนี้มากพอสมควร แล้วนี่ก็เป็นท้องที่ 3 ของซู่หว่านเหนียงด้วย ปากมดลูกจะเปิดเร็วกว่าท้องแรก ๆ เป็นธรรมดา และหม่าหลิวซื่อก็เกรงว่าหมอตำแยจะมาไม่ทันการนี่แหละ

นางก็คิดว่าการทำคลอดในวันนี้จะต้องยากอยู่พอสมควร หม่าหลิวซื่อสัมผัสได้ และไม่อยากจะเห็นซู่หว่านเหนียงอยู่ในสภาพนั้นเลย

การคลอดลูกนั้น ถือเป็นเรื่องที่ยากเย็นและเจ็บปวดที่สุดของผู้หญิงแล้ว ยิ่งถ้าเป็นท้องที่คลอดยากกว่าปกติด้วยแล้วเนี่ย ก็จะทำให้มีความเสี่ยงสูงทั้งแม่และเด็ก ทางเดียวก็คือต้องพึ่งดวงชะตาเอาว่าจะสามารถปลอดภัยได้ทั้งแม่และเด็กหรือไม่

ในขณะที่หม่าหลิวซื่อนั่งคิดเป็นตุเป็นตะอยู่นั้น ย่าหลิวใหญ่กับย่าหลิวคนรองก็รีบวิ่งมาที่บ้านตระกูลมู่พร้อมกับลูกสะไภ้ของพวกเขา

ปกติแล้ว ซู่หว่านเหนียงจะเป็นคนขี้หนาว แค่ฤดูใบไม้ร่วงนางก็ใส่เสื้อผ้าหนากว่าคนอื่น ๆ แล้ว พอเริ่มต้นฤดูหนาว นางก็ใส่หนาขึ้นไปอีก จนทำให้ใคร ๆ ดูไม่ออกว่ารูปร่างของนางอ้วนหรือผอมกันแน่ แม้แต่ท้องที่กำลังแก่ใกล้คลอด ก็ยังดูไม่ออกว่าใหญ่ขนาดไหน เพราะเสื้อผ้าที่นางสวมใส่อยู่นั้น มันหนาจนบดบังพลางตาไปหมด พอหม่าหลิวซื่อถูกรับเข้ามาอยู่ที่นี่ ก็เป็นช่วงที่มีหิมะตกพอดี ด้วยความหนาวที่แสนสุดจะทนไหว ซู่หว่านเหนียงก็เอาผ้าห่มมาบุทำเสื้อใส่เพิ่ม จึงทำให้หม่าหลิวซื่อไม่รู้เลยว่าท้องของนางใหญ่ขนาดไหน

จนกระทั้งไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ที่หมอตำแยมาเยี่ยมซู่หว่านเหนียงที่บ้าน นางถึงได้เห็นท้องของซู่หว่านเหนียงเต็มตา และรู้สึกว่าท้องของนางครั้งนี้ใหญ่ผิดปกติ พอได้ปรึกษากับหมอตำแยแล้ว หมอตำแยก็บอกเป็นเสียงเดียวกับนางว่าท้องของซุ่หว่านเหนียงใหญ่มากจริง ๆ จะต้องระมัดระวังให้มากเป็นพิเศษเลย

มู่ฉือเองก็คิดไว้แล้วว่าพอใกล้ถึงกำหนดคลอดของภรรยา เขาจะรีบไปรับหมอตำแยมาอยู่ที่บ้านตระกูลมู่เพื่อรอดูอาการไปด้วยกัน แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าลูกของพวกเขาจะอยากออกมาเร็วกว่ากำหนดอย่างนี้

ตอนนี้เหล่าย่าทั้งสามก็ได้แต่นั่งร้อนใจกันอยู่ในห้องของซู่หว่านเหนียง โดยไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้กับซู่หว่านเหนียงหรือมู่หยางหลิงเลย

ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากที่มู่ฉือออกจากบ้านไป ปากมดลูกของซู่หว่านเหนียงก็เริ่มเปิดออก แล้วความเจ็บปวดก็แล่นเข้าสู่โสตประสาททั้งหมดของซู่หว่านเหนียง มู่หยางหลิงจับมือแม่ไว้แน่นแล้วกระซิบข้างหูแม่ของนางว่า “ท่านแม่ ไม่เป็นไรนะจ้ะ ค่อย ๆ หายใจเข้าออกไปพร้อม ๆ กับย่าใหญ่นะ……”

พอมู่ฉือแบกหมอตำแยกลับมาถึงบ้าน ซู่หว่านเหนียงก็ร้องโอดครวญไปแล้วเกือบ 15 นาที

“เจ้าฉือมาแล้วรึ เร็วเข้า รีบพาหมอตำแยเข้ามาดูนางที เหมือนหัวเด็กจะอยู่ผิดตำแหน่งนะ”

มู่ฉือแบกหมอตำแยขึ้นหลังมาตลอดทาง ดังนั้นพอถึงหน้าบ้าน หมอตำแยก็ไม่ลังเลที่จะรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของซู่หว่านเหนียงในทันที นางตรงเข้าไปยังห้องของซู่หว่านเหนียง แล้วจับซู่หว่านเหนียงถ่างขาออกดู คลำ ๆ หน้าท้องอยู่ซักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ตำแหน่งหัวท้ายปกติดี แต่ดูท่าตัวเด็กจะใหญ่ไปหน่อย ต้องรีบแล้วล่ะ ขอน้ำตาลแดงละลายน้ำอุ่นชามนึงให้แม่เด็กหน่อย” สั่งการจบนางก็หันมาพูดกับซู่หว่านเหนียงต่อ “เจ้าไม่ต้องร้องแล้ว ออมแรงไว้หน่อย เดี๋ยวข้าจะให้สัญญาณเจ้าเบ่ง เจ้าก็เบ่งตามที่ข้าสั่งนะ เจ้าเองก็คลอดลูกมาแล้วถึง 2 ครั้ง ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับเจ้าแล้วล่ะ ทำตามที่ข้าสั่งก็จะดีเองนะ”

ความสงบนิ่งของหมอตำแย ทำให้ซู่หว่านเหนียงใจเย็นลง และเชื่อมั่นในสิ่งที่หมอตำแยกล่าว

แล้วหมอตำแยก็หันไปพูดกับย่าหลิวใหญ่ต่อว่า “ขอน้ำร้อนให้ข้าซักหม้อนึงด้วยนะ……”

จากนั้นซู่หว่านเหนียงก็เริ่มเจ็บท้องหนักขึ้นอีกครั้ง หมอตำแยจึงรีบหันมาจับแขนนางไว้ “หายใจเข้าลึก ๆ อั้นไว้ก่อน ใช่ อย่างนั้นหละ แล้วทีนี้ก็เบ่งงง เอ้า เบ่งเข้าอีก เร็วเข้า!”

ซู่หว่านเหนียงทำตามคำสั่งของหมอตำแย นางกัดปากล่างแน่น พร้อมกับบีบมือมู่หยางหลิงที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ปล่อย แล้วเสียงของหมอตำแยก็ดังอยู่เป็นระยะ “ดีมาก เริ่มเห็นหัวเด็กแล้ว เอ้า สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใช่ ลึก ๆ อย่างนั้นแหละ แล้วอั้นไว้ก่อนนะ แล้วก็เบ่งงงง ผ่อนลมออก เบ่งงงงง…… ไหล่ของเด็กออกมาแล้ว เบ่งอีกทีนะ……”

ซู่หว่านเหนียงสัมผัสได้ว่าลูกหลุดออกจากตัวของนาง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงดีใจของหมอตำแย “ยินดีด้วย ยินดีด้วย เจ้าได้ลูกชาย”