“ใต้เท้าอู๋ สิ่งที่ฉันถามเป็นสิ่งที่ทุกคนสนใจของตอนนี้ และฉันเชื่อว่าพวกเขาอยากรู้มากๆ ความล่าช้าที่พูดมา? สำหรับความไร้ความสามารถที่ใต้เท้าอู๋พูดมา แม่นางคิดว่าในที่สุดผู้ใหญ่จะบอกความจริง” มู่หยางหลิงไม่สนใจผิวขาวซีดของเขาและพูดว่า “แม่นาง ได้ยินมาว่าเฉียนซู เป็นผู้ลี้ภัยของอำเภอหมิงสุ่ย เป็นคนที่ใต้เท้าภาคภูมิใจ เขาได้รับการสนับสนุนจากใต้เท้า เขาละทิ้งเมืองและหนีไป ทิ้งให้ผู้คนในมณฑลอยู่ท่ามกลางหายนะและความยากลำบาก ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในสำนักการของใต้เท้า ไม่รู้ว่าใต้เท้าอู๋มีแผนจะทำอย่างไร? ”

“นอกจากนี้ ใต้เท้าอู๋ยังบอกว่า ขุนนางหลวงบางคนใจดีและเต็มใจที่จะนำเมล็ดพืชที่เก็บไว้ที่บ้านออกมาให้พวกเรายืม แต่ฉันไม่รู้ว่าการยืมเมล็ดพืชดอกเบี้ยเท่าไหร่ยังไง ถามเราว่าจะต้องส่งคืนเมื่อใด การจำนำโฉนดแล้วที่ดินผืนนี้ไปแล้ว ยังเป็นของพวกเรา หรือเป็นของเหล่าขุนนางหลวง? เมื่อได้โฉนดคืน เราจะทำการเพาะปลูกในต้นฤดูใบไม้ผลิ ยังเป็นที่ดินของขุนนางหลวงก็ยังต้องใช้ที่ดินเหล่านี้ เรื่องเหล่านี้หากใต้เท้าพูดไม่ชัดเจน พวกเราก็ไม่กล้ายืมเมล็ดพืชหรอกนะ”

เขาพูดและยิ้ม “อย่างไรก็ตาม มีคลังอาหารในเมืองของเรา อาจไม่ต้องการให้เราจำนำที่ดินเพื่อแลกเมล็ดข้าว”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็เก็บโฉนดที่ดินและวิงวอน “ใต้เท้า ครอบครัวไม่สามารถมีดำรงอยู่ได้แล้ว ท่านโปรดสงสารเห็นใจเปิดคลังสงเคราะห์ผู้ประสบภัยเถอะ”

“ถูกต้อง อำเภอหมิงสุ่ยถูกโจมตีและไม่มีอาหาร แต่ฟู่เฉิงและเมืองอื่นๆในมณฑลสามารถปกป้องไว้ได้ ใต้เท้าไม่ควรไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเรานะ” พูดเสียงดัง “เพื่อนชาวบ้าน ขุนนางรู้ว่าทุกคนยากลำบาก แต่ธัญพืชในคลังสงเคราะห์นี้มีไว้สำหรับภัยพิบัติ หากไม่ มีคำสั่งศาล ขุนนางหลวงก็ไม่กล้าเปิด แผนสำหรับวันนี่คือทุกคนต้องจำนำโฉนดที่ดินก่อน ขุนนางยื่นหนังสือขอเปิดคลังทันที คิดว่าไง?”

มีมู่หยางหลิงริเริ่ม โดยไม่ต้องเตือนเธอในภายหลัง ผู้สูงอายุหลายคนยืนขึ้น และถามว่า “ใต้เท้า ก่อนจำนำโฉนดที่ดิน ฉันอยากจะขอให้ใต้เท้าและขุนนางสองสามคนช่วยตอบคำถามของแม่นางท่านนี้ด้วย พวกเราก็อยากรู้เช่นกัน ที่ดินนี้ถูกจำนำขึ้น มันจะกลายเป็นของเหล่านายท่าน หรือยังคงเป็นของพวกเรา? เราต้องจ่ายคืนเมล็ดพืชที่เก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงปีหน้าหรือเราสามารถยืดเวลาคืนได้อีกสักสองสามปี? ใต้เท้าก็รู้ พวกข้าคนยากจนต้องพึ่งพาฟ้าดินในเรื่องปากท้อง ปีหน้าเราไม่รู้ว่าฟ้าดินจะเต็มใจให้เราชื่นชมผลผลิตหรือไม่ดังนั้นใต้เท้าและขุนนางควรแจ้งให้เราทราบอย่างชัดเจนจะดีกว่า”

“นั่นคือ ฉันด่าจักรพรรดิได้ แม้แต่นายอำเภอ ฉันจะด่าไม่ได้งั้นเหรอ?” หญิงชราคนหนึ่งเดินถือไม้เท้าออกมาและพูดว่า“ นายท่านพวกนี้ ไม่ต้องทำให้พวกเรากลัว คนในรัฐเดียวสามมณฑลและเก้าเมืองได้รับผลกระทบคนในหนึ่งเดียวรัฐสามมณฑลและเก้าเมืองได้รับภัยพิบัติ ใต้เท้ายังต้องการให้ข้าอดตายอยู่หรือไม่?”

“อย่าพูดถึงเรื่องอื่น ใต้เท้าแค่บอกว่ามีอาหารอยู่ในคลังสงเคราะห์ผู้ประสบภัยหรือไม่ แม้ว่าข้าจะไม่เคยอ่านหนังสือ แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าถ้าเรื่องเร่งด่วนและมันต้องอยู่ภายใต้การปกครอง ข้าไม่อยากเป็นทาสแม้ว่าข้าจะมีพละกำลังมากก็ตาม ในหลายปีที่ผ่านมาข้ายังจ่ายภาษีและธัญพืชจำนวนมาก ท่านเพียงแค่บอกว่าจะเปิดหรือไม่เปิดคลัง” หนุ่มฮั่นผู้แข็งแกร่ง ถามอู๋ซั่นไฉดุเดือด

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ต่างกระตุ้นอารมณ์ต่อทุกคนขึ้นมา หากได้อาหารมาฟรีๆไม่ต้องจ่ายเงินใครจะยอมเอาโฉนดที่ดินไปจำนำ โดยไม่ต้องเสียเงินเพื่อหาอาหาร พวกเขารวมตัวกันรอบๆ และขอให้ใต้เท้าอู๋ให้คำอธิบาย

อู๋ซั่นไฉทุกข์ทรมานด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรเจ้าหน้าที่ที่ไม่รับฟังประชาชนเหล่านี้ไม่ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะตำหนิจักรพรรดิในใจของเขา เมื่อมีการตรากฎหมาย พวกเขาก็อดทนต่อเจ้าหน้าที่ไม่รับฟังประชาชนเหล่านี้มากเกินไป ในเวลานี้พวกเขาก็จับไม่ได้ไล่ไม่ออก

เมื่อเห็นสิ่งนี้หวงซือเหยียจึงกระซิบ “ใต้เท้าอู๋ พวกเราควรหลีกเถอะ ปล่อยให้พวกมันหิวอีกสองวัน ก็เชื่อฟังแล้ว”

อู๋ซั่นไฉพูดแล้วเหยียดมองไปที่มู่หยางหลิงอย่างโกรธเคือง หันไปรอบๆ และสะบัดแขนเสื้อของเขาและพูดว่า “ขับไล่ผู้คนออกไป และสืบหาว่าแม่นางคนนั้นเป็นใคร?”

ผู้เขียนมีบางอย่างจะพูด แจ้งให้เราทราบพรุ่งนี้หนังสือเล่มนี้จะเข้าสู่วางแผงขายจากนั้นบรรณาธิการจะทำวางแผงขาย แต่คุณได้เห็นนักเรียนที่นี่ ไม่ต้องกังวลพวกเขาจะเข้ามาเพิ่มในวันพรุ่งนี้โปรดสนับสนุนอวี่จู๋!