เป็นเพราะหลิวเหอตะโกนขึ้นมา จึงทำให้ชาวบ้านพบว่าตระกูลมู่ทั้งหมดได้เข็นรถลากเดินไปไกลกว่าร้อยเมตรแล้ว อีกทั้งยังมีครอบครัวของหลิวต้าเฉียนกับหลิวเอ้อเฉียนเดินตามหลังตระกูลมู่ไปด้วย ฟางหลิวซื่อเห็นอย่างนั้นจึงตะโกนขึ้นว่า “พี่ใหญ่ พี่รอง พี่หญิงใหญ่ ทำไมพวกท่านทิ้งข้าไว้คนเดียวอย่างนี้ล่ะ?”

หลิวต้าเฉียนกับครอบครัวไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง หลิวเหอเห็นนางตะโกนอย่างนั้นจึงพูดขึ้นว่า “เงียบเดี๋ยวนี้นะ พวกชาวหูมันอยู่บนเขาแล้ว เจ้ากลัวพวกมันจะไม่รู้รึไง ว่าพวกเราอยู่ที่นี่?”

ฟางหลิวซื่อจึงกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ในลำคอและไม่กล้าร้องโวยวายต่ออีกเลย

บัดนี้แล้วบารมีของหลิวเหอก็ยังคงอยู่เหนือใครในหมู่บ้าน เพราะแค่เขาตะคอกเสียงดังออกมา ชาวบ้านก็พากันเงียบและอยู่ในความสงบกันทันที จากนั้นหลิวเหอก็สั่งการกับทุกคนว่า “เอาไปแค่ผ้าห่มผ้านวม เสื้อกันหนาวและอาหารไปไว้กินกลางทางก็พอ นอกเหนือจากนี้ไม่ต้องเอาไปแล้ว ในระหว่างเดินทางขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ อย่าเอะอะโวยวายเสียงดังเป็นอันขาด แล้วก็พยายามเร่งฝีเท้าตามตระกูลมู่ให้ทัน”

พูดจบเขาก็หันไปคุยกับลูกชายต่อ “ภัยอันตรายกำลังจะมาถึงแล้ว ทุกคนต่างก็ต้องเอาตัวรอดกันไปให้ได้ และถึงแม้ว่าเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ถ้าระหว่างทางต้องปะทะกับพวกชาวหูเข้า ข้าขอให้ทุกคนรักษาชีวิตของตัวเองกันเอาไว้ก่อน พอพวกชาวหูมันถอยทัพกลับไป เราค่อยกลับมาที่หมู่บ้านหลินซานแห่งนี้กันอีก”

หลิวต้าจ้วงที่ยืนประคองแม่ของเขาอยู่นั้น กวาดสายตามองหน้าพี่ชายทุกคนทั้งน้ำตา ก่อนจะหันมาพยักหน้าตอบรับคำสั่งจากพ่อ

แล้วครอบครัวของหลิวเหอก็เริ่มเดินทางตามรอยตระกูลมู่ไป

เมื่อชาวบ้านเห็นว่าครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านพากันเดินตามครอบครัวมู่ไปแล้ว  ส่วนคนอื่น ๆ ก็แบกของหนีตามครอบครัวมู่ไปหมดแล้ว

และด้วยความที่พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน พอแสงจันทร์ตกกระทบลงมา พื้นหิมะนั่นส่องประกายสว่างวิบวับ ทำให้ทุกคนสามารถมองเห็นทางได้ชัดเจนแม้ว่าจะไม่ได้จุดคบไฟเดิน และอุปสรรคเดียวในตอนนี้ก็มีเพียงแค่อากาศที่หนาวเหน็บนี้เท่านั้น

“ท่านแม่ ข้าออกจะปราดเปรียวคล่องแคล่วว่องไว ไม่เชื่อท่านก็ลองถามท่านพ่อดูสิ เพราะถ้าหากว่ามีอันตรายอยู่เบื้องหน้า ข้าก็วิ่งเข้าป่าหนีไปได้อยู่ดี จะมีใครจะรู้จักผืนป่านี้ได้เท่าข้าอีกงั้นหรือ? ท่ามกลางคนนับร้อย จะต้องมีซักคนนึงแหละ ที่ยอมเสียสละดูต้นทาง” พูดจบนางก็หันไปเกลี้ยกล่อมมู่ฉือต่อ “ท่านพ่อ ท่านรู้ดีถึงพละกำลังของข้าที่สุดแล้ว วิชากังฟูของข้าก็ไม่เป็นรองใคร ชายธรรมดา 3-5 คนยังเข้าใกล้ข้าไม่ได้เลยและถึงแม้ว่าจะเป็นพวกชาวหู อย่างมากก็แค่แรงเยอะกว่าชาวฮั่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้านะ”

แต่มู่ฉือก็หันไปมองแถวที่ยาวเหยียดด้านหลังโดยไม่พูดอะไรต่อ จนมู่หยางหลิงต้องงัดไม้ตายออกมา “ถ้าหากว่าไม่มีใครไปจริง ๆ ละก็ ครอบครัวเราก็จะเป็นครอบครัวแรกที่เดินเข้าถนนเส้นใหญ่ แล้วถ้าต้องเจอกับพวกชาวหูเข้าล่ะ ท่านแม่กับน้อง ๆ จะเป็นยังไง”

แน่นอนว่าซู่หว่านเหนียงในตอนนี้แค่เดินเร็ว ๆ ยังแทบจะเดินไม่ได้ หนำซ้ำยังมีเด็กแฝดที่เพิ่งคลอดออกมาไม่ถึงเดือนอีก ถ้าหากว่าพวกชาวหูมันพุ่งเข้าใส่ครอบครัวมู่ละก็ มู่ฉือจะดูแลปกป้องทุกคนได้ทั่วถึงอย่างนั้นหรือ? ถึงจะมีมู่หยางหลิงอยู่ช่วยอีกแรงก็ยังไม่รอดจากมือพวกชาวหูไปได้แน่ ๆ

เพราะฉะนั้น ทางที่ดีที่สุดคือต้องล่วงรู้สถานการณ์เบื้องหน้าก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าทางข้างหน้าสะดวกจริง ๆ ถ้าเกิดว่ามีพวกชาวหูอยู่บนถนนเส้นใหญ่ ทุกคนก็จะหนีกันไปทางอื่นแทน แต่ถ้าหนีไปทางอื่นไม่ได้ ก็ยังพอให้ภรรยากับลูกได้ตั้งหลักรออยู่ข้างหลังไปก่อน

มู่ฉือคิดแล้วก็ต้องยอมให้ลูกสาวไป เขาลูบหัวมู่หยางหลิงทั้งน้ำตา “งั้นเจ้าต้องระวังให้มาก ๆ นะอาหลิง ถ้าหากว่าต้องเจอกับอันตรายเข้า ให้เจ้าหนีเข้าหุบเขาไปก่อนเลย ไม่ต้องสนใจคนอื่นแล้ว เอาชีวิตตัวเองให้รอดไปก่อนเลย”

มู่หยางหลิงพยักหน้าตอบรับ

จากนั้นมู่ฉือจึงหันกลับหลังมองหาหลิวเหอ

พอชาวบ้านเดินตามกันมาทัน หลิวเหอจึงพาคนเฒ่าคนแก่ออกมารวมตัวกันเป็นกลุ่มไว้ แล้วบอกกับพวกเขาว่า “เจ้าฉือบอกข้ามาว่า เราจะเดินตามกันเป็นแถวเดียวแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเราอาจจะโดนพวกชาวหูฆ่าฟันเหมือนหั่นแตงเอาได้ ดังนั้นเราจึงต้องแบ่งกลุ่มกันอย่างนี้ไปนะ ข้ากับต้าเฉียนและเอ้อเฉียนได้หารือกันแล้ว เราจะแบ่งกลุ่ม 5 กลุ่มตามเดิมเหมือนตอนล่าสัตว์ ก่อนหน้านี้บ้านไหนได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับบ้านไหน ให้อกกมารวมตัวกันไว้เลยตอนนี้ แล้วให้ทุก ๆ กลุ่มเอาคนเฒ่าคนแก่และเด็กไว้ตรงกลาง ส่วนคนหนุ่มสาวให้ถือของที่พอจะเป็นอาวุธได้ล้อมรอบเอาไว้ เราจะมุ่งหน้าไปทางฝั่งตะวันตก และหวังว่าคืนนี้เราจะสามารถเดินทางไปถึงเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัยกันทุกคนนะ ขอให้ทุกคนอดทนกันไปให้ถึงเมืองหลวง แล้วพวกเราทุกคนจะปลอดภัย”

ชาวบ้านต่างรับฟังคำสั่งของผู้ใหญ่บ้าน และในตอนนี้คนหนุ่มสาวทั้งหลายก็ต้องน้อมรับคำสั่งและปฏิบัติอย่างเต็มที่กันต่อไป ไม่นาน ชาวบ้านที่เดินตามกันมาเป็นขบวนก่อนหน้านี้ ก็แยกตัวกันจนกลายเป็นกลุ่มก้อนตามคำสั่ง

ตัดภาพมาที่มู่ฉือ เขาเองก็คัดเลือกคนมาเพิ่มอีก 6 คน เพื่อให้ติดตามมู่หยางหลิงไปสังเกตการณ์เบื้องหน้า

คนที่มู่ฉือคัดเลือกมาล้วนเป็นคนที่เคยติดตามมู่หยางหลิงเข้าป่าในหุบเขามาแล้วทั้งสิ้น ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นคนที่ปฏิบัติตามคำสั่งของมู่หยางหลิงได้อย่างเคร่งครัด แล้วกลุ่มคนทั้ง 7 คนนี้ก็เริ่มแยกตัวออกจากครอบครัว เพื่อเดินหน้าเข้าหาถนนเส้นใหญ่