แต่หญิงสาวพวกนั้นก็ยังคงมึนงง ด้วยความที่ชายทั้งสองพุ่งเข้ามาช่วยพวกนางแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หลิวเซวียนเห็นดังนั้นจึงตะคอกเสียงดังใส่พวกนาง “รีบวิ่งหนีไปสิ หลานสาวของข้าเป็นเป้าล่อพวกมันอยู่ตรงนั้นน่ะ พวกเรามีกันแค่ 3 คน พวกเจ้าอยากจะให้พวกข้าตายตอนนี้เลยรึไง?”

สิ้นสุดคำพูดของหลิวเซวียน หญิงสาวพวกนั้นก็เริ่มได้สติ และพยุงกันตามหลังหลิวเซวียนกับหลิวลี่เข้าป่าไป

ทั้งสองคนพาหญิงสาวพวกนั้นเข้าไปหลบอยู่ในช่องหุบเขา โดยไม่ลืมที่จะเอากิ่งไม้ใบหญ้ามาสุมปิดช่องไว้พรางตาอีกที “พวกข้าจะไปล่อพวกมันมาจัดการ ส่วนพวกเจ้าก็หลบอยู่ที่นี่กันก่อน เช้าวันใหม่ค่อยไปจากที่นี่ แล้วอย่าเอะอะเสียงดังเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าคงไม่มีใครรอดไปได้แน่” หลิวเซวียนพูดจบก็ลากแขนหลิวลี่วิ่งออกไป

ส่วนมู่หยางหลิงก็เริ่มหยิบมีดเล่มใหญ่ขึ้นมาสู้กับพวกชาวหูแล้วในตอนนี้

อูเหยี่ยวิ่งมาได้สักพักก็พบว่าไม่มีศัตรูตามพวกเขามาเลย อีกทั้งลูกดอกธนูที่พุ่งเข้ามาเป็นระยะก่อนหน้านี้ก็เงียบหายไปแล้วด้วย เขาจึงคิดได้ว่า นี่คือกลลวงชัด ๆ อูเหยี่ยรีบพาพรรคพวกวิ่งกลับมาที่เดิมด้วยความโมโห แต่ก็ต้องหงายเงิบไปอีก เพราะพรรคพวกที่เหลือของเขาโดนฟันคอขาดเรียบด้วยน้ำมือของเด็กตัวเล็กที่โผล่หัวออกมาจากป่าทึบนั่น

อูเหยี่ยโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขานำกำลังคนถือดาบตามมู่หยางหลิงไป แต่ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังโต้ตอบกันอยู่นั้น เด็กสาวกลับค่อย ๆ ถอยเข้าป่าไปเรื่อย ๆ แล้วพละกำลังของเด็กน้อยตรงหน้าก็มีมากเสียเหลือเกิน จนพรรคพวกที่อยู่รอบกายอูเหยี่ยนั้นได้รับบาดเจ็บเพราะนางไปตาม  ในขณะเดียวกัน พวกเขาเองก็แตะไม่ถึงปลายเสื้อของเด็กคนนั้นด้วยซ้ำ ตอนนี้อูเหยี่ยลืมเรื่องพรรคพวกกลุ่มแรกที่เข้าป่าไปก่อนหน้านี้เสียสนิท เขาหวังเพียงแค่ว่า วันนี้จะต้องฆ่าเด็กคนนี้ให้ตายคามือให้ได้

มู่หยางหลิงล่อพวกมันเข้ามาถึงเขตกับดัก โดยที่นางเองยังคงใช้มีดเล่มใหญ่ขวางลำดาบของพวกมันอยู่ จากนั้นนางก็เตะเข้าที่ท้องของชายชาวหูตรงหน้า แล้วหันไปถีบชายอีกคนจนหงายท้องไป มู่หยางหลิงรีบพลิกตัวกลับมาทันที ก่อนจะเตะเข้าที่ข้อพับของชายอีกคน แล้วนางก็หลบเข้าไปหลังมุมต้นไม้แถวนั้นเพื่อพรางตัว พวกชาวหูพากันกระจายเข้ามาในถนนเส้นเล็กนี้ตามแผนที่มู่หยางหลิงได้วางไว้ จากนั้นหลิวหย่งก็อาศัยจังหวะที่แต่ละคนกำลังเผลออยู่นั้น พาพรรคพวกออกมารุมฆ่าพวกมันทีละคน

อูเหยี่ยกลิ้งเข้าไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้และซุ่มดูหลิวหย่งกับพวกที่กำลังรุมฆ่าพรรคพวกของเขา แต่อูเหยี่ยก็สังเกตเห็นว่าพวกหลิวหย่งไม่มีกระบวนท่าอะไรในการโจมตีเลย พวกเขาเพียงแค่หาจังหวะวิ่งเข้าไปรุมตีคู่ต่อสู้คนใดคนหนึ่งเท่านั้น และพวกเขาก็จะจัดการแบบนั้นเป็นคน ๆ ไปเรื่อย

อูเหยี่ยจึงตะโกนบอกพรรคพวกที่เหลือว่า “พวกนั้นไม่ใช่ทหาร มันเป็นแค่ชาวฮั่นธรรมดา รีบจัดการเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ นางเป็นคนเดียวที่มีวรยุทธ์”

หลิวหย่งได้ยินดังนั้น เขาก็ใช้มีดปาดคอชายตรงหน้าด้วยความเยือกเย็นทันที จากนั้นเขาก็ตรงเข้ามาทางอูเหยี่ยเพื่อจะจัดการฆ่าเสียให้สิ้นเรื่อง แต่แล้วชายชาวหูอีกคนกลับตรงเข้ามาพร้อมดาบ หลิวหย่งจึงต้องใช้ดาบในมือขวางลำดาบของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้จนตัวเขาล้มลงไป เนื่องจากไม่ทันได้ตั้งตัวจริง ๆ ชายชาวหูคนนั้นหัวเราะเสียงดังก่อนจะพูดออกมาว่า “พวกชาวฮั่นเนี่ยเหมือนลูกไก่ตัวเล็ก ๆ เลยนะ แรงหายไปไหนหมดวะ เด็ก ๆ ทั้งหลาย ฆ่ามันให้หมด”

ชาวบ้านหลินซานคนอื่น ๆ ก็พรางตัวกลับเข้ามุมหลบเดิม จนทำให้ตอนนี้ภายในป่าก็จะเหลือแค่พวกชาวหูที่นอนส่งเสียงร้องโอดโอยกันอยู่

อูเหยี่ยหยิบมีดเล่มใหญ่ของเขาขึ้นมาตั้งท่าป้องกันตัว ก่อนจะเริ่มขยับเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม คราวนี้พวกชาวหูเกาะกลุ่มกันแน่น แล้วพากันก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ด้วยความรอบคอบยิ่งขึ้น เพราะมันกลัวว่าศัตรูฝ่ายตรงข้ามจะจับพวกมันแยกออกจากกันอีก

แต่สิ่งที่มู่หยางหลิงต้องการที่สุดก็คือรูปแบบที่พวกมันกำลังใช้อยู่ในตอนนี้นี่แหละ นางเฝ้ามองพวกมันเดินเข้ามาในระยะกับดัก จากนั้นหลิวเซวียนก็ตัดเชือกกับดักตามสัญญาณของมู่หยางหลิงทันที ฉมวกไม้หลายอันลอยมาแต่ไกล จนทำให้พวกชาวหูเบิกตากว้างด้วยความกลัว พวกมันพยายามจะหนีกันไปคนละทิศคนละทาง แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะพวกมันเกาะกลุ่มกันแน่นหนาเกินไป ฉมวกไม้ 5 อันนั้นจึงเสียบเข้าที่หน้าอกและช่องท้องของชายชาวหู 3 คนที่ยืนอยู่รอบนอกอย่างรวดเร็ว……

อูเหยี่ยตกใจจนล้มลงไปนั่งกับพื้น และในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นยืนนั้น ฉมวกไม้ชุดใหม่ก็ร่วงหล่นลงมาใส่หัวอูเหยี่ยกับพวก อูเหยี่ยกับพวกทั้งหมดถูกฉมวกไม้เสียบจนตายคาที่

กลุ่มชายชาวหูที่เพิ่งตามมาทีหลังได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเข้า ก็พากันสติแตก ร้องตะโกนลั่นว่า “อินทรีเจ้าแห่งทุ่งหญ้าอย่างเราไม่เคยกลัวตาย พวกเราจะต้องฆ่าพวกมันให้หมด ต้องฆ่าพวกมันให้หมด”

มู่หยางหลิงส่งสัญญาณให้ทุกคนพรางตัวเข้าที่เดิมและห้ามปรากฏตัวให้พวกมันเห็น จากนั้นนางก็หันมาพยักหน้ากับหลิวลี่เป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง แล้วจู่ ๆ หลิวลี่ก็ถือมีดเล่มใหญ่วิ่งเข้าป่าลึกไป

การเคลื่อนไหวของหลิวลี่นั้นสามารถทำให้พวกชาวหูตื่นตระหนกกันได้ พวกมันจะวิ่งตามหลิวลี่ไปด้วยความรอบคอบยิ่งกว่าเดิม พวกมันวิ่งตามหลิวลี่ด้วยความเร็วคงที่ พร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้าไปด้วยเป็นครั้งคราว

มู่หยางหลิงชักมีดสั้นที่มู่ฉือให้นางติดตัวไว้ออกมาถือไว้ในมือ แล้ววิ่งตามพวกชาวหูไป นางอาศัยจังหวะที่ชายคนสุดท้ายเผลอ วิ่งเข้าไปอุดปากและจมูกของมันจากทางด้านหลังก่อนจะใช้มีดปาดเข้าที่ลำคออย่างเยือกเย็น จากนั้นนางก็ลากร่างของมันเข้าไปทิ้งไว้หลังพุ่มไม้

หลิวเซวียนกับหลิวหย่งที่เฝ้าดูเหตุการณ์นั้นอยู่ตลอด ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นลีลาฆ่าปาดคอของมู่หยางหลิง

หลิวลี่วิ่งล่อพวกมันให้วนรอบป่าไปได้รอบใหญ่ จนพวกชาวหูที่ยังเหลืออยู่แนวหน้านั้นเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ทันทีที่พวกมันหันไปมองหลัง ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าพวกมันเองนั้นเหลือกันแค่ 6 คน

พวกมันเริ่มรู้สึกหวาดกลัวและหวาดระแวงไปในคราเดียวกัน เนื่องจากเพื่อนร่วมทางของพวกมันนั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็วิ่งตามกันมาแท้ ๆ ตัดภาพมาที่มู่หยางหลิง นางรีบหลบเข้าหลังพุ่มไม้ทันทีที่ปาดคอชายชาวหูไปได้อีก 1 ราย และเมื่อเห็นว่ากำลังของเป้าหมายอยู่ในเกณฑ์ที่ควบคุมได้แล้ว นางจึงส่งสัญญาณให้หลิวหย่งทันที “นำกำลังคนตามไป จัดการฆ่าพวกมันให้หมด”