ลืมรักเลือนใจ 621 เขากลับสวมเขาต่อหน้าคุณเผยซะงั้น / 622 คุกเข่าขอโทษ
ตอนที่ 621 เขากลับสวมเขาต่อหน้าคุณเผยซะงั้น
ในขณะนี้ ทุกคนที่รวมถึงสองพี่น้องหยางปั๋วฉงต่างคิดว่าเผยอวี้เฉิงเป็นเหมือนพวกเขา ที่เป็นแค่คนนอกเรื่องที่มาดูเรื่องตลกเฉยๆ ไช่หงอันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เผยอวี้เฉิงฟังด้วยความหวังดี
หลินเยียนชำเลืองหางตามองปฎิกิริยาของเผยอวี้เฉิงอย่างระมัดระวัง กลัวเผยอวี้เฉิงจะระเบิดในวินาทีต่อมา…
ขณะนี้ หยางปั๋วฉงยืนอยู่ตรงหน้าหลินเยียนและเผยอวี้เฉิง ด้วยความที่เขากำลังยืนอยู่ โต๊ะก็ไม่ได้สูงมาก จากมุมมองของเขาแค่ก้มสายตาต่ำนิดเดียวก็จะเห็นมือเผยอวี้เฉิงที่วางอยู่บนต้นขาหลินเยียน…
แต่เนื่องจากความสนใจของหยางปั๋วฉงเพ่งอยู่ที่หลินเยียนหมด ทำให้ไม่ทันได้สังเกตเห็น
ในขณะที่หลินเยียนกำลังคิดว่าจะรอดจากจุดนี้ได้ยังไง เผยอวี้เฉิงคลายมือออกอย่างกะทันหัน เขาค่อยๆ ยกมือขึ้น หยิบไฟแช็กบนโต๊ะแล้วจุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่ง
หยางปั๋วฉงส่ายเหล้าขวดนั้นไปมา ชี้หน้าหลินเยียนด้วยท่าทางโมโห “คุณหลิน ผมจะบอกให้นะ ถ้าวันนี้คุณไม่กินเหล้าขวดนี้จนหมดและคุกเข่าขอโทษผมเดี๋ยวนี้ ผมไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ แน่!”
หลังจากหลินเยียนโล่งอกเพราะมือของเผยอวี้เฉิงถอนออกจากตัวเอง ค่อยๆ หย่อนมือนั้นลงบนตักตัวเองอีกครั้ง
“ผู้หญิงน้ำหน้าอย่างคุณ กล้าเมินผมงั้นเหรอ คุณใฝ่สูงถึงคุณเผยหรือไง? คุณเผยเขาเป็นคนระดับไหนแล้ว จะมาสนใจคนอย่างคุณได้ยังไง…”
สายตาหยางปั๋วฉงขยับไปตามการเคลื่อนตัวของเผยอวี้เฉิง
ตอนแรกเป็นแค่การชำเลืองมองทั่วไป แต่วินาทีต่อมาหยางปั๋วฉงเหมือนคนที่ก้างปลาติดคอ คำพูดที่จะด่านั้นล้วนกระจุกอยู่ที่คอหมด…
เขา…เขามองเห็นอะไรนั่น?
หยางปั๋วฉงเบิกตากว้าง มองดูมือเผยอวี้เฉิงที่วางอยู่บนตักหลินเยียน พูดอะไรไม่ออก โกรธจนหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นเหมือนเครื่องดนตรีอังกะลุง ราวกับเห็นภาพที่ทำให้เขาตะลึงจนเหลือเชื่อ…
มือ…มือ…
มือคุณเผย…มาวางอยู่บนตักยัยหลินเยียนได้ยังไง…
หยางปั๋วฉงตะลึงสุดขีด สมองเบลอไปหมด
ไม่สิ เขาต้องกินเยอะไปแน่ๆ กินจนเห็นภาพเบลอไปแล้ว!
แต่แล้ววินาทีต่อมา เขาเห็นเผยอวี้เฉิงจับมือเล็กๆ ของหลินเยียนที่วางอยู่ข้างๆ อย่างเป็นธรรมชาติ จับเล่นสักพักแล้วค่อยๆ เกี่ยวนิ้วแนบชิดกันไว้ด้วยกันทั้งสิบนิ้ว
หลินเยียนขนลุกซู่ เธอกระพริบตาเล็กน้อยแล้วมองไปทางเผยอวี้เฉิง จากนั้นมองไปยังหยางปั๋วฉงที่กำลังอยู่ในสภาพช็อก แล้วหันไปมองเผยอวี้เฉิงที่อยู่ในท่าทางสบายๆ อีกครั้ง “เอ้อ เหมือนเขาจะ…เห็นแล้วนะ…”
เผยอวี้เฉิง “อื้ม ฉันตั้งใจน่ะ”
หลินเยียน “…”
หยางปั๋วฉง “…!!!”
ระยะกระชั้นชิดแบบนี้ เขาได้ยินบทสนทนาได้อยู่นะเว้ย!!!
เป็นไปได้ไง?!
ผู้หญิงคนนี้กับเผยอวี้เฉิง…
แต่ว่า นี่มัน…นี่มัน…
ไม่! เป็นไปไม่ได้!
บ้าไปแล้วหรือเปล่า! ผู้หญิงอย่างหลินเยียนจะมีความสัมพันธ์กับป๋าอย่างเผยอวี้เฉิงได้ยังไงกัน…
ไม่ว่าหยางปั๋วฉงจะตะลึงแค่ไหน ความจริงก็อยู่ตรงหน้าแล้วอย่างชัดเจน
ในขณะนี้ หยางปั๋วฉงไม่มีความมึนเมาใดๆ แล้ว เพราะตกใจจนสร่างหมดแล้ว เขารู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่ม
บ้าเอ้ย เขาทำอะไรลงไปเนี่ย!
เผยอวี้เฉิงเป็นคนระดับไหน เขาแค่ดีดนิ้วก็จะทำให้เหิงต๋าอินเตอร์สิ้นสลายเป็นผงธุลี เหมือนอยู่ในนรก!
แต่เขา…เขากลับสวมเขาต่อหน้าคุณเผยซะงั้น…
ตอนที่ 622 คุกเข่าขอโทษ
เหงื่อบนหน้าผากหยางปั๋วฉงไหลพลั่กๆ สมองแล่นขึ้นอย่างรวดเร็ว จู่ๆ เขาก็นึกถึงประโยค ‘ตามหาคน’ ที่เผยอวี้เฉิงพูดตอนเข้ามาในห้องขึ้นมาได้
ที่แท้…คนที่เขาตามหา ก็คือหลินเยียนงั้นเหรอ
ทำไมเผยหนานซวี่ต้องช่วยหลินเยียนตั้งแต่เมื่อกี้ ทำไมเผยหนานซวี่รู้ว่าเผยอวี้เฉิงไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงแต่ขยับที่ให้เผยอวี้เฉิงได้นั่งข้างๆ หลินเยียน…
ดาราตัวเล็กๆ อย่างหลินเยียน กล้าฉีกหน้าเขาได้อย่างไร…
ตอนนี้เหมือนทุกอย่างมีคำตอบหมดแล้ว…
ขณะนี้ คนอื่นที่รุมมองอยู่ยังไม่รู้ว่าหยางปั๋วฉงที่เพิ่งเกิดปัญญาขึ้น ตอนนี้เหมือนอยู่ในนรกบนดินไปซะแล้ว
สองพี่น้องจงเสี่ยวเวยและจงเสว่หนิงที่ยังไม่รู้เรื่อง ยังคงพูดจาเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“หลินเยียน คุณหยางแค่ขอให้เธอขอโทษเฉยๆ เธอช่างไม่รู้มารยาทเกินไปหรือเปล่า”
“ใช่แล้ว คนอย่างคุณหยางยอมให้โอกาสเธอ แค่ให้เธอกินเหล้าแล้วคุกเข่าขอโทษเฉยๆ ก็ถือว่าใจกว้างแค่ไหนแล้ว!”
……
ตอนแรกทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอดูเรื่องตลก ในขณะเดียวกัน เหล้าต่างประเทศที่อยู่ในมือหยางปั๋วฉงก็ล่วงตกลงพื้น วินาทีถัดมาหยางปั๋วฉงขาอ่อน เขาทรุดลงด้วยสีหน้าขาวซีดและคุกเข่าต่อหน้าหลินเยียน
“คุณ…คุณคุณคุณ…คุณหลิน! ผมผิดไปแล้ว! ผมผิดไปแล้ว! ทั้งหมดนี้ผมผิดเอง! ขอโทษครับ!”
หลินเยียน “…”
สองพี่น้องจงเสี่ยวเวยและจงเสว่หนิง “…”
หลินเยว่ทง “…”
ทุกคนในห้อง “…”
การกระทำที่เกิดขึ้นกะทันหันของหยางปั๋วฉงทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึงกันถ้วนหน้า
สีหน้าได้อกได้ใจของสองพี่น้องตระกูลจงต่างถูกแช่แข็งไว้ชั่วขณะ
เกิดอะไรขึ้น
หยางปั๋วฉงบ้าไปแล้วหรือเปล่า
หยางปั๋วฉงไม่มีเวลามานั่งสนใจสายตาของคนอื่นแล้ว ขาสั่นไปทั้งตัว หมอบลงกับพื้น เหลือแค่เอาหัวโขกพื้นขอโทษหลินเยียน เขาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาและขอโทษอย่างไม่หยุดหย่อน “คุณหลิน! ได้โปรดเมตตาเถอะครับ! ได้โปรดให้อภัยกับการกระทำไร้มารยาทของผมเถอะ! ผมรู้ผิดจริงๆ แล้ว! ผมเองที่หน้าไม่อาย ไม่สำเหนียกตัวเอง! ผมเองที่เป็นหมาวัดเห่าเครื่องบิน! คนอย่างผมจะคู่ควรกับคุณหลินได้ยังไงกันล่ะ!”
ทีนี้ทุกคนในห้องได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
หลินเยียนควรเป็นคนคุกเข่าขอโทษหยางปั๋วฉงไม่ใช่เหรอ ทำไมสลับกันคนละขั้วโลกแบบนี้ กลายเป็นหยางปั๋วฉงคุกเข่าขอโทษหลินเยียนซะงั้น?
เผยหนานซวี่ถอนหายใจด้วยความลำบากใจ สายตากวาดมองไปทางตำแหน่งที่อยู่ระหว่างกึ่งกลางของพี่ใหญ่และพี่สะใภ้…
และเขาได้เห็นว่ามือของพี่ใหญ่ตัวเองกำลังจับมือหลินเยียนอยู่…
คิดว่าหยางปั๋วฉงคงจะรู้ตัวแล้ว
“คุณเผย ผม…” หยางปั๋วฉงเหมือนจะอยากเรียกเผยอวี้เฉิง
แต่ยังดีที่หยางปั๋วฉงฉลาดพอ ในเมื่อเผยอวี้เฉิงไม่ได้อธิบายกับทุกคน ก็ต้องมีเหตุผลของเขา ดังนั้นเขารีบหุบปากแล้วหันไปทางหลินเยียนอีกครั้ง เขาขอโทษหลินเยียนด้วยความลนลาน แทบจะอยากแปะเข่าไว้บนพื้น
“คุณหลิน ผมผิดเอง คนอย่างผมไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งถือรองเท้าให้คุณหลิน ไม่ว่าคุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่คุณหายโกรธ! ช่วยหายโกรธหน่อยเถอะครับ!”
“นี่มัน…” หลินเยว่ทงตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น กว่าจะตั้งสติได้ เขารีบเข้าไปพะยุงตัวหยางปั๋วฉง “คุณหยางกำลังทำอะไรอยู่ครับเนี่ย! ลุกขึ้นเร็ว! ยัยนี่จะไปรับคำขอโทษแบบนี้ได้ไง!”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นหน้าหลินเยว่ทง หยางปั๋วฉงรู้สึกโกรธแทบระเบิด สายตาพิฆาตที่เขาจ้องมายังหลินเยว่ทงนั้นแทบจะฟันหัวอีกฝ่ายทั้งเป็น
หลินเยว่ทง ไอ้หน้าบื้อ อยากจะเห็นเขาตายหรือไงกัน!
Comments