ลืมรักเลือนใจ 467 คุณหลิน ฉันรอเธออยู่ / 468 ใครบอกว่าฉันคบใครไม่เป็น

Now you are reading ลืมรักเลือนใจ Chapter 467 คุณหลิน ฉันรอเธออยู่ / 468 ใครบอกว่าฉันคบใครไม่เป็น at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่​ ​467​ ​คุณ​หลิน​ ​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่

​หลังจากที่​หลิน​เยียน​ทำ​ธุระ​ของ​ทีม​รถแข่ง​เสร็จ​ ​ตอนที่​กลับมา​ยัง​คฤหาสน์​เมฆ​ก็​เป็นเวลา​ยามวิกาล​แล้ว

​เธอ​กลัว​ว่า​จะ​ทำให้​เผยอ​วี​้​เฉิง​ตื่น​ ​หลิน​เยียน​ค่อยๆ​ ​ผลัก​ประตู​แล้ว​เดิน​เข้าไป

​เธอ​เพิ่งจะ​เปลี่ยน​รองเท้า​ที่​ใส่​ใน​บ้าน​เสร็จ​ก็​เห็น​โคมไฟ​สีเหลือง​ใน​ห้องรับแขก​กำลัง​เปิด​อยู่​ ​ภายใต้​แสงไฟ​สีนวล​นั้น​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​กำลัง​นอน​พิง​อยู่​บน​เก้าอี้

​แว่น​ของ​เขา​ถูก​ถอด​ออกมา​แล้ว​วาง​อยู่​บน​เอกสาร​ที่​กระจาย​อยู่​ ​หลับตา​ลง​เล็กน้อย​ ​เหมือน​จะ​นอนหลับ​ซะ​แล้ว​…​

​หลิน​เยียน​ไม่​คิด​ว่า​ดึก​ขนาด​นี้​แล้ว​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยังอยู่​ใน​ห้องรับแขก​อีก​ ​เธอ​ผ่อน​ลมหายใจ​ลง​ตาม​จิตใต้สำนึก

​ดึก​ขนาด​นี้​แล้ว​ทำไม​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยัง​ไม่​นอน​ล่ะ​?

​ถ้า​จะ​ทำงาน​ทำไม​ไม่​ไป​ห้อง​หนังสือ​ล่ะ​?

​เหมือน​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยัง​หลับ​ไม่​ลึก​ ​พอ​หลิน​เยียน​เข้าใกล้​ปุ๊บ​ ​เขา​ก็​ค่อยๆ​ ​ลืมตา​ขึ้น

​สายตา​ของ​เขา​แลดู​ยัง​งัวเงีย​อยู่​ ​เมื่อ​เพ่งมอง​ไป​ยัง​หลิน​เยียน​แล้ว​ถึง​ค่อยๆ​ ​กลับ​สู่​ปกติ​ ​เขา​เอื้อมมือ​ไป​หยิบ​แว่น​ที่อยู่​ข้างๆ​ ​แล้ว​สวม​มัน​ขึ้น

​“​กลับมา​แล้ว​เหรอ​”

​หลิน​เยียน​ได้ยิน​แล้ว​พยักหน้า​ตอบรับ​ ​“​วันนี้​คุย​ธุระ​กับ​คุณตา​ก็​เลย​กลับมา​ดึก​หน่อย​ ​รบกวน​คุณ​หรือเปล่า​คะ​?​”

​หลังจากที่​หลิน​เยียน​บอกว่า​ ​‘​คุณ​อยู่​บน​หัวใจ​ฉัน​’​ ​แล้ว​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ก็​ไม่เคย​ห้าม​เธอ​ใช้​คำ​ว่า​ ​‘​คุณ​’​เรียก​เขา​อีก​เลย

​เผยอ​วี​้​เฉิง​ขยี้​หัว​คิ้ว​แล้ว​ลุกขึ้น​ยืน​ ​“​หิว​ไหม​?​ ​ฉัน​เก็บ​กับข้าว​ไว้​ให้​เธอ​”

​หัวใจ​หลิน​เยียน​กระตุก​ไป​ชั่วขณะ​ ​เธอ​กลืนน้ำลาย​แล้ว​ค่อย​พูด​ขึ้น​ ​“​ขอบคุณ​นะคะ​คุณ​เผย​ ​แต่​ไม่เป็นไร​ค่ะ​ ​ฉัน​กิน​มา​แล้ว​ ​อีก​อย่าง​คุณ​ก็​รู้​ว่า​ใน​วงการ​อย่าง​ฉัน​ต้อง​รักษา​หุ่น​ ​ห้าม​กิน​เยอะ​ไป​น่ะ​ค่ะ​…​”

​เผยอ​วี​้​เฉิง​ได้ยิน​แล้วจึง​ไม่ได้​ตื้อ​ต่อไป​ ​“อื​้ม​ ​รีบ​พักผ่อน​นะ​”

​หลิน​เยียน​พยักหน้า​ ​“อื​้ม​ๆ​ ​ได้​เลย​ค่ะ​ ​คุณ​เผย​ก็​ด้วย​นะ​!​”

​หลิน​เยียน​พูด​จบ​ก็​ถาม​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​“​นี่​คุณ​เผย​ทำงาน​อยู่​เหรอ​คะ​?​”

​“​ใช่​แล้ว​ ​ทำไม​เหรอ​?​”​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ถาม​ขึ้น

​หลิน​เยียน​เกา​หัว​แล้ว​พูด​ขึ้น​ ​“​ไม่มี​อะไร​ค่ะ​ ​แค่​รู้สึก​แปลก​ๆ​ ​น่ะ​ค่ะ​ ​คุณ​ถนัด​ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​มากกว่า​เหรอ​?​ ​อีก​อย่าง​นี่​ก็​ดึก​มาก​แล้ว​ ​ทำไม​ไม่​ไป​ทำงาน​ที่​ห้อง​หนังสือ​ล่ะ​คะ​?​”

​ยังไง​ห้อง​หนังสือ​ก็​สบาย​กว่านั​่​งบน​โซฟา​นี่​สินะ

​เธอ​จำได้​ว่า​ตัวเอง​ไม่ได้​เห็น​เผยอ​วี​้​เฉิง​ทำงาน​บน​โซฟา​ใน​ห้องรับแขก​เป็นครั้งแรก​ ​อีกทั้ง​วันนี้​ดึก​ขนาด​นี้​ ​เขา​ยังอยู่​ใน​ห้องรับแขก​อีก​ ​ทำให้​หลิน​เยียน​เกิด​ความสงสัย​ก็​เลย​เอ่ย​ถาม​ขึ้น

​หลังจาก​เผยอ​วี​้​เฉิง​ได้ยิน​หญิงสาว​พูด​ขึ้น​แล้ว​ ​ยก​คิ้ว​ขึ้น​เล็กน้อย​ ​“​คุณ​หลิน​…​ไม่รู้​จริงๆ​ ​เหรอ​?​”

​“หืม​?​”​ ​หลิน​เยียน​กะพริบตา​ด้วย​สีหน้า​มึนงง​ ​“​ฉัน​…​ฉัน​ควร​รู้​เหรอ​คะ​?​”

​เธอ​จะ​ไปรู​้​ได้​ไง​ล่ะ​?​ ​เธอ​ไม่เข้าใจ​ตรรกะ​ของ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ซะ​หน่อย​!

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็นท่า​ทาง​ไม่เข้าใจ​อย่างถ่องแท้​ของ​หญิงสาว​แล้ว​ ​ความลำบาก​ใจ​ผ่าน​แว๊บ​เข้ามา​ใน​แววตา​ ​เขา​ช้อน​สายตา​อัน​เย้ายวน​นั้นแล​้ว​มอง​ไป​ทาง​หญิงสาว​ด้วย​ความตั้งใจ​พลัน​เอ่ยปาก​ขึ้น​ ​“​คุณ​หลิน​ ​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่​”

​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่​…

​หลิน​เยียน​กะพริบตา​แล้ว​กะพริบตา​อีก​ ​ผ่าน​ไป​สักพัก​ถึง​จะเข้า​ใจความ​หมายความ​เผยอ​วี​้​เฉิง

​เผยอ​วี​้​เฉิง​หมายความว่า​…​ที่​เขา​ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​นั้น​…​ก็​เพราะ​รอ​เธอ​กลับบ้าน​งั้น​เหรอ​!​?

​หลิน​เยียน​ยัง​ไม่ทัน​ตั้งตัว​ได้​ ​เสียง​ของ​เขา​ก็​ดัง​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​“​ที่ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​ไม่ได้​เป็น​เพราะ​ความเคยชิน​ ​แต่​เพราะว่า​จะ​ได้​เห็น​เธอ​บ่อย​ขึ้น​น่ะ​”

​หลิน​เยียน​ ​“​…​”

​ที่​เผยอ​วี​้​เฉิง​พูด​มานี​้​…​พูด​ตรง​ไป​หรือเปล่า​เนี่ย​!

​ถ้า​หลิน​เยียน​ยัง​ไม่เข้าใจ​อีก​ล่ะ​ก็​ ​คงจะ​ไม่ใช่​ผู้หญิง​แล้ว​ ​แต่​เป็น​พิการ​ทาง​สมอง​แทน​!

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็น​ว่า​ในที่สุด​หญิงสาว​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​ตัวเอง​ได้​สักที​ ​จึง​เผย​รอยยิ้ม​อัน​พึงพอใจ​ขึ้น

ตอนที่​ ​468​ ​ใคร​บอกว่า​ฉัน​คบ​ใคร​ไม่​เป็น

​“​ฉัน​พูด​แบบนี้​แล้ว​คุณ​หลิน​ฟัง​รู้เรื่อง​ใช่ไหม​”​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ถาม​ด้วย​น้ำเสียง​เป็นมิตร

​หลิน​เยียน​เขิน​จน​แทบจะ​ขุด​หลุม​มุด​ดิน​ไป​แล้ว​ ​เธอ​รีบ​พยักหน้า​ตอบรับ

​เข้าใจ​แล้ว​ๆ​!​ ​เลิก​แซว​อีคิว​ของ​เธอ​สักที​!

​ทำไม​ผู้ชาย​คน​นี้​ถึง​กล้า​พูด​อะไร​แบบนี้​อย่าง​หน้าตาเฉย​ได้​ล่ะ​…

​ป๋า​ก็​คือ​ป๋า​สินะ​!

​เมื่อ​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็นท่า​ทาง​หลิน​เยียน​แล้วจึง​ไม่​แซว​ต่อ​ ​เขา​เอ่ยปาก​พูด​ขึ้น​ ​“​รีบ​พักผ่อน​นะ​”

​หลิน​เยียน​ถอนหายใจ​แล้ว​รีบ​เอ่ย​ ​“​ได้​เลย​ค่ะ​!​”

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เดิน​มาตรง​หน้า​หญิงสาว​แล้ว​จุมพิต​ลง​ที่​หน้าผาก​เธอ​ ​“​ฝันดี​นะ​”

​หลิน​เยียน​ ​“​ฝันดี​ค่ะ​…​”

​จนกระทั่ง​เผยอ​วี​้​เฉิง​เข้าไป​ใน​ห้องนอน​แล้ว​ ​หลิน​เยียน​ยัง​ยืน​อึ้ง​อยู่กับที่​แบบ​นั้น

​ตลอดเวลา​ที่​เธอ​อาศัย​อยู่​ใน​บ้าน​เผยอ​วี​้​เฉิง​นี้​ ​นอกจาก​วันที่​เผยอ​วี​้​เฉิง​ขาดสติ​อย่างกะทันหัน​วันนั้น​แล้ว​ ​หลังจากนั้น​ก็​ไม่มี​อะไร​เกิดขึ้น​อีก​เลย​ ​ใช้ชีวิต​ด้วยกัน​อย่าง​สุขสงบ​มาก​ๆ

​เธอ​เริ่ม​จะเข้า​ใจ​แล้ว​ว่า​แค่​ไม่​ไป​ข้าม​เส้น​เผยอ​วี​้​เฉิง​ ​เขา​ก็​จะ​พูดจา​ดี​ๆ​ ​อย่าง​มี​ความอดทน​มาก

​ปกติ​เรา​ต่าง​วุ่นวาย​กับ​เรื่อง​ของ​ตัวเอง​ ​แต่​ก็​ถือว่า​ใช้ชีวิต​ด้วยกัน​ได้​อย่าง​ลงตัว​แล้ว

​แต่​หลังจาก​การ​สั่งสอน​ครั้ง​ที่แล้ว​ ​หลิน​เยียน​ก็​เข้าใจ​ด้าน​อันตราย​ของ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ ​เลย​ไม่ได้​ชะล่าใจ​กับ​ท่าทาง​ดู​เป็นมิตร​ของ​เขา​อีก

​ซึ่ง​ทำให้​เธอ​ไม่มี​โอกาส​พูดถึง​เรื่อง​ที่​ตอบ​ตกลง​กับ​ซิง​เฉิน​ไป​สักที​…

​หลังจาก​กลับมา​ที่​ห้อง​ ​หลิน​เยียน​เค้น​ความคิด​จน​ปวด​ขมับ

​ในขณะเดียวกัน​ ​วี​แชท​ของ​เธอ​ก็​ดัง​ขึ้น​ ​เธอ​ถูก​ดึง​เข้าไป​ใน​แชท​กลุ่ม​กลุ่ม​หนึ่ง

​คนที​่​ดึง​เธอ​เข้าไป​คือ​ซิง​เฉิน​ ​ปกติ​เธอ​ไม่​ค่อย​ได้​ใช้​คิว​คิว​ก็​เลย​เอา​วี​แชท​ให้​ซิง​เฉิน​ไป

​แน่นอน​ว่ายั​งมี​อีก​เหตุผล​หนึ่ง​คือ​เธอ​ไม่​อยาก​เห็น​ชื่อ​ของ​ซิง​เฉิน​ที่​ทำให้​นึก​อยาก​แซว​ไม่ได้​อีกแล้ว

​นอกจาก​ซิง​เฉิน​แล้ว​ใน​กลุ่ม​ยัง​มี​อีก​คน​หนึ่ง

​ชื่อ​ไอ​ดี​ของ​เขา​คือ​ ​‘​ตรุษจีน​สำราญใจ​’

​ฝน​โปรย​ ณ​ ​เมือง​เยียน​ยาม​โพล้เพล้​ ​:​ ​[?]

​หลิน​เยียน​ส่ง​เครื่องหมาย​สงสัย​ไป

​ตรุษจีน​สำราญใจ​ ​:​ ​พี่สะใภ้​ครับ​!​ ​ผม​ฉิน​ฮวน​ไง​ครับ​!​ ​ชื่อ​วี​แชท​ของ​พี่สะใภ้​ช่าง​ไพเราะ​จริงๆ​ ​มี​เทสต์​สุด​ๆ​!

​หลิน​เยียน​ ​:​ ​[​…​]

​ชื่อ​ไอ​ดีนี​้​ก็​มีเรื่อง​ราว​อยู่​เหมือนกัน​ ​เธอ​ไม่​อยาก​พูดถึง​หรอก​นะ

​ซิง​เฉิน​ ​:​ ​[​คุณ​หลิน​ครับ​ ​ไม่รู้​ว่าความ​คืบหน้า​ของ​เรื่อง​นั้น​เป็น​ยังไง​บ้าง​]

​หลิน​เยียน​ถอนหายใจ​แล้ว​ตอบกลับ​ไป​ ​:​ ​[​ยัง​หา​โอกาส​เหมาะ​ๆ​ ​ไม่ได้​เลย​ค่ะ​ ​ฉัน​ไม่รู้​จะ​ทำ​ยังไง​ถึง​จะ​ทำให้​คุณ​เผยอา​รมณ์​ดีน​่ะ​…​]

​ซิง​เฉิน​ ​:​ ​[​ผม​เข้าใจ​ครับ​ ​ไม่เป็นไร​ ​ผม​รอ​ได้​ ​ยังไง​ก็​รอมา​ตั้ง​นาน​แล้ว​]

​ตรุษจีน​สำราญใจ​ ​:​ ​[​พี่สะใภ้​ครับ​!​ ​ทำไม​ถึง​ไม่มี​โอกาส​เหมาะ​ๆ​ ​ล่ะ​ ​โอกาส​มี​เยอะแยะ​ไป​!​ ​เช่น​หลังจาก​พี่​จูงมือ​กับ​พี่​อวี​้​แล้ว​ ​เช่น​ ​หลังจาก​พี่​กอด​กัน​จุ๊บ​ๆ​ ​โยกเยก​เอ๋ย​แล้ว​ ​เช่น​ ​ตอนที่​พี่​นอน​มอง​ดวงดาว​พระจันทร์​แล้ว​คุย​กัน​เรื่อง​ปรัชญา​ชีวิต​ไง​ล่ะ​…​]

​หลิน​เยียน​:​“​…​”​ ​พอได้​แล้ว​!

​หลิน​เยียน​ตอบกลับ​ไป​ ​:​ ​[​ไม่มี​โอกาส​แบบนี้​ค่ะ​ ​ขอบคุณ​นะ​!​]

​การคบ​หา​ของ​เธอ​กับ​เผยอ​วี​้​เฉิง​สุภาพ​เรียบร้อย​กัน​มาก​เลย​นะ​ ​ให้เกียรติ​กันและกัน​สุด​ๆ​ ​อย่างมาก​ก็​แค่​จุ๊บ​เหม่ง​ตอนเช้า​กับ​ก่อน​นอน​แค่นั้น

​ฉิน​ฮวน​ส่ง​ข้อความ​เสียง​กลับมา​ด้วย​ความเจ็บปวด​ใจ​ ​“​ไม่​หรอก​มั้ง​พี่สะใภ้​!​ ​ความคืบหน้า​ของ​พวก​พี่​…​ช้า​ไป​หรือเปล่า​…​พวก​พี่​เกิด​ใน​ยุค​ไหน​เนี่ย​!​ ​คบ​กันตั​้ง​นาน​ขนาด​นี้​แล้วยัง​มี​ความคืบหน้า​แบบ​หอย​ทาก​เนี่ยนะ​?​ ​ถ้า​พี่​ไม่​เป็นจริง​ๆ​ ​พวกเรา​สอน​พี่​ก็ได้​นะ​!​”

​เพื่อ​ไม่​ให้​เสียหน้า​ ​หลิน​เยียน​ตอบกลับ​ไป​อย่างเด็ดขาด​ ​:​ ​[​ใคร​บอกว่า​ฉัน​ไม่​เป็น​!​ ​ฉัน​ไม่ใช่​ว่า​ไม่เคย​คบ​ใคร​สักหน่อย​!​ ​ฉัน​มีประสบการณ์​อยู่​หรอก​!​]

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

ลืมรักเลือนใจ 467 คุณหลิน ฉันรอเธออยู่ / 468 ใครบอกว่าฉันคบใครไม่เป็น

Now you are reading ลืมรักเลือนใจ Chapter 467 คุณหลิน ฉันรอเธออยู่ / 468 ใครบอกว่าฉันคบใครไม่เป็น at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่​ ​467​ ​คุณ​หลิน​ ​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่

​หลังจากที่​หลิน​เยียน​ทำ​ธุระ​ของ​ทีม​รถแข่ง​เสร็จ​ ​ตอนที่​กลับมา​ยัง​คฤหาสน์​เมฆ​ก็​เป็นเวลา​ยามวิกาล​แล้ว

​เธอ​กลัว​ว่า​จะ​ทำให้​เผยอ​วี​้​เฉิง​ตื่น​ ​หลิน​เยียน​ค่อยๆ​ ​ผลัก​ประตู​แล้ว​เดิน​เข้าไป

​เธอ​เพิ่งจะ​เปลี่ยน​รองเท้า​ที่​ใส่​ใน​บ้าน​เสร็จ​ก็​เห็น​โคมไฟ​สีเหลือง​ใน​ห้องรับแขก​กำลัง​เปิด​อยู่​ ​ภายใต้​แสงไฟ​สีนวล​นั้น​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​กำลัง​นอน​พิง​อยู่​บน​เก้าอี้

​แว่น​ของ​เขา​ถูก​ถอด​ออกมา​แล้ว​วาง​อยู่​บน​เอกสาร​ที่​กระจาย​อยู่​ ​หลับตา​ลง​เล็กน้อย​ ​เหมือน​จะ​นอนหลับ​ซะ​แล้ว​…​

​หลิน​เยียน​ไม่​คิด​ว่า​ดึก​ขนาด​นี้​แล้ว​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยังอยู่​ใน​ห้องรับแขก​อีก​ ​เธอ​ผ่อน​ลมหายใจ​ลง​ตาม​จิตใต้สำนึก

​ดึก​ขนาด​นี้​แล้ว​ทำไม​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยัง​ไม่​นอน​ล่ะ​?

​ถ้า​จะ​ทำงาน​ทำไม​ไม่​ไป​ห้อง​หนังสือ​ล่ะ​?

​เหมือน​เผยอ​วี​้​เฉิง​ยัง​หลับ​ไม่​ลึก​ ​พอ​หลิน​เยียน​เข้าใกล้​ปุ๊บ​ ​เขา​ก็​ค่อยๆ​ ​ลืมตา​ขึ้น

​สายตา​ของ​เขา​แลดู​ยัง​งัวเงีย​อยู่​ ​เมื่อ​เพ่งมอง​ไป​ยัง​หลิน​เยียน​แล้ว​ถึง​ค่อยๆ​ ​กลับ​สู่​ปกติ​ ​เขา​เอื้อมมือ​ไป​หยิบ​แว่น​ที่อยู่​ข้างๆ​ ​แล้ว​สวม​มัน​ขึ้น

​“​กลับมา​แล้ว​เหรอ​”

​หลิน​เยียน​ได้ยิน​แล้ว​พยักหน้า​ตอบรับ​ ​“​วันนี้​คุย​ธุระ​กับ​คุณตา​ก็​เลย​กลับมา​ดึก​หน่อย​ ​รบกวน​คุณ​หรือเปล่า​คะ​?​”

​หลังจากที่​หลิน​เยียน​บอกว่า​ ​‘​คุณ​อยู่​บน​หัวใจ​ฉัน​’​ ​แล้ว​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ก็​ไม่เคย​ห้าม​เธอ​ใช้​คำ​ว่า​ ​‘​คุณ​’​เรียก​เขา​อีก​เลย

​เผยอ​วี​้​เฉิง​ขยี้​หัว​คิ้ว​แล้ว​ลุกขึ้น​ยืน​ ​“​หิว​ไหม​?​ ​ฉัน​เก็บ​กับข้าว​ไว้​ให้​เธอ​”

​หัวใจ​หลิน​เยียน​กระตุก​ไป​ชั่วขณะ​ ​เธอ​กลืนน้ำลาย​แล้ว​ค่อย​พูด​ขึ้น​ ​“​ขอบคุณ​นะคะ​คุณ​เผย​ ​แต่​ไม่เป็นไร​ค่ะ​ ​ฉัน​กิน​มา​แล้ว​ ​อีก​อย่าง​คุณ​ก็​รู้​ว่า​ใน​วงการ​อย่าง​ฉัน​ต้อง​รักษา​หุ่น​ ​ห้าม​กิน​เยอะ​ไป​น่ะ​ค่ะ​…​”

​เผยอ​วี​้​เฉิง​ได้ยิน​แล้วจึง​ไม่ได้​ตื้อ​ต่อไป​ ​“อื​้ม​ ​รีบ​พักผ่อน​นะ​”

​หลิน​เยียน​พยักหน้า​ ​“อื​้ม​ๆ​ ​ได้​เลย​ค่ะ​ ​คุณ​เผย​ก็​ด้วย​นะ​!​”

​หลิน​เยียน​พูด​จบ​ก็​ถาม​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​“​นี่​คุณ​เผย​ทำงาน​อยู่​เหรอ​คะ​?​”

​“​ใช่​แล้ว​ ​ทำไม​เหรอ​?​”​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ถาม​ขึ้น

​หลิน​เยียน​เกา​หัว​แล้ว​พูด​ขึ้น​ ​“​ไม่มี​อะไร​ค่ะ​ ​แค่​รู้สึก​แปลก​ๆ​ ​น่ะ​ค่ะ​ ​คุณ​ถนัด​ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​มากกว่า​เหรอ​?​ ​อีก​อย่าง​นี่​ก็​ดึก​มาก​แล้ว​ ​ทำไม​ไม่​ไป​ทำงาน​ที่​ห้อง​หนังสือ​ล่ะ​คะ​?​”

​ยังไง​ห้อง​หนังสือ​ก็​สบาย​กว่านั​่​งบน​โซฟา​นี่​สินะ

​เธอ​จำได้​ว่า​ตัวเอง​ไม่ได้​เห็น​เผยอ​วี​้​เฉิง​ทำงาน​บน​โซฟา​ใน​ห้องรับแขก​เป็นครั้งแรก​ ​อีกทั้ง​วันนี้​ดึก​ขนาด​นี้​ ​เขา​ยังอยู่​ใน​ห้องรับแขก​อีก​ ​ทำให้​หลิน​เยียน​เกิด​ความสงสัย​ก็​เลย​เอ่ย​ถาม​ขึ้น

​หลังจาก​เผยอ​วี​้​เฉิง​ได้ยิน​หญิงสาว​พูด​ขึ้น​แล้ว​ ​ยก​คิ้ว​ขึ้น​เล็กน้อย​ ​“​คุณ​หลิน​…​ไม่รู้​จริงๆ​ ​เหรอ​?​”

​“หืม​?​”​ ​หลิน​เยียน​กะพริบตา​ด้วย​สีหน้า​มึนงง​ ​“​ฉัน​…​ฉัน​ควร​รู้​เหรอ​คะ​?​”

​เธอ​จะ​ไปรู​้​ได้​ไง​ล่ะ​?​ ​เธอ​ไม่เข้าใจ​ตรรกะ​ของ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ซะ​หน่อย​!

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็นท่า​ทาง​ไม่เข้าใจ​อย่างถ่องแท้​ของ​หญิงสาว​แล้ว​ ​ความลำบาก​ใจ​ผ่าน​แว๊บ​เข้ามา​ใน​แววตา​ ​เขา​ช้อน​สายตา​อัน​เย้ายวน​นั้นแล​้ว​มอง​ไป​ทาง​หญิงสาว​ด้วย​ความตั้งใจ​พลัน​เอ่ยปาก​ขึ้น​ ​“​คุณ​หลิน​ ​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่​”

​ฉัน​รอ​เธอ​อยู่​…

​หลิน​เยียน​กะพริบตา​แล้ว​กะพริบตา​อีก​ ​ผ่าน​ไป​สักพัก​ถึง​จะเข้า​ใจความ​หมายความ​เผยอ​วี​้​เฉิง

​เผยอ​วี​้​เฉิง​หมายความว่า​…​ที่​เขา​ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​นั้น​…​ก็​เพราะ​รอ​เธอ​กลับบ้าน​งั้น​เหรอ​!​?

​หลิน​เยียน​ยัง​ไม่ทัน​ตั้งตัว​ได้​ ​เสียง​ของ​เขา​ก็​ดัง​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​“​ที่ทำงาน​ใน​ห้องรับแขก​ไม่ได้​เป็น​เพราะ​ความเคยชิน​ ​แต่​เพราะว่า​จะ​ได้​เห็น​เธอ​บ่อย​ขึ้น​น่ะ​”

​หลิน​เยียน​ ​“​…​”

​ที่​เผยอ​วี​้​เฉิง​พูด​มานี​้​…​พูด​ตรง​ไป​หรือเปล่า​เนี่ย​!

​ถ้า​หลิน​เยียน​ยัง​ไม่เข้าใจ​อีก​ล่ะ​ก็​ ​คงจะ​ไม่ใช่​ผู้หญิง​แล้ว​ ​แต่​เป็น​พิการ​ทาง​สมอง​แทน​!

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็น​ว่า​ในที่สุด​หญิงสาว​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​ตัวเอง​ได้​สักที​ ​จึง​เผย​รอยยิ้ม​อัน​พึงพอใจ​ขึ้น

ตอนที่​ ​468​ ​ใคร​บอกว่า​ฉัน​คบ​ใคร​ไม่​เป็น

​“​ฉัน​พูด​แบบนี้​แล้ว​คุณ​หลิน​ฟัง​รู้เรื่อง​ใช่ไหม​”​ ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ถาม​ด้วย​น้ำเสียง​เป็นมิตร

​หลิน​เยียน​เขิน​จน​แทบจะ​ขุด​หลุม​มุด​ดิน​ไป​แล้ว​ ​เธอ​รีบ​พยักหน้า​ตอบรับ

​เข้าใจ​แล้ว​ๆ​!​ ​เลิก​แซว​อีคิว​ของ​เธอ​สักที​!

​ทำไม​ผู้ชาย​คน​นี้​ถึง​กล้า​พูด​อะไร​แบบนี้​อย่าง​หน้าตาเฉย​ได้​ล่ะ​…

​ป๋า​ก็​คือ​ป๋า​สินะ​!

​เมื่อ​เผยอ​วี​้​เฉิง​เห็นท่า​ทาง​หลิน​เยียน​แล้วจึง​ไม่​แซว​ต่อ​ ​เขา​เอ่ยปาก​พูด​ขึ้น​ ​“​รีบ​พักผ่อน​นะ​”

​หลิน​เยียน​ถอนหายใจ​แล้ว​รีบ​เอ่ย​ ​“​ได้​เลย​ค่ะ​!​”

​เผยอ​วี​้​เฉิง​เดิน​มาตรง​หน้า​หญิงสาว​แล้ว​จุมพิต​ลง​ที่​หน้าผาก​เธอ​ ​“​ฝันดี​นะ​”

​หลิน​เยียน​ ​“​ฝันดี​ค่ะ​…​”

​จนกระทั่ง​เผยอ​วี​้​เฉิง​เข้าไป​ใน​ห้องนอน​แล้ว​ ​หลิน​เยียน​ยัง​ยืน​อึ้ง​อยู่กับที่​แบบ​นั้น

​ตลอดเวลา​ที่​เธอ​อาศัย​อยู่​ใน​บ้าน​เผยอ​วี​้​เฉิง​นี้​ ​นอกจาก​วันที่​เผยอ​วี​้​เฉิง​ขาดสติ​อย่างกะทันหัน​วันนั้น​แล้ว​ ​หลังจากนั้น​ก็​ไม่มี​อะไร​เกิดขึ้น​อีก​เลย​ ​ใช้ชีวิต​ด้วยกัน​อย่าง​สุขสงบ​มาก​ๆ

​เธอ​เริ่ม​จะเข้า​ใจ​แล้ว​ว่า​แค่​ไม่​ไป​ข้าม​เส้น​เผยอ​วี​้​เฉิง​ ​เขา​ก็​จะ​พูดจา​ดี​ๆ​ ​อย่าง​มี​ความอดทน​มาก

​ปกติ​เรา​ต่าง​วุ่นวาย​กับ​เรื่อง​ของ​ตัวเอง​ ​แต่​ก็​ถือว่า​ใช้ชีวิต​ด้วยกัน​ได้​อย่าง​ลงตัว​แล้ว

​แต่​หลังจาก​การ​สั่งสอน​ครั้ง​ที่แล้ว​ ​หลิน​เยียน​ก็​เข้าใจ​ด้าน​อันตราย​ของ​เผยอ​วี​้​เฉิง​ ​เลย​ไม่ได้​ชะล่าใจ​กับ​ท่าทาง​ดู​เป็นมิตร​ของ​เขา​อีก

​ซึ่ง​ทำให้​เธอ​ไม่มี​โอกาส​พูดถึง​เรื่อง​ที่​ตอบ​ตกลง​กับ​ซิง​เฉิน​ไป​สักที​…

​หลังจาก​กลับมา​ที่​ห้อง​ ​หลิน​เยียน​เค้น​ความคิด​จน​ปวด​ขมับ

​ในขณะเดียวกัน​ ​วี​แชท​ของ​เธอ​ก็​ดัง​ขึ้น​ ​เธอ​ถูก​ดึง​เข้าไป​ใน​แชท​กลุ่ม​กลุ่ม​หนึ่ง

​คนที​่​ดึง​เธอ​เข้าไป​คือ​ซิง​เฉิน​ ​ปกติ​เธอ​ไม่​ค่อย​ได้​ใช้​คิว​คิว​ก็​เลย​เอา​วี​แชท​ให้​ซิง​เฉิน​ไป

​แน่นอน​ว่ายั​งมี​อีก​เหตุผล​หนึ่ง​คือ​เธอ​ไม่​อยาก​เห็น​ชื่อ​ของ​ซิง​เฉิน​ที่​ทำให้​นึก​อยาก​แซว​ไม่ได้​อีกแล้ว

​นอกจาก​ซิง​เฉิน​แล้ว​ใน​กลุ่ม​ยัง​มี​อีก​คน​หนึ่ง

​ชื่อ​ไอ​ดี​ของ​เขา​คือ​ ​‘​ตรุษจีน​สำราญใจ​’

​ฝน​โปรย​ ณ​ ​เมือง​เยียน​ยาม​โพล้เพล้​ ​:​ ​[?]

​หลิน​เยียน​ส่ง​เครื่องหมาย​สงสัย​ไป

​ตรุษจีน​สำราญใจ​ ​:​ ​พี่สะใภ้​ครับ​!​ ​ผม​ฉิน​ฮวน​ไง​ครับ​!​ ​ชื่อ​วี​แชท​ของ​พี่สะใภ้​ช่าง​ไพเราะ​จริงๆ​ ​มี​เทสต์​สุด​ๆ​!

​หลิน​เยียน​ ​:​ ​[​…​]

​ชื่อ​ไอ​ดีนี​้​ก็​มีเรื่อง​ราว​อยู่​เหมือนกัน​ ​เธอ​ไม่​อยาก​พูดถึง​หรอก​นะ

​ซิง​เฉิน​ ​:​ ​[​คุณ​หลิน​ครับ​ ​ไม่รู้​ว่าความ​คืบหน้า​ของ​เรื่อง​นั้น​เป็น​ยังไง​บ้าง​]

​หลิน​เยียน​ถอนหายใจ​แล้ว​ตอบกลับ​ไป​ ​:​ ​[​ยัง​หา​โอกาส​เหมาะ​ๆ​ ​ไม่ได้​เลย​ค่ะ​ ​ฉัน​ไม่รู้​จะ​ทำ​ยังไง​ถึง​จะ​ทำให้​คุณ​เผยอา​รมณ์​ดีน​่ะ​…​]

​ซิง​เฉิน​ ​:​ ​[​ผม​เข้าใจ​ครับ​ ​ไม่เป็นไร​ ​ผม​รอ​ได้​ ​ยังไง​ก็​รอมา​ตั้ง​นาน​แล้ว​]

​ตรุษจีน​สำราญใจ​ ​:​ ​[​พี่สะใภ้​ครับ​!​ ​ทำไม​ถึง​ไม่มี​โอกาส​เหมาะ​ๆ​ ​ล่ะ​ ​โอกาส​มี​เยอะแยะ​ไป​!​ ​เช่น​หลังจาก​พี่​จูงมือ​กับ​พี่​อวี​้​แล้ว​ ​เช่น​ ​หลังจาก​พี่​กอด​กัน​จุ๊บ​ๆ​ ​โยกเยก​เอ๋ย​แล้ว​ ​เช่น​ ​ตอนที่​พี่​นอน​มอง​ดวงดาว​พระจันทร์​แล้ว​คุย​กัน​เรื่อง​ปรัชญา​ชีวิต​ไง​ล่ะ​…​]

​หลิน​เยียน​:​“​…​”​ ​พอได้​แล้ว​!

​หลิน​เยียน​ตอบกลับ​ไป​ ​:​ ​[​ไม่มี​โอกาส​แบบนี้​ค่ะ​ ​ขอบคุณ​นะ​!​]

​การคบ​หา​ของ​เธอ​กับ​เผยอ​วี​้​เฉิง​สุภาพ​เรียบร้อย​กัน​มาก​เลย​นะ​ ​ให้เกียรติ​กันและกัน​สุด​ๆ​ ​อย่างมาก​ก็​แค่​จุ๊บ​เหม่ง​ตอนเช้า​กับ​ก่อน​นอน​แค่นั้น

​ฉิน​ฮวน​ส่ง​ข้อความ​เสียง​กลับมา​ด้วย​ความเจ็บปวด​ใจ​ ​“​ไม่​หรอก​มั้ง​พี่สะใภ้​!​ ​ความคืบหน้า​ของ​พวก​พี่​…​ช้า​ไป​หรือเปล่า​…​พวก​พี่​เกิด​ใน​ยุค​ไหน​เนี่ย​!​ ​คบ​กันตั​้ง​นาน​ขนาด​นี้​แล้วยัง​มี​ความคืบหน้า​แบบ​หอย​ทาก​เนี่ยนะ​?​ ​ถ้า​พี่​ไม่​เป็นจริง​ๆ​ ​พวกเรา​สอน​พี่​ก็ได้​นะ​!​”

​เพื่อ​ไม่​ให้​เสียหน้า​ ​หลิน​เยียน​ตอบกลับ​ไป​อย่างเด็ดขาด​ ​:​ ​[​ใคร​บอกว่า​ฉัน​ไม่​เป็น​!​ ​ฉัน​ไม่ใช่​ว่า​ไม่เคย​คบ​ใคร​สักหน่อย​!​ ​ฉัน​มีประสบการณ์​อยู่​หรอก​!​]

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+