ลืมรักเลือนใจ 541 เธอเต้นแทนฉันสิ! / 542 บอกแฟนของเธอ
ตอนที่ 541 เธอเต้นแทนฉันสิ!
เผยอวี้เฉิง “ไปแล้วเธอก็เต้นไม่ได้อยู่ดี”
หลินเยียน “ไม่เป็นไรๆ เธอเต้นแทนฉันก็ได้นี่นา!”
เผยอวี้เฉิงคล้ายอับจนคำพูดเล็กน้อย พูดด้วยความจนใจออกมาว่า “เธอบาดเจ็บที่ขา”
หลินเยียน “อืม ก็ใช่น่ะสิ เพียงแต่ไม่เป็นไร ต่อให้เต้นไม่ได้ ก็ไปซึมซับบรรยากาศของบาร์สักหน่อยก็ยังดีนี่นา!”
ระหว่างที่สนทนากันอยู่นั้น รถแท็กซี่ก็จอดที่ประตูคฤหาสน์แล้ว
หลินเยียนพูดเร่งทันที “ยังไงฉันก็อยากออกไปเที่ยว ฉันอยากออกไปเที่ยว ฉันอยากออกไปเที่ยว ฉันอยากออกไปเที่ยว…”
เผยอวี้เฉิง “…”
“เธอต้องพักผ่อน”
“ไม่พักผ่อน! ฉันอยากออกไปเที่ยว! รีบพาฉันออกไปเที่ยว! เทศกาลใหญ่ขนาดนี้ หรือว่าเธอจะให้ฉันอยู่เฝ้าบ้านที่ว่างเปล่าเพียงลำพังอย่างงั้นเหรอ? โหดร้ายเกินไปแล้วหรือเปล่า! อย่านึกว่าเธอควบคุมร่างกายฉันแล้วจะเพิกเฉยต่อความต้องการของฉันได้นะ! ถ้าเธอไม่พาฉันออกไป! ฉันก็จะโวยวายไปเรื่อยๆ !”
“ดอกไม้ของหัวใจ ฉันอยากพาเธอกลับบ้าน กลางดึก ณ บาร์แห่งนั้น ไม่สนใจว่าจริงหรือเท็จ เธอจงเต้นให้สุดฤทธิ์ ลืมเลือนเขาที่เธอรัก เธอคือคนที่น่าลุ่มหลงมากที่สุดแล้ว เธอรู้ไหม…มาเถอะ วาดมังกรกับฉันทางด้านซ้าย วาดสายรุ้งทางด้านขวาของเธอ…”
หลินเยียนร้องเพลงออกมาระหว่างที่พร่ำบ่น
เผยอวี้เฉิง “…”
ขณะที่อยู่หน้าตนเอง หลินเยียนทำตัวว่านอนสอนง่ายอย่างยิ่งมาตลอด นี่คล้ายจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอีกด้านหนึ่งของหลินเยียน
ขณะที่เผยอวี้เฉิงกำลังปวดหัวอยู่นั้น ขณะนี้เองไม่รู้ว่าเผยอวี่ถังเดินออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
“พับผ่าสิ! พี่สะใภ้ใหญ่! พี่สะใภ้ใหญ่ พี่ไปที่ไหนมาน่ะ! ผมตามหาพี่ตั้งนาน โทรไปพี่ก็ไม่รับสาย! ผมเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว!” พอเผยอวี่ถังเห็นหลินเยียนก็รู้สึกวางใจได้เสียที
“เธอมาได้ยังไง?” เผยอวี้เฉิงมองเผยอวี่ถัง
“วันนี้วันวาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอครับ พี่ใหญ่ผมออกไปทำงานนอกสถานที่ไม่อยู่บ้าน ผมกลัวว่าพี่อยู่บ้านคนเดียวจะเสียใจ คิดฟุ้งซ่าน ผมเลยมาอยู่เป็นเพื่อนพี่โดยเฉพาะ!” เผยอวี่ถังพูดด้วยใบหน้าประจบประแจง
เผยอวี่ถังพูดไปพลาง สำรวจสีหน้าหลินเยียนด้วยความระแวดระวังไปพลาง “พี่สะใภ้ใหญ่ บางครั้งพี่ใหญ่ผมออกจะไม่เข้าใจจิตใจคนจริงๆ เพียงแต่พี่อย่าเสียใจไปเลยนะครับ เขาแค่งานยุ่งมากเกินไปเท่านั้นเอง…”
เผยอวี้เฉิงกวาดตามองเผยอวี่ถังด้วยท่าทีเรียบเฉย ตอนนี้เขาใกล้จะถูกเสียงเพลงที่ดังก้องต่อเนื่องไม่หยุดของหลินเยียนล้างสมองอยู่แล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็เดินออกจากคฤหาสน์ไปอยู่ดี
“หา? พี่สะใภ้ใหญ่! พี่สะใภ้ใหญ่?” เผยอวี่ถังเห็นแบบนั้นจึงรีบเดินตาม “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่เพิ่งจะกลับมาเอง แล้วจะไปที่ไหนอีกครับ?”
“หลินเยียน” ตอบด้วบใบหน้าไร้อารมณ์ “เต้นรำ”
เผยอวี่ถัง “…???”
ตะ…เต้นรำ!!!
นี่มันวันวาเลนไทน์นะ พี่สะใภ้ไปเต้นรำที่บาร์เพียงลำพัง นี่ไม่ใช่กำลังจะไปเต้นรำที่รังหมาป่าอย่างนั้นเหรอ?
เผยอวี่ถังตกใจแทบตาย รีบตามไปทันที “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่ใจเย็นหน่อยนะครับ! พี่สะใภ้ใหญ่…คุณพ่อ! คุณพ่อ! รอก่อน! ดึกดื่นป่านนี้ แถมยังเป็นวันวาเลนไทน์อีก พี่หน้าตาสะสวยขนาดนี้ ไปเต้นรำคนเดียวมันออกจะอันตรายเกินไปแล้วนะครับ!”
…
สุดท้ายเผยอวี่ถังทำได้เพียงไปส่งหลินเยียนที่บาร์ จากนั้นก็ตามติดคุ้มครองอยู่ข้างกาย
เมื่อมาถึงประตู เผยอวี่ถังยังคงไม่ตายใจ “คุณพ่อ จะเข้าไปจริงเหรอครับ? ถ้าพี่ชายผมรู้เข้าจะทำยังไง?”
เผยอวี้เฉิงไม่ตอบ หลินเยียนในสมองเขาตอบพึมพำกลับไปว่า “พี่ชายนายไม่ได้ตั้งกฎว่าห้ามฉันเต้นรำสักหน่อย!”
เมื่อเห็นว่าหลินเยียนไม่ตอบ เผยอวี่ถังก็ยิ่งร้อนใจ “คุณพ่อ ไม่อย่างนั้นผมหาความบันเทิงอื่นให้พี่ดีกว่านะ! ไม่สู้…ไปขับรถกัน! พวกเราไปขับรถกันดีไหมครับ?”
เมื่อได้ยินหลินเยียนก็หวั่นไหวขึ้นมาทันที เพียงแต่สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกความคิดนี้ไปเสีย “ช่างเถอะ ฉันพักฟื้นขาฉันสักหน่อยดีกว่า ไม่ไปแล้ว!”
เมื่อเห็นหลินเยียนกำลังจะเข้าไปแล้ว เผยอวี่ถังก็ร้องตะโกนเสียงดัง “ไนต์คลับไฮโซขนาดนี้ ค่าเข้าต้องแพงมากแน่เลย!!!”
หลินเยียนจ้องมองป้ายที่อยู่ตรงประตู “แพงมาก แต่ว่าวันนี้ผู้หญิงเข้าฟรีนะ! ได้เปรียบมากขนาดนี้ ทำไมจะไม่เอา!”
เผยอวี้เฉิง “…”
ตอนที่ 542 บอกแฟนของเธอ
ถึงอย่างไรตอนนี้หลินเยียนก็นับว่าเป็นบุคคลสาธารณะ เพียงแต่บาร์แห่งนี้โด่งดังในวงการมาก เก็บรักษาความลับดีมากเป็นพิเศษ ไม่ต้องห่วงว่าจะถูกแอบถ่าย ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนกำลังสนุกสนานถึงขีดสุด ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจเธอ
จากมุมมองของเผยอวี่ถัง หลินเยียนในวันนี้เหมือนจะดูเย็นชาเป็นพิเศษ เขาพูดกับเธอเธอก็ไม่โต้ตอบ
อย่างที่คิดเอาไว้เลย พี่สะใภ้ใหญ่ถูกพี่ชายเขาทิ้งไว้เพียงลำพังจนเสียใจอย่างรุนแรง ดังนั้นถึงต้องมาดื่มให้เมาที่บาร์!
เมื่อเข้าไปแล้ว เสียงอึกทึกดังสั่นสะเทือนแก้วหู ผู้คนขวักไขว่ส่งเสียงเซ็งแซ่ แสงไฟที่ทำให้ดวงตาพร่าพลันทำให้ความคิดฟุ้งซ่านที่มีอยู่ในสมองหลินเยียนเหล่านั้นอันตรธานไปสิ้น
หลินเยียนพูดด้วยความดีใจขึ้นมาทันที “เร็วๆๆ! สั่งบลัดดี้แมรี่มาให้ฉันแก้วหนึ่ง! หรือจะเป็นแมนฮัตตันก็ได้!”
เผยอวี้เฉิงไม่สนใจคำขอของหลินเยียน เขามองบาร์เทนเดอร์พร้อมเอ่ยว่า “น้ำส้มแก้วหนึ่ง”
บาร์เทนเดอร์เมื่อได้ยินก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ “ขอโทษครับคุณผู้หญิง บาร์เราไม่เสิร์ฟน้ำส้มครับ”
เผยอวี้เฉิงยื่นมือออกไปทันที ควักกระเป๋าเงินออกจากกระเป๋ากางเกงเผยอวี่ถังที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามมา พร้อมควักธนบัตรออกมาใบหนึ่งแล้วส่งให้บาร์เทนเดอร์
บาร์เทนเดอร์ตอบกลับมาทันที “รอสักครู่นะครับ ผมจะไปซื้อมาจากข้างนอกให้คุณ”
เผยอวี่ถังซึ่งถูกเอาเงินไปอย่างสะดวกราบรื่นอย่างยิ่ง “เงินของผม…”
เผยอวี้เฉิงมองเขาแวบหนึ่ง เผยอวี่ถังพูดขึ้นมาทันที “ไม่เป็นไร คุณพ่อ เงินผมก็คือเงินพ่อ เชิญใช้ได้ตามสบายครับ!”
หลินเยียนที่จากจะได้ดื่มค็อกเทลเปลี่ยนเป็นน้ำส้ม “…”
เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่ายะ! มาบาร์แต่เธอให้ฉันดื่มน้ำส้ม?
“ฉันเคยบอกแล้วว่าร่างกายเธอไม่ใช่ของเธอคนเดียว” เผยอวี้เฉิงพูดเรียบๆ
หลินเยียนพอได้ยินก็ยิ่งโมโห “เธอยึดร่างฉันไปแล้วยังจะมาพูดจาใช้เหตุผลใหญ่โตแบบนี้อีกเหรอ”
เผยอวี้เฉิง “อย่าเหลวไหล”
ขณะที่เผยอวี่ถังกำลังโอดครวญอยู่กับเศษเงินที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของตัวเอง จู่ๆ ก็เหมือนจะได้ยิน ‘หลินเยียน’ พูดอะไรแปลกประหลาดออกมา ทำให้อดงงงวยไม่ได้ “พี่สะใภ้ใหญ่ เมื่อกี้พี่พูดอะไรนะครับ”
เผยอวี้เฉิง “ไม่ได้พูดกับเธอ”
เผยอวี่ถัง “…”
แต่ที่นี่ไม่มีใครนี่นา…
น่าแปลกจริงๆ ตรงนี้มีพี่สะใภ้แค่คนเดียวชัดๆ พี่ใหญ่ก็ไม่อยู่ แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นก้างขวางคออยู่นะ
ไม่นานนักบาร์เทนเดอร์ก็ยกน้ำส้มมาให้หลินเยียนแก้วหนึ่ง
ภายในบาร์ที่บรรยากาศคึกคักถึงขีดสุด เบื้องหน้าหลินเยียนมีน้ำส้มวางอยู่แก้วหนึ่ง เธอไม่ดื่มเหล้าและไม่เต้นรำ ประหนึ่งว่าอยู่เพียงลำพังบนโลกนี้ ดูแล้วไม่เข้าพวกเสียเหลือเกิน
แม้แต่เผยอวี่ถังก็ยังไม่เข้าใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ครับ…พะ…พี่มาบาร์เหล้า มาทำอะไรกันแน่ครับ”
เดิมทีเขายังห่วงว่าพี่สะใภ้ใหญ่จะสนุกจนเลยเถิดไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดแบบนี้ขึ้นมาได้
ขณะเดียวกัน หลินเยียนก็กำลังพร่ำบ่นเช่นเดียวกัน “ก็นั่นน่ะสิ! เธอมาทำอะไรที่บาร์กันแน่ เต้นรำไม่ได้ เหล้าก็ไม่ให้ดื่ม เอาแต่นั่งไม่ขยับเขยื้อน แม้แต่หนุ่มหล่อก็ยังไม่ชายตามองสักแวบเดียว…”
เผยอวี้เฉิงหรี่ดวงตาทั้งสองข้างเล็กน้อย “เธออยากดู”
หลินเยียน “ทำไม ทำไมฉันจะดูไม่ได้”
เผยอวี้เฉิงไม่ตอบ เขาหยิบโทรศัพท์ของหลินเยียนออกมาแล้วเปิดบันทึกการโทรออก จากนั้นก็ค้นหาเบอร์โทรของตัวเองออกมา
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเปิดเบอร์โทรของเผยอวี้เฉิง หลินเยียนก็ตกใจสะดุ้งโหยงทันที “เธอๆๆ…เธอจะทำอะไรน่ะ”
เผยอวี้เฉิง “ฟ้องแฟนเธอว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่”
หลินเยียน “พับผ่าสิ! เกินไปแล้วนะ เธอข่มขู่ฉันงั้นเหรอ!”
ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอจะพูดจาใหญ่โต แต่ถ้าให้เผยอวี้เฉิงรู้ว่าเธอมาเต้นรำกลางดึกเพียงคนเดียว แถมยังอยากจะดูหนุ่มหล่ออีก เธอยังจะมีชีวิตอยู่อีกเหรอ!
เผยอวี้เฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อยจนแทบจะมองไม่เห็น “กลัวเขาขนาดนี้เชียว?”
ขณะที่หลินเยียนกำลังจะตัดพ้อ ขณะนี้เองจู่ๆ ก็มีชายหนุ่มสวมชุดลำลองสีดำคนหนึ่งเดินมาจากด้านข้าง
ชายหนุ่มถือเตกิลาอยู่ในมือ ยิ้มแย้มมองดูเธอพลางเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ คุณมาคนเดียวเหรอครับ”
Comments