บทที่ 134 ยาปีศาจซอมบี้[รีไรท์]

บทที่ 134 ยาปีศาจซอมบี้[รีไรท์]
ฉู่เหินรู้ดีว่าเป็นเพราะตอนที่เขาสร้างหุ่นเชิดครั้งแรก นั่นจึงทำให้หม้อสามขารับรู้ได้ว่าเขาคือเจ้านายของมัน ซึ่งมันน่าจะเป็นเหตุผลนี้นี่แหละที่ทำให้เขาและหม้อสามขามีความเชื่อมโยงระหว่างกัน
ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องของซอมบี้ มันคงแปลกถ้าเขาไม่บาดเจ็บ! เมื่อเวลาผ่านไป ดูเหมือนว่าซอมบี้ไม่สามารถทนความร้อนได้ ในขณะที่มันส่งเสียงกรีดร้อง การโจมตีของมันก็เริ่มรุนแรงขึ้นเช่นกัน เป็นผลให้ฉู่เหินได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้นไปโดยปริยาย
แต่นั่นก็ทำให้ฉู่เหินมั่นใจเกี่ยวกับจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของซอมบี้พวกนี้ หากเจ้าสิ่งมีชีวิตครึ่งเป็นครึ่งตายพวกนี้ไม่ได้ถูกจัดการละก็ ถ้าพวกมันออกได้ ทุกชีวิตข้างบนนั้นจะต้องพินาศแน่ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเพื่อชีวิตของเขาเองหรือเพื่อชีวิตของทุกคน ยังไงเขาก็ต้องต่อสู้!
ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวของเขา ดังนั้นฉู่เหินจึงต้องอดทนต่อไปจนถึงที่สุด ผู้ที่อยู่ถึงวินาทีสุดท้ายคือผู้ชนะ ท่ามกลางความร้อนที่เพิ่มขึ้นของเปลวไฟ เขาก็กัดฟันแน่น
เจ้าซอมบี้โจมตีหนักขึ้นและรวดเร็ว แม้กระทั่งตัวหม้อเองเริ่มที่จะส่งเสียงออกมา ฉู่เหินพยายามไม่สนใจเสียงดังกล่าว และกลับมาให้ความสำคัญกับการหลอมซอมบี้ตรงหน้า
ซอมบี้โกรธหนักมากที่พวกมันออกไปไม่ได้ ได้แต่ถูกขังอยู่ภายใน ถ้าออกไปได้ละก็ มันจะต้องจัดการฉีกฉู่เหินเป็นชิ้น ๆ แน่นอน!
ทันใดนั้นพลังของมันก็เพิ่มขึ้นด้วยความโกรธ บางทีนี่อาจจะเป็นพลังเฮือกสุดท้ายก่อนตายก็ได้! ถึงแม้ว่าฉู่เหินจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ดี ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาจนของเหลวสีแดงสดกระเด็นไปโดยหม้อสามขา และจากนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น!
เดิมทีหม้อสามขานั้นเป็นทองคำ ซึ่งเป็นสีทองอ่อน แต่ทันใดนั้นเม็ดสีทองก็ถูกปล่อยออกมา ในเวลาเดียวกันอุณหภูมิภายในหม้อสามขาก็พลันเพิ่มขึ้นเกือบร้อยเท่าในทันที
ซอมบี้เองก็ดูเหมือนจะผ่อนแรงลงกว่าเดิม ดูท่าคงจะหมดแรงแล้ว ตอนนี้พวกมันเอาแต่ตะโกนกรีดร้องเพียงอย่างเดียว เสียงของมันดังก้องไปทั่วทางใต้ดินแห่งนี้
ฉู่เหินไม่ได้สนใจอะไร เขาเพิ่มพลังไฟให้มากขึ้นไปอีกจนเสียงกรีดร้องของมันเริ่มดังกลบทุกสิ่งที่อยู่ในห้องนี้ ไม่กี่ลมหายใจต่อมา เสียงนั่นก็เงียบลง
สิ่งนี้ทำให้ฉู่เหินประหลาดใจ เขาใช้จิตเข้าไปดูข้างในอย่างรวดเร็ว จากการตรวจสอบครั้งนี้ ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะแท้จริงแล้วมันยังมีร่องรอยของซอมบี้ในหม้อสามขาอยู่บ้างก็จริง แต่บางส่วนเองก็ได้กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว หลังจากเห็นฉากนี้ฉู่เหินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ในที่สุดแกก็ตายแล้วสินะ รู้รึยังว่าฉันน่ะโหดร้ายแค่ไหน?” ฉู่เหินทำเป็นปากดีถึงแม้ว่าตัวเขาจะเกือบตายมาแล้วก็ตาม
เมื่อเห็นว่าซอมบี้ตัวแรกเรียบร้อยไปแล้ว ฉู่เหินจึงกลับมาเพ่งความสนใจไปยังซอมบี้ที่เหลือ เขารู้ว่าเขากำลังลำบาก อันที่จริงฉู่เหินต้องการที่จะกลั่นเจ้า 3 ตัวนี้ให้หมด มิฉะนั้นแล้วห้องทดลองนี้ก็จะเป็นเหมือนกับโรงงานสัตว์ประหลาดที่พร้อมจะผลิตสัตว์กลายพันธุ์ออกมาอย่างต่อเนื่อง!
แต่การจัดการพวกมันเพียงตัวเดียวก็ทำให้ฉู่เหินบาดเจ็บมากแล้ว นี่ยังไม่นับพวกตัวอื่น ๆ ที่เหลืออีก แต่ด้วยความยุติธรรมในใจ ชายหนุ่มก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขารู้ตัวดีว่านอกจากหม้อสามขาแล้ว มันก็ไม่มีหนทางอื่นที่จะจัดการพวกซอมบี้ได้อีก
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะกินยาที่ได้จากพวกนางเงือกใต้ทะเลเมื่อครั้งก่อนเข้าไปเพื่อรักษาร่างกายตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิม ฉู่เหินรู้สึกได้เลยว่าร่างกายของเขาฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้น การจะกลั่นซอมบี้ทั้งสามมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“เอาล่ะ วันนี้ฉันจะเป็นทำตัวเป็นฮีโร่สักหน่อยก็แล้วกัน ไอ้พวกน่าขยะแขยงอย่าง พวกแกเตรียมตัวตายได้แล้ว!” ฉู่เหินตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล ก่อนจะใช้หม้อสามขาดูดซอมบี้อีกตัวเข้าไป
ในขณะที่เขาพูดออกมา มันก็ทำให้เลือกที่ไหลออกจากปากของฉู่เหินหยดไปโดนที่หม้อสามขา ตัวหม้อดูเหมือนว่าจะกลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง แม้ว่าการเสียเลือดจะทำให้เขาหงุดหงิด เพราะเป็นไปได้ว่ามันอาจจะทำให้ระดับการฝึกตนของเขาอาจลดลง แต่ฉู่เหินรู้ดีว่านี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ซอมบี้จะถูกกลั่นเร็วที่สุด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องทำมัน!
อุณหภูมิที่สูงขึ้นทำให้ซอมบี้ลดเสียงคำรามลงและเงียบไป โชคดีที่มันไม่ได้โจมตีหม้อสามขา ซึ่งนี่ก็ทำให้ฉู่เหินหายใจหายคอได้อีกครั้ง หากแต่เขาก็ยังแอบกลัวว่ามันจะโจมตีหม้อสามขาขึ้นมาอีก
ในความเป็นจริง การที่ฉู่เหินสามารถบรรลุผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ได้นั้น มันเกี่ยวข้องกับเปลวไฟในมือของเขาโดยตรง แม้ว่าเปลวไฟในมือของฉู่เหินจะไม่ได้อยู่ในระดับสูง แต่มันก็เป็นไฟที่แปลกและมีอุณหภูมิที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับเปลวไฟธรรมดา
ไม่กี่นาทีต่อมา จิตวิญญาณของฉู่เหินก็พบว่าซอมบี้นั้นหายไป เขาเปิดขาตั้งออกมาก่อนพบว่ามีแต่กองขี้เถ้าแล้วก็ยาสีดำ 1 เม็ด มันเป็นอะไรที่เขาไม่เคยคิดมากเลย
เม็ดยามีขนาดเท่ากับยาที่เขาเคยกินไปเลย แถมยังมีกลิ่นบางอย่างออกมาอีกด้วย แต่เมื่อฉู่เหินนึกได้ว่ายานี้ทำมาจากซอมบี้ มันก็ทำให้เขาเริ่มคิดแล้วว่าคงไม่น่ากินซักเท่าไหร่
แค่ดมมันก็ทำให้เขาแทบจะอ้วกแล้ว ฉู่เหินอยากจะทิ้งมันไป แต่หลังจากที่คิดดูแล้ว ชายหนุ่มก็ลองเปิดใช้งานระบบเชื่อมโลกาดูสักหน่อย เขาอยากรู้ว่าไอ้ยาซอมบี้นี้มันยังไงกันแน่!
“ยาปีศาจซอมบี้ สิ่งมีชีวิตที่กินยานี่เข้าไปจะกลายเป็นซอมบี้ แค่เลือด 1 หยดก็สามารถควบคุมร่างซอมบี้ได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าหากมันกระจายเป็นวงกว้าง ร่างกายจะถูกจำกัดการเคลื่อนไหว มีผลเป็นระยะเวลา 20 นาที”
หลังจากได้ยินระบบบอกมาแบบนั้น ฉู่เหินก็เบิกตากว้างด้วยความช็อก ยานี้มันคือยาวิเศษดี ๆ นี่เอง ถ้าเกิดว่ากินเข้าไปแล้วเขาต้องจัดการกับพวกซอมบี้ได้แน่ ๆ ขืนเขาไปสู้กับซากศพพวกนี้ตรง ๆ คงจะมีแต่ต้องบาดเจ็บกลับมาเป็นแน่
เมื่อคิดได้แบบนั้นฉู่เหินก็ยิ้มออกมาแล้วใช้มันทันที นี่จะต้องเป็นยาที่เหมาะกับสถานการณ์ในตอนนี้แน่
ฉู่เหินมองไปยังซอมบี้ 2 ตัวที่เหลือด้วยดวงตาที่ลุกโชน ในสายตาของเขา ซอมบี้ 2 ตัวนี้ได้กลายเป็นขี้เถ้าไปนานแล้ว เขายิ้มออกมาแล้วก็พุ่งเข้าไปจัดการมันทันที
ราว ๆ 10 นาทีต่อมา ซอมบี้ 2 ตัวนั้นก็ถูกเขากลั่นอย่างสมบูรณ์! ในมือของฉู่เหินมียาปีศาจซอมบี้เพิ่มขึ้นมาอีก 2 เม็ด แม้ว่าร่างกายของเขาจะเริ่มอ่อนแรงจนแม้กระทั่งการเดินปกติยังลำบาก ทว่าฉู่เหินก็รู้ดีว่างานนี้น่าจะสร้างเงินให้กับเขามากมายแน่ ๆ
แต่สิ่งที่ทำให้ฉู่เหินหดหู่เล็กน้อยก็คือการที่ทำไมไอ้ซอมบี้ตัวแรกไม่ได้ถูกกลั่นให้เป็นยา! หลังจากคิดอยู่นานเขาก็คิดได้ว่าคงเป็นเพราะการกลั่นครั้งแรกใช้เวลานานเกินไป หรือไม่ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ในตอนแรกเพื่อให้พลังของซอมบี้สลายไปอย่างรวดเร็ว
และด้วยเหตุนั้น ฉู่เหินจึงเลิกสนใจเรื่องนี้ไปก่อน
เมื่อมองไปข้าวของมากมาย ฉู่เหินก็ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าสิ่งของที่นี่ไม่อาจเอาออกไปได้ จะเป็นการดีที่จะให้ห้องทดลองบ้า ๆ นี่ถูกทำลายไปอย่างเงียบ ๆ อย่างไรก็ตาม สำหรับหนังสือและสมุดบันทึกพวกนี้ฉู่เหินพร้อมที่จะนำออกไปกับเขาด้วย
นี่เป็นผลจากการวิจัยของนักวิทยาศาสตร์หลาย 10 คน เขาเชื่อว่าหากนำออกไป มันจะต้องมีประโยชน์กับองค์กรการวิจัยทางวิทยาศาสตร์แห่งชาติแน่ ๆ ไม่ใช่เพราะความใจดีของเขาหรอก แต่เป็นเพราะฉู่เหินรู้สึกว่าเขาเป็นหนี้อีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกที่หน่วยลาดตระเวนทางทะเลได้ช่วยเขา หรือทหารที่ตามหาเขาเมื่อตอนที่เขาหายตัวไปก็ตาม นี่คือความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่!
มันไม่ใช่น้ำใจของสุภาพบุรุษหรอก ฉู่เหินยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่เขาเองก็ไม่สามารถทำสิ่งที่เนรคุณต่อใครได้เช่นกัน
Next