บทที่ 92 รวมตัวที่หมู่บ้านฮวายซาน

เฉินเจียนอยากจะซื้อเสื้อตัวใหม่ให้กับเด็กทั้งสองของเธอรวมไปถึงซื้ออาหารมากักตุนเพิ่มไว้ด้วย และด้วยการเดินทางที่แสนลำบาก นี่จึงทำให้เวลาที่หญิงสาวมาข้างนอกแต่ละที เธอจึงต้องซื้อมันไปทีละเยอะๆ

และเมื่อมาถึงห้าง เฉินเจียนก็ต้องตกตะลึงกับภาพของชายคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในนั้น เขานั่นเอง ฉู่เหิน คนที่เธอคุ้นเคยที่สุดในตอนนี้

เธออยากจะวิ่งหนีไปเสียตั้งแต่ตรงนี้ หนีจากความเป็นจริงและความเจ็บปวดทั้งหมดในใจ แต่จิตใจของเธอก็ได้ข่มมันทั้งหมดเอาไว้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ ฉันคือเฉินเจียน ฉันมีข้อมูลของคนที่คุณกำลังตามหาอยู่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าฟูฮัว มณฑลต้าฮวา เมืองหยุนหลิง ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ชั้นสามของห้าง”

หลังจากเธอโทรออกไป หัวใจของเฉินเจียนก็เหมือนกับถูกบีบคั้น เธอรู้ดีว่าวันนี้ยังไงก็ต้องมาถึง วันที่เธอจะไม่ได้อยู่กับชายในฝันอีกต่อไป แต่ถึงกระนั้น เธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่เธอรู้สึกเจ็บปวดที่สุด เพราะเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มมีที่ที่เขาต้องกลับไป

เฉินเจียนไม่คิดว่าจะมีสายมากมายโทรเข้ามาหาเธอเพียงเวลาไม่ถึง 10 นาที หลังจากที่หญิงสาวให้ข้อมูลไป ทุกคนที่เป็นคนรู้จักของฉู่เหินก็ผลัดกันโทรมาทีละคน ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงทางกองทัพและตระกูลอู๋ด้วยเช่นกัน

จากนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันที่มณฑลต้าหวาจากทั่วทุกสารทิศ อันที่จริงแล้วพวกเขาเองก็ไม่ได้อยู่ห่างไกลจากที่นี่มากนัก

ไม่ถึง 2 ชั่วโมง คนกว่า 50 คนก็มาที่ชั้นสามของห้างนี้ด้วยสีหน้าตื่นเต้น โดยเฉพาะพวกตระกูลอู๋

ฉู่เหินเป็นที่เคารพต่อทุกคนมาก พวกเขานึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครที่เก่งกาจ และอัจฉริยะไปมากกว่านี้แล้ว ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ พวกเขาก็อยากจะพบเจอกับเขาคนนั้นอีกครั้ง

แต่เหตุสำคัญที่ทำให้คนตระกูลอู๋อยากพบฉู่เหินก็คือเรื่องของเม่ยซานเหนียง

เฉินเจียนถูกล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่รุมถามคำถามกับเธอ ถึงมันจะน่ารำคาญแต่เธอก็พยายามตอบทุกอย่างที่เธอรู้ไป

ตอนแรกที่ทุกคนได้ข่าวว่าฉู่เหินหายตัวไป นั่นก็ทำให้พวกเขาได้ทราบถึงการต่อสู้ที่ภูเขาอันแสนยิ่งใหญ่ มันดุเดือดเสียจนทำให้อัจฉริยะระดับปรมาจารย์คนหนึ่งต้องตายไป นี่ยังไม่นับผู้คนมากมายที่ล้มตายอีก

เมื่อพวกเขารู้ว่าตอนนี้ฉู่เหินเองความจำเสื่อม นี่ก็ถือเป็นตัวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่าการต่อสู้ครั้งนั้นดุเดือดแค่ไหน

ตอนนี้ พวกเขากำลังรอใครบางคนที่สำคัญที่สุดในงานนี้มาถึงก่อน และเธอคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นคนที่ฉู่เหินรักและให้ความสำคัญมากที่สุดนั่นเอง

ระหว่างนั้น ตระกูลซ่างกวงมาถึงที่นี่พอดี ซึ่งก็มีเสี่ยวฟู๋ตามมาด้วยเช่นกัน ตระกูลซ่างกวงในช่วงนี้ถือว่าวุ่นวายเป็นอย่างมาก เป็นเพราะการหายตัวไปของฉู่เหินได้ส่งกระทบต่อตระกูลซ่างกวงโดยตรง นี่จึงทำให้พวกเขาเร่งเดินทางมาที่ดีอย่างรีบร้อน

จากนั้นไม่นานนัก ผู้เฒ่าจางเองก็มาที่นี่พร้อมกับชายร่างกายกำยำอีก 5 คน ซึ่งหลิวเสี่ยวชิง และซูวี่เหมยเอง พวกเธอก็ได้ติดสอยห้อยตามชายแก่มาด้วย

“สวัสดีค่ะพี่สาว ฉันชื่อหลิวเสี่ยวชิง เรียกฉันว่าเสี่ยวชิงก็ได้ ขอบคุณสำหรับการดูแลฉู่เหินนะคะ” พอได้ยินแบบนั้นเฉินเจียนก็เงียบกริบ เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าชายหนุ่มคนนั้นจะรู้จักกับสาวสวยขนาดนี้

“เธอชื่อเสี่ยวชิง แล้วเธอเป็นอะไรกับเสี่ยวชิง อ๊ะ เป็นอะไรกับฉู่เหินเหรอ?” เฉินเจียนเอ่ยปากถามอย่างไม่เต็มใจ

“เขาเป็นแฟนฉันน่ะ และเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตฉันเลย” เสี่ยวชิงลูบไล้ใบหน้าอันงดงามของเธอพลางตอบกลับ

“เธอนี่โชคดีจังเลยนะ ถึงเขาจะเสียความทรงจำไปแต่ก็ยังจำชื่อของเธอได้ ตอนแรกฉันคิดว่านี่เป็นชื่อของเขาเสียอีก” เฉินเจียนรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เสี่ยวชิงไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ สิ่งที่ได้ยินมันทำให้เธอตื้นตันจนน้ำตาไหลออกมา

เมื่อมากันครบแล้ว ทุกคนก็รีบตรงไปยังหมู่บ้านฮวายซานทันที มันเป็นการเดินทางที่โหดร้ายมากด้วยถนนหนทางที่เต็มไปด้วยความลำบาก

ไม่นานนักพวกเขาก็เห็นหมู่บ้านฮวายซานอยู่ตรงหน้า ครั้งนี้เสี่ยวชิงและซูวี่เหมยเองก็เริ่มเจ็บเท้าแล้ว แต่พวกเธอทั้งคู่ก็ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดออกมา

กลับกัน พวกเธอและอื่น ๆ กลับรู้สึกดีใจสุดขีดที่ในที่สุดก็จะได้พบกับฉู่เหินสักที เมื่อไปถึงหน้าบ้านของเฉินเจียน พวกเขาก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังสร้างอะไรบางอย่างอยู่ด้วยค้อนในมือของเขา

เมื่อทุกคนมาถึง ฉู่เหินก็หยุดมือ พร้อมกับความประหลาดใจในแววตาที่ได้เห็นพวกเขาเหล่านั้น และเมื่อเขาหันไปเห็นเสี่ยวชิง ความเศร้าก็ลอยขึ้นมาในใจของเขาทันที

ทุกคนที่อยู่อยู่ตรงหน้าของฉู่เหิน ได้กลายเป็นดั่งกุญแจสำคัญที่เปิดประตูสู่ความทรงจำที่ห่างหายไปของเขา ภาพความหลังมากมายพากันไหลย้อนวนกลับมาไม่หยุด

จริง ๆ แล้วในช่วงที่ผ่านมานี้จิตวิญญาณของฉู่เหินก็ได้รับการฟื้นฟูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเสี่ยวชิง พร้อมกับลูบใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา “อย่าร้องนะ ถ้าเธอร้อง ใบหน้าสวย ๆ แบบนี้ก็เสียของแย่เลย ฉันไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะมีคนมากมายขนาดนี้”

ได้ยินแบบนี้เข้าไป เฉินเจียนก็ตะลึงจนอ้าปากค้าง เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะสามารถฟื้นความทรงจำได้รวดเร็วขนาดนี้

“นายจำฉันได้ด้วยเหรอ!” เสี่ยวชิงถามด้วยความตื่นเต้น

“ยัยโง่เอ๊ย คิดว่าฉันจะลืมเธอได้เหรอ! ตั้งแต่ที่พวกเธอมาที่นี่ฉันก็จำได้ทุกอย่างแล้ว”