บทที่ 183 ล้างพิษ[รีไรท์]

บทที่ 183 ล้างพิษ[รีไรท์]

เด็กสาวพูดจบเธอก็หลับตาพร้อมทำสมาธิ ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะทำให้ตัวเองกลายเป็นพาหะที่ช่วยล้างพิษได้

หลังจากได้ยินแบบนั้นฉู่เหินก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร จังหวะนั้น จู่ ๆ แมวนพเวทย์ก็ออกมาด้านนอก จริง ๆ แล้วมันกำลังหลับสบายอยู่ในแหวน แต่มันก็ถูกเรียกตัวออกมาทำให้มันไม่พอใจสุด ๆ และเมื่อมันมองไปที่ซวี่ฮงหยิงที่นอนอยู่บนเตียงมันก็เริ่มออกอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันที

หลังจากดูดพิษออกไปแล้ว มันก็มีพลังที่พอจะเอาไปใช้ต่อสู้ได้บ้างแต่ก็ยังไม่มากพอ เพราะมันเก็บพิษมาได้แค่ชนิดเดียว ทว่า ถ้ามันสามารถดูดซับพิษอื่น ๆ ได้อีก มันจะเพิ่มความสามารถได้เยอะมาก และพิษจากตัวซวี่ฮงหยิงเองก็ถือว่าน่าสนใจไม่น้อย

เจ้าแมวมองไปยังฉู่เหินด้วยสายตานิ่มนวล เสี่ยวจิ่ว กระโดดไปที่หน้าอกของซวี่ฮงหยิงหมายจะเปิดหน้าอกของเขาออกมา แต่มันก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เนื่องจากมันเพิ่งรู้ว่าคน ๆ นี้เป็นผู้ชาย เพราะฉะนั้นมันจะดูดพิษที่หลังแทน เมื่อฉู่เหินเห็นแบบนั้นจึงเข้ามาช่วยมัน

หลังจากที่เห็นภาพนี้ ฉู่เหินก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังอีกฝ่าย เจ้าแมวตัวนี้มันกวนตีนชะมัด ถ้าเป็นผู้หญิงมันจะดูดหน้าอก ถ้าเป็นผู้ชายมันจะดูดที่หลัง

เจ้าแมวยิ้มออกมา จากนั้นมันก็เกาเล็บและหัวของมัน ทำให้ดูเป็นท่าทางที่ประหลาดนิดหน่อย ส่วนโม่เจียวเองก็รีบเข้ามาคว้าตัวเจ้าแมวไว้ในอ้อมกอด

เจ้าเหมียวที่เห็นความใสซื่อของเด็กคนนี้ก็ได้แต่เอาหัวถูไถหน้าอกของเธอ และทำท่ายิ้มกรุ้มกริ่ม ซึ่งโม่เจียวเองก็หัวเราะคิกคัก แต่ฉู่เหินรู้ทันจึงจับเจ้าแมวลงมาแล้วจ้องไปที่มันด้วยสายตาจริงจัง

เด็กสาวมองฉู่เหิงที่กำลังจ้องแมวด้วยสายตาน่ากลัว แล้วก็เลื่อนสายตาลงมองหน้าอกเล็ก ๆ ของตัวเอง ตอนนี้เธอเริ่มมีอาการไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“ทำไมอ่ะ พี่ชายอิจฉาแมวเหรอ? ฉันคิดมาตลอดว่าพี่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีคนหนึ่งนะ ไม่คิดเลยว่าพี่จะหึงฉันกับแมวตัวหนึ่งแบบนี้ ถ้าพี่อยากทำเหมือนแมวก็พูดออกมาตรง ๆ สิ ไม่เห็นต้องโหดขนาดนี้เลย”

เมื่อได้ยินดังนั้นฉู่เหินก็รู้สึกสมองมืดบอด กลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ? กระทั่งสายตาของเด็กสาวยังบ่งบอกว่าจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองพูดขนาดไหน ฉู่เหินได้แต่รู้สึกโง่งมจนพูดไม่ออกจริง ๆ

เสี่ยวจิ่วดูดซึมพิษในตัวของซวี่ฮงหยิงไปเรื่อย ๆ จนอาการของเขาเริ่มดีขึ้น ซึ่งมันง่ายกว่าการให้เด็กคนนี้ทำมาก และช่วยประหยัดเวลาไปได้ 3-5 ปี เลยทีเดียว จากตรงนี้จะเห็นได้เลยว่าพิษมันรุนแรงและน่ากลัวแค่ไหน

ในที่สุดพิษก็ถูกล้างออกจนหมดจากร่างของซวี่ฮงหยิง เจ้าแมวตัวสั่นอย่างรุนแรง ก่อนที่หางเรียบ ๆ ของมันจะนุ่มฟูขึ้นมาในชั่วพริบตา

ฉู่เหินรู้ได้ทันทีเลยว่าที่หางของมันจะต้องมีพิษอยู่ในนั้นมากมายแน่ ๆ เจ้าแมวตัวนี้ทำให้คนในบ้านหลายคนได้เห็นมันในสภาวะแบบนี้อยู่บ่อย ๆ พวกเขาเองก็ประหลาดใจและค่อนข้างจะตกใจเล็กน้อยที่เสี่ยวจิ่วทรงพลังได้ขนาดนี้

“พี่ชาย เจ้าแมวตัวนี้คือสัตว์ที่เก่งกาจมากเลย!” เด็กสาวตะลึงและตื่นเต้น พร้อมกับมองไปที่มันด้วยสายตาขึ้นลง

ฉู่เหินไม่ได้พูดอะไร และก่อนที่เขาจะพูดอะไร เด็กสาวก็จ้องมองแมวตัวนี้ราวกับว่ากำลังดูของเล่นประหลาดก็ไม่ปาน

เสี่ยวจิ่วที่เพิ่งมีหางออกมาเดิมคิดว่าจะโชว์ให้เด็กสาวดูเสียหน่อย ทว่าพอมันเห็นดวงตาของเด็กสาวที่จ้องมันอย่างกับเรืองแสงได้ก็เกิดอาการตกใจ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“เด็กดี ไม่ต้องกลัวพี่สาวน้า เมื่อกี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี้ รีบมาเล่นกับพี่สาวหน่อยเร็ว ไม่อย่างนั้นระหว่างเราไม่จบแน่” มันตัวสั่นทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เด็กสาวพูด ทันใดนั้นมันก็รีบกลายเป็นลำแสงแล้วหายเข้าไปในแหวนของฉู่เหินด้วยความรวดเร็ว

ฉู่เหินจ้องมองทุกอย่างด้วยความว่างเปล่าและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเขาก็บอกกับเจ้าแมวในแหวนว่า “จำไว้นะว่าอย่าไปยั่วโมโหผู้หญิงเขาล่ะ พวกนั้นน่ะน่ากลัวจะตายไป” เจ้าแมวที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าให้

“พี่ชายแล้วเจ้าแมวล่ะ? มันหายไปไหนแล้วล่ะ?” โม่เจียวถามเพราะไม่เห็นร่องรอยของเจ้าสัตว์ตัวเล็กนั่น ดังนั้นเธอจึงถามฉู่เหิน

“เอ่อ คือ เสี่ยวจิ่วต้องนอนเร็วน่ะนะ มันก็เลยกลับไปนอนก่อนหน้านี้แล้ว ถ้ามันจะมาก็มาเองแหละ” ฉู่เหินพูดอย่างกระอักกระอ่วน มันช่างประหลาดยิ่งนักที่ต้องมาโกหกเด็กตัวเล็ก ๆ แบบนี้

โม่เจียวมองเขาอย่างสงสัยก่อนจะกระซิบกับตัวเอง “เจ้าแมวเหมียว กล้ามากนะที่หนีจากฉันน่ะ ครั้งหน้า ระวังขนจะหายหมดตัวล่ะ”

เสี่ยวจิ่วที่อยู่ในแหวนสะดุ้งด้วยความกลัวกับคำพูดนั้น ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและรีบหลบซ่อนตัวให้มิดชิดยิ่งกว่าเดิม

ละครตลกฉากหนึ่งได้จบลง เด็กสาวหยิบเอายาถอนพิษออกมาแล้วมอบมันให้ซวี่ฮงหยิง ส่วนที่เหลือก็ยกให้ฉู่เหิน เพียงไม่กี่ปีหลังจากนี้พิษในร่างของผู้ป่วยจะหายหมดไปอย่างแน่นอน พิษจำนวนเล็กน้อยพวกนั้นเดี๋ยวร่างกายก็ขจัดออกไปจนหมดเอง

สำหรับแม่ของซวี่เหลียง หวังชงเองก็ถูกพบโดยตระกูลซ่างกวง และด้วยการขอร้องของฉู่เหิน ชิงเฟิงเองก็ส่งคู่ให้กับฉู่เหินเป็นการส่วนตัว เมื่อเห็นเรื่องทุกอย่างจบลง ฉู่เหินก็เตรียมตัวลาเพื่อไปเยี่ยมเฉินเจียนที่หมู่บ้านฮวายซาน

ชิงเฟิงเองก็จะไปที่นั่นเหมือนกัน หมู่บ้านฮวายซานนั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและมีถนนที่เข้าถึงง่ายขึ้นแล้วด้วย ถ้าเป็นแบบนี้เพียงไม่นานนักพวกเขาจะต้องไปถึงที่นั่นได้แน่ ๆ แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดก็คือวิวทิวทัศน์อันแสนสวยงามสำหรับเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวมาที่นี่เป็นอย่างยิ่ง

อันที่จริงแล้วที่นี่เปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก จากหมู่บ้านเล็ก ๆ ในหุบเขาที่ตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น

ชาวบ้านที่นี่พากันร่ำรวยมากขึ้น แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้หลงลืมรากเหง้าของตนเองกันเลย เครื่องแต่งกายพวกเขายังเป็นแบบเรียบง่ายตามสไตล์เก่าแก่ และทุกวันพวกเขาจะไปยังต้นตั๊กแตนที่ใจกลางหมู่บ้านเพื่อสักการบูชา และเมื่อนักท่องเที่ยวเข้ามาพบเห็นเข้าก็เริ่มทำการสักการะด้วยเช่นกัน

ทุกอย่างในหมู่บ้านดูตื่นตาตื่นใจมาก แต่ก็มีเพียงสถานที่เดียว และมันดูรกร้างผิดปกติ ซึ่งมันก็คือบ้านของเฉินเจียน ตั้งแต่ที่ฉู่เหินจากไปเฉินเจียนก็ปิดบ้านเงียบกริบ มีเพียงแค่เด็ก ๆ เท่านั้นที่เธอส่งยิ้มให้ แม้เธอเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบการแต่งกายสักเท่าไหร่ แต่เธอดูโดดเดี่ยวมากและไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เรื่องนี้เกิดขึ้นก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว ท้ายที่สุดแล้วเธอก็กลับมาเป็นปกติ ซึ่งในคืนหนึ่งเมื่อ 10 วันที่แล้ว เฉินเจียนกำลังกลับจากโรงเรียนตามปกติ แต่ระหว่างทางเธอพบกับชายแปลกหน้า 2 คน พวกเขาบอกว่ารู้สถานที่ที่พ่อของเธออยู่ ตอนแรกเธอไม่เชื่อใจพวกเขา แต่เมื่อเห็นตราในมืออีกฝ่ายเธอถึงได้รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง