บทที่ 138 ตามหาฉัน[รีไรท์]

บทที่ 138 ตามหาฉัน[รีไรท์]
เกราะที่ไม่สามารถทำลายได้ ในตอนนี้มันกลับถูกเจาะเข้าไปโดยตรง หัวของมันถูกฟันด้วยฝีมือของฉู่เฟิง ส่วนฉู่เหินเองก็แทงเข้าไปยังหัวใจของตัวนิ่มจนมันล้มลงในที่สุด
เจ้าสัตว์ร้ายตายแล้ว ทั้งสองทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วปาดเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมาเต็มหน้าผากพร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัว
เจ้ายักษ์นี่อันตรายมาก ถ้าไม่เจอจุดอ่อนมันละก็ลำบากยิ่งกว่านี้อีก ฉู่เหินกลัวว่าถ้ามีคนจะตาย คนคนนั้นเกรงว่าน่าจะเป็นเขาเอง
ในตอนนี้ฉู่เหินสามารถผ่านช่วงอันตรายที่สุดไปได้แล้ว กลับกันนั้นด้านบนเองก็กำลังวุ่นวายพอสมควร หวงเจินที่ได้มาถึงสถานที่เกิดเหตุแล้วกำลังโมโหใส่ทีมค้นหาอย่างหาที่ระบายไม่ได้
“ฉันไม่สนใจเหตุผลหรือห่าเหวอะไรทั้งนั้น ไปจัดการหาตัวเด็กคนนั้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
ตาลุงโมโหจนทุกคนต้องตะลึง ไม่มีใครคิดหรอกว่าชายที่อารมณ์ดีตลอดเวลาแบบนี้จะโมโหอย่างเดือดดาลเพียงเพราะการตามหาชายคนหนึ่งเท่านั้น
ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังพื้นเบื้องล่างแล้วเดินกันอย่างเชื่องช้า การตรวจสอบใต้ดินนั้นเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา
การค้นหาดำเนินการมาอย่างเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้น เพราะเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วหวงเจินไม่ได้รับข้อความใด ๆ จากฉู่เหินทั้งนั้น
และเพราะการค้นหาดำเนินการไปได้อย่างล้มเหลว มันจึงทำให้เขาต้องติดต่อไปยังกรมการก่อสร้างเพื่อขอข้อมูลของสถานที่นี้ ซึ่งได้ความว่ามันคือห้องทดลองในช่วงสงคราม หลังจากที่พ่ายแพ้ในศึก ทำให้ที่นี่ต้องปิดตัวลง
และเพราะว่ามีคนมากมายเสียชีวิตที่นี่ มันทำให้ไม่มีใครกล้ามาไหว้สุสานกันเลย สถานที่แห่งนี้ถูกปล่อยทิ้งร้างมานานก่อนที่จะมีการซื้อเพื่อนำไปทำโกดังเก็บของ
ที่แห่งนี้ถูกตัดขาดจากเขตอื่นในจิงเหมิน มันควรจะเป็นสถานที่ที่งดงาม เพราะทางจิงเหมินเองก็พยายามที่จะบูรณะสถานที่แถบนี้มาโดยตลอด แต่ทุกครั้งที่พวกเขาเริ่มทำ มันก็มักจะเกิดเหตุการณ์ประหลาด ๆ ขึ้นตลอด จนทำให้โครงการต้องหยุดลงไป
แต่เพราะว่าข้อความที่ฉู่เหินส่งมานั้น มันจึงทำให้พวกหน่วยพิเศษไม่กล้าออกตัวลงไปค้นหาด้านล่าง ข้อความพวกนั้นคือเรื่องของพวกสัตว์ร้ายที่อยู่ด้านล่างซึ่งมีพลังป้องกันที่หนาจนกระสุนไม่สามารถทำอะไรมันได้
ก่อนที่พวกเขาจะมาที่นี่ อันที่จริงแล้วก็ได้มีการส่งคนไปคุ้มครองเสี่ยวชิงล่วงหน้าแล้ว ถ้าเกิดว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่เกี่ยวข้องกับบริษัทจิงเหมินจริง ๆ หวงเจินจะจัดการพวกมันทันที
ตอนนี้โกดังถูกตำรวจติดอาวุธล้อมเอาไว้หมดแล้ว ทว่าพวกที่อยู่ข้างในก็คือยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าลงมือกันก่อน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้นมา หลังผ่านค่ำคืนแห่งการค้นหา พวกเขาก็ยังไม่มีใครได้เบาะแสอะไรอยู่ดี
นี่ยิ่งทำให้หวงเจินโกรธจัด ถ้าเป็นไปได้เขาคงสั่งให้ทุกคนขุดลงไปหาฉู่เหินกันหมดแล้ว ทว่านั่นอาจจะเป็นการทำให้พวกสัตว์มันหลุดออกมาด้านบน ซึ่งเสี่ยงต่อการทำให้พวกประชาชนแตกตื่นได้
ยิ่งเขากังวลมากเท่าไหร่ หวงเจินก็ยิ่งเร่งรีบมากขึ้น เพราะเขาได้ข่าวว่าข้างใต้นั้นเต็มไปด้วยอาวุธมากมายรวมไปถึงอาวุธชีวภาพด้วย
เมื่อรู้แบบนั้นแล้ว หวงเจินเข้าใจดีเลยว่าพวกสัตว์เหล่านั้นจะทำอะไรต่อเมื่อพวกมันขึ้นมายังด้านบนได้ นี่มันจะต้องเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่แน่ ๆ
โจวหู่และเว่ยตงจื่อถูกปล่อยออกมาจากขาตั้งแล้ว เพราะตอนนี้สถานการณ์กลับมาสงบเหมือนเดิม และเพื่อเป็นการให้พวกเขาออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกด้วย
เมื่อทั้งสองออกมาแล้ว ทั้งคู่ก็เห็นเข้ากับซากของตัวนิ่ม พวกเขาได้แต่หวาดกลัวจนต้องถอยหลังออกมา เว่ยตงจื่อที่พอฟื้นฟูร่างกายตัวเองได้บ้างแล้ว แต่หลังจากที่พวกเขาเห็นตัวนิ่ม มันก็เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงอีกครั้ง
จริง ๆ แล้วพวกที่ลักพาตัวเว่ยตงจื่อมาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าฉู่เหินเป็นคนแบบไหน ดังนั้นพวกมันจึงไม่ปล่อยให้เว่ยตงจื่อตายแน่นอน
ไม่ช้าก็เร็วพวกนั้นก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ถ้าเขาไม่ถูกลักพาตัวมาละก็ ตอนนี้ว่ยตงจื่อคงดูแลแม่อยู่ แต่หลังจากพิจารณาอะไรหลาย ๆ อย่างแล้ว เขาก็เลือกที่จะไม่ขายเพื่อนตัวเอง
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เขาเห็นหลังจากที่เจอฉู่เหิน มันก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าคิดถูก เขารู้ดีว่าฉู่เหินเลือกที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเขามากขนาดไหน
หลังจาก 2 ชั่วโมงต่อมา ฉู่เหินก็กลับมาแข็งแรงตามปกติอีกครั้ง แม้ว่าจะมีบาดแผลเล็กน้อย หากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และเมื่อเขาเห็นเพื่อนทั้งสองที่กำลังหวาดกลัวอยู่ นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะขำออกมาไม่ได้
เวลาผ่านไปอย่างเนิ่นนานแต่ทางออกข้างบนก็ยังถูกปิดอยู่ เรื่องนี้ทำเอาหัวใจฉู่เหินไม่อยู่กับเนื้อตัว เขาต้องทำยังไงต่อดีนะ?
เพียงพริบตานั้น สายตาของเขาก็มองไปยังร่างของตัวนิ่มแล้วรีบตรงเข้าไปลากร่างของเจ้าสัตว์ร้ายมาทันที
ชายหนุ่มลากมันมาที่ทางแคบ ๆ เจ้าตัวนิ่มนี่มันใหญ่เกินไปจริง ๆ ถึงแม้มันจะตายแล้ว แต่ศพของมันก็ยังคงอยู่ในสภาพที่ดีอยู่ ฉู่เหินน่าจะเอามันมาใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง
เมื่อเห็นฉู่เหินทำแบบนั้น เพื่อนของเขาก็เข้าใจทันที หลังจากที่ขึ้นไปยืนบนร่างของตัวนิ่มแล้ว พวกเขาก็พบว่าพวกเขาอยู่ห่างจากเพดานด้านบนไม่ไกลแล้ว แม้แต่มือของเขาก็สามารถแตะได้ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังห่างไปเล็กน้อย ด้วยความสิ้นหวัง ฉู่เหินจึงต้องเอาขาตั้งมาไว้ใต้ฝ่าเท้าของเขาอีกทีหนึ่ง
ฉู่เหินใส่ความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมดลงไปที่แขนข้างหนึ่ง และด้วยความพยายาม ในที่สุดพวกเขาก็เห็นว่าฝาครอบท่อระบายน้ำเริ่มขยับแล้ว
“นี่มันนานมากแล้วน่ะ ทำไมยังไม่เจออีก? นี่มันแค่ท่อระบายน้ำเองไม่ใช่รึไง!?” หวงเจินพูดด้วยความโกรธจนทุกคนสั่นเทา
“หวง…เลขานุการหวง มาดูหน่อยไหมครับว่ารถ Audi a6 มันขยับเองได้ยังไง?” เมื่อคนผู้นั้นพูดจบ ฝูงชนก็พากันหันไปมอง ภาพตรงหน้าที่พวกเขาเห็นก็คือรถ Audi a6 รุ่นใหม่ที่กำลังลอยขึ้นในอากาศอย่างช้า ๆ
Next