บทที่ 456 การพนันที่น่าตกใจ

บทที่ 456 การพนันที่น่าตกใจ

“หูเต้าโยว นายนี้ช่างพูดจริง ๆ นะ! คิดไม่ถึงว่าประโยคสองประโยคของนายจะสามารถให้ผู้มีอำนาจทั้งสองดิ้นได้ขนาดนี้ หรือว่าจะรอให้พวกฉันสองกลุ่มตีกัน ส่วนนายจะยืนดูเรื่องสนุกอยู่ข้าง ๆ แทน? หรือว่านายมีแผนการอย่างอื่นอีก” ประโยคที่ฉู่เหินพูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คล้ายจะสามารถทำให้สองชายชราสงบลงได้ไม่น้อย

พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าถ้าก่อเรื่องที่นี่จะเกิดความวุ่นวายอะไรตามมา! ทั้งคู่โตขนาดนี้ยังทะเลาะกัน แล้วแบบนี้พวกเด็ก ๆ จะมองพวกเขายังไง? ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองนิกายก็ควรที่จะรักษาความสัมพันธ์อันดีไว้ เมื่อถึงเวลาจะได้ช่วยกัน ไม่อย่างงั้นการแข่งขันในวันนี้คงไม่เพียงแค่ต้องสิ้นสุดลงกะทันหัน หากแต่จะมีคนที่บาดเจ็บและล้มตายอย่างที่ประมาณการไม่ได้อย่างแน่นอน!

เมื่อได้ฟังคำของฉู่เหิน ทางด้านนักพรตหูเชิงก็คล้ายจะมีความสงสัยในตัวของหูโยวเต้าด้วยเช่นกัน วันนี้อีกฝ่ายทำตัวแปลก ๆ เขาไม่ได้อยู่คุ้มครองพรรคของตัวเอง แต่กลับมาทำอะไรก็ไม่รู้ที่นี่? หรือว่าเพียงเพื่อพูดไม่กี่ประโยค แต่พอจับสังเกตคำพูดพวกนั้นดี ๆ แล้วจะให้คิดยังไงได้? ราวกับว่ามาเบื้องลึกเบื้องหลังบางอย่าง!

“นักพรตหู คุณอย่าเพิ่งรีบร้อน แม้ว่าตระกูลฉู่ของฉันจะโจมตีก่อน แต่อย่างไรก็ตามการโจมตีครั้งนี้ย่อมมีเหตุผลอยู่! เพียงแต่เรื่องนี้ค่อนข้างมีผลกระทบในวงกว้าง ไม่อาจพูดที่นี่ได้ ดังนั้นขอให้คุณมองอยู่เฉย ๆ จะดีที่สุด!” แม้ว่าคำพูดของฉู่เหินจะดูนอบน้อมด้วยน้ำเสียงดูน่าเชื่อถือ! แต่ทางนักพรตหูเชิงกลับคิดว่าตัวเองนั้นไม่ควรยอม เพราะถ้าเขายอมละก็ เกรงว่าจะทำให้นิกายหว่านเต้าของตนต้องขายหน้าแล้ว

“เด็กน้อย เธอรู้จักพูดดีนี้ แต่ตอนนี้ตระกูลของนายโจมตีเกาะซาถัว ฉันหวังว่าพวกนายจะหยุดการกระทำนั้นซะ! ในฐานะที่ฉันเป็นจอมยุทธจากภูเขาไท่ซาน ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะหยุดพวกนาย!” นักพรตหูเชิงพูดอย่างเด็ดขาด

พอได้ยินแบบนี้ฉู่เหินก็อดที่จะหรี่ตาไม่ได้ “ผู้อาวุโสคล้ายจะพูดไม่ถูก คุณจะบอกว่าคุณเป็นจอมยุทธของภูเขาไท่ซ่าน หมายความว่าตัวคุณคือภูเขาไท่ซานงั้นเหรอ ด้วยความเคารพ ผมจึงเรียกคุณว่าผู้อาวุโส แต่ถ้าไม่เคารพคุณ คุณจะสามารถทำไรใครได้! ธุระของตระกูลเรา พวกเราก็มีวิธีจัดการธุระของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้นิกายหว่านเต้าของคุณมาสอดมือสอดเท้า นอกเสียจากคุณอยากจะเปิดศึกอยู่แล้ว?”

ฉู่เหินนั้นไม่ได้ทำเพื่อตัวเขาคนเดียว แต่เพื่อตระกูลฉู่ที่อยู่ด้านหลังด้วย ตอนนี้พลังอำนาจของเขาไม่ได้อ่อนแออีกแล้ว ไม่งั้นตระกูลฉู่ก็คงไม่เหลือศักดิ์ศรีอีก อีกอย่างนิกายหว่านเต้าแล้วยังไง? ถ้าต้องสู้กันจริง ๆ ฉู่เหินเชื่อมั่นว่าตัวเขานั้นสามารถโคนนิกายหว่านเต้าให้สิ้นซากได้

“เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกกล้าพูดจาแบบนี้ที่นี่เชียวเหรอ นิกายหว่านเต้าก็คือตัวแทนจอมยุทธแห่งภูเขาไท่ซาน ไม่ใช่เพราะพวกเราอุปโลกน์ขึ้นมาเอง แต่คนทั้งโลกนี้ยืนยันได้” คำพูดที่ถูกปล่อยออกมาจากฉู่เหิน ทำให้นักพรตหูเชิงควบคุมสีหน้าไม่อยู่

“ในเมื่อคุณบอกว่าเป็นจอมยุทธแห่งภูเขาไท่ซาน งั้นฉันขอถามคุณหน่อยว่าหลายปีที่ผ่านมา คุณทำประโยชน์อะไรให้กับยุทธภพบ้าง หรือว่าเอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งภูเขาไท่ซานกลายเป็นของคุณ? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ หวังปาแห่งท้องทะเลยังจะทำมานานกว่าคุณเลย!” ฉู่เหินก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้ว วันนี้ถึงได้โมโหแบบฉุนไม่อยู่แบบนี้ หลังจากพูดแบบนี้ไปเขากลับรู้สึกเสียใจภายหลังไม่น้อย

“แก แก แก….” นักพรตหูเชิงอายุก็ปูนนี้แล้ว แต่ไหนแต่ไรมาเขามักจะได้รับความเคารพเสมอ มีครั้งไหนบ้างที่เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้? ตอนนี้เขาโกรธจัด ทำได้แต่ชี้นิ้วไปที่ฉู่เหินไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ผู้อาวุโส คุณก็อย่าโกรธเลย แม้ว่าคำพูดมันออกจะเกินเลยไปบ้าง แต่นิกายหว่านเต้าก็บีบคั้นอีกฝ่ายเหมือนกัน ถ้าคุณลดความโกรธลดและตั้งใจฟังคำอธิบายสักหน่อยล่ะก็ ระหว่างพวกเราก็จะไม่มีเรื่องบาดหมางกัน” ฉู่เหินพูดอธิบายแบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม

“ดี ไหนลองว่ามาสิ ฉันอยากจะฟังว่าแกจะพูดอะไร” นักพรตหูเชิงรู้ว่าวันนี้เขานั้นยังไงก็ไม่อาจผิดใจกับตระกูลฉู่ได้ ดังนั้นไม่สู้ถอยหนึ่งก้าว แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ยังไงเขาก็แก่แล้ว

“ถ้าผู้อาวุโสมีอารมณ์สุนทรีย์ ไม่สู้พวกเรามาพนันกัน หลังจากที่ฉันทำลายเกาะซาถัวแล้ว ถ้าเกาะซาถัวไม่มีสิ่งแปลกปลอมอะไร ผู้น้อยก็จะนำสมบัติของตระกูลฉู่ 300,000 ชิ้น และ 8 อาวุธเวทย์มาขอขมา! แต่ถ้าฉันคิดถูกที่ทำลายเกาะซาถัว ผู้สูงส่งอย่างคุณคงไม่ได้ขาดจิตสำนึก ขนาดจะพูดแค่คำว่าทำได้ดีแล้ว ทางฝ่ายคุณล่ะ จะวางพนันเป็นอะไร?”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน เดิมทีพวกเขาคิดว่าแม้ว่าตระกูลฉู่จะมีพลังอำนาจมาก แต่ดูเหมือนจะมีจำกัด ดังนั้นเหล่ากลุ่มอำนาจแม้ว่าจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ทว่าเมื่อได้ฟังที่ฉู่เหินพูดว่าสามารถหยิบสมบัติ 300,000 ชิ้น กับอีก 8 อาวุธเวทย์ออกมาได้ตามอำเภอใจ มันก็ทำให้พวกเขาตื่นตระหนกไม่น้อยเลย

เพราะทุกกลุ่มอำนาจรู้ว่าต่อให้พวกเขาทั้งหมดรวมกันแล้ว น่ากลัวว่าคงไม่ได้ของวิเศษถึง 300,000 ชิ้นด้วยซ้ำ เท่านี้ก็รู้แล้วว่าตระกูลฉู่จะต้องมีของวิเศษกว่า 300,000 ชิ้นอยู่ในคลังแน่ ๆ! หรือแม้กระทั่งถ้าตระกูลฉู่ให้ลูกศิษย์ของตัวเองติดอาวุธไว้ที่กายล่ะก็ การต่อสู้กับตระกูลฉู่ก็เป็นอะไรที่น่ากลัวสุด ๆ โดยเฉพาะเมื่อรวมกลุ่มกันสู้

การพนันในครั้งนี้ของฉู่เหินค่อนข้างจะน่าตกใจทีเดียว เพียงครู่เดียวคุณก็สามารถทำให้นิกายที่ประวัติยาวนานต้องเข้าสู่สองทางเลือกที่ตัดสินใจลำบากได้แล้ว! ที่สำคัญคือเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายกล้าที่จะใช้วิธีนี้ งั้นเขาก็ต้องเด็ดขาดด้วยเช่นเดียวกัน ซึ่งถ้ายิ่งเป็นแบบนี้ชายชราก็ยิ่งตัดสินใจลำบาก!

หูโยวเต้าเมื่อเห็นว่าท่าไม่ดี เขาก็ค่อย ๆ ย่องหนีเตรียมจะจากไป เขารู้ว่าวันนี้มีแนวโน้มจะจบไม่สวย ดังนั้นรีบหนีไปซะตอนนี้ดีที่สุด! เพียงแต่ว่าฉู่เหินนั้นจับตาดูการเคลื่อนไหวของเขามาตั้งแต่ต้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะหนี ชายหนุ่มก็ย่อมไม่มีทางทำให้มันสมหวังหรอก!

“หูโยวเต้า นั้นแกจะไปไหน? หรือแกคิดว่าตอนนี้แกสามารถหายหัวไปได้อย่างงั้นเหรอ? ทางที่ดีแกควรยืนอยู่กับที่ซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” หูโยวเต้าที่เพิ่งจะก้าวไปแค่สองก้าว พอได้ยินฉู่เหินพูดแบบนี้ เขาก็ได้แต่แอบด่าอีกฝ่ายในใจ ก่อนจะค่อย ๆ กลับมาที่เดิม

“ฉันแค่อยากไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้จะหนีสักหน่อย!” หูโยวเต้าเถียงข้าง ๆ คู ๆ หาคำอธิบายให้กับตัวเอง!

“วางใจได้ ไม่มีใครเมินแกหรอก ถ้าแกอั้นไม่ไหวก็จัดการมันซะตรงนี้แหละ ฉันก็ไม่เคยก็ยินมาก่อนว่ามีผู้ฝึกยุทธคนไหนที่ตายเพราะอั้นฉี่ตัวเอง”

หูโยวเต้าจ้องฉู่เหินอย่างแค้นเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปิดปากสนิท และยืนเงียบ ๆ อย่างนั้นไม่กล้าขยับไปไหนอีก กลับกลายเป็นว่าตอนนี้สายตาของทุกคนจ้องมาที่นักพรตหูเชิง เพราะว่าของพนันของฉู่เหินนั้นใหญ่มากจริง ๆ พวกเขาไม่รู้ว่านักพรตหูเชิงจะว่ายังไง

“ฉันไม่ได้รวยเหมือนนาย ของ 300,000 ชิ้น 8 อันอะไรนั้นฉันหามาให้ไม่ได้หรอกนะ แต่ถ้าฉันแพ้จริง ๆ ฉันจะยอมปกป้องนายเป็นเวลา 300 ปี!”

เมื่อพูดจบคนทั้งสนามก็อ้าปากค้าง การพนันนี้มันน่าตกใจเกินไปแล้ว ฝั่งหนึ่งก็น่าตกใจด้วยของวิเศษและความรวยของตระกูลฉู่ ส่วนอีกฝ่ายกลับแลกกลับอิสรภาพ 300 ปี แม้ว่ามันดูจะพนันน้อยไปหน่อย แต่อย่าลืมเขาเป็นใคร? นั้นคือผู้อาวุโสนิกายหว่านเต้าเชียวนะ!

“ของพนันของผู้อาวุโส ตามความจริงแล้วนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย วันนี้ฉันมีประลองที่นี่ ไม่แน่ว่าสักวันฉันก็ต้องไปต่างมิติ ซึ่งผู้อาวุโสไม่อาจไปได้ ดังนั้นการที่คุณบอกว่าจะเป็นผู้ปกป้องฉันก็ทำไม่ได้น่ะสิ!”

หลังจากฉู่เหินพูดจบ คนที่ได้ยินก็พากันสูดลมหายใจเข้าลึก เห็นที่ว่าข้อเสนอของนักพรตหูเชิงจะถูกเมินเฉยเสียแล้ว

แต่ในความคิดของพวกเขาเองก็รู้สึกเห็นด้วยเช่นกัน เพราะตามความสามารถของฉู่เหินนั้น การที่อีกฝ่ายจะได้เดินทางไปต่างโลกต่างมิติก็มีความเป็นไปได้ไม่น้อย ฉะนั้นแล้วข้อเสนอที่ว่าจะเป็นผู้อารักขาจึงไม่ตรงกับความจริงที่เป็นอยู่! คิดจะเอาชื่อผู้อารักขาไปพนันกับสมบัติ 300,000 ชิ้น 8 อาวุธเวทย์ พูดไปก็ออกจะไม่เข้าท่าเอาซะเลย

ใบหน้าของนักพรตหูเชิงขาวซีด ผ่านไปเนิ่นนานก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ งั้นเอาแบบนี้ ฉันไม่เอา 300,000 ชิ้นอะไรนั้นของนายแล้ว ถ้าครั้งนี้นายแพ้ นายต้องคุกเข่าอยู่ที่นิกายหว่านเต้า 10 ปี ถ้าฉันแพ้ ภรรยาของนายไม่ใช่ว่ากำลังท้องอยู่เหรอ ไม่ว่าลูกนายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ฉันจะอารักขาเขาเป็นเวลา 300 ปี!”

“ฮ่า ๆๆ ไม่งั้นเอาแบบนี้ ถ้าตระกูลฉู่แพ้ สมบัติ 300,000 ชิ้น อาวุธเวทย์ 8 ชิ้น ไม่มากและน้อยแม้แต่ชิ้นเดียวจะถูกส่งให้นิกายของคุณไปเลย ส่วนถ้าท่านนักพรตแพ้ คุณก็จะต้องเป็นผู้อารักขาให้กับหลานน้อยตระกูลฉู่!” ผู้เฒ่าสามหัวเราะ เป็นอันว่าตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว!